In onze serie De overwinning vertellen vrouwen over wat zij voor zichzelf overwonnen hebben. Dit verhaal gaat over Patricia. Ze heeft een heftige jeugd gehad, wat haar heeft getekend voor het leven. Hoe aangrijpend deze periode voor Patricia ook was, ze leefde door zonder achterom te kijken. Toen ze in 2018 een burn-out kreeg, realiseerde ze dat het wegstoppen van haar gevoelens niet meer kon.
‘Ik heb al die tijd wel signalen gekregen dat het niet goed met mij ging, maar die wilde ik niet zien. Naar mijn mening ging het namelijk ook echt goed. Ik had een fijne baan en een stabiele thuissituatie bij mijn schoonouders. Dat is voor mij nooit vanzelfsprekend geweest. Misschien was die rust die ik eindelijk had gevonden juist de aanleiding voor mijn burn-out. Ik kreeg tijd om na te denken. Het begon met een paniekaanval op mijn werk. Ik voelde een drukkend gevoel op mijn borst en de druk leek alleen maar erger te worden. Alles begon te draaien en ik moest op de grond gaan liggen. Ik was zo ontzettend bang. Dat moment was voor mij een wake-up call. Dit kon zo niet langer.’
Gevecht tegen leukemie
‘De eerste stempel werd gedrukt toen ik nog maar twee jaar was. Ik kreeg leukemie. Het behandeltraject duurde twee jaar, en na die twee jaar werd ik schoon verklaard. Veel kan ik mij niet herinneren van die periode. Ik was natuurlijk nog zo jong, maar juist op die leeftijd worden er patronen gevormd voor de rest van je leven. En dat gebeurde bij mij ook. Door mijn ziekte was ik gewend om met volwassenen om te gaan, waardoor ik het lastig vond om een band te creëren met mijn klasgenootjes. Ik was psychisch al zoveel verder, maar lichamelijk liep ik juist achter. Door de chemotherapie verzwakten mijn botten en kreeg ik een groeiachterstand. Ik was dus veel kleiner dan de rest, en daardoor voelde ik mij het buitenbeentje van de klas. Maar ik overleefde de leukemie, en dat was het belangrijkste. Ondanks dat ik nog een heel klein meisje was, heb ik onbewust nog veel herinneringen aan die tijd. Die langdurige angst bijvoorbeeld, ik zal het altijd meenemen.’
Afbranding van het huis
‘Na twee jaar werd ik schoon verklaard. Ik was net aan het herstellen van de chemotherapie, toen ons huis plotseling afbrandde. Samen met mijn ouders woonde ik op een boerderij, een groot huis waar je je dus ook snel alleen kon voelen. Er was in de nacht bliksem geweest, waardoor er vuur ontstond in het rieten dak. Mijn moeder ontdekte de brand terwijl ik in de kinderstoel aan het ontbijt zat. Ze waarschuwde mijn vader en nam mij en al onze dieren mee naar een veilige plek buiten. Meer kan ik mij niet meer herinneren, behalve dat ons hele huis compleet is afgebrand.
De brand heeft veel impact gehad op de relatie van mijn ouders. Ik wil er niet te diep op ingaan, omdat ik de herinneringen voor mijn moeder niet wil terugbrengen. Ze ontdekte door de brand een aantal heftige dingen over mijn vader en ging daarom bij hem weg. Hij zocht altijd het randje op, en is er ook een paar keer overheen gegaan. Hij is bijvoorbeeld opgepakt voor een vermogensdelict en heeft daar een jaar voor gezeten. Mijn vaders leven stond in het teken van strijd. De reden dat ik in de verleden tijd over hem praat is omdat hij een paar maanden geleden is overleden. Ik had na de scheiding van mijn ouders geen contact meer met hem, maar zijn dood heeft veel impact gehad. Maar al zijn daden uit het verleden heb ik hem kunnen vergeven.’
Doorgaan zonder om te kijken
‘Ondanks alles wat er is gebeurd, ben ik doorgegaan. Het leek goed met mij te gaan, ik had een leuke baan en eindelijk een stabiele thuissituatie. Maar mijn jeugd heeft altijd invloed gehad. Bijna overal in Nederland heb ik gewoond, omdat een andere omgeving mij goed deed. Ik zocht afleiding zodat ik maar niet terug dacht aan die tijd. Ik begon ook met stijldansen, en ik werd er nog goed in zelfs. In de danswereld is prestatie heel belangrijk, net als het uiterlijk. Het was een enorme uitdaging om boven andere dansers uit te stijgen, en daarom hield ik er zo van. Ik had een doel, een soort missie. Het dansen was een stukje herkenning geworden. Ik ben natuurlijk in mijn jeugd altijd anders geweest, maar als ik danste voelde ik mij zo zelfverzekerd. Ik bewees aan mijzelf en aan anderen dat ik goed was, en dat gaf een heerlijk gevoel.’
Foto: Set Vexy
Niet meer vluchten
‘Na jaren van wegrennen realiseerde ik door de paniekaanval op mijn werk dat ik moest veranderen. Ik kon er niet meer voor vluchten, en dat accepteerde ik meteen. Eerst gaf ik de schuld aan mijn werk, omdat het toch best druk was allemaal. Maar het zat veel dieper. Ik ben veel gaan nadenken en toen ik eindelijk toe gaf aan mijn gevoel, werden mijn angsten erger. Ik zocht hulp bij mijn huisarts die antidepressiva aan mij wilde voorschrijven. Maar ik wilde dat niet, ik moest het zelf doen. Ik ging vanaf dat moment veel praten om het bespreekbaar te maken voor mezelf. En ik maakte elke dag een wandeling om mijn hoofd leeg te maken. Ik heb zelfs de Alpe d’Huzes gelopen, om geld op te halen voor het KWF. Enige voorbereiding had ik niet, omdat ik alleen maar in bed had gelegen vanwege mijn burn-out. Maar het voelde zo goed om te gaan. Ik leefde op één krentenbol en een pilletje tegen de stress, maar ik heb het gedaan. Samen met mijn vriend kwam ik tot bocht 12. Dat was een enorme overwinning voor mij en het gaf mij vertrouwen in mijn eigen kracht.’
Mijn overwinning
‘Inmiddels zijn we een aantal jaren verder. Ik dans niet meer op hoog niveau, omdat ik die wedstrijdambities niet meer heb zoals ik die heb gehad. Wel heb ik mijn passie voor paarden weer ontdekt. Als klein meisje was ik al altijd bij de manege te vinden, en die liefde heb ik weer teruggevonden. Ik heb mijn eigen bedrijf Paardenmeisje 2.0 opgezet, waarbij ik les geef in hersenwerk voor paarden. Ik heb mezelf na al die jaren weer teruggevonden, en dat komt echt door mijn burn-out.’
‘De burn-out heeft mij, hoe gek het ook klinkt, gered. Ik leefde zonder gevoel, omdat ik niks wilde aanwakkeren uit mijn jeugd. Mijn overwinning is dat ik heb geleerd om met die angsten te leven. Ik weet dat ik veel heb meegemaakt, maar dat heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben. Ik ben zelf uit mijn burn-out gekomen door heel erg naar mezelf te gaan luisteren. Dat is misschien wel het allerbelangrijkste, luister goed naar jezelf en gun jezelf de tijd om trauma’s te verwerken. Het zal je uiteindelijk zoveel sterker maken.’
Lees ook deze verhalen van De Overwinning:
