fbpx

Actrice Loes Haverkort: ‘Ik wil me niet laten leiden door angst’

Sinds actrice Loes Haverkort (38) vorig jaar voorgoed afscheid nam van haar weegschaal, zit ze lekkerder in haar vel dan ooit. Ze is een fanatiek bokster en gebruikt zakjes eiwitpoeder omdat ze vegan is. Lees de rituelen van Loes hier!

Sportschema

‘Ik boks twee keer in de week, altijd in de ochtend, vaak samen met Floris. Het is een afmattende, conditionele training. Ik heb weleens overwogen om wedstrijden te boksen, maar met mijn werk kan ik me geen gebroken neus permitteren. Ik heb een rare fascinatie met die sport, ik word erdoor aangetrokken en tegelijk verafschuw ik geweld. Boksen doet veel voor je, het maakt je in alle opzichten sterker, fysiek en mentaal. Ook loop ik hard en eens per week ga ik naar Bikram yoga, voor rust in mijn lijf. Yoga zonder te zweten, zoals Vinyasa Flow yoga, doe ik ook weleens maar omdat het vooral vloeiende bewegingen zijn, voelt het daarna toch of ik niet écht iets heb gedaan. Hot yoga is lekkerder. Daarvan denk ik na afloop: dit zou ik elke dag moeten doen.’

Motto

‘Leef! Doordat ik op jonge leeftijd mijn vader verloor, ben ik altijd bang gebleven om dierbaren kwijt te raken. Iedere moeder heeft daar natuurlijk last van, bij mij kan het doorslaan en tot angstdromen leiden. Mijn kinderen zijn al vijf en zeven, en nog steeds ga ik ’s nachts uit bed om te controleren of ze nog leven. Die angst móét ik loslaten, ik wil me niet laten leiden door angst. Soms lukt het aardig, maar als ik niet lekker in mijn vel zit, of als ik moe ben, steekt die vrees toch weer de kop op. Terwijl ik weet dat het zinloos is. We gaan immers allemaal, ooit. Daar heb je geen controle over, ik kan beter proberen om kwetsbaar te zijn en ten volle te leven, en me niet laten beheersen door angst.’

Tot rust komen

‘Ik ben best stresserig. Mijn moeder merkte laatst op dat ik altijd zeg dat ik “nog even snel naar de wc moet”. Ze zei: “Je kunt ook rustig naar de wc, hoor.” Daar heeft ze natuurlijk gelijk in. Ik kom tot rust door yoga, of door een massage van Floris. Of door na het sporten de sauna in te gaan.’

Avond

‘Floris kookt op gevoel. Als hij voor het eten zorgt, is dat een feestje, omdat het altijd superlekker wordt. Sinds een paar maanden eten we volledig veganistisch. Beter voor de wereld, beter voor de dieren, en ik voel me er fitter, gezonder, helderder door. Mijn gezin doet meestal mee, uit eigen vrije wil, al eten de kinderen soms wel vlees. Aan tafel stellen we elkaar altijd dezelfde vragen: wat was het leukste van de dag? Ook geven we elkaar een complimentje. Als ze het écht niet meer weten, zeggen ze dat ik lekker heb gekookt. Na het eten spelen Floris en Johannes nog even samen piano, of we doen de “stopdans”. Het is de bedoeling dat de kinderen gaan dansen. Zodra de muziek stopt, moet iedereen als een standbeeld blijven staan. Daarna gaan ze in bad en krijgen ze nog de kieteldood. Marie lees ik ook nog even voor, Johannes leest zelf. Momenteel lees ik voor uit Sjakie en de chocoladefabriek. Geweldig boek! En als allerlaatste zing ik óók drie liedjes en dan moeten ze écht gaan slapen. Floris en ik drinken soms nog een wijntje. Idealiter ga ik rond elf uur naar bed. Soms lees ik nog wat, of Floris en ik lezen elkaar voor.’

Paniekaanval? Overwin je angst met hypnotherapie

Angst is een veelvoorkomend probleem in onze samenleving. Dagelijks heeft 1 op de 5 mensen last van angst, wat zelfs kan leiden tot meerdere paniekaanvallen per dag. Dat is natuurlijk ontzettend vervelend. Hoe kom je daar toch vanaf? Miranda Meiners, onze hypnotherapeut, heeft de oplossing!  

Miranda

‘Door middel van hypnose kun je jouw angsten overwinnen. Angst is eigenlijk bedoeld als een natuurlijk overlevingsmechanisme dat je leven redt. Dit komt door de hormonen cortisol en adrenaline, die ervoor zorgen dat we direct kunnen reageren.’

Hoe herken je een paniekaanval?

‘Een paniekaanval is een felle opwelling van angst. De stresshormonen gieren letterlijk door je lichaam. Je voelt je angstig en bang en dat gevoel versterkt zich. Als de paniek voorbij is, ben je vaak uitgeput. Je lichaam heeft tenslotte hard moeten werken om je in opperste staat van paraatheid te brengen.’

De symptomen:

  • hartkloppingen, zweten, koude rillingen, duizeligheid, beven
  • snelle ademhaling.
  • benauwdheid, een vervelend gevoel in de borst
  • tintelingen of een doof gevoel in handen en/of voeten
  • droge mond, misselijkheid, maagpijn, braken of diarree
  • hoofdpijn, rood worden, gevoel weg te raken
  • verwarring: niet meer goed weten wie of waar je bent
  • het gevoel dat je de controle over jezelf verliest, gek wordt of doodgaat

Wanneer is het voorbij?

‘Het gaat vanzelf weer over. Je lichaam is namelijk niet in staat om lang in de hoogste staat van paraatheid te zijn. Je merkt vanzelf dat je ademhaling zakt en de angstgevoelens meer naar de achtergrond verdwijnen. Er is een reden dat je lichaam je waarschuwt, oftewel angst veroorzaakt. Angst is een van de vier basisemoties die je hebt: bang, boos, bedroefd of blij zijn. Het is dus doodnormaal, gezond en nodig. Als je geen angst kent, loopt je zonder problemen een drukke snelweg over. Je angst zorgt ervoor dat je wel even heel goed nadenkt voordat je dat gaat doen. Prachtig systeem wat we de hele dag met ons meedragen, maar het is niet echt handig als het in allerlei situaties de overhand neemt.’

Praktijkvoorbeeld

‘Twee maanden geleden kwam er een vrouw van 73 jaar in mijn praktijk. Ze zei: “Miranda, ik leef mijn hele leven al in angst en ik ben er klaar mee. Ik ben gezond en wil de laatste periode van mijn leven geen angstaanvallen meer”. Deze dame is bang om te autorijden, bang dat haar kinderen en kleinkinderen iets overkomt, bang om ergens alleen heen te gaan en angst voor prikken.’

De intake

‘Tijdens de intake kwam naar voren dat haar moeder veel last had van paniekaanvallen. Ook was ze heel beschermend opgevoed. Als kind zijn je ouders een voorbeeld. Je neemt nu eenmaal gedrag van hen over. Ze gaf aan dat haar angst, op een schaal van 1 tot 10 (waarbij 10 het hoogst is) op 9 zit. Angst is een emotie en emoties zitten opgeborgen in je onderbewustzijn. Het onderbewustzijn zit vol met geprogrammeerde programma’s. Met hypnose is het mogelijk om deze aan te spreken.’

Sessie 1

‘De eerste hypnosesessie ben ik dan ook in hypnose naar het programma gegaan die verantwoordelijk is voor de angst. Deze kon direct teruggebracht worden naar level 4. Vergeet niet, dat je angst nodig hebt. Het is dus niet mogelijk om angst naar level 0 te brengen. Het verschilt wel per onderwerp. Angst voor bijvoorbeeld spinnen kun je wel reduceren naar level 0.’

Sessie 2

‘In de tweede sessie ben ik teruggegaan in haar leven (regressie techniek) om te onderzoeken waar en wanneer de angst erin is gezet. Op deze manier haal je de triggers ervan af en keert de angst voor bijvoorbeeld vliegen ook niet meer terug. Bij haar bleek, dat zij als kind (4 jaar oud) bij haar ouders in de auto zat en dat haar moeder moest gillen, omdat er een auto bijna een botsing veroorzaakte. Haar moeder vond het niet prettig om alleen naar buiten te gaan en had dit aan haar kind overgedragen (spiegelt je ouders).’

Sessie 3

‘Toen ze kwam voor de derde sessie gaf ze aan dat ze zich veel vrijer voelde en gewoon alleen naar de supermarkt ging. Autorijden was ook sterk verbeterd, maar ze wilde nog wel dat haar man naast haar zat. De druk in haar maag en zwetende handen was ook sterk verminderd. Fantastisch! Haar eigen onderbewustzijn was al flink aan het werk.’

Sessie 4

‘In sessie nummer 4 hebben we de puntjes op de i gezet. Ze had nog angst voor prikken en de angst dat anderen iets overkomt. Voor de eerste heb ik een snelle techniek toegepast. Het heet OldPain2Go. Met deze techniek spreek ik direct dat deel van het onderbewustzijn aan dat verantwoordelijk is voor deze angst. Daarna ben ik met regressie weer teruggegaan in haar leven. We kwamen nu uit bij de leeftijd van 6 jaar. Ze zit voor de televisie en kijkt naar een oorlogsfilm. Haar ouders zijn in de keuken en zij is doodsbang. Er worden mensen doodgeschoten en ze kan niks doen. Ze voelt totale onmacht. Dit is het moment waar we naar zochten. Nadat ik aan de slag ben gegaan met het verwerken hiervan komt ze uit hypnose.’

‘Van de week kwam ze een bloemetje brengen. Ze was alleen naar me toegereden en ze straalde van positiviteit. Ze was zo blij met het resultaat. Ze zei: “Dit had ik jaren eerder moeten doen, maar wat ben ik blij dat ik bij jou terecht ben gekomen. Er is letterlijk een last van mijn schouders gevallen. Dank je wel”.’

Wil jij meer weten over Miranda? Volg haar dan op Facebook en Instagram.

Blogtip: ‘Weg met die stress! Hypnotherapeut Miranda: ‘Met hypnose kom je tot de kern van je probleem’

Marceliene vertelt over de aanslag in Nieuw-Zeeland: ‘Haat kost meer energie dan liefde’

Onze blogger Marceliene woont in Nieuw-Zeeland en deelt haar ervaringen vanaf de andere kant van de wereld met ons. Hoe ver het ook is, na de vreselijke gebeurtenis op 15 maart in Christchurch staat de hele wereld even stil. Vandaag deelt Marceliene haar verhaal over de impact van de vreselijke aanslag in Nieuw-Zeeland. 

Nieuw-Zeeland

‘Het land van ongerepte natuur, bergen vol sneeuw, vulkanen, gletsjers, gijsers, bossen, stranden en glooiende Teletubbie landschappen vol met schapen. Het land van de haka en inheemse kleurrijke vogels. Het land dat je in één adem noemt met Australië omdat een studievriendin die wél kon sparen daar ging backpacken en rondreed in zo’n tof campertje. Het land waarvan je misschien ooit, toen je na de langste vlucht van je leven, met een gigantische jet leg eindelijk aan een koud Chang biertje in Azië zat, dacht; ‘Nog 12 uur vliegen?!! Nee bedankt..’. Heel veel verder naar rechts op de wereldkaart kun je ook bijna niet. Het land waar wij nu al zes maanden wonen en waar ik mij elke dag meer thuis voel. Een van de veiligste landen ter wereld..’

