Door onzorgvuldigheid van de huisarts raakte Lizzy bijna haar dochter Liva kwijt: 'Terwijl mijn meisje bijna niet meer kon ademen, werd ik als overbezorgde moeder neergezet'

Door onzorgvuldigheid van de huisarts raakte Lizzy bijna haar dochter Liva kwijt: ‘Terwijl mijn meisje bijna niet meer kon ademen, werd ik als overbezorgde moeder neergezet’

Liva is 4 jaar als ze plotseling heel erg ziek wordt. Ze krijgt 41 graden koorts en kan niks anders meer dan op de bank liggen slapen. Ondanks dat Lizzy, de moeder van Liva, alarm sloeg bij de huisarts, werd dit niet opgevangen. Pas bij de derde keer werd er echt goed naar Liva gekeken, en het bleek totaal mis te zijn. Op het nippertje werd Liva gered. ’Met 220 kilometer per uur op de snelweg werd ik samen met mijn lieve meisje naar een plek vervoerd waar ze haar leven moesten gaan redden. Ik zat op het brancard van de laaiende ambulance met Liva op mijn schoot. Ze was zo in paniek vanwege het zuurstofkapje dat ik tegen haar mond moest vasthouden. Ik drukte haar veel te warme lichaam stevig tegen mij aan terwijl de tranen over mijn wangen rolden. Mijn hoofd ontplofte bijna van alle vreselijke gedachtes die ik mij inbeeldde. Ik verweet alles aan mijzelf. Waarom had ik niet meteen de ambulance gebeld? Misschien had het dan niet zo ver hoeven komen. Die intense boosheid, angst en verdriet die ik van binnen voelde, namen mijn gedachtes compleet over. Ik was machteloos.'

Een griepje

‘Het begon in december 2019, toen Liva zich op een dag niet zo lekker voelde. Het was natuurlijk winter, dus een griepje zou nog niet zo gek zijn. En toch had ik het idee dat het niet zomaar een griepje was. Ik had een onderbuikgevoel waardoor ik ging twijfelen. Liva lag plat op de bank en kon niets anders meer. Ik besloot om met haar naar de huisarts te gaan, om zeker te weten dat er niks ergs aan de hand was. Eenmaal bij de huisarts werd er goed naar Liva gekeken door de dokter die er altijd voor ons was. We moesten het even aankijken, en als het niet beter werd konden we terugkomen. Ze vertelde dat Liva een beginnend RS-virus had, wel een griepje dus. Ik vertrouwde erop dat het goed zat, want daar ga je natuurlijk van uit.'

Onderbuikgevoel

‘Eenmaal thuis heb ik Liva weer op de bank gelegd. Ze was zo moe en zwak tegelijk. Ik vertrouwde het niet helemaal. Mijn onderbuikgevoel was niet weggegaan, en iets in mij zei dat het niet goed was. Toen ik een paar uur later mijn hand over haar hoofdje streek, wist ik het zeker. Liva was zo warm dat dit niet zomaar een beginnend RS-virus kon zijn. We hebben die nacht samen op de bank geslapen. Met Liva in mijn armen bleef ik maar staren naar het plafond. Ik was er totaal niet gerust op, dus ik besloot om de volgende ochtend meteen de huisarts te bellen. En dat heb ik gedaan.'

Huisbezoek

‘Ik wilde absoluut niet met Liva over straat. Ze was lijkbleek en reageerde bijna niet meer op de woorden die ik zei. Ik belde de praktijk op om te vragen of er een huisarts naar ons zou kunnen komen. Na een veel te lang gesprek met alleen maar discussies, kwam er uiteindelijk toch een huisarts naar ons toe. Het was een vrouw die ik nog niet eerder had gezien. Zonder Liva op te tillen of de achterkant van haar longen te hebben beluisterd, kwam ze tot de conclusie dat Liva gewoon een griepje had. Het leek wel alsof ik als ‘overbezorgde moeder’ werd neergezet. Vanaf het moment dat ze de deur uitliep kreeg ik dat onderbuikgevoel weer. Het klopte niet. Geen enkele minuut heeft het me lekker gezeten, ik geloofde haar conclusie totaal niet. Achteraf had ik meteen de ambulance moeten bellen. Maar je rekent er toch op dat het goed zit, en dat er geen risico’s worden genomen met zo’n klein meisje.'

De overbezorgde moeder

‘Dat het voor mijn gevoel leek alsof ik als overbezorgde moeder werd neergezet bleek te kloppen. De volgende dag ging het echt niet beter met Liva en alles in mij zei dat er meteen iemand naar haar moest komen kijken. Ik belde de huisartsenpraktijk. De assistente vertelde mij dat de huisarts in het dossier had gezet dat Liva niet ziek genoeg was. Ik was daarnaast veel te overbezorgd en niet objectief genoeg. Ik was zo boos toen ik dat hoorde. Het leek wel alsof er iets knapte vanbinnen. Het was klaar voor mij, en met die gedachte ben ik meteen met Liva naar de praktijk gereden.’ Ik herinner mij dat moment nog als de dag van gisteren. Ondanks dat Liva zo warm was, zag ze er lijkbleek uit. Ze was zo slap dat ik moeite had om haar goed vast te houden. Het leek alsof ze al bijna overleden was. De tranen rolden over mijn wangen heen terwijl ik met al mijn kracht ons naar de tweede verdieping van de huisartsenpraktijk tilde. Zonder verder om mij heen te hebben gekeken liep ik in alle snelheid naar de huisarts van het eerste gesprek. Aan mijn gezicht waren alle gevoelens die ik van binnen voelde af te lezen. De huisarts pakte snel uit haar witte laadje de zuurstofsaturatie en kneep hem op de wijsvinger van Liva. Ze keek naar de waarde en zag dat het niet goed was. Liva bleek veel te weinig zuurstof binnen te krijgen, en ze moest meteen naar het ziekenhuis.'

