verkrachting

Jeannette werd op haar twaalfde verkracht en zweeg daar dertig jaar over: 'Dit mag anderen niet overkomen'

Jeannette werd als 12-jarig meisje bruut verkracht toen ze met haar ouders aan het kamperen was. Ze besloot het geheim te houden en hield dat 30 jaar lang vol. Het trauma zorgde ervoor dat ze anorexia ontwikkelde en in haar slechtste periode zelfs op straat zwierf. Nu wil ze een traumacentrum oprichten, zodat slachtoffers van seksueel misbruik de hulp krijgen die ze echt nodig hebben en niet zoals zij jarenlang moeten zwijgen. 

‘Alle details kan ik mij nog herinneren van de verkrachting. Op klaarlichte dag kwam de man mijn tentje binnen, waarna hij zijn riem losmaakte. Er ging een soort elektrische schok door mij heen, ik wist meteen dat het foute boel was. Ik raakte in een shock, maar nam alles in mij op als een soort spons. Het gebeurde 44 jaar geleden, toen ik samen met mijn ouders op de camping stond. Ik was nog maar 12 jaar. Na het seksueel misbruik liep ik verdoofd naar de douches, om me heen hoorde ik alleen nog maar geruis. Het was alsof je net van een concertzaal met keihard geluid naar buiten loopt. Op de achtergrond hoorde ik kinderen, maar er ging zoveel door mijn hoofd. Als iemand hierachter zou komen, zou hij mij weer op komen zoeken, dan zou ik straf krijgen van mijn ouders. Ik besloot al snel: dit is mijn geheim en dit vertel ik tegen niemand.’

Gevolgen

’Doordat ik mijn ervaring 30 jaar lang had weggestopt, dacht ik dat ik het vergeten was. Op een dag zag ik een moment van kwetsbaarheid van mijn eigen kind, toen realiseerde ik mij pas dat ik ook nog maar een kind was tijdens de verkrachting. Opeens zag ik de hele verkrachting weer voor me. De jaren daarna kwam ik mijn ervaring van het seksueel misbruik steeds tegen, het waren een soort triggers. Als iemand dwingend tegen mij deed, kreeg ik flashbacks.

Door mijn seksuele trauma heb ik veel problemen gehad, van anorexia tot op straat zwerven, nu weet ik pas waar dat vandaan kwam. Ik voelde me erg eenzaam, het is alsof er een geheim tussen jou en de wereld staat. Je bent niet echt meer kind, want je kan niet meer normaal zijn. Om de eenzaamheid op te vullen, ging ik aan de drugs en feestte ik erop los. Ik werd een slap aftreksel van wie ik had kunnen zijn. Ik wist niet meer wie ik was. Op mijn zestiende kreeg ik anorexia. Ik hongerde mezelf uit. Mijn vriendin heeft mij eruit weten te krijgen. Een thuis had ik niet echt. Mijn ouders probeerden mij te helpen, maar wisten op een gegeven moment ook niet meer wat te doen. Zij wisten niks van mijn geheim. De ene keer sliep ik bij mijn broer, de andere keer in een kraakpand. Ik zocht vaak het gevaar op. Het was alsof ik een engeltje op mijn schouder had, elke keer als het bijna fout zou ging, stopte ik net op tijd.’

Proces

‘Wonder boven wonder slaagde ik erin om mijn havo af te maken en een opleiding te voltooien. Al 30 jaar werk ik op de operatiekamer. Daarnaast heb ik een opleiding tot psychotherapeut gevolgd, daar werden mijn jeugdervaringen belangrijk. Ik begon langzaam in te zien dat de patronen die ik liet zien, de schade van het misbruik waren. Ik ben bijvoorbeeld in relaties regelmatig geweld tegengekomen, door het trauma creëerde ik het misbruik steeds opnieuw. Onveilig werd bij mij veilig en de goede mannen duwde ik weg.

Ik kwam bij iemand in opleiding die zich heeft gespecialiseerd in traumaverwerking na seksueel misbruik in de kindertijd. Tijdens deze opleiding ben ik pas begonnen met mijn eigen verwerkingsproces. Eindelijk had ik mijn leven weer terug, voor hoever dat kon. De grootste les die ik daar geleerd heb is dat je de dader uit je systeem moet halen.’

Droom

‘Ik wil een inspiratiebron zijn voor de mensen die nu nog (in het geheim) worstelen met de gevolgen van dit duivelse trauma. Met mijn praktijk help ik mensen die te maken hebben gehad met seksueel misbruik, maar ik ben druk bezig om een traumacentrum op te richten, om zo mijn ervaring en kennis in te zetten om (jonge) mannen en vrouwen te helpen. Er komen ook regelmatig jongens/mannen hun verhaal doen bij mij, dit is nog een groot taboe. Jongens worden ook seksueel misbruikt, het is belangrijk dat zij zich ook gehoord voelen. Hoe eerder mensen na het misbruik bij mij komen, hoe beter. Dan hoeven zij niet hun hele leven met alle narigheid te leven en kunnen zij zich veel eerder op een gezonde manier ontwikkelen. Bij de jonge meisjes en jongens die ik begeleid heb ik wel een soort moedergevoel, daar zitten natuurlijk wel grenzen aan. Ik lig ook weleens wakker van de verhalen die ik hoor, ik ben ook een mens.

Een traumacentrum opzetten kan ik niet alleen, ik wil ook dat mensen meegaan in mijn plannen. Het traumacentrum dat ik voor ogen heb is er nog niet in Nederland. Veel mensen lopen vast in de GGZ, er is geen goede hulp voor het seksuele trauma. Wat ik wil met het centrum, is dat eigenlijk alle hulp voor de hele herstelfase zich onder één dak bevindt, met specialisten per fase en ondersteunende activiteiten zoals trauma yoga, lotgenootgroepen en therapiegroepen. Het belangrijkste verschil met de GGZ die ik wil maken, is dat wij begeleiden. Wij behandelen niet, wij begeleiden. We gaan naast de cliënt staan, lopen mee met de cliënt, zijn benaderbaar en we zijn bereikbaar. We zeggen niet, 'goh heb jij een ernstig trauma, helaas hebben we twee jaar wachttijd'. Wij verbinden ons met de cliënt. Ook naast de sessies zijn wij aanwezig. Alleen bij bloed aan de muur, mag je me bellen, zeg ik altijd. Soms moet er tussendoor even kort contact zijn, dat kan nodig zijn om weer verder te kunnen. Vertrouwen dat je er bent is heel belangrijk in de begeleiding. Op deze manier leg je nieuwe paden aan in het brein, dat doet de GGZ niet, mensen komen daar soms nog slechter vandaan. Ik wil dat mensen veilig zijn en tegelijkertijd werken aan hun herstel en aan hun zelfbescherming, zodat ze ook nee kunnen zeggen. Ik ben overal aan het netwerken, zoals op LinkedIn, maar ook in mijn eigen netwerk. Daar zoek ik bijvoorbeeld ervaringsdeskundigen en vak therapeuten die weten wat de schade is van seksueel misbruik en volgens de methodiek willen werken die ik heb geleerd. Ik wil eigenlijk een heel pakket van mensen, zodat mensen binnenkomen met hun trauma en naar buiten lopen met een litteken die alleen pijn doet als het slecht weer is. Mensen krijgen de regie weer in handen en kunnen zichzelf verder ontwikkelen.'

Powervrouw

‘Het gaat nu goed met me, natuurlijk heb ik ook nog steeds momenten waarop ik mij slechter voel. Het is een trauma gestuurd leven geweest. Ik voel ook nog de eenzaamheid, daarom verlang ik soms naar een partner, waar ik me mee kan verbinden. Het is niet noodzakelijk, ik ben gelukkig als moeder van mijn drie zonen. Ik ben in al die jaren niet altijd de ideale moeder geweest. Ik hoop dat ze geen last krijgen van mijn problemen en hun eigen weg kunnen vinden. Het is een rouwproces, tot op de dag van vandaag is het hard werken om de weg in mezelf te vinden.

Ik wil iets doen waarmee ik de wereld een stuk mooier kan maken en daarom wil ik dat traumacentrum oprichten. Hopelijk binnen twee jaar, maar ik weet natuurlijk ook niet hoe snel die bal gaat rollen. Ik moet de wereld in met mijn verhaal en met de kennis die ik heb opgedaan door mijn studie van dit trauma.’

Lees hier meer inspirerende levensechte verhalen:

Zonder jou. Kitty verloor allebei haar broers: ‘Ik ben nu enig kind’

Jacomijn reist altijd in haar eentje en hoewel ze werd bestolen in Namibië, laat ze zich niet tegenhouden: ‘Alleen reizen geeft me zoveel kracht’

Bibi vertrok met haar gezin naar Ibiza en runt nu het hotel Can Sastre: ‘We kwamen voor één zomer en gingen nooit meer weg’

Heb jij ook een verhaal dat je op wendyonline.nl zou willen delen? Stuur dan een mail naar naomi@wendymultimedia.nl