Het is vandaag Wereldkankerdag. Voor columniste Chimène van Oosterhout, die zelf vorig jaar voor de derde keer genas van borstkanker maar ook haar vader aan de ziekte verloor, een moment om stil te staan bij het enorm verwoestende effect dat kanker heeft op je leven.

De hele wereld staat vandaag stil bij de ziekte KANKER, de impact, de gevolgen, de ellende en soms ook het verlies. Een ziekte waar zeker een op de drie Nederlanders helaas vroeg of laat mee te maken krijgt.

Overleven

Ook ik ben getroffen door kanker, maar liefst drie keer. Hopelijk heb ik hier drie andere Nederlanders van hun portie kanker kunnen afhelpen, statistisch gezien dan. Als het zo zou kunnen werken, zou het in ieder geval nog een hoger doel dienen.

Ook mijn vader heeft helaas deze ziekte negen maanden moeten trotseren, maar helaas de strijd niet gewonnen en de kanker niet overwonnen. Wij hebben samen en tegelijkertijd onze chemo- en immunokuren moeten ondergaan. Alleen had papa met Acute Myeloide Leukemie (AML) na al zijn kuren geen kans meer om te herstellen. Op het moment dat wij de kanker in ons lijf hadden, was eigenlijk niets meer belangrijk dan overleven en zorgen dat iedere dag een nieuwe was met nieuwe kansen en nieuwe herinneringen.
Op welke manier dan ook.

De ziekenhuisbezoeken (dagelijks) afleggen. De chemokuren doorstaan. De operaties ondergaan. De bestralingen trotseren.

Hartfalen

Tegen die bestralingen zag ik enorm op, want de eerste keer dat ik borstkanker gekregen heb, was ik 27. Toen werd mijn aangedane linkerborst bestraald. Vijf weken lang en helaas hebben ze destijds mijn hart mee bestraald. Het gevolg hiervan was dat ik op mijn 39e met hartfalen te maken kreeg. Peripartum Cardiomyopathie met een moeilijk latijns woord in medisch vakjargon. Lang verhaal kort: ik ben bijna bezweken aan het niet meer functioneren van mijn linkerhartkamer, door de restschade van de bestraling toentertijd. Je zult begrijpen dat ik dit keer niet zo zat te springen om mijn rechterborst ook nog eens te laten bestralen. Door mijzelf goed te informeren en erover te praten met de specialisten bleek dat er in 30 jaar tijd toch een heleboel veranderd is en dat de locatie van het hart dichter bij de linkerborst, dan bij de rechterborst ligt.

Impact

Nog meer zag ik op tegen de chemo en achteraf gezien niet geheel onterecht.
Wat is dat een zware tijd en wat een troep om door je lijf te laten stromen, omdat er nog meer kwaad in datzelfde lichaam zit. Het maakt alles maar dan ook alles kapot. Het is niet te beschrijven wat er met je lichaam en geest gebeurt, als dit noodzakelijke vergif te werk gaat. Het feit dat je haren, nagels en andere organen uitvallen, zegt al voldoende, teveel eigenlijk.
Papa was heel sterk. Hij kreeg drie keer een rugpunctie, wekelijks chemo en maandelijks bloedtransfusies, slikte 14 pillen per dag en bleef maanden, negen maar liefst, doorgaan, terwijl ze hem voorheen nog maar een paar weken te leven hadden gegeven.

Kanker heeft een enorme impact op je leven. Niets is meer belangrijk. Werk en carrière niet, toekomstplannen niet, idealen niet, geld en materie niet…. Je hele leven draait alleen nog maar om ziekte, ziekenhuisbezoeken, beter worden, herstellen of juist sterven en de dood. Wat heel belangrijk is tijdens dit proces, is dat je de kwaliteit van het leven niet verliest, hetgeen natuurlijk een bijna onbegonnen zaak is.

Intenser

Toch kan ik vertellen, dat het leven veel intenser wordt in het proces van kanker. Kleine dingen krijgen grote betekenissen. Materie verliest haar waarde. De intensiteit van het leven bestaat in deze periode alleen nog maar uit: voelen, ervaren, delen en beleven.
Dat is de essentie, meer niet. Misschien juist wel het enige waar het in het leven zonder kanker ook om zou moeten draaien.
Iedere dag is er eentje op de levenskalender.
Elke dag is extra tijd om te leven en te leren. Want wat heb ik in die periode veel geleerd, ook over mijn vader en samen met mijn vader. Hoe bijzonder en hoe waardevol is dat geweest. Dat probeer ik nu ook echt te beseffen, nu ik zonder papa verder leef.
Mijn moeder is vlak daarna ook overleden, niet aan kanker, maar aan een hersenaandoening, ofschoon ze een tijdje daarvoor dachten dat het in haar hoofd ook kanker was.

Stilstaan

Het is een ziekte die steeds meer terrein weet te veroveren lijkt wel.
Deze dag is een dag om bewust stil te staan bij de mensen die met deze ziekte te maken hebben, of hadden. Om stil te staan bij de mensen die helaas deze ziekte niet overleefd hebben. De mantelzorgers en iedereen die, op welke manier dan ook, raakvlakken heeft met deze ziekte.

Intuitie

Als kankerpatiënt heb ik opnieuw moeten leren vertrouwen op mijn eigen gevoel en mijzelf iedere dag opnieuw moeten ontdekken. Mij opnieuw verbinden met mijn eigen intuïtie, voor zover ik dat nog kon en kan. Zoeken naar positiviteit en dingen die mij inspiratie geven. Mijn verdriet toelaten en loslaten. Kracht putten uit…. Tja, waaruit eigenlijk? Dat ben ik aan het herontdekken. Alles opnieuw en ik kan je vertellen dat het vermoeiend is, niet alleen lichamelijk. Herstellen van kanker, van chemo, van operaties, van bestralingen, emoties, van het verlies van papa en van mama daar ook nog eens overheen. De kanker kan uit de mens gehaald worden, maar de mens niet uit de kanker.

De kleur paars

Vandaag ben ik extra zacht voor mezelf en sta ik nog bewuster stil bij het leven en in het leven, bij alle mensen die met deze ziekte kampen en die naar gene zijde afgereisd zijn. Hoe symbolisch is het dan ook, dat juist deze dag in het teken staat van de kleur paars, Deze kleur staat namelijk voor vertrouwen op je eigen gevoel.
Paars helpt je verbinden met je eigen intuïtie en geeft je creatieve inspiratie.
De kleur paars is ook gekoppeld aan spiritualiteit, stilte, kalmte en meditatie.
Het is een bijzondere, en mysterieuze kleur.
Straalt kracht uit, maar is ook de kleur van verdriet.
De kleur van de hemel als de zon net onder gegaan is.
De verdere kleursymboliek van paars is transformatie, bespiegeling en geestelijke ontwikkeling. Het geeft je de kans om je eigen weg te gaan en je creatief te ontplooien en evenwicht en inzicht te vinden.
Het is ook nog eens de kleur van religie en zelfs die van de rouw.
Er is dus niet voor niets voor de kleur paars gekozen om stil te staan bij wereld kanker dag. Ik kleed mij vandaag in paars, jij ook? Al is het alleen maar in jouw geest en medeleven. Laten wij met z’n allen stilstaan bij al die mensen en zielen die het vandaag extra nodig hebben, saamhorigheid.
Blijf gezond.

Lees hier alle columns van Chimène.