We leven in een hectische tijd, dat is een gegeven. Chimème van Oosterhout bespreekt vandaag in haar column wat deze hectische tijd voor haar betekent, en hoe ze ermee omgaat. Chimène vond de sleutel vooral in de kunst van het relativeren.

Het is zo fijn in onze hedendaagse luxe, consumptie maatschappij: wat je ook maar zoekt er is altijd wel wat te vinden of te koop. De haarspa, de gewone spa, kapsalons, massages, nagelsalons, manicure-en pedicure salons, gyms, fitness, tandartsen, boetiekjes, sportzaken, schoenenwinkels, fysiotherapeuten en psychotherapeuten. Niets is gek genoeg. En… hoe handig is dat. We leven ook nog eens in het post-corona-tijdperk, dus alles is online te vinden en te bestellen. Alhoewel, misschien gaat het wel een beetje onhandig met de tandarts en de kapper, maar goed, een kleinigheidje houd je altijd.

Online vs offline

Nu ben ik niet zo’n online type. Noem mij ouderwets, maar ik wil de dingen nog kunnen voelen, passen, zelfs ruiken en aanraken. Ook met yoga en met therapie. Ik ben zelf psychologe, dat zijn trouwens vaak de meest gestoorden, heb ik mij ooit wijs laten maken. Als het even kan, geef ik mijn consults zelf ook liever in levende lijven aan cliënten, dan online. En vice versa: ik ga liever fysiek naar de therapeut, of coach, zoals dat tegenwoordig met een modern woord omschreven wordt, dan dat ik online mijn sessies krijg. Want wat kan het soms goed zijn om jezelf weer eens helemaal binnenstebuiten te keren, geestelijk dan wel te verstaan, is een voorjaarsopruiming van de geest. Het laatste half jaar heb ik ook een meerdere sessies gedaan om de turbulentie in mijn leven te structureren. Als ik dan na de sessie naar huis reed, voelde ik mij altijd stukken beter. Het werkt daadwerkelijk, bij mij althans. Uiteraard afhankelijk van de therapeut of coach. Ik voelde mij in ieder geval dankbaarder, blij met de dingen die ik nog wel heb en met het feit dat ik nog wel in leven ben, en het relativeren gaat gewoon beter. Vooral vlak na de sessies en de dagen daarna.

Lichtpuntjes

Met dat gevoel naar huis gaan en jezelf op een andere manier bekijken. Gewoon letterlijk en figuurlijk een andere sensatie hebben, het leven en jezelf weer anders beleven. Dat is dus heerlijk. Wat minder lekker is, is als diezelfde sessie een beetje uitgewerkt begint te raken. Als er weer een situatie is, waardoor ik van streek raak of als ik weer een tegenslag te verwerken krijg. Dan heb ik soms de neiging om terug te vallen. Dus dat is een aandachtspuntje, om het maar eens zachtjes uit te drukken. Gelukkig kan ook daar aan gewerkt worden. Waarschijnlijk herken je het wel. Dat je ‘s morgens opstaat en denkt, nee, vandaag is het niet mijn dag en dat wordt het ook niet, en dat je het liefste in je bed blijft liggen. Dat is de uitdaging, Toch opstaan, toch doorgaan, toch op zoek gaan naar de lichtpuntjes, al is het maar een lichtpuntje die dag. Dat is al voldoende. Het hoeft niet zo groots te zijn hoor. Voor mij is op de bank liggen met mijn hondjes al een lichtpuntje, of een whatsapp conversatie met mijn zoon, een ritje te paard of een wandeling door het bos. Zo makkelijk kan het zijn. Dan voel ik mij al snel beter. Langzaam begin ik te beseffen dat ik moet waken voor terugvallen in oude valkuilen. Dat is een grote levensles.

Positief blijven

In Nederland krijgt een 25 procent van de volwassenen van 18 tot 75 jaar te maken met een depressie. In de leeftijdscategorie van 12 tot 18 jaar is dat 7 procent, en van 16 tot 20 jaar stijgt dat aantal tot 10 procent. Ik vind dat schrikbarend veel. Hieruit blijkt dat het dus best lastig is om positief te blijven denken, voelen en leven, terwijl ik eigenlijk alles heb wat mijn hartje begeert, nou, bijna alles dan. Als mij gevraagd wordt hoe ik zo positief en vol energie ben en blijf, is mijn antwoord: gewoon DOEN en GEWOON doen. Zo simpel is het.

Dankbaar

Als ik nu dus een terugval heb of een aanleiding dreig te voelen om ongelukkige momenten te ervaren, dan grijp ik mijzelf bij mijn kraag, geef mijzelf een schop onder mijn kont en kijk naar alles wat ik WEL heb. Een gezonde, leuke en lieve zoon. Ja, ik zie hem te weinig naar mijn zin, maar dat is normaal en dat is de natuur. Een jong adolescent van inmiddels twintig jaar, moet zijn eigen weg gaan. Twee leuke, gekke en lieve hondjes, die mij dagelijks naar buiten sleuren. Minimaal drie keer per dag. Een prachtig en lief paard en zij zorgt ervoor dat ik ook mijn dagelijkse beweging en afleiding krijg. Een beetje werk, niet al te veel, maar dat komt wel weer. Daardoor kan ik ook meer van het leven genieten en raak ik in ieder geval niet overspannen. Mijn gezondheid begin ik weer terug te krijgen, ofschoon mijn lijf nog steeds pijn doet, maar…. ik ben er nog. Sporten en yoga, dat ik nog volop kan beoefenen met mijn zere lichaam. Mijn haar dat weer volop groeit, om ook maar iets oppervlakkigs aan te halen. Veel lieve vrienden en vriendinnen, mijn broer en familie, die ook nog eens, indien nodig, voor mij klaar staan. Nee, geen leuke, lieve, fijne man, maar dus ook geen ellende, echtscheiding, vreemdgaan, ruzies en gezeur op dat gebied. Nee, geen ouders meer, maar ze hebben een mooi leven gehad en ik met hen.

De sleutel

Relativeren is dus echt van belang. Niemand is voortdurend gelukkig, dat is onmogelijk besef ik mij zeker wel. Dus waarom zou dat mij wel moeten lukken? Ik heb genoeg, want meer dan dat is niet nodig. Iedere dag is er eentje… en… vergelijk jezelf nooit met anderen, want je zou wel eens bitter of arrogant kunnen worden.

Ik wens je heel veel lichtpuntjes en nog meer geluk toe. Tot de volgend keer.