Maartje vond het geluk terug na de dood van haar zoontje: 'Mijn liefde was groter dan mijn verdriet'

Vandaag is het Internationale Vrouwendag, daarom brengen we deze week een ode aan de vrouw en delen we elke avond een verhaal van een vrouw met moed. We beginnen met het verhaal van Maartje, die twee maanden na zijn geboorte haar zoontje verloor. Van tevoren dacht ze in een diepe put te belanden, maar het tegenovergestelde gebeurde. Ze werd juist gelukkiger en begon het leven meer te waarderen. Het inspireerde haar om een platform en een tijdschrift op te richten voor andere ouders met een overleden kind.

‘In de nacht van 31 maart op 1 april werden we ‘s nachts wakker gebeld. We moesten zo snel mogelijk naar het ziekenhuis komen, de beademing werkte niet meer. Mijn toenmalige vriend en ik zijn er direct in angst heen gereden. De artsen hebben die nacht nog afgewacht, maar de volgende ochtend besloten ze dat het beter was om onze zoon geen behandeling meer te geven. Alle apparaten werden uitgezet en alle slangetjes werden van mijn hem afgehaald.

We waren in Benja’s privé kamertje. Ik lag op de slaapbank en mijn vriend lag bij mij. Ze hebben Benja op mijn borst gelegd. Ik vond het heel spannend. Hij kon namelijk naar adem gaan happen en blauw worden. We moesten huilen. Ik hoopte dat hij snel dood zou gaan, zodat hij niet langer hoefde te lijden. Telkens zei ik dat het goed was: “Ga maar”, fluisterde ik. Ik zong “in de maneschijn” en een liedje over een grote rode brievenbus. Na tien minuten voelde ik zijn hartje niet meer kloppen.’

Medische molen

‘Bij de 20 weken echo zagen ze dat hij vocht had bij zijn borstkas. De verloskundige heeft ons direct doorgestuurd naar het ziekenhuis. Ik wist gelijk dat het niet goed was. Een paar dagen later zaten we bij het VU, daar kreeg ik allerlei onderzoeken. Bloedafname, vruchtwaterpunctie, alles wat je kunt bedenken. Zij wisten ook niet wat er aan de hand was, dus werden we doorgestuurd naar het LUMC. In die periode ben ik heel bang geweest. De overlevingskansen waren niet te voorspellen.

We gingen elke dag naar het ziekenhuis. Ik moest ook voor mijn andere zoontje Boaz zorgen, en daar wilde ik ook aandacht aan geven. Elke ochtend bracht ik hem naar school, was dan tot 2 uur in het ziekenhuis in Leiden en haalde daarna Boaz weer van school. Dat ging zo twee maanden lang. Ik kon niet anders. Je baby ligt daar in zijn eentje in een couveuse. Als ik niet naar hem toe ging, was ik met Boaz. Ik ging niet lekker op een terras zitten. Ik had maar 1 focuspunt, mijn kinderen.

In het LUMC is hij in mijn buik geopereerd om vocht weg te halen. Ze kwamen erachter dat het lymfe vocht was, wat lekte. De artsen hadden dat vaker gezien, bij de meeste kindjes die dat hadden ging het na de geboorte vanzelf weg. Of ze kregen een behandeling of medicijnen. Maar de behandeling hielp bij Benja niet en hij is na twee maanden overleden aan een infectie.’

Liefde

‘Eigenlijk was ik opgelucht na zijn dood. Hij zag er vreselijk uit. Blauw, een gescheurde huid en zijn haren waren afgeschoren voor de infusen. Ik voelde zoveel liefde voor hem. Mensen belden mij op, hoe vreselijk ze het wel niet voor mij vonden, maar ik kon alleen maar zeggen hoe trots ik op hem was. Ik voelde dat het goed was. Dit gevoel overviel mij. Van tevoren had ik gedacht dat ik in een diepe put zou belanden. Vriendinnen dachten dat ik in een shock was geraakt of dat ik me opzettelijk groot hield. Daardoor ging ik aan mezelf twijfelen.

Mijn liefde was groter dan mijn verdriet. Ik miste hem toch al, hij lag altijd al in het ziekenhuis, dus ik was gewend om hem te missen. Als je kind dood is hoor je je niet zo te voelen. Ik dacht dat er wat mis was met mezelf. Sommige mensen begrepen mij gelukkig wel, dat hielp mij verder in het proces. Mijn toenmalige vriend stond overal voor open. Als ik het uitlegde, snapte hij mij wel, maar we deelden niet dezelfde ervaringen.’

Ander persoon

‘Ik ben echt iemand anders geworden. Voor de dood van Benja was ik een control freak, alles moest gebeuren zoals ik dat had gepland. Ik deed 100 dingen op een dag. Dat heb ik allemaal losgelaten. Ik ben meer gaan leven na zijn overlijden. Dat heeft niks te maken met het ziekenhuis. Ik ben meer gaan leven, omdat ik anders in het leven sta, meer naar mijn hart luister en meer ben gaan durven doen.’

NEL magazine

Ik heb NEL opgericht, omdat er meer is dan verdriet in de wereld als je kind overlijdt. Er wordt altijd gefocust op het gemis en verdriet. Het is erg, maar mijn kind is meer dan de ene minuut dat hij stierf. Ik wil ook vertellen dat ik van hem hou en dat ik trots op hem ben. Hij heeft mij wat gebracht in het leven. Laat de trots er ook zijn. Ik wil ouders laten zien dat er een optie is. Je leven hoeft niet voorbij te zijn als je kind overlijdt. Dat denken wij allemaal, zo zit onze maatschappij in elkaar. Je mag je hele leven doodongelukkig zijn. Maar het kan ook anders.

Als ik op dit moment de muziek van zijn uitvaart aanzet, moet ik ook huilen. Maar het beïnvloedt mijn leven niet op een negatieve manier. Dat kan ook niet de bedoeling van het kind zijn geweest, waar je zoveel van gehouden hebt. Ik zie niet in hoe dat voor iemand helpend kan zijn.’

Podcast

‘Mijn podcast is spiritueler dan NEL magazine. In mijn podcast ga ik los. Ik heb positieve reacties gehad van vrouwen die dit ook zo ervaarden. Ik ben nu een nieuwe serie aan het maken, met moeders die ongeveer hetzelfde voelen. Moeders die voelen dat het overlijden van hun kind ze ook wat heeft gebracht. Die mensen zijn er wel, maar ze durven zich niet uit te spreken. Mijn eerste podcastserie is echt een zoektocht naar mezelf.’

Luister hieronder de podcast van Maartje: