Tijdens hun huwelijksreis zes jaar geleden door Italië verloor Annemieke van der Toorn-Zevenbergen (38) haar man Remco bij een auto-ongeluk. Ze bleef achter met hun dochtertjes Dominique (11) en Lauren (8). Ondanks het immense verdriet vond Annemieke weer de liefde in Frank. Samen met zijn dochter Tess vormen ze een hecht gezin.

‘Ik ben heel zuinig op het as van Remco. Elke vakantie nemen we een zakje mee en zoeken we een moment uit om het met elkaar te verstrooien. Zo ligt zijn as bij de zonnebloemen in Frankrijk en op het strand van Italië. Op deze manier is hij altijd bij ons. Remco hoort bij ons gezin; als een schaduw loopt hij mee. Frank weet dat en voor hem is dat geen probleem. We steunen elkaar. 

Frank zat midden in een nare scheiding toen ik hem leerde kennen en ik was nog geen jaar weduwe. Mijn leven stond destijds volledig in het teken van overleven en nog steeds word ik dagelijks geconfronteerd met het ongeluk. Ik hield er littekens aan over en worstel met pijn, vermoeidheid en PTSS-klachten. De linkerhelft van mijn lichaam functioneert niet meer goed, waardoor ik arbeidsongeschikt raakte en altijd zal blijven. Die paar seconden hebben ons leven voorgoed veranderd.’

Liedje

‘Het was de zomer van 2015 en we waren met onze dochtertjes op vakantie in Italië. Een aantal maanden daarvoor waren we getrouwd en dit was onze huwelijksreis. We stonden op de camping en gingen die fatale dag met de auto de omgeving bekijken. Tijdens het rijden zette Remco steeds een nummer van de band Kensington op, Words you don’t know. Ik vroeg hem waarom hij dat deed en zei: ‘Alsof je wilt zeggen, dat liedje wil ik horen op mijn begrafenis.’ Remco antwoordde dat hij het gewoon mooi vond, maar ik kreeg het gevoel dat het meer was dan dat. 

We stopten in een dorpje en ik wilde een kaarsje branden voor mijn overleden opa. Tegen de tijd dat we bij een kerkje kwamen, was het helaas dicht. Aan het einde van de middag reden we naar het strand bij San Vincenzo. We stonden in de zee en de meiden dobberden in hun bandjes om ons heen. ‘Ik ben zo trots op wat we samen hebben,’ zei ik en we hielden elkaar even stevig vast.

Remco en ik waren al vijftien jaar samen, maar ik was nog steeds stapelverliefd op hem. Ik ontmoette hem toen ik negentien was tijdens het uitgaan in Rotterdam. Ik kwam net uit een problematische relatie en daar was Remco. Een sociale, stabiele en spontane jongen. Hij werkte bij de marine en de eerste jaren van onze verkering zat hij regelmatig voor langere tijd op zee. Zijn afwezigheid was een bevestiging van onze liefde, we misten elkaar vreselijk en gingen al snel samenwonen. Ik werkte als secretaresse bij verschillende bedrijven en was in die tijd behoorlijk onrustig. Door Remco vond ik rust en de leuke Annemieke die ik altijd al zocht. Niet dat het leven destijds perfect was. Ik kreeg twee miskramen, maar door onze liefde voelde ik me sterk en dankbaar. 

In die Italiaanse zee vertelde ik hem dat ook. ‘Ik ben zo dankbaar dat ik je vrouw ben.’ Op het strand maakten we selfies die we aan onze ouders stuurden en om zes uur gingen we weg. We reden de parkeerplaats af en weer zette Remco dat nummer op. Hij draaide de weg op en ik gaf iedereen stukjes meloen uit een bakje. Hij lachte naar me en ik dacht: wat hou ik toch veel van die man. Ik bukte om het bakje op te bergen en toen werd het zwart.’

Knop om

‘Ik kwam weer bij en voelde dat ik de auto werd uitgedragen die op z’n kop lag. Als een mantra begon ik in het Engels onze namen en geboortedata op te zeggen. Op een brancard werd ik een helikopter ingedragen. Naast me lag Dominique, Lauren zat naast iemand. Opeens voelde ik een rilling door mijn lichaam trekken. Ik dacht: ‘Dat is Rem die afscheid komt nemen. Hij is er niet
meer.’ Bij mijn slaap hoorde ik een klik. De knop ging letterlijk om: focus Annemieke, opletten. Dat zei Remco altijd met autorijden. Hij was een ontzettend goede chauffeur. Na de marine werkte hij een aantal jaar als de privéchauffeur van minister-
president Balkenende. 

Vanaf die klik ging ik in de overlevingsmodus. Hulpverleners riepen: “Stay with us, Dominique!” Ik zocht met mijn hand naar haar handje, dat ik vastpakte. We hadden allebei een gebroken arm, maar dat wist ik toen nog niet. Ik begon ook te roepen dat ze wakker moest blijven. We vlogen naar Florence waar de meiden naar een kinderziekenhuis werden gebracht. Do had behalve een gebroken armpje een zware hersenschudding, Lauren alleen een blauwe plek van de autogordel.’

