Twee jaar geleden werd ontdekt dat de man van Mikki hartritmestoornissen had. Het ging zo slecht met hem dat hij een openhartoperatie moest ondergaan. Mikki had toen net een kindje gekregen. Een heftige tijd, maar het zorgde er ook voor dat ze nu dubbel van het leven genieten.
‘Ik herinner me nog heel goed hoe ik op het terras zat en werd gebeld door Robby. “Ik voel me heel slecht en ik ben nu op de sportschool”, zei hij. Ik dacht nog: die is fanatiek aan het sporten op een nuchtere maag. Grappend zei ik: “Neem anders een dextrootje.” Toch zei iets in mij dat het niet goed zat en ik ben toen naar de sportschool geracet. Toen ik aankwam had ik meteen door dat het helemaal mis was. Robby zag zo wit, er zat geen enkele kleur meer in zijn gezicht. Er werd 112 gebeld en wij mochten mee met de ambulance. Het was een panieksituatie. We kwamen op de eerste hulp terecht, maar hadden eigenlijk naar de hartafdeling gemoeten. Er ontstond verwarring en opeens stonden we aan de kant en werden de gordijnen om Robby heen gesloten. Daar werd hij gedefibrilleerd. Doordat de gordijnen niet goed dicht waren zag ik dit gebeuren. Heel heftig. Daarna kwam hij bij alsof er niks was gebeurd.’
Een tweede
‘Uiteindelijk heeft Robby drieënhalve week op de hartafdeling gelegen. Zijn hart was niet goed in staat om zuurstofrijk bloed door te pompen. Er is toen een ICD-kast geplaatst. Het leek toen goed te gaan. We wilden heel graag nog een kindje en besloten ervoor te gaan. Ik was snel zwanger, dat ervoer ik op dat moment als een groot geluksmoment. Helaas ging het met Robby snel weer slechter. Het ziekenhuis wilde zijn medicatie verhogen, maar wij wilden dat liever niet en ik vroeg een second opnion aan in Leiden. Daar zijn alle onderzoeken nog een keer gedaan en toen bleek er van alles mis te zijn. Het ziekenhuis in Leiden zei dat een openhartoperatie de enige mogelijkheid was. Vervolgens moesten we wachten tot er plek zou zijn.
Openhartoperatie
‘In de tussentijd werd ons tweede kindje geboren. Het was geen gemakkelijke periode, want mijn zoontje was een huilbaby. Ergens in die tijd ging de telefoon. Er was plek voor mijn man en de week erna kon hij terecht. Op dat moment kwam de gevaarlijke operatie wel heel dichtbij. De operatie duurde de hele dag. Een dag van uren en uren wachten. Ik belde om het uur naar het ziekenhuis om te weten of het goed ging. Aan een operatie als deze kleven risico’s, maar het doorlopen met een hart als dat hij had was ook een risico. De arts belde om acht uur dat de operatie was geslaagd. Ik ben toen naar het ziekenhuis gegaan. Ik moest weten of het goed met hem ging. Toen ik hem zag ademen kon ik met een gerust hart naar huis. Na tien dagen mocht Robby naar huis. Toen moest ik hem thuis verzorgen. Het was het begin van corona, dus ik kon geen zorg in huis krijgen. Er werd toen gezegd dat de corona fataal kon zijn voor zijn hart, dus ik durfde ook niemand in huis te hebben buiten mijn moeder om. Gelukkig was mijn oudste heel flexibel. In de nachten sloeg mijn fantasie op hol. Ik heb toen een boek geschreven, de geheime wereld van de tanden fee, deze heb ik opgedragen aan mijn zoon.’
Dankbaarheid
‘Op een moment als dit, ben je super dankbaar voor elkaar. Door dit soort gebeurtenissen weet je dat je ook op de slechtste momenten alles voor elkaar over hebt en dat je het samen weer mooi kunt krijgen. Het is ons gelukt om samen te blijven staan en niet om te vallen. Door de operatie besef ik dat ik niks anders nodig heb dan mijn man en mijn kinderen, zij zijn het allerbelangrijkste. Het brengt je dichter bij elkaar en voor mijn gevoel zijn we samen zoveel sterker. We zijn nu gelukkig met niets en genieten dubbel van alles. Ik weet dat, wat er ook gebeurt, wij op elkaar kunnen rekenen. Dat is toch het mooiste wat je elkaar kunt geven?’
