In haar laatste column van dit jaar blikt Chimène van Oosterhout terug op 2022. En wat een jaar was het. Maar ze wil geen verdriet hebben om de dingen die haar zijn overkomen en al het verkeerde wat op haar pad gekomen is, en blij zijn met de ervaring en de lessen die ze geleerd heeft.

Dit is een totaal andere kerst dan alle voorgaande jaren en het wordt ook een totaal ander oud op nieuw. Met liefde laat ik dit oude los en vol openheid kijk ik naar het nieuwe.
Tijd dus om terug te blikken op het afgelopen jaar.
Het jaar van alle eerste keren zonder….

Het jaar van afscheid en het ultieme loslaten voor mij.
Het jaar vol lessen en leerprocessen.
Het jaar waarin mijn vader overleden is.
Het jaar waarin mijn moeder een paar maanden daarna ziek werd en binnen een maand papa achterna ging.

Het is dus het eerste jaar dat mijn broer en ik kerst vieren als wees.

Papa overleed zelfs precies op Tweede Kerstdag vorig jaar. Alsof hij het zo uitgekozen heeft. Ieder jaar een extra herinnering, een extra symbolische gedachte, een extra glas heffen op papa. Ja papa, je bent er dubbel en dwars bij, je zit aan tafel en we gaan zelfs eten in het restaurant waar wij met z’n allen voor de allerlaatste keer gezamenlijk kerst gevierd hebben, niet wetende dat dat daadwerkelijk ook de allerlaatste keer zou zijn.
We heffen een extra glas op jou.

Samen chemo

Papa was negen maanden ziek, wij zaten zelfs samen aan de chemo, dus we wisten dat hij het leven spoedig van zich af zou schudden en ons zou verlaten. We waren voorbereid. Ik mocht door leven, papa moest alles doorleven voor de allerlaatste keer.
Bij mama ging het totaal anders. Wij spraken elkaar nog dagelijks. Telefonisch, op lange afstand weliswaar, aangezien mama in Zuid-Spanje woonde en corona niet meewerkte. De dag dat onze telefoongesprekken stopten, omdat ik haar niet meer te pakken kreeg, boekte ik meteen een vlucht naar Spanje. Dat heb ik in het totaal drie keer in een maand gedaan, om de allerlaatste keer mama in een urn mee terug te nemen hier naar Nederland. Zij woont nog steeds bij mij op de logeerkamer, net als papa dat trouwens doet bij mijn broer. We hebben nog steeds geen officieel afscheid van mama genomen, aangezien zij getrouwd was met een man die hele andere plannen met mama, haar leven, haar bezittingen, haar geld, haar dood en haar afscheid in petto had. Dus dit ultieme afscheid en dit loslaten, is iets gecompliceerder en laat nog even op zich wachten, en krijgt een enorme wrange nasmaak helaas. Een groot leerproces, dat dan weer wel.

Egoïstisch

Het afgelopen jaar was dus ook een jaar waarin ik dus heb ervaren dat mensen egoïstischer geworden zijn. Misschien het post-corona-tijdperk? Of misschien waren ze al egoïstisch en valt het nu gewoon meer op? Dit vraagstuk ben ik nog steeds aan het oplossen. Het blijkt een uiterst uitdagend vraagstuk te zijn, aangezien ik meer variabelen heb, dan constante factoren. Ook hier heb ik dus wat meer tijd voor nodig. Het afgelopen jaar was voor mij niet afdoende op deze complexiteit op te lossen.

Leeg nest

Het was ook het jaar waarin mijn zoon zijn nieuwe leven als student heeft ingeluid in Amsterdam. Dus weer een jaar extra om hem te missen. Ja inderdaad, het is een natuurlijk proces en hoort bij het leven. Het krijgen van kinderen, die kinderen grootbrengen en opvoeden en dan diezelfde kinderen loslaten. Theoretisch allemaal zo klaar als een klontje. In de praktijk klontert het meer, dan dat het klaar is.

Het jaar waarin ik in remissie mocht, dus officieel gezond verklaard ben, en dus borstkankervrij voor het nu komende jaar. Mijn lichaam deed wel ongelofelijke pijn en ik heb dus eerder een scan en check-up aangevraagd, om er zeker van te zijn dat het niet aan de kanker lag, maar aan de stress en de vele zaken die nog opgelost moeten worden. Dus, het jaar waarin ik mijzelf weer vastgebeten heb in allerlei projecten die nog afgehandeld moeten worden. Letterlijk en figuurlijk,
Het jaar waarin ik op de valreep nog eens corona kreeg, en ook dat heb overleefd als ‘kwetsbare uit een risicogroep’, qua gezondheid.

