Vriendschap is een begrip gebaseerd op liefde en wederzijds vertrouwen. Onze vrienden zijn de personen die ons steunen door dik en dun en die als eerste aan onze deur staan wanneer we ze nodig hebben. In tijden van geluk maar, ook in tijden van ongeluk. WENDY-expert Fien vermeulen vertelt over de band met haar beste vriendinnen.
Mijn beste vriendinnen
Zeven zijn het er. Zeven beste vriendinnen voor wie ik de wereld zou geven. Mijn zus Dorka is er een van. We kunnen elkaar letterlijk in de haren vliegen (er was ooit een incident waarbij ik op haar hoofd sloeg met een theelepel en zij mijn haren voor een deel afknipte) maar we begrijpen elkaar zonder woorden. Zij is de belichaming van onvoorwaardelijke liefde voor mij. Van rotsvast kunnen vertrouwen als ik het niet meer uit mezelf kan halen.
Caro ken ik al sinds de peuterklas. Ik kan een hand vol zijn en zij een Duracell konijn op speed, maar in al die jaren is er nooit een misverstand geweest. Noem een situatie op en we hebben het samen meegemaakt, goed en slecht, maar nooit één verkeerd woord. Caro is bijzonder. Er is niemand die zo zelfreflecterend of gedisciplineerd is.
En dan Carlijn, die me zo inspireert om alleen te durven zijn. Een volledige vrouw, onafhankelijk zonder afstandelijk te zijn. Wij zijn zo verschillend, dat hou je niet voor mogelijk. Toch kunnen we samen zo hard lachen dat we snurken, accepteren we van elkaar dat we soms even afdwalen, komen we soms zo dicht bij elkaar dat het teveel is en vinden we elkaar vooral, altijd en waar dan ook, weer terug.
Met Whitley ben ik vuur met vuur. Dat brengt de mooiste dingen. De heftigste emoties die we delen, de stalk rituelen waarbij we stiekem langs de huizen van onze dates rijden, de mooiste herinneringen en we kunnen kibbelen als een getrouwd stel. Whitley is eerlijk. Soms niet over alle kleine dingen, maar recht voor de raap en voor niemand bang.
Jacky is mijn jongste vriendin. Ze verhuisde uit Emmen en kwam naar Amersfoort. Ook al was het geen liefde op het eerste gezicht, toen de vonk oversloeg belden we allebei onze moeders op om te vertellen dat we een nieuwe vriendin hadden gemaakt. Met Jack beleef ik de leukste avonturen. Grenzen aanvoelen en aangeven, zij zal zichzelf daarin niet als een ster omschrijven, maar ik wel.
Last but not least: Donja en Berber. Mijn kankervriendinnetjes. Donja ontmoette ik 7 jaar geleden in een jongerensteungroep. Iedereen moest iets delen. Ik huilde, als enige nog kaal, dat ik mezelf zo lelijk vond. Iedereen was stil, en zij zei: ‘ach, je lijkt nu op een pot. Maar het groeit ook wel weer aan’. Nuchtere, lieve Donja. Samen ontmoetten we Berber na haar hersentumoroperatie. Iets jonger, maar zo wijs. Puur, onverschrokken en niet gek te krijgen.
Welke rol spelen vriendschappen in je leven en hoe onderhoud jij die?
Deze vraag stelde iemand mij op Instagram. Ik vond het een waanzinnig mooie vraag, vooral omdat het voor mij een vrij grote struggle is. Een onderdeel van de survival die het leven is, waarin je jezelf zo tegenkomt. Begrijp me niet verkeerd, ik zie in hoe gezegend ik ben met mijn vriendschappen. Of ze er nou al 28 of 7 jaar zijn, deze vrouwen zitten vast in mijn hart. Naast deze zeven liefdes, heb ik er nog een heel aantal. Die waardeer ik overigens net zo erg. En dat is precies onderdeel van het probleem, en het antwoord. Met mijn vrienden en vriendinnen deel ik. We vieren, lachen en huilen. Ik heb ze nodig. We vullen elkaar aan – en ik voel vanuit hen een enorme onvoorwaardelijkheid. Dat geeft bij mij een bepaalde druk soms.
