Sanne Snijders (23) weet niet beter dan dat ze irritatiegevoelens heeft voor geluiden. Van eetgeluiden tot een tikkende klok, ze kan er gewoonweg niet tegen. Twee jaar geleden ontdekte ze hoe ze deze stoornis kan accepteren.
‘Het eerste moment dat ik de grote ergernis aan geluid ontdekte, weet ik nog heel goed. Ik sliep bij familie en boven mij hing een tikkende klok. Zo snel ik kon, trok ik de batterijen eruit. Het moest geen seconde langer doorgaan, dan werd ik gek.’
Angst
‘Vaak hoor je dat mensen met Misofonie haatgevoelens of irritatie hebben bij geluid en drukte. Bij mij brengt het vooral heel veel stress met zich mee. Het liefst wil ik uit zo’n situatie weglopen. Intern vreet het je namelijk heel erg op. Misofonie is voor mij niet alleen irritatie voor geluiden, maar bestaat uit zoveel meer dan dat. Ik ben daardoor ook bang om nieuwe connecties te maken.’
Hyperfocus
‘Op het moment waarop ik word geconfronteerd met zo’n geluid heb ik last van hyperfocus. Ik blijf gefocust op dat geluid. Het irriteert zo erg dat ik het heel erg warm krijg en ik mijn hart voel bonken. Als je jong bent weet je niet waar het vandaan komt, dan vraag je je af: waarom reageer ik zo? Inmiddels weet ik er veel meer vanaf en kan ik mijn gevoelens beter plaatsen.
De geluiden zijn niet specifiek te benoemen. Als ik geconcentreerd moet zijn, kunnen dat namelijk alle soorten geluiden zijn. Denk aan een radio of mensen die praten. Over het algemeen heb ik veel last van eetgeluiden en mensen die hoesten.’
Controle
‘Eigenlijk kwam ik de term Misofonie per toeval tegen op internet. Ik ben mij erin gaan verdiepen en via de huisarts werd ik doorgestuurd naar het AMC, het enige ziekenhuis waar ze ook echt onderzoek doen naar Misofonie. Ze hebben daar een intake gedaan en uiteindelijk ook de diagnose gesteld. Acht weken lang zat ik in een praatgroep waarmee we elke week drie uur lang een sessie hadden. Daar leerden we vooral over de handvaten en hoe we er het beste over konden praten. Zover was ik nog niet in mijn hoofd. Ik vond het lastig te beseffen dat er geen medicijn tegen is en dat ik er dus ook nooit vanaf zou komen. De hele behandeling draaide daarom en was confronterend voor mij.
Het werd steeds erger door de jaren heen. Als mijn moeder meezong in de auto, kon ik het de eerste keer nog wel hebben, maar daarna werd het steeds erger. Er waren steeds meer situaties waar ik een negatieve associatie mee kreeg.’
Omgaan met Misofonie
‘Sinds twee jaar zit ik beter in mijn vel. Ik kan beter rekening houden met de dingen die ik beter niet kan doen, zoals uitgaan. Ik weet dat als ik dat doe, ik daar de rest van de week last van heb. Aan mezelf merk ik dat ik een stuk rustiger ben en minder stress heb. Dat werkt ook door op de Misofonie, waar ik gelukkig minder last van heb. Ik hoor de geluiden nog wel, maar ik kan het nu iets langer volhouden tot ik mijn grens bereik. Voor mij werkt het heel goed om veel te sporten en te fietsen, daar word ik zo rustig van.’
Omgeving
‘Mijn ouders en mijn vriendin proberen rekening met mij te houden, maar bij onbekenden zeg ik niks. Of ik ga weg, dat is meestal het geval. Soms kan ik nog een koptelefoon opzetten. Als ik niet weg kan uit zo’n situatie, wordt de irritatie steeds erger. Zoals wanneer iemand voor mij zit te eten. Ik probeer in mijn hoofd tot 3000 te tellen. Gelukkig komt dat niet meer zo vaak voor. Het is niet leuk om weg te lopen uit een situatie, maar ik doe liever dat dan dat ik zeg: ‘Wil je dat niet doen?’ Het is ook geen fijn idee dat mensen het idee hebben dat ze constant rekening met je moeten houden. Mijn moeder is misschien teveel van het rekening houden met mij. Ze doet sommige dingen dan ook niet. Ze beperkt zich door mij. Vrienden merken het vaak niet eens. Ik hou mijn gedachtes en paniek heel erg intern. Als het echt teveel wordt zeg ik weleens: Ik vind dit even lastig’. Of ik probeer af te wachten tot het weg is, dan is het klaar.’
Acceptatie
‘Op dit moment accepteer ik het, dus heb ik er mee leren leven. Het belemmert mij niet, want ik ben gelukkig. Ik zou dingen wel anders doen als ik geen Misofonie had. Zo zou ik in sommige situaties langer blijven hangen. In mijn behandelgroep hoor ik mensen die dingen vermijden. Dat doe ik gewoon niet.’
Boek
‘Vroeger schreef ik al veel op. Op een gegeven moment ging ik mijn irritaties en angst van mij afschrijven. Er moest een boek komen over Misofonie en andere mentale klachten, waarin alles open en eerlijk verteld werd. Het is voor andere mensen een openbaring en mensen kunnen er herkenning uithalen. We kunnen er meer over praten, in plaats van ons groot voor te doen. Ik wil het gevoel meegeven dat je niet alleen bent.’
STILTE! – De interne schreeuw van een studente met Misofonie is uitgegeven door Boekscout en is voor 21,50 te koop.