Frontaal

‘Ik werd naar een ander ziekenhuis gebracht en onderging alle onderzoeken en behandelingen in een roes. Toen ik bijkwam op de IC was het diep in de nacht en lag ik met een arm in het gips en de andere in het verband door brandwonden. Mijn milt stond op springen en een ruggenwervel was gebroken. Nog steeds wist ik niet officieel hoe het met Remco was. Dat hoorde ik pas de volgende ochtend. Naast mijn bed stond een Nederlandse kennis die ik kende van de camping en een arts die vertelde dat Remco was overleden. Het hele stuurblok zat in zijn lichaam waardoor hij op slag dood was. Ook de Italiaanse knul die ons had aangereden overleefde het ongeluk niet. Hij reed ons frontaal aan met 170 kilometer per uur op een weg waar je 70 mocht. Ik realiseerde me direct dat ik een alleenstaande moeder was en sterk moest zijn. Voor emotie was geen ruimte. 

Mijn familie en de ouders van Remco waren er binnen 24 uur. Ze handelden alles af met de politie en ontfermden zich over de kinderen. Ik kreeg mijn mobieltje terug en het eerste wat ik deed was dat nummer opzoeken. Words you don’t know. Het refrein sloeg zo op mijn situatie. You got here just to get away. But only will the right hands know. To hold, and lead you in a better way. 

Ik lag anderhalve week in Florence in het ziekenhuis en nog eens anderhalve week in Rotterdam. Vanuit het ziekenhuis ging ik per ambulance naar de crematie die door vrienden en familie was geregeld. Thijs, de jongen die op de ambulance werkte, kende Remco en hij heeft dat geweldig gedaan. Iedereen was geweldig voor ons. 

Op de dag van zijn crematie zag ik Remco voor het eerst weer. In Italië hadden ze hem goed gebalsemd waardoor hij gelukkig nog steeds mijn man was. Daarna gingen we naar het crematorium waar we in de ambulance door een erehaag reden. Iedereen was in het blauw, zijn lievelingskleur. Ik zag al zijn voetbalvrienden van Excelsior’20 en collega’s van de politie waar hij inmiddels werkte. De aula en de andere ruimtes zaten ramvol.’

Zielig

‘Tijdens de crematie hield ik vanuit mijn rolstoel een toespraak. Het was muisstil. Ik vertelde over onze laatste uren en het ongeluk dat die dag zo tastbaar in de lucht hing. Het liedje, het kaarsje dat ik wilde branden, ons intieme moment in zee dat het afscheid bleek te zijn. Ik kreeg na afloop een staande ovatie. De condoleance deed ik liggend in bed. ’s Avonds zijn we nog naar het cafeetje gegaan waar de voetbalmaten van Remco bijeen waren gekomen. Ze stonden buiten toen ik uit de ambulance werd gereden en zongen met z’n allen Sweet Caroline, hun clublied. Met een glimlach ging ik terug naar het ziekenhuis voor verder herstel. 

Frank ontmoette ik negen maanden na het ongeluk via een datingsite. Ik werd gek van al die puppyogen. Iedereen vond me zielig, overal waar ik kwam voelde ik medelijden. Ik wilde weer de leuke, sociale Annemieke zijn die houdt van gek doen. Toen ik vriendinnen vertelde dat ik een leuke man had ontmoet, vonden ze dat ik nog midden in de rouw zat. Maar Frank was er echt voor mij. Iedereen had zo veel verdriet om Remco, en bij hem kon ik mijn hoofd op zijn schouder leggen. We hebben allebei een rugzak, we zijn er voor elkaar. Remco was de ware, Frank is mijn zielsverwant. 

Voor de meiden ben ik ook zo dankbaar dat er weer een vaderfiguur in hun leven is. Lauren was pas twee, ze heeft nauwelijks herinneringen aan Remco. Zij beschouwt Frank als haar vader. Voor Do is het soms lastiger. Zij weet nog wel hoe het met hem was. Onlangs moest ze Engelse woordjes leren en dat waren allemaal woordjes als accident en hospital. Ze is geen prater, maar dan komen de tranen. 

De oude Annemieke zal ik nooit meer helemaal worden en mijn rouwproces is ook nog niet voorbij. Soms kan ik wel jaloers zijn op mensen die afscheid konden nemen van hun geliefde. Remco is letterlijk met een grijpmachine uit ons leven gerukt. Het bijzondere vind ik dat Frank nooit jaloers is op mijn liefde voor Remco. Het mag er zijn, net als de trouwringen die ik nog steeds draag. Frank weet dat ik die ringen nooit zal afdoen, maar mijn andere hand is vrij. Als hij op een dag misschien om mijn hand vraagt, dan weet ik zeker dat hij eerst toestemming zal vragen aan mijn vader én aan de vader van Remco. Zijn ouders zijn dol op Frank en ik weet zeker dat we Remco’s zegen hebben. Als hij het er niet mee eens was geweest, had hij allang van boven een seintje gegeven.’

Lees ook deze afleveringen van de serie Zonder jou:

Zonder jou. Staatssecretaris Paul Blokhuis verloor zijn dochter Julia van achttien: Ik praat nog heel graag over haar

Zonder jou. Jessie verloor twee keer haar moeder: Toen ik haar na 13 jaar had teruggevonden werd ze ziek

Zonder jou: Remona verloor haar man Marc de Hond: We hebben samen al zoveel gerouwd dat ik was voorbereid op een leven zonder Marc

Ook een verhaal vertellen in de serie Zonder jou? Stuur dan een mail naar rosakoelemeijer@wendymultimedia.nl