Monique leerde Wendy kennen toen ze meedeed aan het programma This time next year, omdat ze wilde genezen van haar eetstoornis. Voor wendyonline.nl blogt ze over haar leven en haar herstel. Monique heeft inmiddels een kindje gekregen, maar het blijft voor haar een gevecht om te genezen van anorexia. Ze staat al tien maanden op de wachtlijst voor hulp vanuit de GGZ en heeft hulp nodig om volledig te kunnen herstellen.
Wat betekent herstel voor mij? Een belangrijke vraag die mij weleens gesteld is. Het ziet er voor mij uit als een soort nieuwe ik met een rustig hoofd. Het verlangen daarna is groot. Voor mijn gevoel is dan alles weer mogelijk. Pizza eten in een restaurant zonder eerst de menukaart van boven tot onder uit te spitten bijvoorbeeld. Een ijsje eten omdat het lekker weer is of omdat je er gewoon zin in hebt. Onverwachte momenten zijn geen probleem meer maar juist leuk. Geen compensatie gedrag. Eten verdienen vind ik per definitie onzin, waarom moet je dat eerst verdienen? De eetstoornis heeft al zoveel van mij af genomen dat ik dat echt niet hoef te verdienen. Niemand hoeft eten te verdienen toch? Je hebt ergens zin en dan doe je dat omdat je dat fijn of leuk vind. Maar met een eetstoornis die zo hard en lelijk tegen mij schreeuwt, is het lastig om daar tegenin te gaan, om daar nog relativerende gedachten tegenover te zetten. Dat geschreeuw maakt mij bang en ik heb nu de kracht niet om daar tegen in te gaan. Sterker nog ik ga erin mee. En nee dat is niet kiezen voor de makkelijkste weg. Integendeel zelfs! Een eetstoornis is keihard en gemeen. Het speelt in op je gevoel en eist slechte dingen van je. Dit staat lijnrecht tegenover het begin waar ik het over had. Het verlangen dat is fijn en voelt goed. Ook al is die weg erna toe verre van fijn. Misschien moet ik het gewoon heel groot opschrijven en alles wat bij dat verlangen naar herstel hoort erop zetten en ophangen. Komt de gemene stem weer omhoog dan trek ik heel snel een sprintje naar dat verlangen wat zo fijn voelt. De eetstoornis doet er alles aan om je te laten geloven dat hij of zij het beste met je voor heeft. Natuurlijk is dat niet zo, dat weet ik ook wel!
Hulp bij herstel
Maar toch luister ik erna en daar kan ik heel boos en verdrietig om worden. Waarom kan ik dit niet alleen? Want hulp heb ik niet en dat duurt nu ook al meer dan 10 maanden. Ik heb vier maanden hulp gehad, maar helaas is het net als bij de jeugd ook zo problematisch bij de volwassenen GGZ. Lange wachtlijsten en personeel tekort. En door corona zijn de wachtlijsten ook in mijn regio alleen maar opgelopen. Ik moest stoppen met de behandeling omdat de GGZ instelling waar ik zat overging op alleen jeugd. Pech en opnieuw wachten. Inmiddels wacht ik nog steeds en dat ben ik meer dan zat. Ik wil heel graag werken aan herstel, en dat doe ik natuurlijk nu ook al, alleen is het alleen niet te doen om echt te herstellen. Alleen vechten tegen zo’n hardnekkig patroon is onwijs ingewikkeld. Dat zou iedereen met een eetstoornis beamen.
Genieten van mijn gezin
Dat het op dit moment wat minder gaat is volgens mijn EMDR therapeut meer dan logisch. EMDR vergt veel van je en als je aan het ene trekt komt in dit geval de eetstoornis meer omhoog. Een soort beschermer om het aan te kunnen en niet telkens in het verleden met herbelevingen en bijbehorende gevoelens en beelden te leven. Om enerzijds nog te kunnen functioneren. Heel handig zo’n beschermer, maar in dit geval totaal niet. Vroeger was dit nodig om het te kunnen overleven, maar in het heden is deze beschermer niet meer nodig. Ook wel schema’s (therapie) genoemd. Voorbeelden van schema’s zijn: emotioneel tekort/verwaarlozing, verlating, wantrouwen, sociale isolatie, minderwaardigheid, zelfopoffering, en afhankelijkheid. In bepaalde situaties worden bepaalde (kinderlijke) gevoelens en patronen, steeds weer opgeroepen. Ik bots steeds tegen dezelfde steen aan, wat zou het fijn zijn als deze denkbeeldige steen een veertje wordt die weg waait en niet meer terug komt. Die mee gaat met de wind en je achterlaat met een sterk gevoel. Sterker dan de eetstoornis. In theorie hoef je nooit geen pizza te eten, maar daar gaat het niet om, het gaat erom waar die pizza voor staat. Welke angst daarachter zit. Gedachten vol zelfhaat en schaamte helpen niet om je beter te voelen. Een eetstoornis maakt je onwijs onzeker. Heb ik opeens honger in de avond, dan ga ik twijfelen of ik nou wel of niet iets extra’s moet eten. Mijn omgeving vindt het heel normaal om dan wel iets te eten want dat is een signaal van je lichaam dat aangeeft dat je wel iets nodig hebt. Voor mij is het alleen maar onrust. Al dat wikken en wegen vergt bakken energie en die energie wil ik heel graag in andere dingen steken. Dat leuker is dan zijn dan zo’n nare stem in je hoofd. En ja, ook ik heb er nog steeds vertrouwen in dat ik kan herstellen van de eetstoornis. Daar vecht ik elke dag voor. En ik heb er ook vertrouwen in dat ik aan de beurt kom voor een eetstoornis behandeling en deze met succes kan afronden. Want ik heb een fantastische gezin met een onwijs leuk kind waar ik met de volle 100% van wil genieten. En daar kan ik niet nog jaren lang een eetstoornis bij gebruiken. En zo is het 🙂 Dus hup weer eten en vechten tegen die stem!
Lees ook deze blogs van Monique over haar gevecht tegen anorexia:
