Linda raakte ernstig ziek en beleefde op het ziekenhuisbed een bijna-doodervaring: 'In een lichttunnel zag ik mijn leven voorbij flitsen'

Linda was 28 jaar toen ze plotseling ernstig ziek bleek te zijn. Met spoed werd ze opgenomen in het ziekenhuis. Haar nieren en darmen lagen al stil, en de kans dat ze dit zou overleven was klein. Maar Linda’s kinderen gaven haar de drive om keihard te vechten voor haar leven. Ze moest en zou haar kinderen zien opgroeien.

‘Daar lig ik dan, in de operatiekamer van het ziekenhuis. De witte muren om mij heen lijken steeds dichterbij te komen en ik voel dat er een soort angst mijn lichaam binnensluipt. Naast mij staat een vrouwelijke arts die een kapje om mijn mond wil doen, maar ik houd haar tegen. Met mijn linkerhand grijp ik haar arm vast en ik kijk haar geschrokken aan. Ze ziet me. Heel voorzichtig haalt ze het kapje weg en houdt m’n hand vast. ‘Heb je kinderen?’ vraagt ze met een glimlach op haar gezicht. Vol trots vertel ik de arts dat ik twee hele lieve jongens thuis heb. ‘Ga maar aan je kinderen denken,’ zegt ze. Ik sluit mijn ogen en zie mijn zoons thuis op de bank zitten. Ze wachten tot ik thuis kom. Ik krijg een soort serene rust over mij heen en ik voel dat het goed zal komen. De randen van het kapje voel ik tegen mijn huid maar het maakt me niet meer bang. Ik zal deze operatie overleven.’

Geen controle meer

‘Mijn ziek zijn begon heel geleidelijk. Het begon eerst met buikpijn, maar de pijn werd steeds heftiger. Ik was net een paar weken bevallen van mijn tweede zoon dus ik dacht dat het erbij hoorde. Op een gegeven moment begon ik te spugen en kwam alles er van boven en van beneden uit. Ik had geen controle meer over mijn lichaam. Mijn moeder en schoonmoeder zorgden voor mij terwijl mijn zus de kinderen ophaalde om naar het kinderdagverblijf te brengen. Mijn man Andre is ZZP’er dus die kon niet een dagje thuisblijven, hoe graag hij ook voor mij wilde zorgen.

Op een woensdag kwam mijn zus langs om de kinderen op te halen. Ik hoorde haar voetstappen op de trap en vlak daarna schoof ze rustig de deur verder open van mijn kamer. Haar vrolijke lach verdween binnen een seconde toen ze mij zag liggen in bed. Ze schrok zich rot. Ze vertelde dat ik er lijkbleek bij lag en dat de kringen rondom mijn ogen wel zwart leken te zijn. Mijn zus zag mij elke dag, maar vandaag was het anders. Ik was anders. Ze liep naar me toe en voelde voorzichtig aan mijn buik. Hoe zachtjes ze haar hand ook op mijn buik legde, die aanraking deed ontzettend veel pijn. Ik kon niks meer verdragen en dat was voor mijn zus de druppel. Al ijsberend door de slaapkamer belde ze de dokter op die niet veel later arriveerde. De vrouwelijke huisarts kwam binnen en deed meteen een stap naar achteren. Ook zij schrok. Met haar geforceerde professionele houding liep ze naar me toe en voelde heel voorzichtig aan mijn buik. ‘Ik voel je darmen al niet meer,’ zei ze. Niet alleen de ambulance werd gebeld, maar ook al mijn dierbaren werden opgeroepen om meteen langs te komen.’

Afscheid

‘Vanaf dat moment ging alles zo snel. Ik werd op de brancard gelegd door de ambulancebroeders die mij vervolgens via de trap naar beneden brachten. Via de gang werd ik naar buiten gereden en de deuren van de ambulance gingen open. Ik keek naar ons huis en zag iedereen achter het keukenraam staan. Mijn ouders, mijn schoonmoeder, mijn zus, zwager en schoonzus, iedereen was zo snel mogelijk gekomen. Ik zag het verdriet in hun ogen en ik keek naar mijn man die naast mij stond bij de ambulance. Iedereen denkt dat ik dood ga, dacht ik. Iedereen, behalve ik. Ik had namelijk een enorme vechtlust vanaf het eerste moment. Het was bijzonder. Zo zwak mijn lichaam was, zo scherp was ik nog van geest. Alles maakte ik mee en ik kon nog heel bewust nadenken. Mijn kinderen zouden namelijk niet zonder mij opgroeien, dat was onmogelijk.’

Wakker

‘In het ziekenhuis moest ik vrijwel direct geopereerd worden. Mijn buik lag vol met pus en mijn nieren en darmen werkten niet meer. De kans dat ik wakker zou worden na de operatie was klein omdat er zoveel mis zou kunnen gaan. Maar dat gebeurde niet. De operatie was geslaagd en ik werd heel voorzichtig wakker op de medium care afdeling in het ziekenhuis. Andre, mijn zus en mijn ouders stonden naast mijn bed en keken mij met een bezorgde glimlach aan. De operatie was geslaagd, maar ik was nog niet buiten levensgevaar. Ik dacht aan mijn zoons die thuis zaten en een golf van warmte stroomde door mijn lichaam heen. Ik was zo dankbaar dat ik er nog was.

Bijna-doodervaring

‘Na een aantal dagen mocht ik van de medium care afdeling af en werd ik overgeplaatst naar de chirurgie afdeling. De dagen werden gevuld met familieleden die op bezoek kwamen en dat deed me goed. In de nachten probeerde ik te slapen en vaak lukte dat. Maar er was één nacht die mijn kijk op het leven totaal heeft veranderd. Uit het niets schrok ik wakker van een knal die ik hoorde. Het voelde alsof ik tegen een deur geknald was en dat was ook het geluid wat ik hoorde. Ik voelde dat ik uit mijn eigen lichaam trad en opeens zag ik mezelf liggen in het ziekenhuisbed. Vanuit mijn ooghoek zag ik een heel fel licht vanaf boven. Ik keek naar het witte licht en zag een soort tunnel. Bovenaan die tunnel stond een man met een wit gewaad aan. Hij had bruin haar en ik gok dat hij rond de 60 jaar was.

Zonder iets te kunnen doen werd ik de lichttunnel ingetrokken. Ik keek om mij heen en ik zag mijn hele leven voorbij flitsen. Mijn geboorte, mijn baby jaren, mijn tijd op de middelbare school, alles zag ik. Steeds verder werd ik naar boven getrokken tot ik Andre zag met onze kinderen. Ik was bijna aan het einde van de tunnel en alles in mij zei dat dit ook echt het einde van alles was. Ik raakte in paniek en schreeuwde naar die man dat het nog niet mijn tijd was. Dat was het ook niet. Ik moest naar mijn kinderen en naar mijn man. Nog geen seconde later schoot ik met volle snelheid terug naar beneden en voelde ik hoe ik terug mijn lichaam in ging.

Die nacht heb ik geen oog meer dicht kunnen doen. Ik was in shock van wat er was gebeurd en duizenden gedachtes spookten rond door mijn hoofd. Het was een teken, dacht ik. Het was een teken waaruit ik moest opmaken dat ik het niet zou overleven.’

Een nieuwe moeder

‘De volgende dag heb ik niks verteld over mijn bijna-doodervaring. Ik was bang dat niemand mij zou geloven en dat ik voor gek werd verklaard. Maar toen het de volgende nacht weer gebeurde, had ik geen andere keuze. Ik was ervan overtuigd dat ik het niet zou halen, en dat moest ik vertellen aan Andre. De ochtend na de tweede bijna-doodervaring begon ik na te denken aan een nieuwe moeder voor mijn twee zoontjes. Ik wilde iemand vinden zodat ik zeker wist dat mijn kinderen een nieuwe moeder zouden hebben en mijn man een nieuwe partner. Ik kwam uit bij mijn vrijgezelle vriendin. Het gaf mij ergens een rustgevend gevoel dat ik mijn vervanger had gevonden, hoe krom het ook klinkt.

Toen Andre die middag bij mij langskwam zag hij meteen dat er iets aan de hand was. Hij wist toen natuurlijk nog niet wat er die twee nachten ervoor was gebeurd. Andre vroeg wat er aan de hand was en ik vroeg hem of hij bij mij wilde zitten. Hij tilde mij rechtop in mijn bed en ik begon heel langzaam over mijn bijna dood ervaringen te vertellen. Ik zei dat ik bang was dat ik het niet zou overleven. ‘Doe niet zo gek, dit overleef je,’ antwoorde hij. Met tranen over mijn wangen keek ik hem aan. Ik zag aan hem dat hij er echt op vertrouwde dat het goed zou komen. Ons gesprek op het ziekenhuisbed gaf me die kracht terug om door te vechten. Ik zou dit redden.’

Inspiratie voor anderen

‘We zijn inmiddels al een aantal jaar verder. Twee weken na het gesprek met Andre mocht ik naar huis en begon ik aan revalideren. Het was zwaar en de pijn in mijn buik voelde ik nog heel intens, maar voor mij was dat bijzaak. Ik leef nog. Inmiddels ben ik helemaal klachtenvrij en geniet ik volop van alle mooie dingen om mij heen. Die twee bijna-doodervaringen hebben mijn kijk op het leven echt veranderd. Ik ben heel bewust gaan leven. In onze tuin bloeien de hortensia’s nu en daar kan ik uren naar kijken. Maar ook als ik de kinderen buiten zie spelen met Andre krijg ik een lach op mijn gezicht. Ze zijn gelukkig, net als ik.

In 2015 heb ik een boek geschreven over alles wat ik in die tijd had meegemaakt. Ik heb het die dag na mijn bijna-doodervaringen verteld aan Andre en dat was mijn beste keuze geweest. Het voelde zo fijn om met iemand erover te kunnen praten. Andre geloofde mij vanaf het eerste moment en dat is nooit veranderd. Met mijn boek wil ik anderen laten inzien dat het juist goed is om je open te stellen. Een bijna-doodervaring is al super intens om mee te maken, en het opkroppen van je gedachtes maken het alleen maar erger. Durf die stap te zetten en ga in gesprek met de mensen om je heen. Het heeft Andre en mij zoveel dichter naar elkaar toe gebracht. Zijn steun sleepte mij erdoorheen en daar ben ik dankbaar voor.’