In de serie Zonder jou vertellen mensen over het verlies van een dierbare. In 2019 stapt Cornelie samen met haar man Herdi en twee kinderen op het vliegtuig naar Thailand. Na twee weken genieten van de prachtige vakantie, slaat tijdens een zwempartij in Phuket het onheil toe.

‘Na twee weken trekken door Thailand, vlogen we naar Phuket. Rond vijf uur ‘s middags kwamen we aan in het hotel, waar een prachtig zwembad op ons wachtte. Mijn zoon en man besloten te gaan zwemmen, terwijl ik vanaf het balkon naar beneden keek. Plotseling riep mijn zoon, Finn, naar me vanuit het zwembad. “Mam, kom nou in het water! Het is hier heerlijk warm, gewoon een keertje zwemmen,” moedigde hij aan. Ik keek naar beneden, door de groene omgeving, en voelde iets in me zeggen: Doe niet zo truttig, trek gewoon die bikini aan, duik onder water en geniet van het zwemmen. Met dat besluit trok ik mijn bikini aan en riep mijn dochter, die enthousiast reageerde dat ze ook mee zou gaan. Samen liepen we naar het zwembad, waar het water inderdaad heerlijk warm was. We genoten van de korte tijd in het zwembad samen met de kinderen. Herdi en ik spraken nog uit hoe fantastisch onze vakantie was en hoe goed we het samen hadden.

Op een gegeven moment stelde mijn zoon voor om tikkertje te spelen. Mijn dochter en ik bleven in het zwembad terwijl Herdi en Finn om het zwembad heen renden. Toen ging het mis: Herdi greep een hek vast om zijn evenwicht te bewaren. Vanuit het water hoorde ik een schreeuw. Op dat moment ging mijn brein op slot, ik begreep niet wat er gebeurde. Ik keek naar Herdi en zag hem langzaam wegzakken, met zijn arm nog aan het hek. Mijn zoon rende naar hem toe en greep hem vast “Er staat stroom op het hek” schreeuwde hij uit. Op dat moment viel Herdi in het zwembad, en hoewel we snel probeerden te helpen, was het alsof de tijd stilstond. Mijn zoon schreeuwde om hulp en samen met mijn dochter Eve hebben we Herdi uit het water getrokken. Toen we hem eindelijk op de kant kregen, begonnen we onmiddellijk met reanimeren. In mijn wanhoop en ongeloof begon ik letterlijk op zijn borstkas te rammen, in een poging om zijn hart weer op gang te brengen. Mijn dochter probeerde me gerust te stellen, zich vastklampend aan de hoop dat haar sterke en sportieve vader weer bij bewustzijn zou komen, maar ik wist diep van binnen dat hij er niet meer was. Het leek een eeuwigheid te duren voordat de ambulance arriveerde. Uiteindelijk werd ik in een busje gezet, met mijn dochter en zoon, op weg naar het ziekenhuis.’

Sterke band

‘Herdi was buitengewoon gedreven, zowel in zijn werk als in ons privéleven. Hij ondernam veel en was sterk betrokken bij onze kinderen, vooral bij mijn zoon en diens passie voor motorcross. Ondanks zijn drukke werkschema nam hij de tijd om mijn zoon in de sport te begeleiden. Zijn toewijding aan het gezin ging verder dan aanwezigheid; hij was actief betrokken en genoot van gezinstijd.

Hoewel zijn bedrijf veel van zijn tijd in beslag nam, was hij echt aanwezig thuis. Herdi had niet de behoefte om veel tijd met vrienden door te brengen of constant mensen uit te nodigen. Thuis en op vakanties wilde hij gewoon bij ons zijn, weg van werkstress. Hij zei vaak: “Ik wil gewoon bij jullie zijn, daar voel ik me gelukkig.”

Met twee opgroeiende kinderen hadden we uitdagingen, maar onze band was sterk. Er kon veel gebeuren tussen ons, maar we zagen altijd het goede in elkaar. Ik was zijn rots in de branding, een stabiele steunpilaar thuis. Als ik bijvoorbeeld eens een weekendje wegging of op vakantie ging, vond hij dat lastig. Hij waardeerde het enorm als ik thuis was als rustpunt. Onze relatie was over het algemeen stabiel, soms intens, maar we vonden elkaar altijd weer. Vertrouwen was de basis van onze relatie, wat voor mij het allerbelangrijkste was.’

Reis naar Thailand

‘Herdi had de hele reis zelf samengesteld, wat voor mij heel bijzonder was, omdat ik normaal degene ben die dat soort dingen regelt. Hij was echt enthousiast over alles daar: het eten, de mensen, de ervaringen. We hebben veel ondernomen, veel gezien en gedaan. Zijn enthousiasme was aanstekelijk, en ik merkte dat hij dat enthousiasme ook aan de kinderen wilde overbrengen. Hij liet hen zien hoe mooi het kon zijn en hoe verschillend dingen werden gedaan in Thailand vergeleken met Nederland.

Herdi hechtte veel waarde aan het maken van een grotere, meer verrijkende reis met de kinderen. Hij wilde dat ze andere culturen leerden kennen, iets dat hij zelf al op meerder plekken had gedaan. Voor hem was het van groot belang dat de kinderen niet alleen maar de standaard zon, zee en strandvakanties meemaakten, maar ook echt in aanraking kwamen met een andere cultuur. Hij benadrukte steeds tegen iedereen dat dit het moment was om het te doen. Ik vroeg hem wel eens, “Waarom nu? Ze zijn nog maar twaalf en zestien, ze willen zeker nog wel vaker met hun ouders op vakantie, vooral naar dat soort bestemmingen.” Maar voor Herdi leek het alsof hij haar haast had, alsof dit een unieke kans was die nu gegrepen moest worden. Hij had er een sterke overtuiging over, zonder een specifieke verklaring, behalve het idee dat “nu kan het nog.”

We hebben echt genoten van die twee weken in Thailand. Voor mij is het een van de meest fantastische vakanties, ondanks dat het voor anderen misschien een gevoelig onderwerp is. Mensen vragen er niet veel over, maar voor mij zijn het kostbare herinneringen zonder alleen maar negatieve associaties. Het staat nog steeds op mijn to-do lijst om die reis af te maken. Mentaal moet ik er wel aan toe zijn, maar ik voel me verplicht om dat te doen, bijna als eerbetoon aan Herdi. Ik wil het afronden, niet abrupt laten eindigen zoals het nu is. Ik wil mijn kinderen laten zien wat we nog zouden gaan doen en hen betrekken bij het voortzetten van die reis, als een soort van afsluiting. Aan de laatste dag heb ik geen uiteraard geen goede herinneringen. Ik wil die reis niet op die manier afsluiten, dus ik zou het heel graag voortzetten.’

Aankomst thuis

‘Het wachten was slopend, elke dag verstreek zonder duidelijkheid, zonder berichten die vertelden wanneer hij terug naar huis zou komen. Het was een periode van onzekerheid, afhankelijk van factoren die buiten onze controle lagen.

Het plannen van de uitvaart was daardoor een gekke ervaring. We wisten niet wanneer het plaats zou moeten vinden, aangezien we in het duister tastten over zijn terugkeer. Zijn lichaam moest eerst naar Bangkok voor verder onderzoek. En hoewel ik daar sterk tegen geprotesteerd heb was dat een eis van de Thaise politie.

Na twee lange weken kwam het bericht dat hij naar huis zou worden gevlogen. Ik was zo ontzettend blij dat hij naar huis kwam, terwijl ik wist dat het moment van definitief afscheid snel zou volgen. Zijn aankomst voelde als een paradox van vreugde en verdriet. Mijn dochter stormde naar buiten om hem te verwelkomen, “papa komt thuis!”, riep ze. Het was zo’n emotionele gebeurtenis, wetende dat de kist die binnenkwam, zijn laatste aanwezigheid vertegenwoordigde.’

Uitvaart

‘We hebben een aannemersbedrijf, dat Herdi enkele jaren eerder had overgenomen van zijn vader. Mijn schoonvader had altijd gezegd: “Als ik er ooit niet meer ben, wil ik dat jij mijn kist maakt, Herdi.” Nu was het andersom. Samen met mijn zoon maakte hij de kist voor Herdi.

Mijn dochter graveerde er persoonlijke elementen in, terwijl de binnenkant door mijn schoonmoeder werd bekleed. We plaatsten aandenkens uit Thailand in de kist, als een manier om de prachtige herinneringen aan onze reis met hem te behouden. De uitvaartdienst vond plaats in de hal van het bouwbedrijf, een meer passende plek was er niet voor hem. Nummers als Living For The Moment, Coming Home, Never Love Again en Living For The Moment werden afgespeeld. Het maakte de dienst zo persoonlijk, en daar ben ik nog steeds heel blij mee.’

Troost

‘De grootste troost na Herdi’s overlijden is mijn hond Senne geweest. Ik kon uren met haar wandelen, praten en genieten van haar gezelschap. De hond begreep mijn emoties en gemoedstoestand op een unieke manier. Onlangs is ze plots overleden en dat haalde het verlies van Herdi toch ineens weer extra naar boven. Toch ben ik de afgelopen jaren  doorgegaan met leuke dingen doen, ondanks de moeilijkheden. Het bijwonen van concerten en optredens, zelfs kort na Herdi’s overlijden, heeft me laten ervaren dat ik nog steeds van het leven kan genieten, ondanks het grote gemis.

Ik ben niet onder de dekens gekropen en heb doorgezet, wetende dat het ook is wat Herdi zou hebben gewild. Hoewel ik geregeld momenten van verdriet ken, ben ik niet iemand die bij de pakken neerzit. Wel heb ik ontdekt dat het rouwproces niet zo eenvoudig verloopt De impact van Herdi op mijn leven is groot, maar ik streef ernaar om mezelf meer vrijheid, rust en ruimte te geven en te genieten van de dingen die ik graag wil doen.’

Gemis

‘Het gemis van Herdi is voelbaar in de eenvoudige alledaagse dingen, zoals het ontbreken van zijn aanwezigheid thuis of als ik met praktische vragen zit, zoals iets regelen in huis. Dan besef dat ik hem niet meer kan vragen. Het is alsof ik soms nog in dialoog ga met hem in mijn gedachten, maar dan dringt het besef door dat hij er niet meer is. Zijn afwezigheid is vooral voelbaar bij gedeelde passies, zoals motorcross. Het doet pijn te zien dat mijn zoon deze passie nu zonder zijn vader beleeft, vooral op de motorcrossbaan waar Herdi niet meer aan de zijlijn staat.

Het verdriet wordt versterkt als ik denk aan wat mijn kinderen zich zullen herinneren van hun vader. Het feit dat ze zo jong waren bij zijn overlijden raakt me diep. Ze verdienen een vader, en het gemis wordt schrijnender bij het besef van gemiste herinneringen. Herdi’s afwezigheid is een constante aanwezigheid in mijn leven. Hoewel ik soms opga in het dagelijks leven, blijft het verlies voelbaar, vooral bij thuiskomst. Zijn gemis brengt zowel troost als confronterende momenten met zich mee.

Het besef dat Herdi dit jaar vijftig zou zijn geworden, confronteert me met het idee dat hij in zijn leven altijd 45 zal blijven. Het is vreemd om te bedenken hoe hij zou zijn veranderd, hoe hij eruit zou zien. Onbeantwoorde vragen die altijd blijven hangen.’

Liefde van mijn leven

‘Herdi herinner ik me vooral als de echte liefde van mijn leven. Hij had een introvert karakter, maar tegelijkertijd was hij heel energiek en geliefd bij iedereen. Zijn energie bracht veel teweeg, en hij wist anderen te motiveren op een unieke manier. Zijn vermogen om mensen aan het draaien te krijgen, zowel collega’s als vrienden, was bewonderenswaardig. Hij was een liefdevol persoon met een schalkse glimlach, en vrienden herinneren zich nog steeds zijn grijns. Mijn zoon, die nu zeventien is, lijkt bijna eng veel op zijn vader, en ik ben daar dankbaar voor. Het is bijna alsof ik Herdi herbeleef wanneer ik mijn zoon zie, en dat vind ik echt mooi. Het geeft me troost en een gevoel van dankbaarheid dat ik een jongen heb die zo’n duidelijke kopie is van zijn vader.’