fbpx

Susan had een late miskraam: ‘Mijn kindje zat al twee weken dood in mijn buik’

Susan verloor negen jaar geleden haar baby na een zwangerschap van 18 weken. Ze kreeg reacties als: “Gelukkig heb je al drie kinderen”, iets waar ze niet goed op wist te reageren. Ze had inderdaad al drie kinderen, maar er was alsnog verdriet dat een plek moest krijgen. Om het taboe te doorbreken startte ze Angels Forever op, om elke ouder gehoord te laten worden na een miskraam of vroeggeboorte. 

‘In eerste instantie wilde ik mijn overleden kindje niet zien na de bevalling. Want wat moest ik verwachten? Maar ineens kwam ik tot bezinning en bedacht ik mij dat het ons kindje was en dat ik het wel wilde zien. De baby zag eruit als een klein popje. Hij was iets groter dan mijn hand. Ik denk dat als hij volgroeid was het een prachtig kereltje was geweest. Ik heb hem tegen mij aangehouden, voordat hij werd meegenomen voor onderzoek. Het is een onbeschrijfelijk gevoel, als je daar alleen zonder kind op de kraamafdeling staat. Geen gelukkige ouders met een mooi kindje in de Maxi-Cosi. Mijn buik was leeg en wij hadden niets meer.’

Vreemd gevoel

‘In 2012 was ik 18 weken zwanger van ons vierde kindje. Het vreemde aan deze zwangerschap was, dat deze anders voelde dan de vorige drie. Ik was de hele tijd misselijk, terwijl ik dat niet bij de andere drie was. De eerste twee echo’s waren goed, dus ik dacht dat het misschien een symptoom was, maar in mijn achterhoofd bleef ik er een naar gevoel aan overhouden. Na een heerlijke vakantie in Italië voelde ik mij weer een beetje relaxed. De misselijkheid was weggegaan en ik kreeg weer vertrouwen in mijn lichaam.’

Vreselijk nieuws

‘De derde keer dat ik bij de verloskundige kwam, was het helemaal niet de bedoeling dat er een echo werd gemaakt. Maar de verloskundige vroeg aan mij of ik het geslacht wilde weten, omdat we al drie jongens hadden. Eigenlijk wilde ik het niet weten, omdat mijn man er niet bij was. Maar ik zei tegen haar dat ze wel mocht kijken, om daarna het geslacht op te schrijven en in een envelop te stoppen. Dan zouden we later thuis samen kunnen kijken. Ik hield mijn ogen dicht en het bleef heel lang stil. Op een gegeven moment keek ik toch op het scherm, maar ik zag geen baby spartelen. Hij hing voorover. Het was een vreemd beeld, dat ik nooit meer vergeet. Het is één grote waas vanaf het moment dat ze mij vertelde dat mijn baby’tje dood in mijn buik zat. Zo snel mogelijk wil ik naar huis, naar mijn man. Mijn man vertelde later dat ik alleen nog maar kon huilen en kon vertellen dat het niet goed was.

Diezelfde dag zijn we samen naar de gynaecoloog gegaan om mijn baby’tje te laten nakijken. Ik had nog de hoop dat de verpleegkundige een fout had gemaakt, maar dat was helaas niet zo. De gynaecoloog vertelde ons dat mijn baby al twee weken dood in mijn buik zat. Ik vermoed dat het kindje gestorven is op het moment dat ik mij beter ging voelen.’

late miskraam

Bevalling

‘Ze wilden mij nog een week laten wachten totdat ze de bevalling zouden opwekken, maar ik wilde niet zo lang wachten. Bij het idee dat mijn baby al twee weken dood in mijn buik zat werd ik heel onrustig. Gelukkig mocht ik de volgende dag terugkomen voor de bevalling. Om de vier tot zes uur kreeg ik pillen, maar omdat ik weer onrustig werd, kreeg ik bij de tweede lichting om de vier uur pillen. Op een gegeven moment moet ik plassen, maar toen ik terug naar bed wilde gaan, kon ik niet meer op mijn rug liggen. Ineens kreeg ik een enorme pijn. De bevalling leek voor mij uren te duren, maar volgens mijn man is ons zoontje binnen vijf minuten geboren. Het geluid waarmee de baby de po in vloog, vergeet ik ook nooit meer. Voor onderzoek moest hij in het ziekenhuis blijven en wij zijn na een paar uurtjes naar huis gegaan. Uiteindelijk hebben we ervoor gekozen om geen begrafenis te doen. Speciaal om hem een plekje te geven in ons huis hebben we een klein beeldje in ons huis staan. Want hem vergeten we nooit meer.’

