In de serie Zonder jou vertellen mensen over het gemis van een dierbare. Hoe voelt diepe rouw? Wat geeft hen troost? In deze aflevering vertelt Jessie E.Toebes (26) hoe ze afgelopen september voor de tweede keer haar moeder verloor. Van haar vijfde tot haar achttiende had ze geen contact met haar moeder, en ze was net zo blij dat haar moeder weer terug was in haar leven. ‘Het voelde zo oneerlijk.’
‘Mijn tante noemde mijn moeder altijd een paradijsvogel. Dat was precies wat ze was: een aparte vrouw die haar eigen ding deed in het leven en niet meeliep met de kudde. Een enorm creatieve vrouw: ze was tatoeëerder en kon heel mooi tekenen. De ene keer droeg ze dreadlocks, de andere keer had ze weer een heel ander kapsel. Een lieve vrouw met een groot hart en ik vind het ontzettend jammer dat ik haar maar zo kort heb gekend in mijn leven en mijn moeder zo snel weer verloor. Het maakte me juist zo gelukkig dat ik haar weer bij me had.’
Instelling
‘Mijn ouders gingen scheiden toen ik twee jaar was en vanaf die tijd woonde ik bij mijn vader en zijn nieuwe vrouw. Ik wil niet teveel over mijn stiefmoeder vertellen, maar laat ik zeggen dat ze het voor elkaar kreeg dat ik vanaf mijn vijfde mijn moeder niet meer mocht zien. Ik moest mijn stiefmoeder mama noemen en werd thuis psychisch mishandeld. Mijn vader werkte in het leger en zat voor zijn baan vaak in het buitenland. Hij werkte hard zodat wij in een mooi huis konden wonen en het goed hadden, maar hij had geen oog voor wat er werkelijk thuis gebeurde. Hij dacht dat mijn stiefmoeder goed voor mij zorgde, maar ik heb me als kind heel eenzaam gevoeld. Als ik iets verkeerd had gedaan gooide ze bijvoorbeeld al mijn speelgoed weg. Als mijn vader er was, deed ze lief en hij merkte niets. Mijn eigen moeder was uit mijn leven verbannen; mijn stiefmoeder had me bang voor haar en mijn familie gemaakt, met als gevolg dat ik ze niet meer zag . Toen ik tien was kregen mijn stiefmoeder en mijn vader samen twee kinderen en was ik teveel in huis. Ik moest mijn spullen pakken en zou “op vakantie” gaan. In werkelijkheid werd ik gewoon naar een instelling gebracht, waar ik vanaf mijn tiende heb gewoond.’
Bellen naar mijn moeder
‘Je leest altijd veel nare verhalen over jeugdzorg, maar voor mij was het een zegen dat ik in die instelling terecht kwam. Ik werd goed begeleid en was af van de mishandelingen van mijn stiefmoeder. Eindelijk had ik rust en kon ik zijn wie ik was. Pas op mijn zeventiende herstelde zich het contact met mijn vader. Hij was inmiddels niet meer samen met mijn stiefmoeder en zag in hoe hij in haar ban was geweest en welke fouten hij had gemaakt. Naar mij toe voelde hij zich schuldig. Toch kon ik hem al snel vergeven. Hij zag de dingen niet meer goed; ik kon dat begrijpen. Op een dag zijn we samen een biertje gaan drinken op het Zwarte Cross Festival en dat was heel leuk. Ik vertelde mijn vader dat ik ook mijn moeder graag weer wilde zien en op internet vond ik haar telefoonnummer. Ik belde haar en we hebben een kwartier aan de telefoon zitten huilen. Op mijn 18e verjaardag ontmoette ik haar en mijn broertje, en iedereen die ik al die jaren gemist had. We kregen een fantastische band, en ik vergaf haar onmiddellijk de fouten die ze had gemaakt in mijn opvoeding. Ze was warm en lief en hield van me zoals ik echt ben. Ondanks dat we elkaar al die jaren hebben moeten missen hadden we zoveel overeenkomsten. We kunnen bijvoorbeeld allebei goed tekenen en zijn allebei creatief. Zo deejay ik al vanaf mijn achttiende en is muziek alles voor me. Ook bleken we op dezelfde manier te lachen.
