De vader van Manon Tennekes kreeg een beroerte, waarbij hij linkszijdig verlamd raakte. Het coronavirus brak uit, wat het nog lastiger maakte voor haar. Ze was mantelzorger voor haar ouders, maar moest tegelijkertijd haar gezin draaiende houden in een wereld waarin alles veranderde. Met haar boek ‘Iedere dag een stukje beter’ wil ze mensen aan het denken zetten.

Hoe kwam je op het idee om ‘Iedere dag een stukje beter’ te schrijven?

‘Er gebeurde onwijs veel in mijn leven. De wereld werd getroffen door het coronavirus, mijn vader kreeg een beroerte en raakte daarbij linkszijdig verlamd. Hij verhuisde naar een verpleeghuis en twee dagen later zat Nederland in een lockdown. We hebben hem toen drie maanden niet kunnen zien. Thuis veranderden er ook een hele hoop. Op dat moment was ik docent, maar óók scholen waren gesloten. Ik ging direct online lesgeven én kwam nauwelijks meer buiten. Ik begon mijn gedachtes en ervaringen op te schrijven. Uiteindelijk resulteerde dat in het boek ‘Iedere dag een stukje beter’.’

Voor wie is het boek geschreven?

‘In eerste instantie schreef ik het boek voor mezelf. De heftige periode die ik meemaakte, zat zo in mijn hoofd dat ik het van mij afschreef. Het was een stukje verwerking. In de loop der tijd leek het mij ook fijn om andere mensen te helpen. Veel mensen zitten in dezelfde levensfase als ik. Je hebt zorg voor je gezin, maar ook voor je ouders. Ik moest op veel vlakken de ballen hooghouden. Ik hoop dat mijn boek troost geeft met een lach en een traan. Het is niet alleen maar ellende. Ik houd van zelfspot, waardoor ik de situatie ook luchtig probeer te houden.’

Heb jij een balans kunnen vinden met het zorgen voor je ouders en je gezin?

‘Dat was een grote uitdaging. Ik wilde al te graag zorgen voor mijn ouders, maar ook voor mijn gezin. Het is superfijn om dat te doen én dat doe ik met liefde, maar het is ook belangrijk om jezelf overeind te houden. In mijn boek lees je over het proces wat ik heb doorgemaakt. Ik hoop dat mensen herkenning vinden en leren dat niet alles zonder slag of stoot gaat. Om die balans te creëren, ben ik ook terug gaan denken aan wat ik van mijn ouders heb geleerd. Mijn vader heeft mij de vraag ‘hoe is het met jou?’ heel erg meegegeven. Je antwoordt heel vaak ‘goed’ en daar laten we het dan bij. Het komt nauwelijks voor dat we doorvragen. Mijn vader heeft mij geleerd om dat wel te doen en niet bang te zijn als het een keer ‘niet zo goed’ is. Door dat eerlijk aan elkaar toe te geven en écht naar elkaar te luisteren, creëer je begrip en vind je jouw balans. Op deze wijze vond ik de balans tussen het zorgen voor mijn ouders, gezin en mezelf.’

Heb je nieuwe inzichten gekregen tijdens het schrijven?

‘Het zijn er te veel om op te noemen. Wat ik heel erg heb gezien is dat wij Nederlanders altijd ons gelijk willen halen, terwijl ik denk dat je gelijk halen of dé waarheid niet eens bestaat. Iedereen kijkt op verschillende manieren tegen bepaalde dingen aan. Het is veel belangrijker om goed naar elkaar te luisteren. Als voorbeeld het vaccineren tegen corona. Er vielen veel families uit elkaar door verschillende meningen. Wanneer je oprecht luistert naar elkaar, in plaats van welles-nietes, kun je elkaar begrijpen en zelfs iets van elkaar leren. Je hoeft het niet eens te zijn, maar zo blijf je wel met elkaar in verbinding. Dat besef kreeg ik toen mijn vader in het verpleeghuis zat en de deuren werden gesloten om hem te beschermen tegen de dood. Hij had misschien liever eerder uit het leven willen stappen om wel zijn kinderen en kleinkinderen te zien. Daar werd niet naar gevraagd óf naar geluisterd. Het gebeurde gewoon van de één op andere dag. Helaas is hij 12 februari 2021 alsnog overleden aan de gevolgen van corona.

Het positieve aan de coronaperiode is dat inmiddels meer mensen inzien dat dit nooit meer mag gebeuren. Dat mensen het recht hebben op een stukje regie over hun eigen leven.’

Wat wil je bereiken met jouw boek?

‘Onze maatschappij is heel erg ingericht om iedereen in leven te houden. Dat klinkt natuurlijk mooi, maar heb je op een gegeven moment ook het recht om dood te gaan? Als iemand geen kwaliteit meer van leven heeft en zegt dat het zo wel goed is geweest, dan zouden we daar op z’n minst naar moeten luisteren. Met mijn boek wil ik meegeven dat praten over de kwaliteit van ons leven, ook in de laatste levensfase, iemand een gevoel van eigenwaarde kan geven. Daarnaast hoop ik veranderingen bij te dragen in de zorg en in het onderwijs, zodat er weer oprecht aandacht komt voor wie je bent als persoon. We moeten meer gaan nadenken over dit soort dingen en het gesprek met elkaar aangaan. En zeker niet te vergeten: luisteren naar elkaar.’

‘Iedere dag een stukje beter’ van Manon Tennekes is hier te bestellen.