Monique leerde Wendy kennen toen ze meedeed aan het programma This time next year, omdat ze wilde genezen van haar eetstoornis. Voor wendyonline.nl blogt ze over haar leven en haar herstel. In haar vorige blog vertelde Monique dat ze al tien maanden op de juiste hulp aan het wachten was. Inmiddels heeft ze die hulp gevonden en is haar behandeling bij de GGZ gestart.
Voor degenen die mijn blogs volgen, ik heb inmiddels een behandeling voor mijn eetstoornis! Dat is ook de reden dat het even geduurd heeft voor jullie weer wat van mij gehoord hebben. De intake en de begin fase is namelijk nogal intensief naast de EMDR. Ik ben onwijs blij dat het na zoveel jaar wachten eindelijk gelukt is. Ik ben me, meer dan eerst, bewust geworden dat de eetstoornis mijn leven bepaalt, nu mijn eetstoornis zo op de voorgrond staat. De eetstoornis doet er alles aan om de controle over mij te houden. Het is de eetstoornis die boodschappen doet en reageert op situaties, niet ik. Nu ik een behandeling ben aangegaan merk ik dit nog meer. Ik voel veel leegte, kou en eenzaamheid. Niks voelt echt, het is alsof het er niet is.
Wie ben ik?
Doordat alles zo onwerkelijk aanvoelt, ga ik me afvragen of ik mezelf nog wel ben. Wie ben ik? De kou neemt mijn lichaam in zijn greep. Zo diep dat ik het niet meer warm kan krijgen en ik me er maar aan overgeef. Ik voel mijn lichaam amper, het voelt als beton en werkt niet mee. Zó zwaar, zó machteloos. Kippenvel, angst en verdriet voel ik wel. Ik wil weg, ver weg. Naar een plek waar niemand mij kent en waar ik ik mag zijn. Maar wie ben ik? Dat weet ik niet. Ik ben mijzelf verloren en volgde jarenlang andermans ideeën op. Mijn ideeën deden er niet toe. Verdriet, angst en eenzaamheid wel. Stiekem in stilte, verborgen diep in mij. Met een glimlach redde ik mijzelf en maakte ik mensen blij. Ze vonden mij altijd vrolijk, maar dat was ik helemaal niet. Ik heb geen idee hoe vrolijk zijn voelt. Maar het redde mij wel. Geen vragen, geen straf, en geen moeilijkheden. Ik werd steeds kouder vanbinnen, het verdriet nam zijn eigen weg en liet zich niet meer zien. Boosheid was er niet, nooit niet. Hoe dat voelt, weet ik niet. Ik voel leegte, zoveel leegte. Gaten zonder liefde. Liefde en ik gaan niet samen. Wel voor anderen maar niet voor mijzelf. Wie ben ik?
Monster
Het (eetgestoorde) monster neemt toe, het wordt zo groot en krachtig. Ik krijg eindelijk hulp tegen dat monster in mijn hoofd. Het is een onderdeel van mij geworden. Maar wie ben ik zonder dat monster? Dat weet ik niet. Het monster wil geen hulp, want hij wil groot blijven en mijn leven (blijven) bepalen. Wat komt ervoor terug als dat monster echt kleiner wordt of zelfs verdwijnt? Geen idee. Angstig, ja! Fijn, Nee! Onwetendheid en ik gaan niet samen. Ik moest altijd op mijn hoede zijn en weten wat er kwam, zodat ik een pantser omhoog kon trekken om mijzelf te beschermen tegen wat anderen met mij deden. Eenzaamheid en angst zijn erg groot op dit moment. Ik ben bang voor verandering en ik voel me eenzaam, omdat ik deze strijd in mijn eentje voer. Straks niet meer, dan krijg ik hulp tegen de eetstoornis. Weg met dat monster, dat hoop ik. Alleen weet ik nog niet hoe…
Ziek
Deze onzekerheid en onwetendheid maken dat ik nu overal over twijfel. Mijn hoofd loopt over en ik volg volop de eetstoornis. Ik werd ziek, ik moest overgeven en had diarree. Het kwam er aan alle kanten uit (sorry, maar ik kan dit detail niet weglaten). Mijn lichaam kon niet meer. Ik ben op de badkamer vloer gaan liggen en alles draaide. Een uur later was ik in het ziekenhuis, waar ik gelukkig op tijd was om vocht toe bediend te krijgen. De artsen vonden het heel goed dat ik aan de bel had getrokken, met zo’n laag gewicht. Na drie uur mocht ik met medicatie naar huis en lag ik voor het eerst in jaren de hele dag op bed. Slapen en af en toe een beetje eten was het enige wat ik kon. Mijn lichaam was zó blij! Eindelijk mag het rusten en gaat het niet obsessief bewegen. Ik weet dat herstellen van een eetstoornis een proces is, maar ik ben toe aan een nieuw en kleurrijk hoofdstuk in een boek wat niet meer mijn leven bepaalt, maar andersom.
Lees ook deze blogs van Monique over haar gevecht tegen anorexia:
