fbpx

Thea was meedwanger van een angst- en dwangstoornis

Thea kon zich altijd heel goed aanpassen. Ze was liefdevol, zorgzaam en had een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Aanpassen aan wie? Aan haar partner en kind, die allebei een angst- en dwangstoornis bleken te hebben. ‘Toen ik het woord meedwanger twaalf jaar geleden voor het eerst hoorde, wist ik direct dat het op mij sloeg. Het verklaarde waarom ik altijd ‘aan’ stond.’

Angst en dwang

Twaalf jaar geleden kregen zowel Thea haar tienjarige zoon als haar man de diagnose van een angst- en dwangstoornis. ‘Als ouders hebben we samen besloten ons eerst te richten op de therapie van onze zoon. Deze was intensief, maar had effect. Daarna was mijn man aan de beurt. We kwamen er achter dat hij vanaf zijn kindertijd al last bleek te hebben van angst en dwang. Helaas was dit nooit eerder opgevallen. Toen ik dat hoorde ging er een onbekende wereld voor me open. En dat ondanks mijn verpleegkundige ervaring. Het verklaarde waarom ik altijd ‘aan’ stond, waarom ik alles deed om te zorgen dat de spanning thuis niet op liep tot een hoogtepunt. Ik begon in te zien dat ik al vijftien jaar bezig was om de angst en dwang van mijn man te ondersteunen. Terwijl ik dacht dat ik hem hielp. Ik deed alles wat zijn angst en dwang van mij vroegen, vaak al ongevraagd. Omdat ik van hem hield. Omdat ik als jong kind al had geleerd om me aan te passen en verantwoordelijkheid te dragen. Maar het hielp niet.’

Schaamte

Niemand in haar omgeving wist wat er zich thuis afspeelde. Dit is ook niet iets wat je zomaar op tafel gooit. ‘Schaamte speelde een grote rol. Ook zijn niet alle vormen van angst en dwang zichtbaar, waardoor het niet altijd opvalt. Thuis was ik continu alert, pakte alle signalen op en stemde mijn doen en laten daarop af. Ik zat vast in het moeten geruststellen. Het frustrerende was dat wat ik het ene moment goed zei, het volgende moment verkeerd kon zijn. Hoe kon ik vertellen wat er speelde terwijl ik er zelf geen woorden aan kon geven? De angst en dwang stimuleren dan ook dat het geheim bleef wat er zich thuis allemaal afspeelde.’

Op zoek naar mezelf

Het is moeilijk voor te stellen als je het niet kent, maar angst en dwang is een emotionele chantage. ‘Als naaste zit je vast in het meedwangen en vermijden. Je moet dingen of je mag dingen niet want anders escaleert het en is het jouw schuld.’  Twaalf jaar geleden bracht Thea daar verandering in. ‘Ik zat op de bodem van de put. Er was maar één weg: omhoog! Maar die heb ik zelf moeten ontdekken. In de tweejarige coachopleiding die ik via mijn werk ging volgen heb ik de zoektocht naar mezelf in een veilige omgeving kunnen afleggen. Op zoek naar wie ik was. Het was een confronterende ontdekking dat ik de angst en dwang thuis mogelijk maakte. Ik probeerde langzaam maar uit het meedwangen en vermijden te stappen. Niet meer proberen mijn zoon en man te veranderen, maar zelf veranderen. Niet meer reageren vanuit mijn angst, maar vanuit mijn kracht die langzaam terug groeide. Ik leerde duidelijk te zijn en grenzen te stellen voor mijzelf.’

‘Het bijzondere was dat er toen wel iets veranderde thuis. Wat al die jaren niet was gelukt, lukte nu wel. Ik kreeg weer een sociale kring en mijn man stond eindelijk open voor therapie. Samen hebben we die lange weg afgelegd. De diagnose is niet weg maar ik ben ongelooflijk trots op hem. Hij heeft hard gewerkt om op een andere manier met zijn angst en dwang om te gaan. Door mijn verandering heb ik deze weg voor hem vrij gemaakt.’

Sterk in Eigen Kracht

Dit alles heeft geleid tot het oprichten van haar praktijk Sterk in Eigen Kracht. ‘Ik leer partners en gezinnen om elkaar weer te gaan zien, ondanks psychische klachten of een GGZ-diagnose. Als ik het kan, kunnen anderen het ook! In januari 2020 verschijnt mijn boek over dit onderwerp Als helpen niet helpt.’

Klik hier voor meer power stories.

Heb jij ook een mooie powerstory? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar online@wendymultimedia.nl.

Volg voor meer inspirerende verhalen het Instagram account @powerstoriesnl, powered by WENDY.

View this post on Instagram

Hanneke Verburg is Algemeen Directeur van het jubilerende Make-A-Wish: ‘Ik heb compassie, gevoel. Toen ik begon als directeur ben ik meteen een wens gaan halen. Bij Yassir, een jongen die zo graag naar een wedstrijd van NBA-kampioen Golden State Warriors wilde. Een halfjaar later is hij overleden. Dat deed me veel. Toch heb ik sterk het besef dat dit mijn werk is, ik moet en kan het loslaten. Ik houd me eraan vast dat wij echt iets kunnen doen. Over Yassir is een prachtige documentaire gemaakt, er leeft iets van hem voort, zijn moed, zijn begeestering, zijn levenslust, de liefde rondom hem. Maar het blijft soms heel verdrietig. Als kinderen bijvoorbeeld opnieuw ziek worden, is het echt slikken, je huilt, het raakt me vaak diep. Wij zijn vrouwen die echt iets willen dóén. Ook al overlijdt een kind, voor de omgeving kan een wish journey nog heel veel impact hebben. Het is niet alleen de dag in de zon, het is ook de reis ernaartoe en het nagenieten. De rauwe kant is er. Ik heb er heel bewust voor gekozen ook die kant te laten zien. Omdat je dan beseft: het moet niet bij alleen die wensvervulling blijven. Ik vind dat het hele verhaal verteld moet worden, wil af van het imago van “een leuk dagje uit”. Ik wil zo graag dat we een kind structureler wegnemen uit de ellende, vreugde brengen, dat het blijvend impactvol is. Op momenten dat je het moeilijk hebt, pak je het boek met herinneringen erbij, dan heeft die wensdag echt iets gedaan. Deze organisatie heeft ambitie. Ik vind dat alle kinderen die in aanraking komen met een levensbedreigende ziekte, door ons bereikt moeten worden. Iedereen heeft een wens. Kinderen zijn zo eerlijk, zo puur. Hen beschermen, helpen, begeleiden, dat zit er enorm in. Wij proberen kinderen en ouders weer een beetje regie over hun leven terug te geven, dat is de psychische kracht achter een wens. Als dat lukt, geeft me dat zo veel voldoening. Gelukkiger kun je me niet krijgen.’ #POWERSTORIES #verhalendelen #inspireren #makeawish

A post shared by POWERSTORIES (@powerstoriesnl) on

Yvonne: ‘En toen moest dus mijn neus eraf….’

De angst voor het onbekende beheerste plotseling haar leven. Yvonne Kreft (54) moest een neusamputatie ondergaan nadat ze de diagnose hoofd-halskanker kreeg. ‘De grond zakte onder mijn voeten vandaan.’ Nu vertelt ze stoer en met een reden haar indrukwekkende en unieke verhaal. Want een neusamputatie, wat doet dat met een vrouw?

Hoofd-halskanker

Het leven was mooi. Getrouwd met Cor, twee zonen, een dochter, inmiddels ook al twee kleinkinderen. Yvonne was graag onder de mensen en bracht het liefst tijd door met haar vriendinnen en gezin. Alles leek zo vanzelfsprekend.

Het begon met een puistje. Dat voelde niet goed. Vervolgens de diagnose die haar liet schrikken: de minst kwaadaardige vorm van kanker. En als klap op de vuurpijl ‘de oplossing’: Yvonne moest een neusamputatie ondergaan. ‘Zo bizar. Na de tweede keer snijden, kreeg ik de bevestiging dat het niet goed was. Enerzijds gaf die bevestiging rust, anderzijds was ik vreselijk bang. Het plekje zat vlakbij mijn ogen en hersenen. Ik wist geen raad met mezelf. Verdriet, angst en boosheid op de medische wereld wisselden elkaar af. En toen wist ik nog niet eens dat mijn neus eraf moest. Toen ik dat te horen kreeg, pas na de derde keer snijden, zakte de grond onder mijn voeten vandaan. Toen kwam ik pas echt in een rollercoaster van emoties en gevoelens.’

Op 4 juni zou ze geopereerd worden. ‘De spanning kwam tot een hoogtepunt. Het was vooral angst voor het onbekende: ik kende niemand die een neusamputatie heeft gehad. Maar toen werd de operatie afgelast, ik was verbijsterd.’

Negen lange dagen moest ze nog wachten, daarna was het vier weken wachten op de uitslag. ‘Dat was ook heel zwaar. Na die vier weken kreeg ik te horen dat het ‘goed’ was. Toen kwam de hoop langzaam weer een beetje terug.’

Angst

Yvonne vertelt wat er allemaal in haar omging: ‘Ik was vroeger niet onzeker, ik was wie ik was. Niet de knapste, maar wel tevreden. Ik had een leuk gezicht met een klein neusje. Mij hoorde je niet klagen over een rimpeltje. Botox of facelift kwam in mijn woordenboek niet voor. En ineens was het vertrouwen in mezelf flink geschaad. Ik wilde na de operatie niemand onder ogen komen, dus bleef ik thuis. De angst voor hoe ik bekeken werd, was te groot. Niet te verdragen. Ook al zegt mijn omgeving dat ik niet bang hoef te zijn, ik ben dat toch. Heel erg gespitst op hoe mensen reageren. Hoe ze naar mij kijken.’

Bezigheden

Het contrast met vroeger was te groot. Yvonne was voorheen continu aan het werk en altijd onder de mensen. Alles kon, nooit was iets teveel. ‘Ik runde met Cor een tuinbouwbedrijf, van 1984 tot 2001. Later begon mijn man een klusbedrijf en ging ik de catering in. Ik beheerde een kantine, pachtte een zalencentrum en heb gewerkt voor een cateraar. Toen ik twee jaar geleden een wiplash opliep kwam daar al verandering in, maar ik bleef onder de mensen. Ik hielp mijn zoon met zijn bakery. Die zaak loopt zo goed, dat ik af en toe bijsprong door een bestelling rond te brengen of een boodschapje te doen. Nu doe ik alleen de boekhouding nog. Dan hoef ik de confrontatie niet aan te gaan. Als ik mijn neusprothese heb, zien we weer verder.’

Zij zijn er altijd voor mij

Gelukkig heeft ze veel steun gehad van haar gezin. ‘Mijn man biedt de arm die ik nodig heb, de kinderen komen vaker langs en ik heb een paar dierbare vriendinnen. Waaronder een paar die borstkanker hebben gehad. Een van hen zei laatst: “Ik ben blij dat ik borstkanker heb gehad en geen kanker op mijn neus.”

Via de patiëntenvereniging Hoofd-Hals en het ziekenhuis kwam Yvonne in contact met drie lotgenoten. ‘Zij hebben ondervonden wat ik nu meemaak. Daar heb ik veel steun aan. Zij kunnen mij vertellen wat mij te wachten staat en waar ik nog doorheen moet. We praten alsof we elkaar al jaren kennen. Zij herkennen het gevoel en de strijd die ik doormaak en hebben mij gestimuleerd het niet te ontwijken maar de wond te bekijken, maar ook om iets te gaan ondernemen. Zij hebben mij  gemotiveerd om mee te werken aan de campagne Make Sense.’

Eerste uitje…

‘Mijn eerste uitje na de operatie was een vaartocht met lotgenoten. Een veilige keuze, zou je denken. Het waren mensen die kanker hebben of hadden. Maar geen van hen heeft een neusamputatie ondergaan. Op de boot stond een buffet uitgestald. Ik liep er toevallig net langs en tastte als eerste toe. Terwijl ik me omdraaide met mijn bordje vol lekkers, zei een vrouw: “Zo, jij bent met je neus in de boter gevallen.” Ik kon haar alleen maar aankijken. Ze schrok minstens zo erg als ik, maar durfde niet gelijk haar excuses aan te bieden. Dit deed ze pas aan het einde van de vaart. What doesn’t kill you makes you stronger, zeg ik dan maar. Daar houd ik me aan vast. Dit voorval was het meest ongelukkige scenario dat ik me had kunnen bedenken, maar ik heb het doorstaan.’

Advies van Yvonne

‘Stel een bezoekje aan de huisarts niet uit als je wat aan je lichaam ziet of voelt. Beter een keer voor niets naar de dokter, dan één keer te laat. Ga vooral op je gevoel af en kom voor zelf op. Mij zal het niet meer gebeuren dat ik met een slecht gevoel over mijn gezondheid blijf rondlopen.’

‘Blijf dichtbij jezelf als je zoiets heftigs meemaakt. Doe het op je eigen manier, laat je niet gek maken door anderen. Jij bent degene die het ondergaat, ervaart en voelt. In het geval van een ziekte, sluit je dan aan bij een patiëntenvereniging. Ik haal er zoveel positiviteit en kracht uit. Daar vind je handvatten in de verwerking en acceptatie van jouw proces. Daar kom je in contact met lotgenoten, waar ik veel steun van heb.’

Powervrouw

‘We kennen en horen best wel vaak dat er bij mensen een plekje is weggehaald. Maar nooit wat voor ernstige gevolgen dit kan hebben. Ik wil daarom laten zien hoe een neusamputatie eruit ziet en vertellen wat dat doet met jou en je omgeving. Het vertellen van mijn verhaal helpt mij bij de verwerking. Stap voor stap word ik sterker.’

Klik hier voor meer powerstories.

Heb jij ook een mooie powerstory? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar online@wendymultimedia.nl.

Volg voor meer inspirerende verhalen het Instagram account @powerstoriesnl, powered by WENDY.

View this post on Instagram

Paul, de grote liefde van Bettina Leendertse, heeft MS. Bettina is zijn mantelzorger, maar het zorgen voor Paul ervaart ze niet als iets negatiefs. ‘Paul en ik zijn de laatste jaren voor zijn opname vrijwel dag en nacht samen geweest. Elke dag was een feest ondanks zijn achteruitgang. Ook al zaten we in een rollercoaster van zorg, hulpmiddelen en aanpassingen in huis, altijd hadden we het gevoel van: samen sterk. Het is voor mij niet moeilijk om gelukkig te blijven als mantelzorger. Ik heb de mazzel getrouwd te zijn met de liefde van mijn leven. Onze liefde, wederzijds respect én humor maken dat we intens gelukkig zijn. Ik heb diep respect voor mijn man dat hij zo kan omgaan met zijn beperkingen en vrijwel permanente achteruitgang. Het klinkt misschien gek maar door de MS zijn we gegroeid tot een fulltime samenwerkend koppel. We zijn totaal op elkaar ingespeeld. Paul hoeft me maar aan te kijken en ik weet hoe hij zich voelt. Ik wilde zelf voor mijn man zorgen, hoe het ook zou lopen. Na negen jaar fulltime mantelzorgen, moest ik de zorg overdragen aan MS Expertisecentrum Nieuw Unicum in Zandvoort. Maar ik ben blijven mantelzorgen: ik kook voor Paul, was zijn kleding en doe af en toe zijn lichamelijke verzorging zoals douchen. Als Paul zich redelijk voelt, komt hij twee middagen per week naar huis. Dat zijn echt geniet momenten. Pauls lichaam geeft totaal niet meer mee. Dus die middagen zijn voor mij echt krachttraining, maar dat heb ik er graag voor over. Onze droom was om samen te genieten van de leuke dingen van het leven. Samen zijn dag én nacht. Het is anders gelopen dan gehoopt. Ik onderneem nu helaas veel dingen zonder Paul, zelfs vakanties. Tegelijkertijd beseffen we dat, nu Paul bij Nieuw Unicum woont, we weer primetime momenten met elkaar hebben. Ik kan nu zijn echtgenote zijn in plaats van verpleegster. En ik kan energie opdoen. Ik slaap normale nachten en kan boodschappen doen zonder de angst te hebben dat er thuis iets met Paul fout gaat. #POWERSTORIES #verhalendelen #inspireren #MS

A post shared by POWERSTORIES (@powerstoriesnl) on

Actrice Loes Haverkort: ‘Ik wil me niet laten leiden door angst’

Sinds actrice Loes Haverkort (38) vorig jaar voorgoed afscheid nam van haar weegschaal, zit ze lekkerder in haar vel dan ooit. Ze is een fanatiek bokster en gebruikt zakjes eiwitpoeder omdat ze vegan is. Lees de rituelen van Loes hier!

Sportschema

‘Ik boks twee keer in de week, altijd in de ochtend, vaak samen met Floris. Het is een afmattende, conditionele training. Ik heb weleens overwogen om wedstrijden te boksen, maar met mijn werk kan ik me geen gebroken neus permitteren. Ik heb een rare fascinatie met die sport, ik word erdoor aangetrokken en tegelijk verafschuw ik geweld. Boksen doet veel voor je, het maakt je in alle opzichten sterker, fysiek en mentaal. Ook loop ik hard en eens per week ga ik naar Bikram yoga, voor rust in mijn lijf. Yoga zonder te zweten, zoals Vinyasa Flow yoga, doe ik ook weleens maar omdat het vooral vloeiende bewegingen zijn, voelt het daarna toch of ik niet écht iets heb gedaan. Hot yoga is lekkerder. Daarvan denk ik na afloop: dit zou ik elke dag moeten doen.’

Motto

‘Leef! Doordat ik op jonge leeftijd mijn vader verloor, ben ik altijd bang gebleven om dierbaren kwijt te raken. Iedere moeder heeft daar natuurlijk last van, bij mij kan het doorslaan en tot angstdromen leiden. Mijn kinderen zijn al vijf en zeven, en nog steeds ga ik ’s nachts uit bed om te controleren of ze nog leven. Die angst móét ik loslaten, ik wil me niet laten leiden door angst. Soms lukt het aardig, maar als ik niet lekker in mijn vel zit, of als ik moe ben, steekt die vrees toch weer de kop op. Terwijl ik weet dat het zinloos is. We gaan immers allemaal, ooit. Daar heb je geen controle over, ik kan beter proberen om kwetsbaar te zijn en ten volle te leven, en me niet laten beheersen door angst.’

Tot rust komen

‘Ik ben best stresserig. Mijn moeder merkte laatst op dat ik altijd zeg dat ik “nog even snel naar de wc moet”. Ze zei: “Je kunt ook rustig naar de wc, hoor.” Daar heeft ze natuurlijk gelijk in. Ik kom tot rust door yoga, of door een massage van Floris. Of door na het sporten de sauna in te gaan.’

