fbpx

Het dochtertje van Bjelke werd na 26 weken geboren

Na twee miskramen bleek Bjelke opnieuw zwanger. Haar zwangerschap verliep goed, tot haar dochtertje na 26 weken zwangerschap, via een spoedkeizersnede, ter wereld moest worden gebracht. ‘Het voelde als een hele slechte droom, terwijl ik nog wakker was.’

‘Tijdens onze Liefdesdag op 19 januari 2019 gaven mijn man ik elkaar, als verrassing voor alle aanwezige gasten, het ja-woord. We waren toen net twee jaar samen. Allebei hadden we kinderen uit een andere relatie. Ik een zoon en een dochter, hij een zoon. Onze liefde voelde meteen voorbestemd, waardoor we binnen een jaar samenwoonden. Hiervoor verhuisde ik van Utrecht naar Drenthe, waar we een leven als samengesteld gezin startten. Dit bracht de nodige uitdagingen, maar vooral veel plezier en liefde met zich mee. Die liefde uitte zich ook in de kinderwens die we beiden hadden. In 2018 kreeg ik echter twee miskramen, wat resulteerde in een zowel lichamelijke als geestelijke moeilijke tijd.’

Een kloppend hartje

‘Terwijl ik dit verdriet verwerkte, was er gelukkig voldoende afleiding van onze kinderen. Ook had ik de ruimte om voor mezelf te beginnen, dus dat deed ik. In april 2019 startte ik mijn eigen coach- en healing praktijk en niet veel later bleek ik opnieuw zwanger. Dit keer was er een kloppend hartje te zien. Ons geluk kon niet meer op. Extra bewust genoot ik van deze zwangerschap. Het was de eerste samen met mijn man, maar ook meteen de laatste voor ons. Met vier kinderen vonden we ons gezin mooi en compleet genoeg. De zwangerschap verliep goed en de kleine hoorde er al snel een beetje bij. Bij de 20 weken echo hoorden we dat er er een meisje bij kwam, die de balans in ons gezin weer in evenwicht zou brengen. Mijn buik begon te groeien en langzaam maar zeker begonnen we ook met het aanschaffen van de babyspullen die we nog nodig hadden. In augustus deden we een bod op een huis en bleken we de gelukkige kopers. Als alles goed ging, vond onze verhuizing begin december plaats, een aantal weken voordat ik uitgerekend was.’

Veel te vroeg

‘Op de avond van 16 september braken mijn vliezen. Ongerust belde mijn man de verloskundige, die er gelukkig binnen een kwartier was. Het bleek inderdaad vruchtwater te zijn, waarop ze contact opnam met het UMCG. Ik voelde me goed en had geen buikpijn, maar verloor wel veel vocht. Eenmaal bij het ziekenhuis waren de handdoeken waar ik in de auto op had gezeten, doorweekt. Een naar gevoel bekroop me en ik vroeg me af hoeveel vruchtwater er nog over was in mijn buik. Ik werd op een bed gelegd, waar zowel de baby als ik werden gemonitord. In de tussentijd nam de hoeveelheid vruchtwater af, waardoor de gynaecoloog ons liet weten dat ons meisje waarschijnlijk binnen nu en twee weken geboren zou zijn. Dat was even slikken, want het was allemaal écht nog veel te vroeg. In het ziekenhuis lazen we wat tijdschriften en langzaam kroop de tijd voorbij, tot ik naar het toilet moest. Daar bleek het vruchtwater groen te zijn, doordat de foetus bij deze zwangerschapsduur nog geen meconium heeft. De hartslag van ons meisje werd onregelmatiger en toen de gynaecoloog hoorde wat er gebeurde, vertelde hij dat er een spoedkeizersnede gedaan moest worden. Meteen.’

Kritieke toestand

‘Voor mijn gevoel ging ik hierna ‘uit’. Wat er daarna allemaal gebeurde, beleefde ik daardoor in een roes. Het voelde als een hele slechte droom, terwijl ik nog wakker was. Na slechts 26 weken zwangerschap werd in de vroege ochtend van 17 september ons dochtertje Luus geboren. Luus woog bij haar geboorte nog geen 900 gram en was slechts 31 centimeter lang. Haar huid was nog doorzichtig en ook haar organen waren verre van af. De eerste weken hadden we elke dag een gesprek met de neonatoloog. Die gesprekken waren heftig, want de situatie van onze dochter was kritiek. De artsen waren reëel, het ging heel slecht met haar. Dat bericht kwam keihard binnen en zette alles nog meer op z’n kop. De kans dat we haar zouden verliezen was groot, vooral door het vocht in haar hoofdje, dat als gevolg diende van de kleine hersenbloedinkjes die ze had gehad. Doordat het vocht geen kant op kon, steeg de druk op haar hersentjes en leed ze zichtbaar. Zij vocht voor haar leven, wij konden niet anders dan er zoveel mogelijk voor haar te zijn. Elke dag waren we bij haar, minimaal twee keer, maar het liefst nog vaker.’

dochtertje

In drie werelden

‘Voor ons gevoel leefden we in drie werelden. De wereld met onze te vroeg geboren dochter, de wereld met onze andere drie kinderen en de wereld van ons nieuwe huisje. Opeens telden de dagen te weinig uren, en de week te weinig dagen. Mijn man en ik voelden dat we tekort schoten, overal. Wel praatten we veel. Over de bizarre situatie, ons gevoel, maar vooral ook over de praktische zaken. We besloten dat we om en om in het Ronald McDonald en thuis waren, zodat er altijd een van ons bij ons dochtertje was, en een van ons bij de andere drie. Hierdoor zagen we elkaar echter nauwelijks, wat we beiden heel verdrietig vonden. Ruimte voor rust, bezinning, onszelf of elkaar, was er niet. We moesten door.’

Vooruitgang

‘Ons dochtertje bleek ongelofelijk sterk. De extreme prematuriteit maakte het haar moeilijk, maar ze knokte zich overal doorheen. De artsen en verpleegkundigen stonden versteld om zo’n klein meisje met zo’n immense levenskracht. Heel voorzichtig leerden we verder te durven kijken dan vandaag. Naar morgen en zelfs daarna. Na zeven weken intensive care was ze klaar voor iets minder intensieve zorg. Ze verhuisde naar het Martini ziekenhuis, een grote stap met een dubbel gevoel. Terwijl wij hieraan probeerden te wennen, liet Luus nog steeds zien vooruit te willen. Met haar ontwikkeling nam ook haar groei toe. Qua lengte én gewicht. Met de week werd ze meer en meer een echte baby. De ademondersteuning werd afgebouwd en ze leerde zelfstandig drinken. Het einde van het jaar kwam in zicht en na 15 weken ziekenhuis mocht Luus op 30 december eindelijk mee naar huis. Ons geluk is nu compleet. We zijn dankbaar, en oneindig trots.’

Meer lezen over hoe deze levenservaring Bjelke helpt andere ouders die hetzelfde mee (hebben) moeten maken, te helpen? Klik hier voor haar site.

Meer powerstories:

Fien Vermeulen over samen zijn met haar moeder bij kanker

Kelly over het MRKH syndroom: ‘Ik ben geboren zonder vagina en zonder baarmoeder’

 

Liesbeth Smit over het leven zonder kinderen

Vorige week verscheen het nieuwe boek van journalist Liesbeth Smit, ‘Echte vrouwen krijgen een kind’. Daarin duikt ze in de wereld van de kinderloze vrouw (gewenst of ongewenst) met als doel deze vrouw een hart onder de riem te steken en nieuwe informatie geven. En die groep is enorm groot: 1 op de 5 Nederlandse vrouwen wordt nooit moeder. Toch horen we heel weinig over hen. Liesbeth vindt het tijd om die stilte te doorbreken.

Omstandigheden

Het boek beschrijft een periode van tien jaar. Die begon op haar 34ste en eindigde op haar 44ste. In deze jaren werd voor Liesbeth langzaam duidelijk dat zij geen moeder meer zou worden, vanwege omstandigheden: “Ik kreeg op 34-jarige leeftijd een miskraam, dus ik wilde ooit zeker moeder worden. Niet lang daarna werd ik weer single, omdat de relatie met mijn toenmalige partner stopte. Ik moest in die tijd afscheid nemen van mijn kinderwens, maar ook van mijn partner. Niet heel makkelijk, maar het liep nu eenmaal zo. Het viel me op dat ik daar weinig informatie over kon vinden, en dat ‘kinderloosheid door omstandigheden’ ronduit onbekend terrein is bij ons. Daarom heb ik besloten dit boek nu te schrijven. Omdat ik het ooit zelf had willen lezen. Als er weinig over iets wordt gesproken kun je er gif op innemen dat er veel misverstanden over zijn. We worden overspoeld met boeken, mamabladen en informatie over het moederschap. Daarentegen is er veel minder te lezen over hoe het is om geen kinderen te hebben, of te willen, of te kunnen krijgen. Het is belangrijk dat het beeld wordt verbreed van de vrouwen die geen kinderen hebben.”

Frisse blik

Wat Liesbeth betreft mogen we wel op een wat frissere en bredere manier naar dat leven gaan kijken. “Als er over kinderloosheid – het woord op zichzelf is al lelijk – gesproken wordt, is het vaak omgeven met stereotype ideeën en aannames. Of je bent een ongelukkig ‘kattenvrouwtje’, of je bent ‘kindvrij’ en het hele jaar door op vakantie. Maar er zit een complete wereld tussen gewenst en ongewenst niet-moederschap. En die groep is het grootst, maar hoor je het minst. Aan de hand van ervaringsverhalen van anderen, experts, cijfers en mijn eigen verhaal laat ik in mijn boek zien waar dit wél over gaat. Om stereotypen te nuanceren, maar vooral om deze vrouwen een stem te geven.”

Het niet krijgen van kinderen is even levensbepalend als ze wel krijgen.

Moederschap is slechts één rol

Voor Liesbeth betekent vrouw-zijn veel dingen tegelijkertijd: vriendin, zus, geliefde, dochter, collega en tante. Het moederschap is daarbij slechts één rol van het gehele spectrum. “De meeste vrouwen worden moeder en dat is natuurlijk prima. Maar als je een vrouw bent of wordt die geen moeder is merk je opeens hoe groot de verwachting is dat je dat wel zou moeten zijn. In alle andere rollen is die druk niet zo sterk aan de orde. En dat kan soms tijdelijk voor een kloof zorgen omdat je leeftijdgenoten wel kinderen krijgen, en jij niet. Dat kan voor iedereen als ongemakkelijk worden ervaren, maar ik vind dat niet nodig. Daarvoor is deze groep te groot, en hier niet over praten is het wegwuiven. Ik denk dat het niet-krijgen van kinderen is even bepalend als ze wel krijgen, en dit onderwerp iets is waar alle vrouwen op een bepaalde manier in hun leven me te maken krijgen. Als je daarvan uitgaat kun je de mooiste gesprekken krijgen.”

Een boek voor álle vrouwen

Liesbeth krijgt nu al veel respons van vrouwen die ook geen kinderen hebben. “Ik krijg zoveel toffe reacties, ook van wildvreemde vrouwen, die in mails en online berichten hun waardering tonen. Daar doe ik het voor. Want ik heb dit boek zeker niet alleen voor mijzelf geschreven, ik heb dit voor alle vrouwen zonder kinderen gedaan. Omdat ze gehoord mogen worden.”

Het boek is te bestellen via online kanalen als bol.com en via de boekhandels. 

Echte vrouwen krijgen een kind