Mannen

Het jaar waarin ik drie keer heb mogen verhuizen en ook nog eens het huis van mijn vader heb mogen afstaan. Het jaar dat ik dus eindelijk heb kunnen neerstrijken in mijn nederige stulpje.
Het jaar waarin ik het totaal afgeschreven heb, dat mannen nog oprecht zijn in het aangaan van een liefdevolle, duurzame relatie, maar des te meer in het onderhouden van vluchtige, liefst seksuele contacten. Lang leve de wergwerpmaatschappij. Althans, ik zal niet generaliseren, de mannen die ik in mijn omgeving heb meegemaakt en zien acteren, en in de media, of sport of politiek. Ik geloof namelijk dat, mede dankzij de dating-cultuur, de dating-apps, dating-websites en het swipen, liefde als een soort consumptieartikel gezien en geïnterpreteerd wordt en dat er nog steeds misbruik gemaakt wordt van machtsposities. Alles kan namelijk kapot en iedereen is inwisselbaar en vervangbaar. De “benefits” vieren hoogtij, de trouw en commitment moeten het onderspit delven. Het is maar waar je voorkeur naar uitgaat en ik ben de laatste die daarover oordeelt, de keuze staat eenieder vrij. Ik roep echter altijd: ‘liever ALLEEN dan SLECHT BEGELEID’ en dat was ook dit jaar van toepassing op mijzelf en velen om mij heen. Echter blijkt dat de meesten liever slecht begeleid zijn dan alleen. Verbazingwekkend. En buigen voor macht doe ik nog steeds niet. Daarin is nog een lange weg te gaan in onze nieuwe maatschappij. Of misschien is het wel de nieuwe norm, het nieuwe normaal? Het antwoord zal zich vast een keer aandienen, maar afgelopen jaar nog niet, althans niet aan mij.

Mezelf opnieuw uitvinden

Het jaar waarin ik tevens besloten heb op de Alpe d’HuZes te gaan fietsen en waarvoor ik al een maand intensief aan het trainen ben. Voor papa, uiteraard ook voor mama, maar die is uiteindelijk niet aan kanker gestorven. Voor eenieder die mij dierbaar is en deze aarde heeft moeten verlaten door deze rotziekte, maar ook voor diegenen die er nog zijn. Niet in de laatste plaats voor mijzelf. Opgeven is geen optie en dus ga ik door zolang ik kan.

Het jaar waarin ik mij weer meer heb mogen verbinden met mijn broer, omdat we nu echt op elkaar aangewezen zijn, en elkaar dus nog liefdevoller mogen leren kennen als de laatste overgebleven gezinsleden.
Het jaar waarin mijn dierbare vrienden en vriendinnen, mij hebben laten voelen en ervaren dat ze nog dierbaarder zijn dan dat ik al die jaren daarvoor al gedacht heb.

Het jaar waarin ik ook dierbare vrienden heb moeten loslaten, maar ook nieuwe heb mogen leren kennen.
Het jaar waarin ik mijzelf de tijd gegeven heb om te kijken wat ik daadwerkelijk wil en wens in dit leven. Zowel privé, als zakelijk. Opnieuw leren leven na drie keer kanker, een keer een hartfalen, en het verlies van beide ouders binnen een paar maanden tijd. Opnieuw leren leven. Een soort herboren worden en mijzelf opnieuw uitvinden,

Er komen dus mooie, nieuwe projecten aan en er zullen nieuwe, mooie dingen uit mijn koker komen. Daar kun je deze winter en voorjaar 2023 al van meegenieten. Ik houd je hiervan op de hoogte.
Niet in de laatste plaats: het jaar waarin ik een nieuw motto heb ontwikkeld: ‘Heb geen verdriet om de dingen die je zijn overkomen en al het verkeerde wat op jouw pad gekomen is, maar wees blij met de ervaring en de lessen die je geleerd hebt.’
Rest mij nog om jou een liefdevolle kerst en een heel gezond en leerzaam nieuwjaar toe te wensen. Maak er een onvergetelijke tijd van.