Marloes deed mee aan het tv-programma Ik Neem Je Mee: ‘Mijn verleden heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben’

Marloes IJtsma (34) deed mee aan het SBS6-programma Ik Neem Je Mee, waar Wendy van Dijk haar privéchauffeur was. Ze is verpleegkundige in opleiding en werkt in een verzorgingshuis in Zutphen. Toen ze een oproep voorbij zag komen voor het programma Ik Neem Je Mee twijfelde ze geen moment. Tijdens het programma vertelt ze Wendy over haar heftige jeugd waarin haar vader een alcoholprobleem had. Ook vertelt ze over de scheiding van haar ouders, haar zelfmoordpoging en het gemis van liefde in haar leven. Inmiddels kan ze haar liefde doorgeven en ontvangt ze ook veel liefde van anderen in haar werk als verpleegkundige en als moeder van drie kinderen.

‘Zorgen voor anderen heb ik van kinds af aan al gedaan en ook vandaag de dag speelt het nog een rol in mijn leven. Ik zorg graag voor een ander. Aan de ene kant moet ik daarvoor waken, want als je alleen maar voor een ander zorgt, kan je minder voor jezelf zorgen. Aan de andere kant haal ik veel voldoening uit het werk wat ik nu doe als verpleegkundige. Ik kan anderen de liefde geven die ik zelf in mijn jeugd zo gemist heb. Via een goede kennis ben ik in de zorg terecht gekomen. Eerder werkte ik als administratief medewerker, maar de zorg heeft mij altijd getrokken. Ik volgde mijn hart en besloot de opleiding voor verpleegkundige te doen. Ik heb de stap genomen en heb er geen seconde spijt van gehad.’

Bijzondere eindbestemming

‘Een mooie (auto)rit maken naar een bijzondere eindbestemming, dat is wat ik online las over de inhoud van het programma Ik Neem Je Mee. Het schoot direct door mij heen dat mijn bijzondere eindbestemming mijn werk is. Op dat moment zaten we midden in de coronacrisis en veel mensen om mij heen waren positief getest of kwamen te overlijden. Iedereen kent de beelden van televisie of van dichtbij. Ik had zoveel schrijnende gebeurtenissen gezien door corona. Dat bewoners geen bezoek mochten ontvangen en de hele dag starend naar de deur zaten te kijken. Als ik dan binnenkwam, werd dat zo erg gewaardeerd. Niet zozeer omdat ik iets deed, maar gewoon omdat ik er was. Ik wilde mijn verhaal, mijn verleden, en het verhaal van de bewoners vertellen, dus heb ik impulsief een bericht gestuurd om mij aan te melden. Op een gegeven moment werd ik gebeld met de vraag of ik mee wilde doen aan het programma. Voor de autorit mocht ik kiezen wie ik als privéchauffeur wilde hebben. Ik koos voor Wendy van Dijk als mijn privéchauffeur in Ik Neem Je Mee, aangezien ik wist dat zij een dansachtergrond had. Op ons werk creëren wij verbondenheid door middel van de Jerusalema dans. De dans zorgt voor ontspanning, gezelligheid en verbondenheid. Het leek mij mooi als Wendy mee zou dansen in ons verzorgingshuis. Dat heeft ze uiteindelijk ook gedaan.’

Laatste wens

‘De afgelopen tijd is het gelukkig weer rustiger betreft corona in het verzorgingshuis. Ik klop het altijd nog wel af. De bewoners die alzheimer of dementie hebben begrijpen namelijk niet dat ze 1,5 meter afstand moeten bewaren. Dat kan ik ze ook niet kwalijk nemen. Ik heb een bewoner horen zeggen, dat als ze die dag zou komen te overlijden, dat ze daar dan vrede mee zou hebben. Wel was haar laatste wens dan om nog even naar buiten te kunnen. Een ander zei dat gevangenen het zelfs beter hebben dan zij, want gevangenen kunnen tenminste iedere dag naar buiten voor frisse lucht. Dat soort uitspraken gaan echt door merg en been. Mensen gaan letterlijk kapot aan eenzaamheid. Het liefst neem ik alle tijd voor ze, maar helaas is er in de zorg een personeelstekort en kan ik dit niet bij iedereen doen. Dat maakt het werk soms wel pittig.’

Geen contact

‘Ik heb geen gemakkelijke jeugd gehad. Mijn ouders gingen scheiden toen ik 12 jaar was. De ene week waren mijn broertje en ik bij mijn vader en de andere week bij mijn moeder. Ineens zag ik wat mijn moeder altijd deed in huis. Mijn vader had een alcoholprobleem en dronk ’s avonds zo een fles jenever weg. Iedere ochtend haalde ik de fles weg, zodat mijn broertje het niet zou zien. Ook zorgde ik bij mijn vader voor het huishouden. De weken dat ik bij mijn moeder was kon ik weer op adem komen. Nooit heb ik echt waardering van mijn vader gekregen, voor wat ik voor hem deed. Als kind hoopte ik gezien te worden en de liefde te ontvangen waar ik zo naar verlangde, maar bij mijn vader vond ik dat niet. De bom barstte tussen mij en mijn vader toen de zorg mij te veel werd. Ik vluchtte naar mijn moeders huis. Mijn vader kwam mij achterna en heeft schreeuwend voor het huis gestaan. Die escalatie heeft ervoor gezorgd dat ik niet meer naar mijn vader toe wilde gaan. Vanaf dat moment zag ik hem nog maar weinig. Inmiddels hebben we elkaar al 4 jaar niet gesproken. Ik zou niet eens weten waar hij woont. Via een kennis heb ik gehoord dat hij een keer een hartstilstand heeft gehad. Als ik heel eerlijk ben, doet mij dat niet veel. Ik heb namelijk nooit echt een band met hem gehad. Daarentegen heb ik wel heel goed contact met mijn moeder. Zij is hertrouwd en haar man is gevoelsmatig meer mijn vader, dan mijn echte vader ooit geweest is.’

Niet meer willen

‘Toch was de relatie met mijn moeder niet altijd zo stabiel als nu. Toen mijn moeder een nieuwe relatie kreeg, moest ik haar liefde en aandacht delen met een andere man. Voor mijn gevoel moest ik weer een stapje opzij doen. Ik wilde mijn moeder en haar man uit elkaar drijven. Nu ben ik blij dat mij dat niet is gelukt, want ik zie nu hoe gelukkig ze samen zijn. Maar op dat moment wilde ik niets liever. Ik voelde mij namelijk alleen en verlaten op de wereld. Ik zag geen uitweg meer. Dat heeft mij toen doen besluiten dat het niet meer voor mij hoefde. Na mijn zelfmoordpoging ben ik vrijwillig opgenomen geweest. Tijdens de opname ben ik in therapie gegaan, waarbij ik trauma’s en problemen van vroeger heb kunnen verwerken. Ik leerde ook dat ik goed ben zoals ik ben en dat ik er mag zijn. Ik schaam mij totaal niet dat ik opgenomen ben geweest. Het belangrijkste dat ik geleerd heb, is dat ik voor zelfliefde een ander niet nodig heb. Als ik mijn leven over zou kunnen doen, dan zou ik het misschien makkelijker willen hebben gehad of meer waardering willen hebben gehad, maar dan had ik nu ook anders in het leven gestaan. Mijn verleden heeft mij gemaakt tot wie en wat ik nu ben en ik ben trots op waar ik nu sta.’

Positief blijven

‘Ik ben van de zelfreflectie. Regelmatig stel ik mijzelf vragen over wat ik belangrijk vind in het leven en welke dromen ik heb. Die zelfreflectie in combinatie met mijn positiviteit heeft mij door moeilijke periodes heen gesleept. Je kan wel in het verleden blijven hangen, maar daar schiet je niks mee op. Je kan er maar beter van leren en het in het vervolg anders doen. Ik heb geleerd dat er altijd wel licht is aan het einde van de tunnel. In mijn leven heb ik veel klappen te verduren gekregen, maar ik ben veerkrachtig genoeg geweest om iedere klap op te vangen en door te gaan. De liefde die ik in mij heb mag ik geven aan anderen, via mijn werk als verpleegkundige en als moeder. Naast het geven van liefde ontvang ik het nu ook. Dat maakt mij dankbaar.’

Ik Neem Je Mee

In het nieuwe programma Ik Neem Je Mee zijn zeven bekende SBS6-presentatoren voor even iemands privéchauffeur. Ze vervoeren gewone mensen naar een ongewone, bijzondere of belangrijke gebeurtenis in hun leven. Wendy is ook te zien in de uitzendingen op 17 en 31 mei. De verhalen van de mensen die bij Wendy in de taxi stappen delen we op deze dagen op wendyonline.nl. Het verhaal van Marloes is terug te kijken op KIJK.nl.