Stephanie heeft van jongs af aan veel meegemaakt. Ze werd gepest en ontwikkelde een eetstoornis die meer dan elf jaar lang haar leven heeft beheerst. Door alle gebeurtenissen kostte het Stephanie moeite om van zichzelf te houden. Maar toen ze zwanger raakte van haar zoontjes, voelde ze ineens een hele sterke verbinding met zichzelf.
‘Ik weet als geen ander hoe snel het leven kan keren en hoe kwetsbaar het is. Intense gebeurtenissen kunnen inslaan als de bliksem, maar het kan ook langzaam ontwaken zijn. Door die gebeurtenissen raakte ik uit balans, en wist ik op een gegeven moment niet meer wie ik was. Toen ik realiseerde dat ik dingen moest veranderen om mezelf terug te vinden, begon ik met het schrijven van een boek. In dit jaar zou mijn oma 100 jaar geworden zijn en ik begon mij af te vragen wat wij generatie op generatie doorgeven. Het is een persoonlijk boek aan mijn kinderen met een eeuw aan levenslessen van hun overgrootmoeder, oma en moeder. Het schrijven van het boek was voor mij niet alleen een verwerkingsproces, maar ook een eenzame reis. Met mijn gedachte dwaalde ik langs de pijnlijke gebeurtenissen die ik heb meegemaakt. Die eenzame reis had ik nodig. Ik leerde de pijnpunten om te zetten naar verhalen over hoop, vertrouwen en inspiratie zonder de realiteit te ontkennen. En die verhalen kunnen mijn kinderen gebruiken voor hun eigen levensweg.’
Geen veiligheid
‘Mijn verhaal begon toen ik dertien jaar was. Ik werd gepest op school, de reden waarom weet ik nog steeds niet. Het begon eerst met uitschelden, maar later kwam er steeds meer bij. Ik werd buitengesloten en mijn vriendinnen keerden mij steeds de rug toe als ik langs liep. Ik kon daar totaal niet mee omgaan. In die periode ging het ook niet goed met mijn moeder. Ze zat in de knoop met zichzelf en kreeg daarvoor psychische hulp. Alle veiligheid dat ik had viel weg. Thuis was het een constante zoektocht naar balans, maar op school kon ik mij niet opladen.
‘De harde woorden die naar mij toegeslingerd werden op school maakten mij steeds kleiner. Ik was bang om mezelf te zijn, waardoor ik steeds meer wilde afstemmen op de ander. Die wil om te veranderen beheerste alles. Uit wanhoop begon ik heel veel te eten. Ik ontwikkelde een eetprobleem zodat ik minder na hoefde te denken aan het andere. Het pesten was dan voor even bijzaak. Al het eten spuugde ik later uit, waardoor je niets aan mij kon zien. En dat is het gevaarlijke van Boulimia, de eetstoornis die ik had ontwikkeld. Ik maakte mijn lijf helemaal kapot en niemand had het door. Ik kwam namelijk niet aan. Tegen mijn familie deed ik alsof er niks aan de hand was. Maar ik kotste mijn leven letterlijk uit.’
Boulimia
‘In die jaren leefde ik alsof er niks aan de hand was. Ik wilde dat niemand mijn verborgen verhaal te weten zou komen. Op de middelbare school was ik afgezakt naar het mbo en kort na het behalen van mijn diploma vertrok ik naar Australië. Toen ik terugkwam ben ik gaan werken en heb ik tussendoor een hbo-opleiding gedaan. Ik ben steeds hogerop geklommen omdat ik wilde bewijzen dat ik meer waard was dan dat ik al die tijd dacht. Al een aantal jaar had ik een relatie met mijn vriend en alles leek goed met mij te gaan. Maar mijn eetstoornis nam ik altijd mee.
Meer dan elf jaar lang heb ik Boulimia gehad, tot ik de knop rigoureus omzette. Tijdens mijn werk als onderzoeker bij Veilig Thuis werd ik geconfronteerd met een casus. Een moeder met een eetstoornis verwaarloosde haar kinderen, en dat was pijnlijk om te zien omdat het mijn grootste wens was om moeder te worden. Zo’n toekomst wilde ik niet, niet voor mij en niet voor mijn kinderen. Ik ging in therapie waar ik leerde om mijn kwetsbare zelf voorop te stellen. Die wens om moeder te worden zorgde ervoor dat de laatste restjes van de eetstoornis uit mijn systeem getrokken konden worden.’
Verbinding terug vinden
‘Jarenlang miste ik de verbinding met mijn lichaam. Ik vertrouwde niet op mezelf. Maar toen ik zwanger raakte van mijn twee zoontjes leek alles compleet om te slaan. Na 26 weken moest ik met spoed opgenomen worden in het ziekenhuis. Ik moest me erop voorbereiden dat mijn zoontjes, waarvan het gewicht geschat werd op 700 en 840 gram, binnen 24 uur geboren zouden worden. In het ziekenhuis kreeg ik een rondleiding op de intensive care voor te vroeg geboren baby’s. En toen veranderde er iets in mij. Ik wilde absoluut niet dat mijn zoontjes daar zouden liggen, vechtend voor hun leven. Ik deed er alles aan om de zwangerschap zo lang mogelijk te rekken. De verbinding die ik met mijn lichaam al jaren kwijt was, kwam terug.
Ik weet niet hoe, misschien was het een soort moedergevoel. Elke dag herhaalde ik vanuit het ziekenhuisbed de zin: ‘Mama draagt jullie vandaag weer.’ Ik wilde aan mijn tweeling in mijn buik laten weten dat ze veilig waren bij mij. Die 26 weken waren te kort en daarom zou ik ze blijven dragen tot het veilig was om te bevallen. En het werkte. Het leek alsof ik in een andere wereld zat. Jarenlang had ik niet op mijn innerlijke stem vertrouwd maar nu voelde ik dat mijn stem sterker was. Ongeacht dat er iedere dag tegen me werd gezegd dat mijn zoontjes binnen nu en 24 uur geboren zouden worden. Mijn partner kwam vaak langs, maar ik was niet aanspreekbaar. Mijn totale focus lag op mijn zoontjes en op mijn lichaam. Ik visualiseerde dat ik na de 32 weken in het streekziekenhuis kon bevallen. Dat was mijn doel. En uiteindelijk heb ik de zwangerschap tot 33 weken kunnen rekken en ben ik in een streekziekenhuis bevallen van mijn gezonde tweeling.’
Onderneming
‘De verbinding die ik met mijn lichaam en mijn innerlijke stem voelde tijdens mijn zwangerschap was zo bijzonder. Dit was iets wat ik nooit heb geleerd en wat ook niet behandeld werd in het werkveld. Er wordt gewerkt met protocollen, maar die protocollen rijmt niet altijd met hetgeen wat de patiënten nodig hebben. Ik wilde een eigen onderneming starten die volledig in het teken staat met het vinden van jezelf. Die onderneming werd een succes. Vanuit mijn jarenlange expertise heb ik veel mensen vanuit levenskunde, psychologie en traumatherapie mogen bijstaan op hun kwetsbare levenspad. Het verhaal van mensen wat het daglicht eerder niet kon verdragen werd een inspirerend licht waarmee mensen betekenis vonden in het leven. Een verborgen kracht wat betekenis kreeg waardoor zij niet alleen zichzelf maar ook andere mensen mee in beweging wisten te zetten.
Verbinden en inspireren
‘Vanuit deze onderneming ontstond weer een nieuwe onderneming: Connecting Souls. Dit ontstond nadat ik mijn moeder na de geboorte van mijn jongste dochter bijna verloor door een treinaanrijding. Het was een intense gebeurtenis in mijn leven. Het verborgen lijden van mijn moeder kwam aan het licht en dat was enorm pijnlijk. Mijn moeder heeft het overleefd, en daar ben ik voor eeuwig dankbaar voor. Maar het heeft mij wel aan het denken gezet. In welke wereld laat ik mijn kinderen opgroeien? We roepen wel heel hard dat ze zichzelf mogen zijn maar geven wij als ouders het goede voorbeeld? Connecting Souls is een plek waar we verbinden, inspireren en impact maken met een persoonlijk verhaal. De verhalen raken en laten zien dat je altijd opnieuw kunt beginnen, waar je ook vandaan komt. Ren niet weg voor de heftige gebeurtenissen die je hebt meegemaakt, maar kijk waar je lessen liggen.’
Mijn overwinning
‘Mijn overwinning is dat ik niet meer de behoefte voel om mijzelf te moeten bewijzen. Ik mag er zijn. Door de pesterijen, de jarenlange eetstoornis en andere intense gebeurtenissen, was er een gebrek aan zelfliefde. Altijd ging ik keihard door en genoot ik soms te weinig van het leven. Ik zorgde ervoor dat het met iedereen om mij heen goed ging en ging ver over mijn grenzen. Nu leer ik te vertragen, maak ik plezier en sta ik toe de tijd te nemen om echt te herstellen als het leven hard raakt. Ik wil een voorbeeld zijn voor mijn kinderen. Ik wil ze leren dat de wijze waarop je met tegenslagen omgaat je meer dan alleen veerkrachtiger maakt. Je kunt er inspiratie uithalen en het kan je motiveren om nieuwe uitdagingen aan te gaan. Die laten je zien dat je sterker bent dan je ooit voor mogelijk had gehouden.’
Lees ook deze levensechte verhalen:
Zonder jou. Kitty verloor allebei haar broers: ‘Ik ben nu enig kind’
Fotografie: Marieke Zentjens
Neem een abonnement op de Wendy-specials
