fbpx

Leontien van Moorsel overwon haar eetstoornis en richtte het Leontienhuis op: ‘Ik straal het leven uit’

Tijdens haar wielercarrière streefde Leontien van Moorsel zo erg naar de top dat ze begon met afvallen. Eerst was het doel nog om een paar kilo per jaar af te vallen, maar dat werd al snel een verslaving van calorieën tellen en zo weinig mogelijk eten. Inmiddels heeft ze haar anorexia overwonnen en het Leontienhuis opgezet, waar ze jongeren helpt om van hun eetstoornis af te komen. 

‘Tijdens mijn jeugd was ik een heel gezellig, stevig Brabants meisje. Met dat stevige lijf werd ik al nationaal kampioen wielrennen en ik won veel wedstrijden, tot ik de overstap maakte naar de dames en ik internationale wedstrijden mocht gaan rijden. Daar kwam ik erachter dat ik talent had, maar een aantal kilo te zwaar was als ik mezelf vergeleek met de meiden die boven mij eindigden. Ik moest gaan leven als een wereldtopper hoort te leven, zoals veel bezig zijn met voeding.

Gelijk ging ik drie maanden op kamp. Mijn coach had gezegd dat ik ieder jaar een paar kilootjes moest afvallen door middel van duurtraining. Daar dacht ik anders over, ik dacht dat ik het er wel in één winter af kon kletsen. Het afvallen resulteerde erin dat ik heel veel koersen won en als jong meisje tweevoudig wereldkampioen werd. Dan ben je wereldkampioen, maar dan wil je de tour ook winnen, dan moest ik nog meer afvallen. De eetstoornis heeft je dan al in zijn macht. Op een gegeven moment ben je ook niet meer bezig met het presteren, alleen nog maar met het getalletje op de weegschaal.’

Dieptepunten

‘Als je eenmaal een eetstoornis hebt, kom je er niet zo makkelijk meer vanaf. Ik heb heel veel dieptepunten gekend in die periode. Iedereen die een eetstoornis heeft, gaat door een hel. Mijn mazzel is geweest dat ik zo ver ben gegaan in de eetstoornis, dat ik de dood in voelde treden. Mijn hartslag was al laag als topsporter, maar mijn ochtendpols was nog lager dan laag. Dan voel je heel erg het leven uit je gaan. Ik realiseerde mij dat dit niet was wat ik wilde. Ik wilde hard fietsen en weer de vrolijke Leontien van vroeger worden, maar ik wilde niet dood. Mijn patroon moest ik veranderen en dat is zo verschrikkelijk moeilijk geweest.’

Leontien van Moorsel overwon haar eetstoornis

Impact op het gezin

‘Een eetstoornis heb je niet alleen, maar met het hele gezin. Je zussen leidden eronder en mijn broertje had er veel verdriet om. Op sommige momenten als de eetstoornis heel erg aanwezig is dan doet het je niks, maar als er een stukje van jezelf terugkomt, voel je ook de pijn van je ouders.’

Mijn redding

‘Na een aantal jaar ben ik fysiek en mentaal in elkaar gestort. Toentertijd had ik al een relatie met Michael, dat is nu ook mijn man. Hij heeft mij opgehaald uit een etappekoers in Frankrijk, omdat ik echt niet meer kon. Ik heb een hele belangrijke beslissing genomen. Thuis ben ik weggegaan en ik ben bij mijn schoonouders ingetrokken. Mijn ouders zijn hele lieve mensen, maar ze waren te lief voor mijn eetstoornis. Als je een eetstoornis aan wil pakken, moet je tijdens de eetmomenten consequent zijn. Als je dan zegt dat je kind niet hoeft te eten, omdat het lastige situaties met zich meebrengt, gaat je kind dood. Dat kost heel veel geduld, ook voor ouders. Schoonouders staan toch net iets verder bij je vandaag. Dat is echt mijn redding geweest.’

Levende bewijs

‘Het moment dat ik besloot een stichting op te zetten, weet ik nog heel goed. Ik was gestopt met mijn carrière als wielrenster. Michael en ik vlogen terug vanuit Athene en besproken wat we wilden doen met ons leven. Ik sprak al snel uit dat ik jongeren wilde helpen om hun balans terug te vinden, omdat ik elk mens dat gunde. Eerst hebben we een stichting opgezet en andere initiatieven financieel ondersteund, maar ik wilde meer. Ik wilde het graag op mijn eigen manier doen. Hoe mijn schoonfamilie mij had geholpen, want ik geloof er sterk in dat je tijd moet investeren in een psychisch probleem. Ik ben het levende bewijs daarvan. Als mijn schoonfamilie niet zoveel tijd in mij had gestopt, had ik nu niet meer geleefd.’

Het Leontienhuis

‘Ik doe heel veel een-op-een gesprekken. Wij krijgen geen financiering van de overheid en zorgverzekeraars, daarom moeten we heel creatief zijn om ideeën te bedenken. Ik heb heel veel fietstochten gedaan en presentaties gegeven voor het Leontienhuis. Het is een baan ernaast om het Leontienhuis draaiende te houden. Dat vind ik jammer, want mijn kracht ligt bij het delen van mijn ervaringen. Ik zou veel meer 1-op-1 mensen willen helpen. Als ik geen sponsorwerving meer doe, is er over twee jaar geen Leontienhuis meer. De kracht van het Leontienhuis ligt bij de 150 vrijwilligers. Mijn naam staat erop, maar we doen het met elkaar. We hebben daar zo’n mooi team. Als je aan mij vraagt waar ik echt trots op ben in het leven, is dat het wel.

Als je bij de Olympische spelen goud wint maak je mensen blij, maar hier red je mensenlevens. Het kost heel veel energie om iemand een goed gevoel te geven en je moet heel veel tijd investeren, maar op het moment dat je een leven redt, is onbeschrijfelijk. Je redt eigenlijk een totaal gezin. Met je eigen negatieve ervaring, kun je andere mensen helpen.’

Sprankje hoop

‘Voor corona gaven we één keer per maand inspiratiebijeenkomsten, waar ik mijn levensverhaal vertelde. Ik straal het leven uit. Halverwege haalde ik alle ervaringsdeskundigen die werkzaam zijn bij het Leontienhuis erbij, die stralen het leven net zo erg uit als ik. Dat is kracht. Op het moment dat je die zieke kopjes ziet van die kinderen en die wanhoop van die ouders en er dan tien gezonde mensen voor de groep staan, zie je weer hoop komen. Het is wel mogelijk om van een eetstoornis te genezen. Er staan tien mensen die allemaal een ander onderliggend probleem hebben gehad en weer staan te stralen van oor tot oor.’

Overwinning

‘Tot 9 jaar geleden durfde ik geen antwoord te geven op de vraag of ik ooit een terugval had gehad. Ik overwon de anorexia, zakelijk ging het ons voor de wind en we kregen een prachtige dochter. Er waren geen tegenslagen. Wat doe je op het moment dat je een tegenslag krijgt te verwerken? De afgelopen jaren ben ik veel mensen verloren. Mijn allerbeste vriend kreeg 34-jarige leeftijd een harstilstand en is plotseling overleden. Mijn vader is er niet meer. Dat zijn mijn momenten dat je het zwaar krijgt.

Ga je je verschuilen achter de eetstoornis of ga je aan de slag met de handvaten die je hebt meegekregen tijdens die periode? Ik heb alle handvaten vastgepakt en ik heb mezelf de ruimte gegeven. Ik heb te pas en te onpas mijn emoties laten zien. Vroeger deed ik dat niet, ik wilde altijd de beste zijn en de stoerste. Ik had even tijd nodig voor mezelf. Nu durf ik te zeggen dat ik voor 110 procent genezen ben. Ik kan iedereen aanraden die ook altijd stoer is geweest, om erover te praten en je emoties te tonen. Je hoeft je niet te schamen. Een eetstoornis overkomt je. Wat ik wel altijd zeg – dat heb ik zelf ook moeten doen – je hebt zelf iedere dag de keuze om te knokken om eruit te komen. Ook al lukt het een dag niet, probeer het de volgende dag weer.’

Leontien van Moorsel overwon haar eetstoornis

Lees hier meer inspirerende levensechte verhalen in het teken van mentale gezondheid:

Naomi had als tiener vier jaar lang last van een depressie: ‘Niemand om mij heen wist ervan’

Monique over haar gevecht tegen anorexia: ‘De dag was aangebroken dat ik naar een trauma kliniek ging’

Lisa heeft al jaren last van een angststoornis en nam haar collega Gerda in vertrouwen: ‘Ik was op het werk bang dat mensen me niet serieus zouden nemen’

Alwin is voor bijna alles bang: ‘Op een gegeven moment durfde ik niet meer naar de wc in mijn eigen huis’

Heb jij ook een verhaal dat je op wendyonline.nl zou willen delen? Stuur dan een mail naar naomi@wendymultimedia.nl



WENDY Zomer special

Zomer op een eiland!


Een special vol eilandliefde en eilandinspiratie.


 

LAAT JE INSPIREREN DOOR ONZE WEKELIJKSE NIEUWSBRIEF