fbpx

Monique over haar thuiskomst na de eetstoornis kliniek

Monique worstelt met anorexia en is daarvoor verschillende keren opgenomen geweest. De laatste keer was in een eetstoornis kliniek. Ze deelt met ons haar ervaringen over haar hobbelige reis in het leven.

Monster

Met een tas in mijn ene hand en een eetlijst in mijn andere, verliet ik de steriele gang, slaapkamer en de dichte deur waar ik de afgelopen vijf maanden ben verbleven. De eetstoornis kliniek was intussen mijn thuis geworden. Toch voelde dat niet zo, want het was een enorm gevecht dat ik met mijzelf heb moeten voeren. Het monster in mijn hoofd moest niet meer mijn leven bepalen. De gezonde ik wel. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Want dat monster is onwijs hardnekkig en wil heel graag in stand blijven.

Dat dat bijna mijn dood werd, maakte dat monster niet uit. Dat zag ik intussen wel in. Ook kon ik eindelijk dooreten na een herbeleving, zonder in die angst te blijven hangen. Ze kwamen zeker nog wel regelmatig. De beweegdrang is ook afgenomen, want ook dat is niet goed voor mij zag ik in. Lichamelijk was ik wat aangesterkt, ik was er nog niet maar balanceerde niet meer op het randje van de dood. Geestelijk kwam de uitdaging nu pas, want ik ging naar huis. Ik wist wat ik moest doen, maar om terug te komen in een omgeving waar het fout is gegaan is niet makkelijk. En al helemaal niet zonder nazorg.

De eetlijst

Wat ik daarvoor deed kwam allemaal terug. En dat maakte mij verdrietig. Want wat was ik ver heen voor de opname. Ik had geen leven meer, maar werd geleefd. Ik was er fysiek nog wel, maar niks drong tot mij door. Heel eenzaam ook, want alles draaide om bewegen en zo min mogelijk eten. Dit leven wilde ik niet meer. De eetlijst moest ik blijven volgen, dan kwam het goed. En dat deed ik ook. Maar ik kwam er achter dat dat niet zo makkelijk is. Want de opscheplepels van thuis waren bijvoorbeeld anders dan in de kliniek en zo waren er nog heel veel dingen waar ik tegenaan liep. Ook moest ik zelf naar de supermarkt om eten te kopen. Dat is best spannend na zoveel maanden. Al het eten wat in de supermarkt lag kwam op mij af. En dat maakte dat ik moeite had om keuzes te maken.

Omdat de nazorg niet geregeld kon worden, omdat ik net als voordat ik in de kliniek belandde als te complex werd bestempeld, moest ik het weer alleen doen. Ik kon het net als voor de opname niet alleen, want ik had toch echt hulp nodig voor de eetstoornis. Het enige wat wel geregeld was was dat ik mijn eigen diëtiste weer terug kreeg. Dat was fijn. Omdat het niet goed ging en ik bleef afvallen, zetten zij mij met beide benen op de grond. Ik moest toch echt meer gaan eten! En wel nu! Gezonde vetten zijn niet eng, want ik wil toch herstellen? Het woord alleen al, maakten dat bij mij alle alarmbellen gingen rinkelen. Ik vond dat namelijk wel eng. Het maakte mij onzeker en bang, want ik deed het toch goed? Ik volgde immers de eetlijst van de kliniek. En toch ging het niet goed.

De uitdaging

Wat ik over het hoofd zag is dat ik nu meer beweeg dan in de kliniek, waar ik achter een dichte deur zat en twee keer per dag even naar buiten mocht. Ook is dit het moment om uitdagingen aan te gaan, elke week iets eten wat je eng vindt was het advies van mijn diëtiste. Ik vond het allemaal maar beangstigend, want ik wist donders goed – nu de eetlijst opgehoogd was – dat mijn gewicht ook ging stijgen. En dan zou ik weer overspoeld worden door emoties en gevoelens van vroeger.