Een brug tussen leven en dood

‘We werden naar de eerste hulp gebracht, waar meteen een echo werd gemaakt van Liva haar longen. Hieruit bleek dat het zoveel erger was dan iedereen had gedacht. Liva haar longen waren helemaal uitgeslagen. We werden naar een kamer gebracht en in die twee uur dat we daar waren, ging ze niet vooruit maar achteruit. Op een gegeven moment had ze 42 graden koorts. Liva was niet meer aanspreekbaar, ze lag helemaal te ijlen. De kinderlongarts die ons tot dat moment had begeleid vertelde dat ze ook hier niet veilig was. We moesten meteen door naar het AMC, anders was het klaar. Dit waren de precieze woorden van de arts. Die woorden maakten zoveel in mij los. Er ging zoveel door mij heen dat ik niet eens meer wist wat ik moest voelen. De ergste nachtmerrie van een ouder is om je eigen kind te verliezen, en die nachtmerrie was voor mij bijna werkelijkheid geworden.'

Uit elkaar gedreven

‘Die twee weken in het ziekenhuis waren heel onzeker. Liva kreeg antibiotica toegediend, maar het sloeg niet aan. Er werden verschillende soorten geprobeerd, en elke keer hoop je met heel je hart dat het gaat werken, maar dat gebeurde maar niet. Mijn man en ik waren om de nacht bij haar. Ons zoontje sliep in die weken bij onze ouders, zodat wij ons volledig op Liva konden focussen. Het voelde heel dubbel. Je bent doodsbang om je dochter te verliezen en je weet niet wat er in de toekomst gaat gebeuren. Maar je mist ook je andere kind. Het voelde alsof ons gezin uit elkaar was gerukt.'

Operatie

‘Op vrijdag de 13e kregen we nieuws vanuit het ziekenhuis. Liva ging alleen maar verder achteruit, en er was geen andere mogelijkheid meer dan een operatie. Voor zo’n klein meisje is dat natuurlijk heel heftig, maar gelukkig hebben we met hulp van een pedagogische medewerker Liva kunnen voorbereiden. Ze kreeg een knuffeltje van de pedagogische medewerker, een muis. De muis moest natuurlijk ook geopereerd worden. Liva kon hierdoor begrijpen wat er ging gebeuren tijdens een operatie. De muis hebben we nu nog steeds. We hebben een kist gemaakt waar alle herinneringen in zitten van deze periode. De mooie momenten van die tijd zitten erin. Hierdoor kan Liva aan de positieve dingen denken als ze in het kistje wil kijken.'

Voorzichtige glimlach

‘Na twee uur was de operatie klaar. Ze werd naar de intensive care gebracht. Liva werd kunstmatig beademend en door middel van slaapmedicatie lag ze in een diepe slaap. Ze had een slangetje gekregen tussen haar stembanden door. Toen de slaapmedicatie in de avond was uitgewerkt, werd ze rustig wakker. Ze probeerde kleine zinnetjes te praten, maar door het slangetje kwam er geen geluid uit haar. Dat was voor haar heel eng. Ze wilde praten maar ik kon haar niet verstaan, en ze wist niet waarom. Ik ben dicht tegen haar aan gaan liggen en ik vertelde aan haar dat ik bij haar was en dat ik nooit meer weg zou gaan. Met een voorzichtige glimlach op haar bleke gezichtje wist ik dat het goed zat. Die glimlach verzachte alle pijn die we de afgelopen weken hadden gevoeld.

Na twee dagen op de intensive care te hebben gelegen, mocht Liva terug naar haar kamer waar ze voor de operatie lag. De arts die haar geopereerd heeft vertelde ons dat de operatie gelukt was. Dat was een enorme opluchting voor ons. Na weken te moeten aanhoren dat de antibiotica niet aansloeg en dat Liva steeds een beetje achteruit ging, was dit onbeschrijfelijk fijn nieuws. De ontstekingswaarde gingen naar beneden, en dat betekende dat de antibiotica aansloeg.

De arts heeft tijdens de operatie twee handen vol pus uit de longen van Liva gehaald. Ze had een dubbele longontsteking en een gecompliceerd pleura-empyeem met daarin een long abces. Door de pus dat in haar longen drukte, heeft ze ook nog een klaplong gekregen. En als dit nog niet erg genoeg was, kwam een ontstoken borstvlies er nog bovenop. Voor Liva is dit natuurlijk niet te begrijpen. Ze zegt zelf altijd dat ze pus had, en dat vind ik de mooiste samenvatting.'

Samen weer thuis

Ik wil heel graag aan alle ouders meegeven om altijd op je ouderinstinct te vertrouwen. Als ik niet had geluisterd naar dat gevoel wat ik van binnen had, waren wij Liva misschien wel kwijt geweest. Hoe onverklaarbaar dat gevoel ook is, het blijkt het altijd bij het juiste eind te hebben. Ons meisje is er nu nog steeds, en het gaat inmiddels heel goed met ons. Liva kan weer lachen zoals ze dat altijd als beste kon, en wij kunnen als gezin weer genieten van alles wat het leven ons geeft. Natuurlijk is de wond van de hele periode nog niet geheeld, maar we komen steeds een stapje dichterbij. Ons kleine meisje is nog bij ons, en dat is zo’n groot wonder. Ik ben daar voor altijd dankbaar voor.'Wil jij leren om op je onderbuikgevoel te vertrouwen? Lees dan de tips van Rosa Bertram hier.