Ik bouwde een mooie band op met mijn moeder. Haar gaan zoeken is het beste wat ik in mijn leven heb gedaan. Mijn moeder heeft toen ik klein was vaak geprobeerd om me te kunnen zien, maar mijn stiefmoeder hield dat tegen. Op een gegeven moment heeft ze het opgegeven en hoopte ze maar dat ik het goed had en het contact later weer zou komen. Ze hield zielsveel van me, maar de omstandigheden maakten ons contact onmogelijk. Op haar been had ze een tattoo met mijn naam; dat zegt wel alles. Ik ben heel dankbaar dat ik nog echt contact met haar heb kunnen hebben. Met mijn moeder vond ik ook een stukje van mezelf terug. Mijn stiefmoeder had al mijn babyfoto’s bijvoorbeeld vernietigd, maar mijn moeder had ze nog. Dat is zo fijn, om weer babyfoto’s van jezelf te hebben. Met mijn moeder deed ik vaak echte vrouwendingen. Dan namen we bijvoorbeeld samen een maskertje of bakten we taarten. De gekste taarten maakten we, van marshmallows bijvoorbeeld. Of we gingen samen cocktails drinken in Scheveningen.’
Longkanker
‘Mijn moeder is nog acht jaar in mijn leven geweest, waarvan ze de laatste drie jaar ziek was: ze had longkanker. Op mijn twintigste was mijn beste vriendin overleden aan kanker en opnieuw kreeg ik een enorme klap. Aanvankelijk waren we positief: de chemo werkte goed, en na een heftige operatie en bestraling leek de longkanker verdwenen. Mijn lieve broertje Dean zorgde goed voor mijn moeder – zij woonde in Schiedam en ik in Arnhem en ik probeerde zo vaak mogelijk bij haar te zijn. We hadden goede hoop. Tot ik op een avond werd gebeld door mijn broertje toen ik aan het carnavallen was. Ik schrok, want mijn broertje belt nooit zomaar. Hij vertelde me dat er een hersentumor bij mijn moeder was ontdekt. De grond verdween onder mijn voeten en ik kon niet stoppen met huilen. Weer begon die strijd. Operaties, bestralen. Maar door de bijwerkingen van het bestralen kreeg ze geheugenverlies en epilepsie. Ze veranderde van een vrolijke vrouw die altijd optimistisch was in een verdrietige eenzame vrouw die niet meer zelfstandig kon douchen. Ze werd volledig afhankelijk van zorg en kwam in een rolstoel terecht. Ik stopte met mijn baan en verhuisde naar Zoetermeer om dichter in de buurt te zijn en samen met mijn broertje en tante probeerden we mijn moeder zoveel mogelijk te helpen. Maar beter werd ze niet meer. Eind september overleed ze op 56-jarige leeftijd aan een longembolie en verloor ik voor de tweede keer mijn moeder.’
Boos
‘Ik ben heel boos geweest. Vond het zo oneerlijk dat ik mijn moeder zo lang heb moeten missen en mijn moeder toen alweer zo snel verloor. Ik had haar zo graag nog langer in mijn leven gehad. Maar ik probeer dankbaar te zijn en te kijken naar wat er wel is. Ik heb veel meegemaakt, maar ik ben van nature een positief persoon. Ik wil niet blijven hangen in mijn verdriet en kijk naar wat ik wel heb in mijn leven. Ik heb een fantastische vriend en twee hele goede vrienden. Ik kan als deejay veel kwijt in de muziek. Ik app elke dag met mijn vader en heb inmiddels een hele goede band met hem. Helaas sloeg het lot een maand na het overlijden van mijn moeder weer toe: bij mij werd borstkanker ontdekt. Weer maak ik het hele circus mee, alleen is het dit keer mijn circus. Er lijkt geen einde aan te komen. Maar ik ben sterk. Onkruid vergaat niet, grap ik soms. Ook hier zal ik weer doorheen komen. Ik vecht door. Voor mijn overleden vriendin, mijn moeder en alle vrouwen.’
Lees ook deze verhalen van Zonder jou:
Lisanne verloor op haar 27-ste haar moeder
En lees hier alle verhalen.
Ook een Zonder jou-verhaal delen? Stuur dan een mail naar rosakoelemeijer@wendymultimedia.nl