Avond

‘Floris kookt op gevoel. Als hij voor het eten zorgt, is dat een feestje, omdat het altijd superlekker wordt. Sinds een paar maanden eten we volledig veganistisch. Beter voor de wereld, beter voor de dieren, en ik voel me er fitter, gezonder, helderder door. Mijn gezin doet meestal mee, uit eigen vrije wil, al eten de kinderen soms wel vlees. Aan tafel stellen we elkaar altijd dezelfde vragen: wat was het leukste van de dag? Ook geven we elkaar een complimentje. Als ze het écht niet meer weten, zeggen ze dat ik lekker heb gekookt. Na het eten spelen Floris en Johannes nog even samen piano, of we doen de “stopdans”. Het is de bedoeling dat de kinderen gaan dansen. Zodra de muziek stopt, moet iedereen als een standbeeld blijven staan. Daarna gaan ze in bad en krijgen ze nog de kieteldood. Marie lees ik ook nog even voor, Johannes leest zelf. Momenteel lees ik voor uit Sjakie en de chocoladefabriek. Geweldig boek! En als allerlaatste zing ik óók drie liedjes en dan moeten ze écht gaan slapen. Floris en ik drinken soms nog een wijntje. Idealiter ga ik rond elf uur naar bed. Soms lees ik nog wat, of Floris en ik lezen elkaar voor.’

Paniekaanval? Overwin je angst met hypnotherapie

Angst is een veelvoorkomend probleem in onze samenleving. Dagelijks heeft 1 op de 5 mensen last van angst, wat zelfs kan leiden tot meerdere paniekaanvallen per dag. Dat is natuurlijk ontzettend vervelend. Hoe kom je daar toch vanaf? Miranda Meiners, onze hypnotherapeut, heeft de oplossing!  

Miranda

‘Door middel van hypnose kun je jouw angsten overwinnen. Angst is eigenlijk bedoeld als een natuurlijk overlevingsmechanisme dat je leven redt. Dit komt door de hormonen cortisol en adrenaline, die ervoor zorgen dat we direct kunnen reageren.’

Hoe herken je een paniekaanval?

‘Een paniekaanval is een felle opwelling van angst. De stresshormonen gieren letterlijk door je lichaam. Je voelt je angstig en bang en dat gevoel versterkt zich. Als de paniek voorbij is, ben je vaak uitgeput. Je lichaam heeft tenslotte hard moeten werken om je in opperste staat van paraatheid te brengen.’

De symptomen:

  • hartkloppingen, zweten, koude rillingen, duizeligheid, beven
  • snelle ademhaling.
  • benauwdheid, een vervelend gevoel in de borst
  • tintelingen of een doof gevoel in handen en/of voeten
  • droge mond, misselijkheid, maagpijn, braken of diarree
  • hoofdpijn, rood worden, gevoel weg te raken
  • verwarring: niet meer goed weten wie of waar je bent
  • het gevoel dat je de controle over jezelf verliest, gek wordt of doodgaat

Wanneer is het voorbij?

‘Het gaat vanzelf weer over. Je lichaam is namelijk niet in staat om lang in de hoogste staat van paraatheid te zijn. Je merkt vanzelf dat je ademhaling zakt en de angstgevoelens meer naar de achtergrond verdwijnen. Er is een reden dat je lichaam je waarschuwt, oftewel angst veroorzaakt. Angst is een van de vier basisemoties die je hebt: bang, boos, bedroefd of blij zijn. Het is dus doodnormaal, gezond en nodig. Als je geen angst kent, loopt je zonder problemen een drukke snelweg over. Je angst zorgt ervoor dat je wel even heel goed nadenkt voordat je dat gaat doen. Prachtig systeem wat we de hele dag met ons meedragen, maar het is niet echt handig als het in allerlei situaties de overhand neemt.’

