Wendy Quéré (41) wilde de perfecte moeder, vrouw en werknemer zijn, maar dat resulteerde in een burn-out. Toen ze eenmaal dacht die periode achter zich te hebben gelaten, belandde ze er weer in. Hoe kon dit? Daar kwam ze achter doormiddel van yoga, meditatie en mindfulness. Nu helpt ze als mindful wandelcoach anderen die kampen met burn-outs.
‘Het was december en ik reed van mijn werk in Hilversum naar huis. Al een hele lange tijd had ik geen vakantie gehad en ik zou nu twee weken vrij nemen. Het was donker buiten toen ik de auto in mijn straat parkeerde. Nadat ik de motor uitzette, stortte ik volledig in. Ik belde mijn man op en vertelde hem dat ik niet meer kon. Mijn lichaam was op en ik kon niet zelfstandig naar binnen gaan. Mijn man heeft me in bed gelegd en ik viel meteen in slaap. De dagen erna kon ik alleen maar huilen. Ik was fysiek en mentaal helemaal opgebrand. Het heeft een lange tijd geduurd voordat ik weer mezelf werd.’
Perfecte plaatje
‘Voordat ik mijn eerste burn-out kreeg, was ik manager learning en development bij een lingeriebedrijf in Nederland. Ik werkte veel en was vaak in het buitenland. Toen ik mijn eerste kindje kreeg, bleef ik vol enthousiasme doorwerken. Mijn werkuren propte ik in vier dagen, waardoor die dagen extreem druk werden. Ik had een plaatje in mijn hoofd dat ik de perfecte vrouw, moeder, vriendin en dochter moest zijn. Ik wilde dus evenveel werken, terwijl ik een baby thuis had. Ik rende de benen uit mijn lijf. Nergens was ik met mijn gedachten honderd procent aanwezig, mijn hoofd was namelijk bij mijn werk maar ook bij mijn gezin. Toen ik opnieuw in verwachting was, wist ik dat het moeilijk zou krijgen, maar toch bleef ik doorgaan. Ik ben opgevoed met het idee dat je altijd moet doorgaan en niet moet zeuren. Totdat ik in een burn-out belandde en mijn lichaam en hoofd het opgaven.’
Opgebrand
‘Ik had nog nooit een burn-out meegemaakt. Natuurlijk had ik weleens met flinke koorts op bed gelegen, maar dit voelde heel anders. Ik was mezelf niet. Ik kon dingen niet meer goed onthouden. Als ik in de supermarkt stond, wist ik niet meer wat ik moest doen. Dan keek ik om me heen en was ik vergeten waarvoor ik daar was. Voor mijn burn-out liep ik graag hard. Ik was hartstikke sportief, maar daar zag ik niks meer van terug. Ik moest in die periode echt vier stappen terug doen. Uiteraard ben ik naar de huisarts gegaan. Hij vertelde mij al snel dat ik opgebrand was – een burn-out dus. Hij adviseerde mij om voorlopig te stoppen met werken, het heel rustig aan te doen en om te praten met een psycholoog. Dat was ik niet gewend, ik ging plots van altijd bezig zijn, naar weinig taken op en dag.’
Eye-opener
‘In het begin was het echt overleven voor mij. Hoe moest ik de dag doorkomen? Van mijn psycholoog kreeg ik het advies om één doel per dag te stellen. Denk aan boodschappen doen of met de kinderen naar de speeltuin; het moest behapbaar zijn. Die taken breidde ik langzaam uit. Ik ben mezelf toen gaan afvragen wat er precies gebeurd was. Maar ook: wat geeft mijn lichaam aan? Wat voel ik nou precies? Aan de hand van die vragen, keerde ik naar binnen. Dat was een eye-opener. Tijdens de periode van mijn burn-out dacht ik na over wat ik wilde in het leven. Één ding was duidelijk, ik wilde niet terug naar mijn vorige werkgever. Omdat sporten mijn passie is, meldde ik mij aan bij een sportopleiding. Ik kwam weer onder de mensen en dat was spannend. Na de sportopleiding ging ik groepslessen in sportscholen geven.’
Hulp aanvaarden
‘Mijn omgeving reageerde heel geschokt op mijn burn-out. Ik had iedereen voor de gek gehouden. Ik liet namelijk nooit merken hoe het écht met mij ging. Als mensen daarnaar vroegen reageerde ik altijd hetzelfde: “Ja goed!” Ik deed alsof ik alles onder controle had. Mijn directe familie zag wel signalen dat het niet goed met mij ging, maar ik hield ze altijd voor dat het wèl goed ging. Toen ik eenmaal ziek was, waren mijn vrienden en familie heel erg begripvol. Ze wilden me overal mee helpen en ondersteunden me. Dat ik hun hulp moest aanvaarden, was ook grote stap voor mij. Hiervoor had ik graag zelf de touwtjes in handen, maar nu kon dat niet meer. Een grote les van mijn burn-out is dat hulp aanvaarden helemaal oké is.’
Valkuil
‘Nee, dit kon niet, dacht ik bij mezelf. Drie jaar later belandde ik weer in een burn-out. Hoewel het deze keer een stuk minder heftig was, was ik toch weer over mijn grenzen gegaan. Wederom trok ik alles naar me toe en wilde veel zelf doen. Dat was al een grote valkuil voor mij en ik viel er opnieuw keihard in. Ik heb me toen echt afgevraagd waarom het weer gebeurde. Had ik dan niks geleerd? Na deze burn-out ging ik onderzoeken hoe dit kwam. Wat zit hierachter? Ik wilde me bewijzen, vooral naar mijn gezin en mezelf. Ik wilde gezien worden en mezelf durven te zijn. Ik kwam in die tweede burn-out, omdat ik te snel wilde. Van nature ben ik heel enthousiast en ik ging er helemaal voor. Daar ging het dus mis, ik was er eigenlijk nog niet klaar voor.’
Burn-out en mindfulness
‘Na mijn twee burn-outs wilde ik rust in mijn hoofd. Ik ontdekte het effect van mindfulness, yoga en meditatie. Ik leerde mezelf omarmen en luisteren naar mijn lichaam. Tevens werd ik geattendeerd op de opleiding NLP (Neuro Linguïstisch Programmeren). Daar leer je hoe belangrijk communicatie is, met jezelf en met anderen. Dit sprak mij meteen aan en ik ging op zoek naar een opleiding bij mij in de buurt. Die vond ik en ik schreef me in. Tijdens de opleiding ben ik in mijn kracht komen te staan. Nu weet ik wie ik wil zijn, dat was zo’n mooie ervaring. Ik heb het gevoel dat ik er mag zijn.’
Anderen helpen
‘Ik ben mindful wandelcoach geworden, omdat ik weet hoe het is om je rot te voelen en dat gun ik niemand. Naast dat ik mensen begeleid die met een burn-out kampen, vind ik de preventie ook belangrijk. Maar als er mensen bij mij komen die een burn-out hebben – en dat zijn er veel – begeleid ik ze om op zoek te gaan naar hun authentieke zelf. Durf de confrontatie met jezelf aan te gaan. We denken de hele dag door, maar probeer eens te luisteren naar je gevoel. Gebruik je intuïtie. Dit probeer ik aan mijn coachees mee te geven.’
Positief in het leven
‘Of ik bang ben om nog een keer in een burn-out te belanden? Nee. Ik ben nu op een punt gekomen dat ik mezelf mag zijn en dat ik durf te voelen. Natuurlijk gebeuren er dingen in mijn leven die minder leuk zijn, maar ik weet dat ik zelf kan bepalen hoe ik daarmee om ga. Dat vind ik een mooi gegeven. Ik kan op mezelf vertrouwen. Mijn glas is altijd half vol, ik sta positief in het leven. Je moet niet naar de obstakels kijken, maar juist naar de mogelijkheden.’
Wendy Quéré is mindful wandelcoach. Klik hier om haar website te bezoeken.
Lees ook:
