Op zestienjarige leeftijd liep Danique Melsen (29) na meerdere herseninfarcten een hersenbeschadiging op en raakte ze aan de linkerkant van haar lichaam verlamd. Van het ene op het andere moment raakte ze compleet afhankelijk van anderen, ze kon niks meer zelf. Haar dromen leken voor altijd onbereikbaar, maar na een zwaar revalidatieproces kon Danique tóch haar dromen waarmaken.

‘Ik was op de verjaardag van mijn opa en op het feest voelde ik me al niet lekker. Op een gegeven moment voelde ik mijn arm uitvallen. Ik dacht er niet meteen iets geks van en nam een aspirientje. Een paar uur later viel ik opeens neer. Ik kreeg een epileptische aanval en raakte buiten bewustzijn. De linkerkant van mijn lichaam kon ik niet meer bewegen. Van mijn familie hoorde ik dat mijn ogen en mondhoek helemaal scheef hingen. De ambulance kwam en de ambulancebroeders gaven me allemaal oefeningen, maar die lukten me niet. Ik kon zelfs mijn eigen naam niet meer zeggen. Het bizarre was dat ik wel het antwoord op de vraag wist, maar ik het gewoon niet kon zeggen. Dat was heel beangstigend om mee te maken. Ik had nog nooit zoiets meegemaakt, het was alsof ik de controle over mijn lichaam kwijt was.’

Herseninfarct

‘Ik werd naar het ziekenhuis gebracht en daar bleek dat ik meerdere herseninfarcten had gehad en dat daardoor de linkerkant van mijn lichaam verlamd was. Na twee weken in het ziekenhuis te hebben gelegen mocht ik naar huis, met een rolstoel. Mijn hele puberleven stond op zijn kop. Mijn vriendinnen waren met heel andere dingen bezig. Zij gingen uit in het weekend, terwijl ik alleen maar dacht aan beter worden. Alles waar ik eerst mee bezig was, deed er opeens niet meer toe. Het was een heel heftige periode. Ik vroeg me af of het ooit nog goed zou komen. Ook voor mijn ouders en mijn twee broers was het een lastige tijd. Ik was opeens heel hulpbehoevend. Ik transformeerde van een puber in een peuter, ik kon niks meer zelf. Mijn moeder is gestopt met werken, zodat ze voor me kon zorgen. Ik ging vaak met mijn ouders naar buiten in de rolstoel. Het ging met ups en downs. De ene dag ging het best goed, de andere dag juist weer helemaal niet. Ik zat in mijn examenjaar, maar ik kon niet naar school. Soms probeerde ik om mijn schoolboeken erbij te pakken, maar dat ging erg moeizaam. Het studeren kon me soms na vijf minuten al teveel worden. Ondanks dat ik ruim een halfjaar niet naar school was geweest, wilde ik toch proberen om eindexamen te doen. Het was eigenlijk onmogelijk om het te halen, omdat ik zoveel had gemist. Maar ik wilde het per se proberen. Wonder boven wonder heb ik toen mijn havo-examen in een keer gehaald. Ik was zo blij en trots dat ik het gewoon had geprobeerd. Dat liet mij zien dat ik meer kon dan men dacht.’

Toekomstvisie

‘Soms was ik bang dat het nooit meer goed zou komen, dat ik voor altijd de linkerkant van mijn lichaam niet zou kunnen gebruiken. Het was lastig om te voorspellen hoe het zich zou gaan ontwikkelen, omdat ik nog zo jong was. Ik probeerde positief te blijven en te denken dat het goed zou komen. Maar toch was het een onzekere periode en was het lastig om hoop te houden. Toen ik na een lange tijd weer op school kwam, kreeg ik wel eens nare opmerkingen te horen. Mijn uiterlijk was erg veranderd, ik was een stuk forser geworden. Andere leerlingen zeiden: ‘Goh, die is dik geworden’. Dat maakte me erg onzeker en was ook echt een dieptepunt. Op sommige dagen zat ik er echt doorheen, dan dacht ik dat ik nooit mijn dromen zou kunnen waarmaken. Ik had een hele andere puberteit dan ik had verwacht. Toch heb ik niet het gevoel dat ik veel heb gemist. Ik ben blij met hoe het uiteindelijk is gegaan. Ik probeerde er met mijn familie en vriendinnen het beste van te maken door dingen te doen die ik nog wel kon, zoals een film kijken.

