Lore is 15 jaar als ze in een café wordt verkracht door een kennis. Jarenlang durft ze dit niet naar buiten te brengen, uit angst voor onbegrip. Ze begon het voor zichzelf op te schrijven, om de gebeurtenis hopelijk een plekje te kunnen geven. Na zeven jaar van zwijgen, besloot Lore om haar verhaal toch te delen. Die losse teksten werden verbonden in haar eigen boek. Met het boek Ve(e)rkracht snijdt Lore het onderwerp aan, om het taboe rondom verkrachting te verbreken.
‘Wanneer je verkracht wordt breekt er iets. Je tederheid, je onschuld, maar vooral ook je hart. Je begint je schuldig te voelen en je schaamt je. Dat maakt het zo moeilijk om over verkrachting te praten. Alle herinneringen die er die avond zijn gemaakt, heb ik niet opgeslagen. Het enige dat ik mij nog kan herinneren is dat het regende. We zaten na school in een café wat te drinken met een paar klasgenootjes. Wat ik op die dag aan had weet ik niet meer, net als de gesprekken die er in het café werden gevoerd. Het regende, en die regen voelde ik elke winter opnieuw. Als ik die koude druppels op mijn jas voelde landen, sloeg ik dicht. Ik blokkeerde omdat ik anders met mijn gedachtes teruggebracht zou worden naar die dag. De dag dat ik verkracht ben. En dat kon ik niet.’
Wegstoppen
‘Die avond heb ik het meteen aan mijn ouders verteld. Ze raadden mij aan om meteen aangifte te doen, maar dat kon ik niet. Ik was bang, bang om niet begrepen te worden. Voor mij was het doen van aangifte niet een oplossing. Ik moest een weg vinden om mijn trauma te kunnen verwerken. Zeven jaar lang heb ik geprobeerd om mijn gevoel weg te stoppen. Ik wilde er niet over praten omdat dan alles terug zou komen. Dit was voor mij de manier om van die pijn af te komen, dat dacht ik tenminste. Ik zweeg tegen mijn opa en oma en tegen mijn liefste vriendinnen. Want wat als ze mij niet begrepen? Misschien stelde ik mij al die tijd wel aan en had ik het aan mezelf te danken. Zwijgen over de verkrachting was voor mij de beste oplossing. Ik hoefde die pijn niet naar boven te halen, en ik liep niet het risico om onbegrepen te worden.
De extra letter
‘Maar hoe ga je van verkracht naar veerkracht? Ik heb heel het alfabet afgedwaald, op zoek naar die extra letter. Die extra letter stond zeven jaar lang voor eenzaamheid. Ik bouwde een muur om mijzelf heen, om niet gekwetst te worden. Er was niemand die nog dichtbij mij kon komen. Jarenlang heb ik gezocht naar een manier om mijn verkrachting een plek te geven, maar nu weet ik dat ik die verkrachting een deel van mij is geworden. En door dat deel te verbergen, verloor ik ook een stukje van mezelf. Ik wist dat ik hier niet verder mee zou komen, en ik realiseerde mij dat die extra letter niet stond voor eenzaamheid. Ik moest dat stukje van mezelf leren te erkennen. Dat was het. De brug tussen verkracht en veerkracht, die laatste letter, het stond voor erkenning.’
Muren afbouwen
‘Vanaf dat moment heb ik mijn muren heel langzaam afgebouwd. Ik ben met een psycholoog gaan praten, en dat hielp heel erg. Daarnaast ben ik ook begonnen met schrijven. Het voelde alsof ik die emoties uit mijn gedachtes kon halen door het op papier te zetten. En dat werkte. Het ging steeds beter met mij, en ik leerde met de situatie om te gaan. Ik heb het die kennis nooit vergeven, en ik heb heel lang getwijfeld om toch naar de politie te gaan. Maar mij zal het niet helpen en ik kies nu echt voor mezelf. Mijn verwerkingsproces staat voorop.’
Elk blad dat ik hier vul, helpt om die angsten te overwinnen en alles wat ik soms jaren onderdrukt heb recht in de ogen te kijken. Het niet willen benoemen van bepaalde gevoelens, de pijn negeren in de hoop dat ze zou verdwijnen. Op het einde van dat witte blad ben je misschien blij niet meer zo leeg te zijn. Dus als je stress hebt voor het witte blad, schrijf het dan vol. Als je stress hebt om de controle te verliezen, laat dan alle remmen los. Als je stress hebt om niet perfect te zijn, wees dan perfect onvolmaakt. Ga ervoor, doorleef die pijn. Op het einde van dat witte blad ben je misschien blij niet meer zo leeg te zijn.
Poëzieboek zonder begin en eind
‘Deze tekst komt uit mijn boek. Voor mij is dat stukje heel belangrijk, omdat het mijn verwerkingsproces beschrijft. Ik weet niet of dat proces ooit zal stoppen, maar ik kom steeds een stukje verder. Voor mij helpt het om erover te praten en om het vooral niet weg te stoppen. Met mijn boek wil ik vrouwen, maar ook mannen steunen die hetzelfde hebben meegemaakt. Het is een soort poëzieboek zonder begin of eind. Traumaverwerking kent namelijk ook geen chronologische volgorde, het is niet een stappenplan die je kunt volgen. Iedereen verwerkt deze heftige periode op zijn of haar eigen manier. Ik wil met mijn boek alleen dat steuntje in de rug zijn. Ik wil laten zien dat het goed is om het bespreekbaar te maken en dat je er niet alleen voor staat.’
Bestel hier het boek van Lore: Ve(e)rkracht.
Lees ook deze levensechte verhalen met het thema veerkracht:
