Monique leerde Wendy kennen toen ze meedeed aan het programma This time next year, omdat ze wilde genezen van haar eetstoornis. Voor wendyonline.nl blogt ze over haar leven en haar herstel. Monique heeft inmiddels een kindje gekregen, maar het blijft voor haar een gevecht om te genezen van anorexia. In deze blog legt ze uit hoe haar lichaam voelt tijdens de ziekte.
Iedereen heeft een lichaam. Gelukkig maar, anders konden we niet doen wat we willen. Maar wat als je je hele leven al een lichaam hebt en niet het gevoel hebt dat dat van jou is? Dat het lichaam naar, vies, walgelijk voelt. Dat je continu ervaart dat er vreemde handen aan het lichaam zitten, die het lichaam aanraken wat het lichaam niet wilde. Het levert nare herbelevingen op en het lichaam kreeg daar weer de schuld van. Het lichaam de grootste trigger is en moet weg! Het mag er niet zijn, niet voelen en vooral niet zeuren. Dit overkwam mijn lichaam.
Aanhangsel
Ik spreek bewust over HET lichaam omdat het jaren lang zo voelde. Het was niet van mij, maar van de dader die mij misbruikte. Naast dat dat ook letterlijk gezegd werd tegen mij voelde het na een tijdje ook zo. Heel verdrietig en eenzaam. Ik leefde in mijn hoofd. Die bepaalde alles en mijn lichaam deed er (niet meer) toe. Het was een aanhangsel en het moest gewoon normaal doen. Maar eindelijk moest het gewoon weg! Hoe minder ik at hoe minder mijn lichaam werd. Dat voelde goed, want ik voelde dat aanhangsel niet meer. Tot ik op een punt kwam dat het aanhangsel echt een aanhangsel werd en ik niks meer kon. Alleen liggen en een paar stappen zetten. Dat was het. Ik wilde het niet. Ik wilde alles kunnen, maar wel niks voelen. Dat gaat niet samen. weet ik nu. Destijds was ik ervan overtuigd dat dat niet klopte. Ik had het immers zelf ervaren dat het wel kon. Dat was een droom een hele nare droom ook.
Kliniek
Inmiddels weet ik wel beter en kan ik door de juiste hulp bij een kliniek waar ik acht dagen intern heb gezeten zeggen: ‘IK HEB EEN LICHAAM.’ Ja nog een keer: ‘IK HEB EEN LICHAAM’. En die is van mij!!! Ik heb voeten en ik heb handen. En dat voelt zo gek. Het is heel lastig om uit te leggen, maar voor mijn gevoel heb ik pas net een lichaam. Ik kan voelen, ruiken, en ervaren dat het er mag zijn. Zo fijn! Ik mag zelf bepalen wat ik met mijn lichaam doe en wil. De narigheid – die mij nog teistert doordat ik nog niet alle trauma beelden heb behandeld – mag er zijn.
Zoektocht
Het hoeft niet meer weg. Ik had nooit gedacht dat ik zover zou komen. Het betekent niet dat de eetstoornis nu opeens weg is, maar ik merk dat ik er voor open sta om te ontdekken hoe ik mijzelf steeds meer teug kan vinden en dat ik stap voor stap de eetstoornis los mag laten. De eetstoornis heeft mij de afgelopen jaren geholpen om overeind te blijven, maar dat hoeft nu niet meer. Dat is een zoektocht en het is ook eng. Jarenlang heb ik dingen op een bepaalde manier gedaan met eten en ook met vermijden van plekken. Alles om maar niet te worden getriggerd. Dat kan je niet opeens loslaten. Het gaat met kleine stapjes vooruit, maar soms ook met een stapje terug. Ik merk dat ik rustiger ben en minder gestrest. Er is een deur open gegaan en nu ga ik ontdekken wat daar achter zit.