Ik was geslaagd voor de havo, maar ik kon daarna niet studeren, omdat ik nergens zelfstandig heen kon. Naar de middelbare school kon ik gebracht worden, maar de hogeschool was een stuk verder weg. Ik ben daarom verder gegaan met vwo. Ik ging toen alleen ’s morgens naar school, zodat ik in de middag bij kon komen. Ik ben nog lang ziek geweest van de schade van mijn herseninfarcten en dingen zoals naar school gaan kostten me veel moeite.’

Foto: Tamara Bertels

Revalideren

‘Ik heb veel opnieuw moeten lezen en leren. Het praten trok gelukkig snel bij, maar ik ben vooral heel lang erg moe geweest. De eerste paar weken na de herseninfarcten kon ik niks zelf. Ik had hulp nodig bij naar het toilet gaan, dat vond ik echt verschrikkelijk. Ik moest me overgeven aan alle hulp. Overdag deed ik soms een boodschapje met de rolstoel of probeerde ik of ik de trap op kon komen, maar ik heb vooral veel moeten rusten. In het begin was ik bang dat ik weer een herseninfarct zou krijgen, als ik bijvoorbeeld een slaapbeen had, dan gingen alle alarmbellen meteen af. Na zo’n vier maanden ging het beter met me.

Op een gegeven moment stopte ik met mijn medicatie en ging ik revalideren. Ik kon meer sporten en belandde in een positieve cirkel. Na een jaar of drie was ik weer een stuk meer mezelf. Dat was zo fijn, ik durfde eindelijk weer na te denken over een toekomst. Voor mijn gevoel was alles weer mogelijk. Tegen sommige dingen liep ik nog steeds wel aan, bijvoorbeeld het halen van mijn rijbewijs was een dingetje. Zoiets is wel even een tegenvaller, want dat confronteerde me met mijn verleden. Ik heb er nu in mijn dagelijks leven gelukkig niet veel last meer van. Het is nu dertien jaar geleden en als ik nu bijvoorbeeld in de bioscoop ben of op een plek met veel prikkels, heb ik het nog steeds wel lastig. Qua concentratie is alles gelukkig goed afgelopen. Daar ben ik ontzettend blij mee.

Toen ik in het ziekenhuis lag, zei mijn vader dat we op een dag samen de Nijmeegse vierdaagse zouden lopen. Op dat moment leek dat onmogelijk, maar acht jaar later hebben we dat daadwerkelijk gedaan. Dat was zo’n mooi en emotioneel moment, dat we dat toch samen hebben kunnen doen.’

Lessen

‘Deze periode in mijn leven was heel zwaar, maar het heeft me ook veel geleerd. Ik ben erachter gekomen dat het heel belangrijk is om altijd in jezelf je blijven geloven, wat er ook gebeurt. Je kunt meer dan je zelf denkt. Er waren artsen en docenten die aan me twijfelden en niet naar me luisterden. Ik weet nu dat het belangrijk is om daarom altijd in jezelf en in je dromen te blijven geloven. Mijn dromen leken op een gegeven moment onbereikbaar, maar ik heb ze toch kunnen waarmaken. Zo kan ik mijn lichaam weer volledig gebruiken, woon ik nu zelfstandig, heb ik gestudeerd en heb ik vorige maand mijn eerste boek uitgebracht. Op dit moment is het mijn droom om zoveel mogelijk vrouwen te kunnen inspireren met mijn verhaal. Soms kan je in een uitzichtloze periode in je leven zitten, maar probeer toch om je dromen niet uit het oog te verliezen. Ik heb de negatieve opmerkingen van mijn omgeving gebruikt als motivatie om door te gaan. Ik wilde ze het tegendeel bewijzen, laten zien dat ik het wél kon. Ups en downs horen er bij, het kan niet altijd een stijgende lijn zijn. Dieptepunten zijn deel van het proces en die mag je accepteren, net zoals je emoties mag accepteren.

Dit wil ik anderen ook graag meegeven en daarom heb ik een boek geschreven. Met mijn boek ‘Onderschat worden? Dat is leuk!’ wil ik mensen inspireren en ze laten zien dat je niet moet opgeven. In de periode na mijn herseninfarcten ben ik regelmatig onderschat door mensen, maar ik ben er sterker uitgekomen. Ik hoop dat anderen dit ook als een voordeel kunnen beschouwen. Dat ze dit als een extra motivatie kunnen zien om hun dromen waar te maken!’

Klik hier om Danique haar boek te bestellen!