Marc de Hond

Zonder jou: Remona verloor haar man Marc de Hond: 'We hebben samen al zoveel gerouwd dat ik was voorbereid op een leven zonder Marc'

In de serie Zonder jou vertellen mensen over het verlies van een geliefde of familielid. Hoe voelt diepe rouw? Wat geeft hen troost? Remona De Hond-Fransen (34) verloor op 3 juni vorig jaar haar man Marc de Hond. Ze bleef achter met dochter Livia (3) en zoon James (2). Op het moment dat Marc wist dat hij ongeneeslijk ziek was, begon hij zijn gezin voor te bereiden op een leven zonder hem, iets wat Remona nu veel kracht geeft. In onze sta op tegen kankerweek delen we haar verhaal.

Remona: ‘Als je het over veerkracht hebt, dan denk ik als eerste aan mijn kinderen. Hoe zij omgaan met de dood van Marc is zo bijzonder. James was nog te klein om echt emoties te tonen toen Marc hen vertelde dat hij ongeneeslijk ziek was, maar Livia begreep het heel goed. Ze was ontzettend verdrietig, maar dat verdriet was ook weer heel snel over. Dat maakte het voor Marc draaglijker, en voor mij ook. Ook nu Marc er niet meer is, werkt het nog zo. Laatst zei Livia, toen ze jarig was: “Ik wou dat papa op mijn verjaardag kon komen.” Als moeder breekt op zo’n moment je hart, maar zij was er niet per se heel emotioneel over. Een andere keer zei ze: “Ik was net verdrietig, maar mijn traantje ging weer terug naar binnen.” Marc en ik hebben de kinderen altijd zo goed mogelijk proberen te begeleiden, als ouders ben je toch hun voorbeeld, en als wij in zak en as hadden gezeten, hadden we het voor de kinderen ook heel zwaar gemaakt. Het verdriet mag er zijn – ik wil hen niet aanleren ervoor weg te lopen, maar het moet ook niet zo zijn dat ik elke keer in huilen uitbarst als de kinderen over Marc praten. Zo zou Marc het niet gewild hebben.’

Vertrouwen

‘Op 6 april vorig jaar hoorden we dat de blaaskanker van Marc was uitgezaaid en dat hij niet meer beter zou worden. Op dat moment is er bij Marc een knop om gegaan en is hij mij en de kinderen gaan voorbereiden op zijn naderende afscheid en het leven erna. Ontzettend veel gepraat hebben we samen, we deelden onze diepste angsten en onzekerheden. Marc heeft zo goed voorzien hoe het voor mij zou zijn als hij er niet meer was en omdat we daar zoveel over hebben gesproken, voel ik me nu nog door hem gesteund. Zo vaak denk ik: hij had gelijk, het gaat precies zoals hij altijd zei. “Het gaat zwaar worden, maar je kunt het”, zei hij keer op keer. Ook Livia en James zouden weer gelukkig worden. Zelf was Marc zijn moeder verloren toen ze nog maar dertig was en hij drie en ook hij was weer gelukkig geworden, dat zou zijn kinderen ook lukken. Die woorden geven me het vertrouwen dat ik het aankan om zonder hem verder te leven, al zijn het verdriet en het gemis enorm. Ik ben nog nooit iemand verloren die zo dichtbij mij stond en het verlies voelt letterlijk als een gebroken hart. Je wilt weglopen voor die pijn, maar ik probeer te denken: nee, dat is de liefde die we hadden, ik moet dat gevoel omarmen. Daar ben ik nog niet, maar ik kan het verlies wel accepteren. Marc zei altijd: “Natuurlijk mag je verdrietig zijn, het is een enorme klus die je moet klaren. Laat je tranen vloeien tot een vijver waarop je in de zomer met de kinderen kunt varen en waarop je in de winter kunt schaatsen.” Toen vond ik dat een mooie zin, nu voel ik hem echt. Het is vrij oneerlijk dat Marc twee keer in zijn leven zoveel medische tegenslag kreeg. Dat zeiden we ook tegen elkaar: “Het is superkut dat dit ons gebeurt, maar het leven is nu eenmaal oneerlijk.” Dat relativeert ook. Zoveel mensen raken iemand kwijt, daarin ben ik niet alleen. Marc was een meester in het omdenken van dingen, daar haal ik nu kracht uit.’

Vliegende start

‘Doordat Marc en ik samen al zoveel hadden gerouwd over onze toekomst, kreeg mijn rouwproces een vliegende start. “Als ik ga, gaat mijn vuur naar jou”, zei hij, en zo voelde het ook. Ik was geen gebroken vrouw, maar voelde me juist heel erg in mijn kracht staan. Wat ik mooi vind, is dat Marc veel heeft achtergelaten voor de kinderen. Zijn theateroptredens heeft hij laten opnemen, hij heeft zijn boek nog afgemaakt, in een doos zitten allerlei spullen van hem zoals bijvoorbeeld zijn paspoort en keycord en als het het moment is zal ik dat met de kinderen delen. Ik wil dat ze hem leren kennen, zien hoe zijn humor was bijvoorbeeld, want die is toch weer anders dan die van mij. Marc heeft ook nog een nieuwe huis voor ons gekocht. We woonden in Badhoevendorp, maar als hij er niet meer zou zijn, wilde ik liever terug naar Oegstgeest, waar ik vandaan kom en waar mijn familie woont. Aanvankelijk vond ik het lastig om dat bespreekbaar te maken – in de weken voor zijn dood was ik al bezig met het leven erna – maar Marc vond het een heel goed idee en we hebben nog samen scholen en huizen bekeken. Dat we een goede plek hadden als hij er niet meer was, gaf hem rust – het was geen “zwart gat” meer zoals hij zei, en nu vind ik het fijn dat Marc dit huis nog heeft gezien.’

Instinct

‘Ik heb een sportachtergrond en die sportmentaliteit heeft me zeker geholpen. Toen Marc steeds zieker werd, besloten we zo min mogelijk hulp in huis te halen en dat ik hem zou verzorgen. Daar moesten we een knop voor omzetten. Luiers verschonen, doorligwonden verzorgen; dat is niet hoe het hoort te gaan in een liefdesrelatie, maar het heeft ons veel gegeven. In de sport leer je zo min mogelijk aan het toeval over te laten en in control te zijn en hoewel dat bij kanker vrijwel onmogelijk is, kun je wel in control blijven over de randvoorwaarden. Voor iemand zorgen die ziek is, is topsport en als sportster wist ik dat het ook belangrijk was om goed voor mezelf te blijven zorgen. Goed eten, ’s middags even slapen; in de zwaarste maanden kon ik terugvallen op die sportmodus, waardoor ik wist dat ik het aankon en niet in zou storten. Er zijn momenten geweest dat ik me onzeker voelde. Marc zei dan wel dat ik het aan zou kunnen, maar was dat ook zo? Maar doordat ik ook dat durfde uit te spreken en Marc me daar ruimte voor gaf, mocht ook dat gevoel er zijn. Marc heeft me geleerd om te vertrouwen op mijn gevoel en mijn instinct en daardoor weet ik dat wij het gaan redden. Toch is de klap onverwacht wel gekomen. Begin 2021 werd ik door mijn lichaam terug geroepen. Ik werd in korte tijd een paar keer ziek en kon letterlijk helemaal niks. Ik had veel herbelevingen en voelde veel pijn en verdriet om Marc. Het heeft zes weken geduurd voordat ik fysiek weer een beetje de oude was. Ik trok mezelf terug en had weinig behoefte aan sociaal contact. De lockdown kwam toen stiekem goed uit; ik was het liefst alleen met de kinderen. Langzaam ben ik weer uit mijn schulp gekropen. Nu voel ik me evenwichtiger en een stapje verder in het proces. Die zware emotionele weken had ik nodig om ons nieuwe leven verder op te bouwen.’

Stichting Komma

De broers van Marc de Hond hebben ter nagedachtenis de Stichting Komma opgericht, om de herinnering aan overleden ouders levend te houden. Een Komma is een memorybox met daarin een professioneel opgenomen videoportret en drie wenskaarten met een persoonlijke boodschap voor het kind, bijvoorbeeld ter ere van eindexamen, bruiloft of eerste kind. Klik hier voor meer informatie.

Ook een verhaal voor Zonder jou? Stuur een mail naar hoofdredacteur Rosa Koelemeijer op rosakoelemeijer@wendymultimedia.nl

Nederland staat op tegen kanker

Woensdagavond vond de live tv-uitzending van de 11e editie van Nederland staat op tegen kanker plaats, daarom delen we deze week elke avond een verhaal van iemand die met kanker te maken kreeg. De uitzending was live te zien bij de AVROTROS op NPO 1 om 20.40u. Deze bijzondere avond werd gepresenteerd door Frits Sissing. Wendy was één van de bekende Nederlanders die zich dit jaar tot levend standbeeld liet transformeren in de liveshow; ze kroop in de huid van de Britse verpleegkundige Florence Nightingale. Iedere Nederlander krijgt ooit te maken met kanker. Of je het nu zelf hebt of iemand om wie je geeft: kanker ontwricht je leven. Voor al die miljoenen levens moet de zorg altijd doorgaan en mag onderzoek niet stilvallen. Word donateur en steun de missie van KWF.

Lees ook deze verhalen uit onze Sta op tegen kankerweek:

Puck kreeg op haar 25e een zeldzame vorm van kanker: ‘Ik twijfelde geen seconde om mee te doen aan het onderzoek’

De dochter van Roelie kreeg op haar 16e botkanker, samen delen ze hun verhaal in Nederland staat op tegen kanker: ‘Van de ene op de andere dag draait alles om de ziekenhuisbehandelingen’

Interview met Wendy over haar inzet voor KWF en de uitzending Nederland staat op tegen kanker vanavond: ‘Ik ben teveel mensen kwijtgeraakt’

Manon verloor haar moeder aan borstkanker en kreeg toen zelf twee keer borstkanker: ‘Mijn kinderwens zal nooit vervuld worden’