Eveline van Ham (38) maakt een situatie mee waarvan niemand hoopt het ooit mee te maken. Ze is zwanger, maar weet dat haar kind – wanneer die ter wereld komt – geopereerd moet worden vanwege een afwijking in de buikholte. Een week nadat zij en haar man dit nieuws te horen kregen, kwam het verschrikkelijke nieuws dat haar man, Dave, kanker heeft en ongeneeslijk ziek is. Eveline hoopt dat ze snel zal bevallen zodat Dave hun zoon nog in de armen kan nemen.
‘Op 6 januari kreeg ik mijn twintig weken echo. Daar zagen de artsen een afwijking in de buikholte van de baby. De dag erop ben ik voor een herhalingsecho bij de verloskundige geweest. Ook zij zag hetzelfde. Er werd mij verteld dat het om een cyste ging in de buikholte. Na de geboorte moet onze zoon worden opgevangen door een kinderarts. Dan wordt besloten of hij direct geopereerd moet worden ofwel binnen 3 maanden. Dit is afhankelijk van de ligging van de cyste ten opzichte van de darmen. Dat was natuurlijk enorm heftig nieuws om te horen. Maar wat we op dat moment nog niet wisten, was dat ons leven compleet op zijn kop zou worden gezet.’
Aanhoudende vermoeidheidsklachten
‘Dave voelde zich in het weekend van 9 januari niet zo lekker. We dachten aan klachten na corona, want we hadden allebei in november corona gehad. Na het weekend ging Dave naar de huisarts. Dinsdags ging hij naar de fysiotherapeut. Die vond een afwijking in Dave zijn hartritme, dat hij niet kon verklaren. Hij werd weer teruggestuurd naar de huisarts. De huisarts maakte een echo van zijn lever. Ze zagen vlekjes op de lever en Dave werd naar een maag-darm-leverarts gestuurd, maar uit het bloedonderzoek kwam niets verontrustends. Toch is er voor de zekerheid een CT-scan gemaakt. Een goed halfuur nadat Dave in het ziekenhuis was geweest voor de scan, werden we gebeld of we naar het ziekenhuis wilden komen. Het nieuws dat we daar te horen kregen, voelde letterlijk als een klap in ons gezicht. De dokter vertelde het slechte nieuws. Dat de kanker al was uitgezaaid naar de lever, de longen en de lymfe. Dat betekende dat er geen behandeling meer mogelijk zou zijn. Geen enkele arts kon precies vertellen hoeveel tijd Dave nog zou hebben. Als er meteen begonnen zou worden met chemotherapie om de kanker te remmen, hoopten ze Dave nog een jaar levensverlening te geven.’
Geen behandeling meer mogelijk
‘Het moment dat het nieuws ons verteld werd, was heel onwerkelijk. Het voelde alsof het ons niet betrof. De kwaadaardige tumor blijkt in de overgang van de slokdarm en maag te zitten, de meest rottige plek waar je kanker kunt krijgen, omdat het zo door je lichaam kan gaan woekeren. Dat is ook snel gebeurd. In november liep Dave nog hardlopend een berg op met onze zoon achter op zijn rug. Hij was echt superfit. In een paar weken tijd is hij zo verslechterd. De grond zakte werkelijk onder mijn voeten vandaan. We hebben nog zoveel wat we samen willen doen. Tot voor kort studeerde Dave voor psychosociaal therapeut. Hij had bijna de opleiding afgerond en was net klaar met het hoofdstuk rouwverwerking. Daarnaast zorgde hij 4 dagen in de week voor onze zoon Bent van 3 en onze dochter Beertje van 1. Zelf werkte ik die 4 dagen vanuit huis en zorgde ik de overige 3 dagen voor de kinderen, zodat Dave dan kon studeren. We hadden het goed voor elkaar, maar van de één op de andere dag werd dat van ons afgenomen.’
Zorg voor de kinderen
‘Zodra we te horden hadden gekregen dat Dave kanker heeft, wilden we de kinderen zo snel mogelijk uit de situatie halen. Via de Sociaal Medische Indicatie hebben we ze op de kinderopvang weten te krijgen. Daar hebben we hemel en aarde voor moeten bewegen, om dat voor elkaar te krijgen. Mijn man en ik functioneren nog maar op halve kracht. Als je bedenkt dat Dave tot 8 weken geleden fulltime vaderschap op zich nam, dan is er natuurlijk ook veel veranderd voor de kinderen. We hebben de kinderen niet verteld dat hun vader ziek is, omdat ze daar waarschijnlijk niets van begrijpen. Wel weet ik zeker dat onze oudste zoon voelt dat er iets aan de hand is. Maar echt weten, daar zijn ze te klein voor. Beertje is hartstikke vrolijk en heeft niks in de gaten. We proberen het thuis ook gewoon leuk voor ze te maken. Als ik de kinderen niet had dan had ik waarschijnlijk onder de dekens in bed gelegen. Mijn kinderen zorgen ervoor dat ik iedere dag opsta en er wat van probeer te maken. Hoewel ik nu niet op de bevalling zit te wachten, kijk ik wel uit naar wat we samen met elkaar nog mogen beleven en dat de baby nog de veiligheid van zijn vader mag voelen.’
Foto: Dave en Eveline met kinderen Bent en Beertje
In het ziekenhuis bevallen
‘Op 26 mei ben ik uitgerekend, maar met 38 weken word ik ingeleid. Alle kinderartsen moeten dan aanwezig zijn, vanwege de afwijking bij de baby. We weten inmiddels dat het een jongen is. Er is ons in het academisch ziekenhuis Maastricht de mogelijkheid geboden dat, mocht Dave dan in zijn chemo zitten om de kanker te bestrijden en ik op die dag bevallen, ze er dan voor zorgen dat we toch bij elkaar kunnen zijn. Het liefst wil ik zo snel mogelijk bevallen, nog eerder dan die 38 weken, hoe bizar dat ook klinkt. Maar ik wil dat Dave erbij is. Dat we het echt samen kunnen doen. Vanwege de stress heb ik een avond in het ziekenhuis doorgebracht. Ik dacht namelijk dat mijn vliezen gebroken waren. Vanaf het moment dat ik hoorde dat Dave ziek is, heb ik niet echt meer verbinding kunnen maken met onze zoon. Dat is helemaal naar de achtergrond geschoven. Ook Dave lukte het niet meer om contact te maken. Leven en dood komen ineens zo akelig dicht bij elkaar. Sinds kort durft Dave weer contact te maken door zijn hand op mijn buik te leggen. Daar wordt onze zoon rustig van. We hebben onze zoon alvast een naam gegeven, Olivier. Op die manier hopen we meer verbinding met hem te creëren.’
Trouwdatum vervroegd
‘Op 9 februari zijn we nog getrouwd. We hadden onze bruiloft gepland staan op 2 november 2021. Al vrij snel hadden we in de gaten dat we dat moesten opschuiven. Dave was erg ziek toen wij trouwden. Hij zat midden in zijn eerste chemokuur. Hij had het over een verwoestende vermoeidheid. Die dag lag er ook veel sneeuw. Eigenlijk had ik een jurk aan willen doen, maar ik besloot om op snowboots en in een dikke trui naar het stadhuis te gaan. Ik had zo’n dubbel gevoel die dag. Veel mensen beseften dat ook niet als ze vroegen of we een leuke dag hadden gehad. Achteraf ben ik blij dat we getrouwd zijn, vooral voor onze kinderen. Bent en Beertje waren mee en onze getuigen; mijn beste vriendin en Dave zijn neef. Voor de rest hebben we het klein gehouden. Natuurlijk hopen we het nog eens goed te kunnen vieren als de coronamaatregelen versoepeld zijn, Olivier erbij is en Dave er nog is.’
Documentaire en een crowdfunding actie
‘We zijn momenteel bezig met het maken van een documentaire van Dave zodat hij op die manier zijn nalatenschap voor de kinderen achterlaat. Ook is er door buurtgenoten een crowdfunding actie opgezet. Naast de crowdfunding hebben buurtgenoten ook een relax fauteuil voor Dave geregeld en een mega kingsize bed, zodat we daar als gezin in kunnen vertoeven. Dat is zo bijzonder. De steun van lieve buren, familie en vrienden is daadwerkelijk hartverwarmend. De crowdfunding is voor ons zo belangrijk. Om als gezin nog leuke dingen te kunnen doen in de tijd die ons samen gegeven is om samen mooie herinneringen te maken. Oom nog een keer samen op vakantie te kunnen gaan, de bergen in. Maar ook dat we ons geen zorgen hoeven te maken over onvoorziene (zorg)kosten.’
Stipjes aan de horizon
‘Ik kijk met kleine stapjes naar de toekomst. Elke dag is weer een achtbaan. Alles is op dit moment zo onzeker, dat ik mij nu ook nergens aan kan vastgrijpen. De volgende stip staat op 6 april, dan krijgt Dave een CT-scan. Dat wordt een hele spannende dag. Dan krijgen we te horen of de chemo doet wat die hoort te doen, de kanker remmen. Het is alleen maar tijd wat we daarmee krijgen en willen. Ik hoop met heel mijn hart dat de chemo zijn werk doet en dat de kanker zich niet nog verder heeft verspreid. Toch ben ik niet bang voor de toekomst. Soms denk ik wel; hoe ga ik dit doen met drie kinderen en zonder mijn lieve Dave. Maar Dave geeft mij het vertrouwen dat ik het kan en dat ik een goede moeder ben. Ook ben ik ervan overtuigd dat ik de kracht wel weer vind door de mensen die om mij heen staan. Ik leef per dag en ben dankbaar voor wat iedere dag ons samen geeft.’
Doneren kan via www.gofundme.com onder de naam tithandizane. Dit betekent; laten we elkaar helpen.
Lees hier nog meer inspirerende levensechte verhalen:
Fien over leven na kanker: ‘De angst blijft, maar ik ga mijn leven niet uitzitten, ik leef het’
