Op Tweede Kerstdag moest Chimène van Oosterhout afscheid nemen van haar vader, terwijl ze zelf net een lang behandeltraject voor borstkanker achter de rug had. Al zwaar genoeg dus, en onlangs kreeg ze er ook nog corona overheen, waar ze behoorlijk ziek van werd. Het was de spreekwoordelijke druppel en het bracht Chimène volledig uit balans.
Het leven gaat door. En hoe... Keihard en volle kracht vooruit. Nadat ik afscheid heb moeten nemen van papa op tweede kerstdag van het vorige jaar, is er alweer een dikke maand van dit nieuwe jaar voorbij gevlogen. Het leven raast zo enorm snel en stevig door. Het lijkt wel een orkaan, waarin ik momenteel even moeite heb om rechtop te blijven staan en het oog te vinden om in alle rust die storm voorbij te laten razen, dat zeg ik heel eerlijk.
De momenten dat ik de telefoon wil pakken om papa nog te bellen, om bijvoorbeeld zakelijk advies te vragen, of te vertellen hoe een bijzonder moment geweest is, zijn legio en voelen zo vreemd aan. Ook zijn telefoonnummer staat nog steeds in mijn mobiel en in de auto popt zijn foto soms in mijn display op, omdat ik hem met een foto opgeslagen heb destijds. Heel stom, maar toen de uitvaart van papa was geweest, wilde ik hem bellen. 'Het was zo mooi papa'.... o nee, het was zijn eigen laatste afscheid. Zo raar. Dat besef begint nu. Het verwerken is op dit moment prioriteit nummer één en er is geen ontkomen meer aan. Vluchten kan niet meer.
Regelwerk
Dan het geregel en de zaken die nog afgewerkt moeten worden. Testament doornemen en uitvoeren, telefoon afsluiten, verzekeringen en andere zaken opzeggen, het huis opruimen, spullen weggooien, weggeven en eventueel verkopen en verkoop van het huis zelf starten. Allerlei praktische zaken waar je eigenlijk nog niet mee bezig wilt zijn. Je wil gewoon rouwen in alle zachtheid en verdriet. Verwerken in alle facetten. Het moet nu eenmaal, dit hoort kennelijk ook bij het rouwproces. Simpelweg geen keuze.
Ondertussen moest ik zelf in mijn nieuwe tussenhuis de boel op orde krijgen. Vorig jaar 1 december heb ik de sleutel gekregen en ben ik verhuisd. Ik had er tot 1 januari van dit jaar nog geen een nacht geslapen. Op een soort automatische piloot ga ik door, terwijl ik probeer alles op een rijtje te krijgen en te structureren. Er kwam zelfs een aanvraag voor een competitief televisieprogramma binnen. Ik had aan mezelf beloofd om nooit meer te participeren aan competitieve programma’s, en wat doe ik, juist, ik heb dat programma met beide handen aangenomen, omdat ik dacht dat het mij afleiding zou geven.
Verkeerde keuze. Teveel stress. Ik kon het gewoonweg nog niet aan. Er werd een te groot beroep op mijn stressbestendigheid gedaan. Ik kan verklappen dat ik nog lang niet stressbestendig ben, blijkt, als ik het ooit weer ga worden.
In ieder geval in deze fase van mijn leven absoluut niet!
Corona
Wat gebeurt er tot overmaat van ramp: ik loop corona op. Kan er ook nog wel bij. Met mijn zwakke immuunsysteem, te veel stress en verdriet, en daar de hyper besmettelijke omikron overheen. Bingo. Hoppa. Raak. Bam..... gevloerd. Direct helemaal plat gelegd. Wat dat betreft is de natuur iets wonderbaarlijks. Schend je de grenzen, dan krijg je dat direct als een boemerang terug. Je bent er duidelijk nog niet klaar voor, dus.... ga terug naar af. Ga jij maar even patiënt zijn, oftewel geduldig (patiënt in het Engels).
Sinds de eerste COVID-19 uitbraak in februari 2020 ben ik namelijk uiterst voorzichtig geweest om geen corona op te lopen. Niet alleen vanwege mijn eigen kanker, chemo, operatie en behandelingen toendertijd, ook vanwege mijn intensieve zorg voor papa. Ik kon mij absoluut niet veroorloven om ook nog eens deze rotziekte op te lopen, laat staan papa. Dus heb ik geleefd als een kluizenaar de afgelopen twee jaar. Uit de buurt van iedereen gebleven. Ik had er gewoonweg geen tijd, energie en kracht voor. De gezondheid al helemaal niet en de verantwoordelijkheid des te meer.
Maar goed, dat is verleden tijd.
Doodmoe
Ik wist meteen dat ik positief besmet was. Binnen een paar uur was het gebeurd.
Ik kreeg koorts, spierpijn, zwabberende benen en slappe armen, een knallende koppijn en moest chronisch hoesten. Dan heb ik het nog niet eens over mijn pijnlijke ogen en de heftige misselijkheid, zelfs met de drang om over te geven. Daarbij was ik doodmoe, nou was ik dat al, maar nu kon ik een heel etmaal onophoudelijk slapen.
In eerste instantie dacht ik dat het gewoon het verwerkings- en rouwproces was en het besef dat ik zelf misschien ook nog het een en ander op mijn eigen bordje had gekregen deze twee jaren en daarmee aan de slag moest . De algehele malaise waar ik nu eindelijk echt aan moest gaan toegeven. Helaas was dat niet het geval. Tegen de avond werden de verschijnselen nog heftiger. Ik kon niet meer op mijn benen staan. Het zweet brak mij uit. Ik ben ‘s nachts naar de wc gestrompeld, van muur tot muur mijzelf staande proberen te houden, hetgeen helaas niet gelukt is. De terugreis naar mijn bed heb ik niet meer bewust meegemaakt. Ik ben flauwgevallen. Hoe lang ik op de grond gelegen heb, weet ik niet, wel dat ik badend in het zweet wakker geworden ben uiteindelijk. Hoe ik weer in mijn bed terecht gekomen ben, is mij ook totaal een raadsel. Wat was dat een heftigheid, en ik ben al behoorlijk ingeburgerd op het niveau van heftigheid. Ik leef dus alleen, aangezien zoonlief ons ouderlijk huis verlaten heeft, en toen de hartkloppingen toesloegen en het zwart voor mijn ogen werd, voelde ik, toen ik weer bij bewustzijn kwam, de totale paniek en angst toeslaan. Ik kon alleen maar doemdenken. Wat als ik naar de IC moet, hoe doe ik dat? Wat als ik niet meer zelf kan bellen? Wat als ik nu hier terplekke in coma raak .......
STOP Chimene.......!!! Gelukkig kon ik mijn hartslag met ademhalingsoefeningen weer controleren en reguleren en mijn geest weer beteugelen, door mijzelf noodgedwongen tot rust te manen. Dit ging zowaar beter dan tijdens de opnames voor het programma, terwijl op dit moment mijn leven letterlijk en figuurlijk wiebelig en instabiel was, en een tv programma maar een programma is en niet van levensbelang.
Druppel
De corona was de druppel die mijn emmer deed overlopen. Of misschien was het de emmer die al totaal overgelopen was en er gewoonweg geen druppel meer bij kon. De emmer druppelde al maanden over. Dit alles heeft namelijk een zware wissel op mij, mijn energie en mijn kracht getrokken. Het gaat zelfs zover dat ik mijn zelfvertrouwen even totaal kwijt ben geraakt. Zo sterk als ik voorheen was, zo zwak ben ik nu. Ik ben mijn evenwicht kwijt, en niet alleen door de corona. Totaal uit balans. Bleef ik tijdens mijn kanker nog rechtop staan, corona heeft mij omgegooid. Waarschijnlijk omdat ik het nu eindelijk eens een keer toelaat.
Alleen rust kan in zo’n situatie helpen.
Yoga namelijk niet meer, aangezien mijn corona lijf dat nu niet aan kan. De enige houding die ik kan uitvoeren en perfectioneren is de lijkhouding (Savasana).
Ik ben bezig om mezelf helemaal te resetten in deze idiote wereld en dolle, dwaze periode en de vele zware beproevingen die ik daarin heb moeten doorstaan. Of is het mogen doorstaan. Ze zeggen toch dat het de beste leerlingen zijn die de zwaarste lessen doorstaan? Nou, ik heb eerder het idee dat ik nu aan de herexamens bezig ben en nog een keer zakken voor zo’n herexamen en ik word van school gestuurd.
Het dieptepunt is bereikt en dat betekent tevens dat ik nu dicht bij de kern ben.
Als je zo diep naar beneden gestort bent, kan het alleen maar beter worden. Pleisters op de wonden, verband op de hechtingen. Vanaf nu weer herstellen en opbouwen.
Waar gaat dit nu over, het is een hele zware griep, die zelfs mensenlevens (bijna 21.300 personen in Nederland tot nu toe) geëist heeft en, ondergeschikt, maar toch, onze hele wereldeconomie plat gelegd heeft. Ongeveer 4,5 miljoen medeburgers hebben samen met mij corona moeten doorstaan, soms zelfs twee of drie keer. Het leven daagt ons momenteel uit met al haar tegenslagen. Het is aan ons om deze tegenslagen te transformeren naar levenslessen en de ontwikkeling van onszelf.
Er is een leven na corona. Aan ons om dat in volle teugen te leven. Pluk de dag, want waar je niet dood aan gaat, dat maakt je sterker.
Lees ook deze mooie columns van Chimene:
En lees hier al haar columns.