Viola is nog maar 38 jaar, maar heeft al veel meegemaakt. Door haar erfelijke spierziekte SMA kan ze haar armen en benen niet meer gebruiken en is een rolstoel voor haar enorm belangrijk. En als dat nog niet erg genoeg was kwam er twee jaar geleden ook nog een posttraumatische stressstoornis bij. Maar toch bekijkt Viola het positief, ze heeft de regie over haar eigen leven. De dierondersteunde therapie en haar lieve hulphond Patrick hebben haar handvaten gegeven om te durven kijken naar de toekomst. En dat doet ze. 

‘Tot mijn 23^ste heb ik thuis gewoond. In Grou, samen met m’n ouders en mijn zus. Fijn, veilig en ik kreeg alle hulp die ik kon wensen met mijn lichamelijke beperking. Maar ja, ook ik moest op eigen benen leren staan. Dat vond ikzelf tenminste. Ik rondde mijn opleiding voor maatschappelijk werker af en daar ging ik, ondanks alle beperkingen. Een pak suiker optillen of de deur opendoen lukte me bijvoorbeeld niet alleen. Ik verhuisde naar Heerenveen om daar een Fokuswoning te betrekken. Dat zijn speciale woningen voor mensen met een fysieke beperking of handicap. Voor de meest vanzelfsprekende dingen druk ik op een knopje en dan komt er iemand langs om mij naar bed te brengen, te helpen met douchen of een ontbijt te maken. Dat kan ik allemaal niet zelf. Ook als ik een keer vroeg naar bed wil óf later als ik een feestje heb gehad bijvoorbeeld; er is altijd iemand om mij te helpen. En toch voelt het vrij en zelfstandig. Hier ben ik gewaarborgd van mijn eigen leven.’

Niet verslappen

‘Ik werk nu 10 uur per week als maatschappelijk werker in een verpleeghuis, veertig kilometer verderop, in het dorpje Burgum. Daar rij ik heen met m’n aangepaste rolstoelbus. Dat zou ik het liefst ‘normaal’ willen doen, gewoon voor 40 uur. Net als iemand zonder beperking. Ik merk dat ik me bijna verontschuldig, dat is trouwens wel een dingetje. Ik leg de lat hoog voor mezelf, tegen beter weten in. Verslappen mag ik niet en ik ga nog wel eens grenzen over. Dan luister ik niet naar mijn lijf. En dan krijg ik de rekening de volgende dag gepresenteerd; ontzettend moe of gewoon een baaldag omdat ik bepaalde dingen wíl doen maar niet kán doen. Maar ik ben toch echt Viola met een spierziekte. Daarom heb ik Patrick, mijn ADL-hulphond via Hulphond Nederland. Patrick is getraind in zoals ze dat noemen ‘Algemene Dagelijkse Levensverrichtingen’. Dus het licht aan doen, iets van tafel pakken, m’n jas uittrekken, zelfs de was in de wasmachine doen en eruit halen en natuurlijk een wandeling in de buitenlucht maken. Dat laatste doet me veel goed, ik ben minder snel ziek. Je kunt wel zeggen dat Patrick mij veel zorg uit handen neemt. Hij is echt mijn maatje. Ik houd energie over en heb het gevoel dat ik meer regie over mijn leven heb.’

Onverklaarbare pijnen

‘In de zomer van 2019 kreeg ik ontzettende buikpijn. De pijn is, in afwachting van onderzoeken, bestreden met morfine. Die morfine werd bijna mij dood, ik kreeg er te veel van toegediend in te korte tijd. Ineens verslapten mijn ademhalingsspieren en schoten mijn bloeddruk en hartslag omlaag. Uiteindelijk ben ik in februari 2020 de ziektewet ingegaan. Er werd PTSS vastgesteld. Dit uitte zich onder andere in paniekaanvallen. Patrick voelde dat aankomen, besefte ik later. Zo liep hij tijdens een wandeling ineens weg en vertikte het om terug te komen als ik ‘m riep. Had-ie echt nog nooit gedaan. Hij voelde dat er iets mis was. Maar ik negeerde zijn gedrag. Patrick heeft me eigenlijk laten zien dat ik een stap terug moest doen en voor mijzelf moest gaan zorgen. Mijn hond hield mij een spiegel voor.’

Paniekaanvallen

‘Er zit ook een soort schuldgevoel in mij. Ik voel me vaak tot last voor mijn omgeving. Ik moet natuurlijk wel eens om hulp vragen. Te veel, vind ik zelf. Terwijl, als ik even uitzoom, die hulpvragen volstrekt logisch zijn. Het is wat het is. Maar goed, daar zit ik mezelf dus mee in de weg. Die gevoelens die hoopten zich op en vertaalden zich vorig jaar februari naar vreselijke paniekaanvallen. Wat was dít nu weer? De sleutel lag echt bij mijzelf bleek. De knauw die die IC-opname me gaf werkte flink door. De controle moest ik uit handen geven en dat ging mis. Ik wilde de touwtjes daardoor alleen maar meer in handen hebben. Ik doe het zelf allemaal wel, anderen snappen het toch niet. Maar je kúnt het in het leven niet alleen.’

Een dier als spiegel

‘Ik besprak mijn situatie met Hulphond Nederland. De paniekaanvallen, wat moest ik ermee? Ze betrokken mij bij hun nieuwe zorgconcept Domingo House, waarin therapie met paarden, honden en coaching wordt aangeboden om een trauma te verwerken. Patrick hield mij wel eens die spiegel voor, maar hier is hij niet voor opgeleid. Die zoektocht naar wie je bent, hoe je in het leven staat. Ik ging als het ware in gesprek met mijn zelfoordeel. Dat klinkt abstract, maar zo is het wel. In een van de sessies met een paard, liep het paard gewoon bij me weg. Net als met Patrick, voelde hij mijn blokkade, de interne strijd. Dat was zo confronterend. Paarden zijn zo sensitief, ze voelen de spanning in je lijf en tegen het einde van zo’n sessie ook de óntspanning. Wonderlijk dat een mens zo tot zichzelf kan komen in het bijzijn van een dier. Beter dan bij andere mensen eigenlijk.’

Nooit meer ‘sorry’

‘Die spanning in m’n lijf leer ik door die sessies steeds beter herkennen. Daar kan ik nu dus wat mee. Niet te veel eisen van mezelf, accepteren wie ik ben en wat ik kan. En dat is veel hoor. Hé, ik mag er zijn! Dat klinkt gek misschien, maar voor mijn gevoel moest ik elk de dag een berg oplopen. Het woord ‘sorry’ behoorde ook tot mijn standaard vocabulaire. ‘Sorry’ dat ik drie keer achter elkaar naar de wc moest. ‘Sorry’ dat je mijn broodje moet smeren. En eigenlijk ‘sorry’ dat ik er überhaupt ben. Door die traumatherapie in het Domingo House van Hulphond Nederland, en door nog beter naar mijn hond Patrick te kijken en te luisteren, kom ik steeds meer bij mijn eigen gevoel. En dat voelt goed!’

VriendenLoterij Bingo en Hulphond Nederland laten traumaslachtoffers niet alleen. Samen ontwikkelen zij het Domingo House, een veilige plek waar cliënten door middel van therapie met getrainde honden en paarden aan hun trauma kunnen werken. Zo krijgen zij niet alleen hun leven terug, maar ook het vertrouwen in de toekomst. Samen voor een toekomst zonder trauma! Help ook mee. Ga naar www.vriendenloterij.nl

Lees ook deze levensechte verhalen:

Susan had een late miskraam: ‘Mijn kindje zat al twee weken dood in mijn buik’

Sandra had een schuld van 100.000 euro: ‘Ik wil nu het taboe doorbreken’

Zonder jou. Nette werd op haar 34-ste weduwe: ‘Het verlies heeft me geleerd wat echt belangrijk is’