Nadat Stefanie Koning een vervelende situatie in het ov meemaakte, besloot ze samen met haar vriendin Emma de Miranda Say No More op te richten. Een beweging tegen seksuele intimidatie in het openbaar vervoer.
Het nieuws dat dinsdag naar buitenkwam over een meisje die 40 minuten lang aangerand was in het ov, vond Stefanie verschrikkelijk om te lezen. “Ik was niet verbaasd. Emma en ik zijn ons bewust van de cijfers, we weten hoeveel het nog gebeurt. Maar 40 minuten is zo lang. Hoe heeft het ooit zover kunnen komen? Er komt op zo’n moment veel frustratie bij mij op.’ Dit meisje is niet de enige die dat meemaakt. Ook Stefanie is tweemaal slachtoffer geworden. ‘Laatst nog. Het gebeurt zo vaak dat je het bijna vergeet. Ik zat in vrijwel lege coupé en ging in een vierzits zitten. Op een gegeven moment kwam er een jongen tegenover me zitten. Hij ging zo zitten dat zijn geslachtsdeel in zijn broek naar boven gericht was. Hij bleef mij maar aanstaren’, vertelt ze. Hoewel ze zich geïntimideerd voelde, straalde ze dat niet uit. ‘Ik heb terug gestaard. Na drie minuten is hij weggelopen.’
En dat was niet de enige keer dat ze zoiets meemaakte. ‘Vorig jaar zat ik na mijn avonddienst in een lege coupé. Er kwam een mannen binnenlopen. Hij was ontzettend dronken.’ In haar hoofd gingen er al verschillende gedachtes heen en weer, maar toen kwam hij ook nog naast haar zitten. ‘Hij begon hard tegen me te schreeuwen en kwam steeds dichterbij. Eerst verstijfde ik, maar daarna ben ik weggerend tot ik een conductrice tegenkwam. De man kwam strompelend achter mij aan.’ Volgens de conductrice kwam de man vaker in de trein en konden ze er niks aan doen. De politie liet de man vaak dezelfde dag alweer vrij. ‘Hij kickte erop om dit bij vrouwen te doen. Ik voelde mij niet gemotiveerd om er iets mee te doen. Het treinpersoneel leek de wanhoop nabij.’ Deze situaties weerhielden Stefanie er niet van om toch met de trein te gaan. Ze moest wel, want anders kwam ze niet op haar werk. ‘Ik werd een stuk alerter. In de coupé keek ik of hij leeg was, wie er precies inzat en of er een conducteur in de buurt was.’
Actie
Hoewel ze in eerste instantie niks heeft gedaan, besloot ze later Say No More op te richten. ‘Emma en ik kennen elkaar van vroeger. Via mijn sociale media heb ik mijn verhaal over seksuele intimidatie gedeeld. Ik gaf geluid van wat er was gebeurd. Met Emma had ik het erover dat we er iets mee moesten doen. Emma is een onderzoek hiernaar gestart. Ze heeft veel mensen gesproken die heftige dingen hadden meegemaakt. Van verbale intimidatie tot het lichaam binnendringen.’ Met de beweging Say No More staan de meiden op tegen seksuele intimidatie in het ov. In januari organiseerden ze een protest hierover. ‘Het was bevrijdend om daar mijn verhaal te vertellen. Zo helend ook. Het was mooi om te zien dat 100 mensen zo vreedzaam en liefdevol samen waren.’
‘Niemand mag jou een onveilig gevoel geven’
Veiligheid
Volgens Stefanie geeft de NS geen gehoor, ook al zijn er bij hen ook honderden meldingen bekend. ‘We hebben contact gehad met NS, maar ze nemen geen verantwoordelijkheid. Het is hun belangrijkste taak om mensen veilig te later reizen. De erkenning mist. Ze hebben een hulplijn opgezet, wat een stap is in de goede richting. Maar dit nummer kan je alleen maar appen. Op het moment dat zoiets met je gebeurt, is de kans groot dat je bevriest en kan je ook niet meer appen.’ Daarom roepen ze NS op om met hen rond de tafel te zitten en oplossingen te bespreken.
Grensoverschrijdend
Ze wil slachtoffers meegeven dat het niet hun schuld is. Dat het niet ligt aan wat je aanhebt of als welk gender je je identificeert. ‘Niemand mag jou een onveilig gevoel geven. Neem contact op met Centrum Seksueel Geweld. Je wordt daar goed opgevangen.’ Ook raadt ze iedereen aan om meldingen te blijven maken en iemand in vertrouwen te nemen. ‘Neem het serieus. Het zou niet normaal moeten zijn.’ Seksuele intimidatie kan zich in verschillende soorten voordoen. ‘Het kan al een blik zijn. Zodra er over jouw grens wordt gegaan, is het grensoverschrijdend gedrag.’