Angst

‘Al weken probeerde ik weer een leuke blog te schrijven, maar het lukte gewoon niet. Helaas maakt het niet uit waar je ter wereld bent. Overal kan iets gebeuren waar je geen invloed op hebt en waar je met een gevoel van onmacht en verdriet mee om moet proberen te gaan. Zo was 15 maart een donkere dag in de geschiedenis van Nieuw-Zeeland. Een 28-jarige man met een wapen stormde een moskee binnen. Gelovig of niet, het is een plek waar mensen van vlees en bloed, moeders, vaders, opa’s, oma’s en kinderen met emoties en gevoelens samenkomen en zich veilig horen te voelen. Binnen enkele minuten zorgde de schutter ervoor dat de hele wereld weer met verbijstering, angst, boosheid en ongeloof naar het nieuws keek. Nog geen week later ook het drama in een tram in Utrecht. Ver van je bed, maar ook heel dichtbij, aan welke kant van de wereld je ook zit.’

Impact

‘Op mijn werk in een restaurant merkte ik dat veel gasten er niet over praatten. Het is gebruikelijk om hier mensen te begroeten met “Hi, how’s it going?”. Het bizzare was, de eerste dagen leek het alsof mensen in een soort ontkenning zaten. Een terroristische aanslag is nog nooit eerder voorgekomen in dit land en het gevoel van “ons land is veilig, de rest van de wereld is ver van hier vandaan” heerst hier vrij sterk.

Waar terreur bedoeld is om angst en haat te creëren, kwam de Nieuw-Zeelandse bevolking juist nader tot elkaar. Indrukwekkende Haka’s (een Maori ceremoniële dans om de trots, kracht en eenheid van een groep te tonen) werden door zowel jonge scholieren als stoere motorrijders uitgevoerd en minister-president Jacinda Ardern wist de emoties van velen prachtig te verwoorden.’

‘Welke woorden kunnen de pijn van 50 vermoorde mannen, vrouwen, kinderen en velen gewonden beschrijven? Welke woorden kunnen het verdriet beschrijven van een stad die al zoveel heeft meegemaakt?’ ‘De verhalen van de slachtoffers en hun familie zijn nu onderdeel van ons en zullen voor altijd bij ons blijven. They are us’. Laat het vechten tegen terrorisme niet alleen aan de regering over. Wij bezitten allen zelf die kracht, met onze woorden en daden, in onze dagelijkse levens en in de manier waarop wij vriendelijkheid tonen’.

De kracht van jezelf

‘Wees lief voor anderen, en wees ook lief voor jezelf. Ieder heeft een eigen verhaal, en, in het Engels zo mooi gezegd ‘everyone is fighting their own battle’, ieder vecht zijn of haar eigen gevecht. Onwetendheid en vooroordelen zorgen vaak voor onbegrip. Wat zou het toch fijn zijn als verdraagzaamheid en tolerantie een norm waren en men elkaar in hun waarde kon laten. Als we allemaal hetzelfde zouden vinden en kunnen, zou de wereld toch ook hartstikke saai zijn?! Niemand zou meer iets van elkaar kunnen leren en geen enkel gesprek zou nog een indruk op je achterlaten. Het klinkt misschien een beetje als een sprookjeswereld, maar ik geloof hierin! Haat kost meer energie dan liefde en een betere wereld begint bij jezelf.’

Carpe Diem,

x Mars

Diep geraakt: een jaar na orkaan Irma

Arjan en Claudia Kijlstra leefden bijna zeven jaar hun droom op Sint Maarten. Toen raasde de allesvernietigende orkaan Irma voorbij en hadden ze niets meer, behalve de liefde. Een jaar later maken ze de balans op. ‘Je bent pas echt arm als je niet kunt delen.’

‘We geven het leven nog steeds een tien’

Zeven jaar bijna. Arjan en Claudia Kijlstra, avonturiers uit Nederland, werkten, leefden, genoten op het paradijselijke Sint Maarten. De zon en de zee, de muziek en de gezelligheid, altijd dichtbij, ze hadden de ideale balans gevonden tussen keihard werken en groots en meeslepend genieten. Arjan: ‘Met name de laatste drie jaar waren geweldig: weinig zorgen, we huurden een werkelijk fantastisch droomhuis in Oyster Pond, met tweeduizend vierkante meter tuin, een groot zwembad; kortom geweldig. We kenden iedereen. Claudia runde met collega Tom een pianobar, ik werkte al jaren in de food and beverage van grote, internationale hotelketens en probeerde een bedrijf op te zetten voor twee Russische investeerders uit New York. Sint Maarten was absoluut ons eiland. Hier waren we super gelukkig. Hier wilden we nog jaren blijven.’

Irma

Verjaardag vieren

Eind augustus 2017 maakte Claudia zich op voor een maand vakantie in Nederland. Ze werd dertig en wilde het vieren met haar familie. Arjan zou op de honden passen en doorwerken. Claudia: ‘Ik had het ongelofelijk naar mijn zin op Sint Maarten, maar ben en blijf een familiemens. Ik mis ze altijd, kijk er enorm naar uit als iemand komt of als ik naar hen ga. Overvolle koffers staan dan al dagen van tevoren klaar. Maar deze keer was het anders.’ Ze weten allebei nog precies hoe hun dialoog ging. Arjan, onbezorgde toon: ‘Zo, morgen lekker weg, naar je ouders.’ Claudia, aarzelend: ‘Ja, zeker.’ Arjan: ‘Heb je geen zin dan, leuk toch met je familie, verjaardag vieren? Als je er eenmaal bent, is het goed en gezellig.’ Claudia: ‘Ja, natuurlijk is dat allemaal wat ik wil, maar het voelt anders, het voelt alsof ik niet weg moet gaan.’ Toch gaat ze. 27 augustus zegt Arjan op het vliegveld: ‘Zo Clau, boef, we zijn er.’ Ze nemen afscheid, Claudia gaat door de douane, de trap op, nog één keer omkijken, hij staat te zwaaien alsof zijn leven ervan afhangt. Ze mist hem nu al. Zwaait terug, werpt hem een handkus toe en loopt door. Vier dagen later ziet ze een bericht op Facebook. Ze schrikt. Voor de Afrikaanse kust ontwikkelt de tropische storm Irma zich bizar snel en zet koers richting… Sint Maarten.

Stay calm

September 2017. Arjan zit in een wereld vol angst. Irma is het enige gespreksonderwerp. Arjan: ‘Ik heb alles wat los zat buiten ons huis weggehaald, terrasmeubelen, planten, kruiden, decoratie. De zinken dakplaten veilig in de woonkamer. Extra blikvoer en water kopen bij Le Grand Marché. Daar leek het alsof alles gratis weggegeven werd. Dat beïnvloedde mijn redelijk nuchtere kijk op de zaak. Mensen kwamen met veertig liter water, drie trays fruit in blik, vijf trays soepen, ontelbare pakken waxinelichtjes en brandkaarsen en toiletpapier in bulk naar buiten. Eenmaal binnen bleek dat de meeste schappen al leeg waren. Voor vier dagen heb ik ingeslagen. Ik was toch maar alleen en hoewel ook de laatste orkaan, Gonzalo, heftig was, waren de supermarkten een dag of twee daarna allemaal weer open, dus: niet te heftig reageren, stay calm.’ Een dag later: onrustbarend nieuws. Irma blijkt een orkaan van categorie vijf te zijn, de krachtigste ooit in de Atlantische Oceaan. Arjan spoedt zich naar huis, gaat met de honden naar het strand, sluit bij terugkomst alle ramen en deuren, doet de van dik hout gemaakte hurricane shutters ervoor, sluit alles af en gaat – nadat Claudia en hij elkaar gebeld hebben en selfies hebben gestuurd – op tijd naar bed.

cover #22

In de nieuwe WENDY kun je lezen hoe het nu ‘een jaar later’, met Arjan en Claudia gaat. Waar zullen ze nu wonen? Wat voor werk doen ze nu? Hoe kijken ze naar deze periode van angst en paniek terug? Gun jezelf een abonnement op WENDY magazine!