late miskraam

Diep dal

‘Mijn wereld stond stil en iedereen ging door. Ik voelde mij ontzettend alleen en niemand begreep mij. Mijn man ging weer aan het werk, terwijl ik mezelf schuldig voelde en thuis zat. Wat had ik fout gedaan tijdens de zwangerschap? Als ik naar boven liep zag ik steeds zijn prachtige kamertje en buiten de deur ontving ik reacties als: “Gelukkig heb je al 3 kinderen”, of “Gelukkig heeft de natuur voor je gekozen”. Als ik zo’n reactie kreeg wist ik niet wat ik moest zeggen. Natuurlijk waren we hartstikke blij met onze kinderen, maar er was nog steeds verdriet van om ons overleden zoontje. Gelukkig kon ik er met mijn man heel goed over praten. Het was ons verdriet, ondanks dat we dit beiden op onze eigen manier verwerkte. Het heeft ons alleen maar dichter tot elkaar gebracht. Na onderzoek bleek dat we gewoon “pech” hebben gehad tijdens de zwangerschap.

We hebben ook mooie bloemen en kaartjes ontvangen, maar ik had ook graag een arm om mij heen gewild. Je moet niet klaar zijn met het verdriet, dit neem je mee voor je hele leven. Het krijgt op een gegeven moment een plaats. Doordat het een plekje heeft gekregen, kan ik nu anderen helpen. Ik had in die tijd ook naar een psycholoog kunnen gaan, maar die waren toen nog niet gericht op miskramen en vroeggeboortes. Dat heeft alleen maar mij alleen maar sterker gemaakt om door te gaan. Mijn leven ging ook door met mijn kinderen en man.’

Taboe doorbreken

‘Mijn missie is het taboe rondom miskramen en alles wat daarbij hoort te doorbreken. Daarom ben ik Angels Forever gestart. Elke ouder mag gehoord worden na deze heftige ervaring, hoe pril de zwangerschap ook was. Ze moeten de ruimte krijgen om hun verhaal, maar ook het verdriet te kunnen delen. Ik begeleid vrouwen die een miskraam of stilgeboorte hebben gehad. Hoe kijk je vooruit in zo’n situatie? Vorig jaar maart ben ik officieel gestart, maar vanwege corona heb ik mijn eerste gezin begeleid vanaf september. Hoewel veel mensen om mij heen dachten dat het confronterend voor mij zou zijn, was dat het niet. Ik vind het ontzettend fijn hen het gevoel te mogen geven dat verdriet er mag zijn. Het moet altijd maar mooi en goed, maar dat is niet zo. Ook verdriet mag een mooie plaats krijgen.’

Opnieuw zwanger

‘Na mijn overleden zoontje werd ik opnieuw zwanger. Ik was de hele tijd super angstig. Ik ben nog nooit zo vaak langs de verpleegkundige geweest. Maar dit was de mooiste zwangerschap die ik heb gehad. Mijn man heeft bij de bevalling geholpen en dat was heel intiem. Ons dochtertje is geboren op dezelfde dag dat mijn overleden zoontje is geboren. Dat zag ik als een cadeautje.’

late miskraam

Lees hier meer inspirerende levensechte verhalen:

Eveline is zwanger van een kindje met een afwijking en haar man heeft kanker: ‘Elke dag is weer een achtbaan’

Maartje vond het geluk terug na de dood van haar zoontje: ‘Mijn liefde was groter dan mijn verdriet’

Wilma was zwanger toen ze een tumor in haar ruggenmerg kreeg: ‘Ik moest na 28 weken bevallen, anders zouden wij het allebei niet redden’

Heb jij ook een verhaal dat je op wendyonline.nl zou willen delen? Stuur dan een mail naar naomi@wendymultimedia.nl



WENDY Zomer special

Zomer op een eiland!


Een special vol eilandliefde en eilandinspiratie.


 

LAAT JE INSPIREREN DOOR ONZE WEKELIJKSE NIEUWSBRIEF