In Nederland krijgt één op de zeven vrouwen borstkanker. Linda Gresnigt (50) is één van hen. In haar boek Positivi-tiet – dat eind dit jaar uitkomt – deelt ze haar verhaal en geeft ze een belangrijke boodschap mee: ‘Geef gehoor aan het bevolkingsonderzoek. Het kan je leven redden.’
‘In januari 2024 kreeg ik een oproep om het bevolkingsonderzoek te doen. In eerste instantie wilde ik niet gaan; ik keek er niet bepaald naar uit, omdat ik altijd veel last heb van mijn borsten. Na een maand er tegenop gekeken te hebben, besloot ik toch maar gewoon te gaan. Nu ik erop terugkijk, ben ik heel blij dat ik toch ben gegaan.’
De doorslag
‘De grond zakte onder mijn voeten vandaan toen ik door de dokter werd gebeld; er was een afwijking gevonden. Ik begon te huilen en had het gevoel dat ik flauw ging vallen. Het bleek uiteindelijk om een voorstadium van borstkanker te gaan. Na de uitslag kwam ik in een sneltrein terecht. Afspraak op afspraak volgt. Op de MRI bleek het gebied toch groter te zijn dan ze dachten, waardoor ik een borstamputatie moest ondergaan. Op dat moment dacht ik nog: ik doe die borstamputatie en ga door met mijn leven. Maar er bleek een kwaadaardige tumor te zitten. Ik was in shock. Mijn emoties gingen alle kanten op; het ene moment was ik blij dat ik weer door kon met mijn leven en het andere moment stond de wereld weer even stil. Ik kreeg de keuze of ik vijf maanden chemotherapie en tien maanden immunotherapie wilde aangaan of niet. Mijn zonen (13 en 16) en man waren de doorslag om dit traject aan te gaan, anders zijn ze straks hun moeder en vrouw kwijt. Tot nu toe staan ze heel nuchter in het traject en we praten er als gezin veel over. ‘’Omdat jij zo positief bent, kan ik ook positief zijn, wat het makkelijker maakt voor mij”, vertelde mijn man.
Mijn eerste chemotherapie begint woensdag 29 mei. Op 14 augustus hoop ik de vlag uit te hangen; dan zijn de twaalf chemobehandelingen voorbij. Voorlopig ben ik dus nog niet klaar, maar ik pak dit traject positief aan door het van me af te schrijven. Dat werkt therapeutisch. Van veel mensen hoor ik dat ik moet blijven schrijven. Ze vertellen me dat ik het zo beeldend kan vertellen, dat ze worden meegenomen in mijn traject en zelf voelen hoe het is om deze ziekte te hebben. Al deze steun, cadeautjes, bloemen en kaarten helpen mij om positief te blijven en er iets moois uit te halen. Vanwege mijn ziekte waardeer ik de kleine dingen alleen maar meer. Ik maak me minder snel druk om dingen en kan nog intenser genieten van alle lieve mensen om me heen.’
Positivi-tiet
‘Na mijn borstamputatie reageerde er iemand onder één van mijn Facebookposts, dat ik een boek zou moeten schrijven. Ik kreeg kippenvel over mijn hele lijf en bedacht me: Ja, ik moet dit gewoon doen. Ook kreeg ik op de dag van mijn operatie een hele mooie brief van mijn man, waarin hij schreef dat ik mijn ‘positivi-tiet’ moest delen. Met al deze aanmoedigingen besloot ik ervoor te gaan en het boek Positivi -tiet te schrijven. Eerder schreef ik al blogs, waar ik leuke reacties op kreeg dus ik ga er gewoon voor nu ik in zo’n lekkere flow zit.’
Inspireren
‘In mijn boek wil ik graag aan vrouwen meegeven hoe belangrijk het is om het bevolkingsonderzoek te doen. Ik hoor zoveel vrouwen om me heen die bang zijn voor de uitslag en het daarom niet doen of het voor zich uitschuiven. Maar ga alsjeblieft wel. De tumor die bij mij is gevonden kun je niet zien of voelen en is alleen maar te vinden met een bevolkingsonderzoek. Het kan dus echt levensreddend zijn.
Ook wil ik heel graag meegeven dat je zo’n traject niet alleen moet aangaan. Voor mij is deze moeilijke periode een stuk makkelijker te verdragen doordat ik alles met vrienden, bekenden en geliefden kan delen. Betrek je gezin er dus bij en doe het samen, dat maakt het zoveel makkelijker.’
Foto: Stefan Bezooijen
