Inger had een burn-out en een depressie: 'Ik haalde geen geluk meer uit mijn leuke gezin en baan'

Afgelopen maand kwam Ingers boek: “Naar omstandigheden nogal slecht” uit. Een aangrijpend, eerlijk en herkenbaar verhaal. In dit boek beschrijft ze hoe het is om niet alleen een burn-out te hebben, maar ook een depressie.

‘Op het moment dat ik een depressie en burn-out had, was ik nergens meer toe in staat. Ik kan me ook bijna niet meer voorstellen, hoe slecht ik mij in die tijd heb gevoeld. De simpelste huishoudelijke dingen kon ik niet meer, zelfs een kopje in de vaatwasser zetten lukte mij niet meer. In zo’n periode kan je niet werken. Ik heb in totaal een jaar of vier thuisgezeten.’

Stress factoren

‘Eigenlijk heb ik twee burn-outs gehad. Toen ik halverwege de 30 was en 10 jaar later kreeg ik er nog één. Dat vond ik ongelofelijk stom van mezelf. Als je zo’n periode hebt gehad, hoop je dat het je nooit meer overkomt. Bij de eerste burn-out heb ik anderhalf jaar niet gewerkt. Het was afschuwelijk. Als ik naar de eerste burn-out kijk, had die eigenlijk precies dezelfde oorzaak als de tweede: te veel op mijn bord hebben en dat niet in de gaten hebben. Voor mijn eerste burn-out was ik televisieredacteur. Geweldig werk en ik kreeg er energie van, maar het was ook een veeleisende baan. Tegelijkertijd zorgde ik voor twee kleine kinderen en werd mijn schoonmoeder weduwe. Er zat op een gegeven moment geen enkele pauze meer in mijn dagen en weken. Dat gebrek aan rust is een belangrijke oorzaak van een burn-out. Bij de tweede burn-out speelden dezelfde stress factoren. Ik had een nieuwe baan waar ik veel energie in moest steken, de economische crisis was op zijn hoogste punt, dat had invloed op mijn werk en op het bedrijf van mijn man, mijn kinderen hadden veel zorg nodig en mijn ouders ook. Het was een opeenstapeling van alles.’

Geen geluk meer

‘Bij de tweede burn-out werd ik ontzettend somber. Dat herkende ik helemaal niet van mezelf. Ik was altijd optimistisch en vrolijk. Op een gegeven moment voelde ik me alsof ik in een soort luchtbel zat.. Alles wat er om mij heen gebeurde, ging langs me heen. Ik wist absoluut niet meer wat ik leuk vond aan mijn gezin en mijn baan en dat was raar. Mijn leven was ontzettend leuk. Er was geen reden om somber te zijn. Depressiviteit komt ook niet echt in mijn familie voor, daarom ging ik allerlei andere dingen uitzoeken: is het niet de overgang? Kan ik wat taken verlichten? Ik ben gaan hardlopen, omdat mensen zeiden dat dat hielp tegen somberheid. Ik werd er fitter door, maar niet vrolijker. Uiteindelijk vond ik een psycholoog, die de diagnose stelde dat ik een burn-out had, met een depressie tot gevolg. In mijn boek wilde ik ook benadrukken dat die depressie dus is veroorzaakt door die chronische stress. Heel erg lang, heel veel stress, kan heftige gevolgen hebben.

Suïcidale gedachtes hebben zeker door mijn hoofd gespookt. Voor ik ziek werd, begreep ik daar niks van, maar nu heb ik daar veel meer begrip voor. Een depressie is zo ondermijnend, op een heleboel vlakken van je denken, dat het leven bijna niet te verdragen is. Ik zou niet dood willen, maar ik kan me voorstellen dat je op een gegeven moment geen uitweg meer ziet, omdat je de situatie niet vol houdt. Je eigen geest houdt je ook voor de gek. Je gedachten nemen jezelf over. Er vindt jezelf niks waard of denkt dat je mensen alleen maar tot last bent, dat is heel link aan zo’n depressie.’

Beter worden

‘Het heeft vrij lang geduurd voor ik bij een goede psycholoog terecht kwam. Zij had twee opties voor mij: medicatie of een herstellingsoord. Ik vond een herstellingsoord op dat moment veel te heftig, ook voor mijn gezin. Daarom ben ik begonnen met medicatie, die aardig leek aan te slaan. Na een jaar ging ik toch weer heel erg achteruit. Dat was ook de periode dat suïcidale gedachtes begonnen op te spelen. Ik realiseerde me dat ik uit mijn gezin moest, om tot mezelf te komen en moest voorkomen dat ik de gedachtes ging uitvoeren. In Zuid-Limburg zat een kliniek, die gespecialiseerd is in de combinatie van burn-out en depressie. Daar heb ik mij aangemeld en ik ben daar zeven weken intern geweest.

Ik ben nog steeds niet helemaal beter, maar ik heb wel een aantal dingen geleerd die me hebben gered.’

Leven proberen op te pakken

‘Eén dingetje ben ik al die tijd blijven doen en dat was schrijven, dat was heel belangrijk voor mij. In de tijd dat ik ziek werd schreef mijn vriendin elke week een stukje in het Parool over duurzaam eten; lokaal en volgens het seizoen. Ik klaagde tegen haar, dat ik me zo nutteloos voelde. Zij vroeg mij dat artikeltje van 150 woorden te schrijven. Zo deed ik in ieder geval iets. Dat was te overzien. Daarna ben ik langzaam begonnen met freelancen.’

Naar omstandigheden nogal slecht

‘Bij zo’n beetje elk gesprek dat ik gevoerd heb over mijn problemen heb ik aantekeningen gemaakt. In eerste instantie dacht ik helemaal niet aan een boek. Naarmate ik langer ziek was dacht ik wel: dit gaat niet alleen over mij. Er zijn ontzettend veel mensen met een burn-out of met depressieve klachten. Ik begon kleine verhaaltjes te schrijven naar mijn oud-collega’s, waar ik allemaal tegenaan liep, zoals over het UVW en over hoe ik van vrienden hoorde dat er in hun werk steeds meer taken bijkwamen, zonder dat er meer tijd was. Mijn collega zei dat ik die verhaaltjes niet weg moest gooien.

Ik merk dat mensen het heel moeilijk vinden om erover te praten. Ik ben er vrij open over geweest, maar het is mij ook maar overkomen. Daarbij wilde ik graag die chronische stress aan de kaak stellen. Ook als een waarschuwing voor werkgevers.’

Belangrijkste tip die Inger mee kan geven:

‘Het belangrijkste dat ik heb geleerd is de afwisseling tussen inspanning, ontspanning en rust. Er is een groot verschil tussen. Bij ontspanning zijn je lichaam en geest vaak nog actief, terwijl je bij rust echt helemaal niks doet. Dus ook niet muziek luisteren, op Instagram scrollen of een boek lezen. Ik had in geen jaren rust genomen, dat bewaak ik nu strenger.’