Kortom, ik moest het maar gewoon doen en nog eens doen en niet nadenken. Tja, als dat zo makkelijk was had ik nooit in een eetstoornis kliniek hoeven verblijven. Toch is dit wel gebeurd. Want als ik ‘s morgens bij het maken van mijn ontbijt bewust stil ga staan bij wat ik aan het doen ben, dan kan ik met zekerheid zeggen dat ik minder eet dan ik zou moeten. Want dan komt het ontbijt op mij af en daarmee ook de angst. Dus gevoelens en emoties uitschakelen om tegen dat monster in te blijven gaan blijft een strijd die ik iedere dag aan blijf gaan.

Wordt vervolgd…

Liefs,

Monique

Over Monique

Wendy leerde Monique (34) kennen toen ze meedeed aan het programma This Time Next Year. Monique worstelt met anorexia. Haar grote wens voor 2020: zwanger kunnen worden. Monique deelt met ons haar proces met anorexia en de eetstoornis kliniek, en neemt ons mee in haar hobbelige reis. Lees zo hier haar verhaal. Monique volgen? De komende periode zal Monique een blogreeks bijhouden waarin ze vertelt over haar ziekte.

Monique (34) over haar leven met anorexia en haar grote kinderwens

Monique (34) moest vanwege extreem ondergewicht meerdere keren worden opgenomen en keek twee keer de dood in de ogen. Haar hart stond op het punt het te begeven. Zelf had ze amper door hoe erg ze eraan toe was. Het drong pas langzaam door toen ze werd opgenomen in een eetstoorniskliniek. ‘Als ik was doorgegaan, was ik er nu niet meer geweest.’ 

Monique’s problemen begonnen toen ze op haar 27ste werd behandeld voor een depressie. In haar jeugd is ze jarenlang misbruikt. Door hard te werken, lukte het haar om die problemen weg te stoppen. Toch liep ze op een gegeven moment vast en belandde ze in een burn-out en een depressie. ‘Alles van vroeger kwam naar boven door nachtmerries. Alles wat ik al die tijd had onderdrukt kwam eruit. Hiervoor kreeg ik een traumabehandeling. Toen is de eetstoornis langzamerhand begonnen. Door al die herbelevingen uit mijn jeugd had ik een soort controle nodig. Bij mij uitte zich dat door minder te eten. Onbewust ging ik minder eten en meer bewegen. Het heeft een jaar geduurd voordat er echt anorexia bij me werd geconstateerd.’

Twee keer ziekenhuis opname

‘Mensen om mij heen zagen dat er iets met me aan de hand was, maar zelf had ik het totaal niet door. Na een half jaar merkte ik wel dat er iets niet klopte aan mijn manier van eten. Ik zocht hulp, maar dat werkte averechts. Diegene benadrukte zo erg dat ik slecht bezig was, waardoor het alleen maar erger werd. Wanneer ik na het eten niet bewoog, raakte ik helemaal in paniek. Ik was mezelf niet meer. De eerste opname in het ziekenhuis had niet het gewenste effect. Iedere week was er een weegmoment. Monique moest twee keer achter elkaar zijn aangekomen om verder te mogen met de behandeling. Als ze twee keer achter elkaar zou afvallen moest ze weg. ‘Ik was twee keer afgevallen. Niemand lette daar op mij. Ik at mijn bord niet leeg en deed niet wat ik moest doen. Toen moest ik weg. Achteraf gezien zat ik niet op de juiste afdeling. Het was een drukke afdeling met teveel mensen op een kamer.

Na een aantal maanden werd de situatie zo extreem dat Monique opnieuw moest worden opgenomen in het ziekenhuis. ‘Ik had het allemaal In eerste instantie niet zo door en vond het wel meevallen. Iedereen om mij heen dacht dat ik dood ging, behalve ikzelf. Mijn gewicht was zo laag dat ik niet meer door had wat er om me heen gebeurde. Je hoofd werkt gewoon niet meer. Ik had het alleen maar koud, kon niet meer slapen, viel steeds bijna flauw. Ik kreeg niks meer mee.’ Voor 4,5 maand was ik opnieuw opgenomen in een ander ziekenhuis en daar zaten de mensen juist zo dicht op mijn huid dat ik wel moest aankomen. Ik raakte volledig in paniek, maar toch lukte het mij om aan te komen. Gelukkig kreeg ik daar wel traumatherapie, maar het was geen eetstoorniskliniek. Eenmaal thuis moest ik het weer alleen doen en kreeg ik weer een terugval.’

Opname 3

De derde keer werd Monique opgenomen in een eetstoorniskliniek. ‘Dat heeft me wel goed geholpen. Ze weten waar ze het over hebben en je zit met mensen die allemaal hetzelfde hebben. Dat spiegelt wel echt dat je denkt: waar ben ik eigenlijk mee bezig. Ook kreeg ik daar traumabehandeling en een persoonlijke begeleider.’ In totaal heeft ze 5 maanden in de eetstoorniskliniek gezeten. Na 4 maanden kwam het besef waar ze mee bezig was. Haar grootste motivatiepunt was naar huis gaan. ‘Ik wilde daar gewoon weg, terug naar huis, naar mijn man.’

Terugval

Na 5 maanden opname in de kliniek kwam Monique thuis. ‘Het was raar en onwerkelijk. Alles gaat door terwijl jij weg bent. Mijn man en ik zijn eerst een week samen weggegaan. We hebben elkaar die 5 maanden weinig gezien. Het duurde ongeveer drie weken voordat ik weer een beetje was geland. Het was eng om het ineens zelf te moeten doen. Ik heb het een aantal maanden alleen, zonder hulp voor de eetstoornis, volgehouden. Maar omdat de nazorg voor de eetstoornis zo lang op zich liet wachten, kreeg ik een terugval. In de nacht stonden er ineens twee ambulancebroeders naast mijn bed. Een van hen zei dat ik zo ondervoed was dat mijn lichaam volledig in paniek was. Dat moment was voor mij een wake up call.’

Grootste wens

Zwanger kunnen worden is de grootste wens van Monique. Maar door de anorexia ligt haar hele systeem plat. Ze is al vier jaar niet meer ongesteld geworden. Om mogelijk zwanger te kunnen worden, moet ze eerst op een bepaald streefgewicht zitten. ‘Toen ik erachter kwam dat ik niet meer ongesteld werd, dacht ik dat het vast wel terug zou komen. Nu weet ik dat dat zonder hormoonpomp nooit gebeurt was.

Monique heeft Wendy leren kennen tijdens het programma This time next year. Op haar allerslechtste moment gaf ze zichzelf op voor het programma. ‘Ik kon niks meer en zag dit voorbij komen. Ik dacht dat ik toch niet benaderd zou worden.’ Dat gebeurde dus wel, toen ze in het ziekenhuis lag. ‘Mijn deelname aan het programma heeft me in dat jaar wel geholpen. Het heeft er niet voor gezorgd dat ik niet meer terugviel, maar erover praten en mijn verhaal delen was al heel belangrijk. Ik hoopte anderen ook te kunnen helpen die hetzelfde hebben meegemaakt of iemand kennen’

Levensles

‘De ziekte beïnvloedt mij elke dag: van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Toch is er al veel veranderd in vergelijking tot een jaar geleden. Veel dingen gaan al beter. Ik houd me nu bijvoorbeeld goed aan de eet- en beweegschema’s. Vorig jaar deed ik dat niet. Ook ben ik veel opener. Eerst hield ik alles voor mezelf. Ik deelde niks, zelfs niet met mijn partner. Wanneer ik nu afval vertel ik het gelijk, ook aan mijn behandelaar. We kunnen dan samen kijken naar een oplossing. Toch loop ik nog tegen veel dingen aan. Ik zie bijvoorbeeld nu al op tegen de kerstdagen. Ook vind ik het lastig als ik bij iemand ga eten, als ik het eten niet zelf heb gemaakt. Wat ik anderen graag zou willen meegeven is: ga tegen de angst in. Met volle angst vooruit, dat is mijn motto.’

Monique volgen? De komende periode zal Monique een blogreeks bijhouden waarin ze vertelt over haar ziekte.