Vriendenlijstje
Ik ben als de dood dat ik niet goed genoeg ben als vriend. Dat ze bij me weggaan als ik niet voor alles kom opdraven, niet elke week kan afspreken, of niet terugbel omdat ik te moe ben of naar mijn mening teveel zeur over dingen die ik moeilijk vindt. Dus hield ik het, ondanks de diepgang, toch vaak voor mezelf. Dan moesten ze het uit me trekken als het ware. Zeker nadat ik beter geworden was van kanker, wilde ik niets meer verliezen dat me zo lief was. Ik durfde geen ‘nee’ meer te zeggen. Maar van elke weekend dag een vierdelige vriendinnendag maken, dat redde ik helemaal niet. Ik werd er doodongelukkig van. Zij ook, want ik cancelde steeds vaker. Deed beloftes die ik niet kon waarmaken. Maakte van alles combiafspraken onder het mom van: dat is toch gezellig. Het werkte niet. Ik stortte er bijna van in. Het was Whitley die uiteindelijk tegen me zei: “Fien we houden van je, maar wat je doet is niet vol te houden en niet fijn. Stop ermee. Je houdt van lijstjes maken, maak eens een vriendenlijstje.”
In mijn hart wist ik het altijd al, maar ik wilde niemand kwetsen. Ik heb voor mezelf opgeschreven wie ik het liefst wekelijks zie en bij welke vrienden het ook prima is als we elkaar eens in de maand zien. Omdat ik snel het overzicht verlies, heb ik elke maand een herinnering in mijn agenda staan en wissel ik af met wie ik afspreek. Ook ben ik duidelijker gaan aangeven hoe ik me voelde, wat een ander aan me heeft en wat ik aan kan. Dat werkte verbazingwekkend verhelderend en fijn. Kwaliteit boven kwantiteit. Verantwoordelijkheden nemen. Gewoon eens videobellen in plaats van het hele land afscheuren.
Daarnaast heb ik, omdat ze me allemaal zo lief zijn, een van de engste dingen ooit gedaan. Ik heb ze allemaal gevraagd, waarom ze vrienden met mij zijn. Wat ze lastig aan me vinden en waarom ze van me houden. Ik kwam erachter dat het gevoel van ‘niet goed genoeg zijn’ iets is dat bij mij hoort. Dat ik mezelf aanpraat en dat ik daardoor gekke dingen ga doen om anderen maar te pleasen op een manier die ze vaak juist irritant vinden, of ze juist soms even wegdrijft. Dat ze van me houden vanwege eigenschappen die ik mezelf nooit had durven toebedelen. Het waren mooie gesprekken. Verbindend en kwetsbaar op een manier die niks te maken had met rouw, verlies, verdriet of dood. Het bracht ons nog dichter bij elkaar dan we al waren en het gaf me rust.
Waarom deel je dit, vraag je je misschien af. Ik vind het leven een grote survival en dat kun je absoluut niet alleen. Vaak is het moeilijk om toe te geven dat je in je eentje iets niet compleet kunt volbrengen, maar het is niet anders. Je hebt anderen nodig, met hun overlevingsskills waar je van kunt leren en op kunt leunen als het nodig is. Om je wereld mooier te maken. Te ontwikkelen. Te ervaren. Te kunnen houden van. Verrijking. Alleen is er een soort randje waar je constant op balanceert. Zoals elke relatie, moet die van een vriendschap, gelijkwaardig zijn. Anders wordt het een voedselketen in plaats van een team. En my god, wat ben ik blij met de mensen waarmee ik het mag doen.
Fien, Caro, Whitley
Donja, Fien, Berber
Dit voorjaar verschijnt het boek van Fien: ‘Hoe word ik een Survivor… wat een schijtwoord’
Volg ook het inspirerende Instagramaccount van Fien
Lees ook:
Fien Vermeulen over wendbaar en krachtig zijn
Fien Vermeulen over samen zijn met haar moeder bij kanker