Praktijkvoorbeeld

‘Twee maanden geleden kwam er een vrouw van 73 jaar in mijn praktijk. Ze zei: “Miranda, ik leef mijn hele leven al in angst en ik ben er klaar mee. Ik ben gezond en wil de laatste periode van mijn leven geen angstaanvallen meer”. Deze dame is bang om te autorijden, bang dat haar kinderen en kleinkinderen iets overkomt, bang om ergens alleen heen te gaan en angst voor prikken.’

De intake

‘Tijdens de intake kwam naar voren dat haar moeder veel last had van paniekaanvallen. Ook was ze heel beschermend opgevoed. Als kind zijn je ouders een voorbeeld. Je neemt nu eenmaal gedrag van hen over. Ze gaf aan dat haar angst, op een schaal van 1 tot 10 (waarbij 10 het hoogst is) op 9 zit. Angst is een emotie en emoties zitten opgeborgen in je onderbewustzijn. Het onderbewustzijn zit vol met geprogrammeerde programma’s. Met hypnose is het mogelijk om deze aan te spreken.’

Sessie 1

‘De eerste hypnosesessie ben ik dan ook in hypnose naar het programma gegaan die verantwoordelijk is voor de angst. Deze kon direct teruggebracht worden naar level 4. Vergeet niet, dat je angst nodig hebt. Het is dus niet mogelijk om angst naar level 0 te brengen. Het verschilt wel per onderwerp. Angst voor bijvoorbeeld spinnen kun je wel reduceren naar level 0.’

Sessie 2

‘In de tweede sessie ben ik teruggegaan in haar leven (regressie techniek) om te onderzoeken waar en wanneer de angst erin is gezet. Op deze manier haal je de triggers ervan af en keert de angst voor bijvoorbeeld vliegen ook niet meer terug. Bij haar bleek, dat zij als kind (4 jaar oud) bij haar ouders in de auto zat en dat haar moeder moest gillen, omdat er een auto bijna een botsing veroorzaakte. Haar moeder vond het niet prettig om alleen naar buiten te gaan en had dit aan haar kind overgedragen (spiegelt je ouders).’

Sessie 3

‘Toen ze kwam voor de derde sessie gaf ze aan dat ze zich veel vrijer voelde en gewoon alleen naar de supermarkt ging. Autorijden was ook sterk verbeterd, maar ze wilde nog wel dat haar man naast haar zat. De druk in haar maag en zwetende handen was ook sterk verminderd. Fantastisch! Haar eigen onderbewustzijn was al flink aan het werk.’

Sessie 4

‘In sessie nummer 4 hebben we de puntjes op de i gezet. Ze had nog angst voor prikken en de angst dat anderen iets overkomt. Voor de eerste heb ik een snelle techniek toegepast. Het heet OldPain2Go. Met deze techniek spreek ik direct dat deel van het onderbewustzijn aan dat verantwoordelijk is voor deze angst. Daarna ben ik met regressie weer teruggegaan in haar leven. We kwamen nu uit bij de leeftijd van 6 jaar. Ze zit voor de televisie en kijkt naar een oorlogsfilm. Haar ouders zijn in de keuken en zij is doodsbang. Er worden mensen doodgeschoten en ze kan niks doen. Ze voelt totale onmacht. Dit is het moment waar we naar zochten. Nadat ik aan de slag ben gegaan met het verwerken hiervan komt ze uit hypnose.’

‘Van de week kwam ze een bloemetje brengen. Ze was alleen naar me toegereden en ze straalde van positiviteit. Ze was zo blij met het resultaat. Ze zei: “Dit had ik jaren eerder moeten doen, maar wat ben ik blij dat ik bij jou terecht ben gekomen. Er is letterlijk een last van mijn schouders gevallen. Dank je wel”.’

Wil jij meer weten over Miranda? Volg haar dan op Facebook en Instagram.

Blogtip: ‘Weg met die stress! Hypnotherapeut Miranda: ‘Met hypnose kom je tot de kern van je probleem’