In de Sauna, naar beneden kijkend, zag Jaimy ineens een grote bloedprop liggen. Een miskraam was het eerste dat door haar hoofd ging: Zou er iets misgegaan zijn met de pil? Na maanden aan scans en onwetendheid komen de dokters achter de onheilspellende waarheid: eierstokkanker.

De ontdekking

“Het idee dat het kanker zou kunnen zijn, had ik na die maandenlange periode van controles en onderzoeken in het ziekenhuis een beetje laten varen. Als het kanker was geweest, hadden ze dat wel eerder gezien, dacht ik. Daarom gingen mijn moeder en ik er vanuit dat er gewoon iets dwars zat. Iets dat met een operatie weggehaald kon worden.”

De pijn werd erger, het voelde alsof ik uit mijn huid scheurde na het eten en ik verloor onwijs veel bloed. Elke drie weken had ik een scan met een andere arts, maar niets leidde tot een diagnose. Tot het moment dat een van de artsen opperde dat het misschien wel endometriose zou kunnen zijn. Er werd een inwendig onderzoek gepland. Terwijl ik op de behandeltafel lag en de dokter aan het onderzoeken was, voelde hij wat vreemds. Hij wist niet wat het was, maar betwijfelde of endometriose nog wel de juiste diagnose zou zijn. Hij klonk onzeker van zijn zaak en maakte de keuze om de kijkoperatie, die al gepland stond, naar voren te halen.

De kijkoperatie was het eerste onderzoek waar daadwerkelijk iets uit naar voren kwam, maar het was niet het nieuws dat ik ooit verwacht had te krijgen. Eierstokkanker. Dat ik als twintigjarige aan de chemo moest en mijn kinderwens zou moeten opgeven, had ik nooit kunnen bedenken.”

Het proces

“Het was 28 februari toen ik de diagnose kreeg en twee weken later begon ik aan de chemotherapie. Door de late ontdekking was de kanker al vergevorderd naar stadium 3c. Dat betekent dat ik nog een kans heb op genezing, maar dat ze het niet veel later hadden mogen ontdekken. Een eng idee vind ik dat. Vrouwen zijn zo gewend aan een onregelmatige menstruatie en de hevige buikkrampen die daar soms bij horen, dat ze vaak te laat aan de bel trekken. Net als ik.

Het behandelplan bestond oorspronkelijk uit zes chemokuren, maar tot overmaat van ramp bleek ik allergisch te zijn voor een bepaalde stof in de chemo. Dit komt heel weinig voor, dus ook hier duurde het lang voordat het ontdekt werd. Ik belandde twee keer in kritieke toestand op de IC voordat ik een kuur kreeg die wél aansloeg – met alle gevolgen van dien. De chemo is niet goed aangeslagen en mijn uitslagen zijn niet goed. De operatie waarbij mijn eierstokken, eileiders en baarmoeder verwijderd zouden worden, is naar voren gehaald.”

Besefmoment

“Ik kan geen kinderen krijgen. Dat is een enorme klap. Die nu, maar ook zeker na de operatie waarbij alles is weggehaald, nog keihard zal nadreunen. Ik zit in een fase waarin oudere vriendinnen gaan settelen en over kinderen praten. Ik kan niet meepraten. Ik ben ondertussen al zes jaar samen met mijn vriend en heb altijd een grote kinderwens gehad. Het feit dat ik geen kinderen meer kan krijgen, vind ik het allerergst.

Mijn vriend is een enorme steun. Voor hem staat mijn gezondheid en herstel op nummer één, maar ik ben bang dat ook voor hem die klap nog moet komen. Helaas heeft hij al de nodige ervaring op het gebied van kanker. Zijn moeder is vier jaar geleden overleden aan precies dezelfde rotziekte die ik nu heb.”

Positief blijven

“Het oorspronkelijke behandelplan van zes chemokuren is aangepast op mijn allergie. Ik krijg nu drie weken chemo, dan een volle week rust, dan weer drie weken chemo – en dat zes keer. Dit gebeurt op de IC zodat de artsen me in de gaten kunnen houden.

Ik probeer positief te blijven, maar dat is lastig – zeker toen de eerste chemokuur niet aansloeg. Toch doe ik mijn best en probeer ik te lachen. Ik weet dat er een kans is dat ik beter word. Daar houd ik me aan vast. Ik denk ook dat dat nodig is om een traject als dit vol te houden. Vanaf het moment dat ik de uitslag kreeg, praten we er thuis heel open over en worden er soms zelfs grapjes gemaakt. Als ik mijn pruik niet goed op mijn hoofd geplakt krijg bijvoorbeeld.”

Kijk naar de wereld door kanker

“Ik denk dat ik door deze ziekte milder ben geworden voor mezelf. Vroeger maakte ik een sport van mijn geld sparen. Nu ik weet dat je leven zomaar totaal overhoop gegooid kan worden, gun ik mezelf meer te genieten van wat ik heb. Ik leef meer met de dag. Zodra ik beter ben, ga ik reizen en de wereld ontdekken- en ook samenwonen met mijn vriend staat op de planning.

“Mijn artsen moedigden me aan om alle gebeurtenissen rondom mijn ziekte op papier te zetten. Op zich een goed idee, maar ik kan echt niet schrijven. Zo kwam ik op het idee om mijn verhaal in filmpjes te delen op TikTok. Ik heb inmiddels meer dan zevenduizend volgers en wordt dagelijks overspoeld met lieve reacties. Dat doet me echt goed.”