De geadopteerde Nani Marieke (38) is geboren in Indonesië en geadopteerd toen ze twee maanden oud was door haar adoptieouders. Tijdens haar zoektocht naar haar biologische moeder ontdekt ze dat de moeder uit haar adoptiedossier niet haar biologische moeder is, maar de vrouw van het kindertehuis die op de baby’s paste.
‘Ik heb er weleens over nagedacht hoe mijn echte moeder eruit zou zien. Toch kan ik haar niet echt voor mij zien, alsof ze een schaduw is. Wel voel ik een connectie met die schaduw. Soms vraag ik me af of ze net zo lang is als ik of dat ik dat van mijn vader heb. Ook vraag ik me af welke karaktereigenschappen ik van haar heb. Ik zie mijn moeder voor me als een vrouw die van aanpakken houdt, die zorgzaam is en voor haar omgeving klaarstaat. Ik ben benieuwd naar haar en hoe ze is. Tot een aantal jaren geleden dacht ik dat ze mij ter adoptie had afgestaan omdat ze het financieel niet breed had, dat stond ook zo in mijn adoptiedossier. Nu weet ik niet meer wat ik moet geloven.’
Mijn adoptiedossier
‘Ik wilde altijd al naar mijn biologische moeder zoeken, maar uit zelfbescherming heb ik dat niet gedaan. Ik was bang voor teleurstellingen. Toen begin 2018 illegale adoptie in de media kwam werd ik toch nieuwsgierig en zocht ik mijn eigen adoptiedossier op. Ieder kind dat geadopteerd is heeft een adoptiedossier, hierin staat de informatie die er bekend is over de biologische moeder en de geboorteplaats. Ik pakte mijn dossier erbij en zag wat ik altijd al had gezien, het zag er perfect uit, eigenlijk te perfect. Als ik haar wilde gaan zoeken, dan zou ik haar bij wijze van spreken de volgende dag al vinden. Ik hoopte vurig dat ik niet één van de verhalen uit het nieuws zou zijn.’
De zoektocht
‘Ik besloot een oproep op Facebook te plaatsen en kreeg daar al snel antwoord op. Een andere geadopteerde uit Nederland was opzoek naar dezelfde moeder. Daar schrok ik natuurlijk van. Ik vond het vreemd om er ineens een broertje bij te hebben, maar twijfelde ook wel over de verkregen informatie. We spraken met elkaar af om onze dossiers naast elkaar te leggen, deze waren vrijwel identiek. Mijn broertje bleek in hetzelfde jaar te zijn geboren als ik, maar in een andere maand. Dat kon niet kloppen. Op dat moment wist ik niet zo goed wat ik van alle informatie nog moest geloven. Het was overweldigend. Toch ben ik doorgegaan met mijn zoektocht naar de moeder uit ons adoptiedossier om achter de waarheid te komen. Mijn contactpersoon in Indonesië vond haar in een klein dorpje. Ze woonde nog steeds op hetzelfde adres als omschreven was in mijn adoptiedossier. De vrouw gaf toe dat zij niet onze moeder was, maar onze verzorgster die destijds voor de baby’s zorgde die binnenkwamen. Ze was analfabeet en heeft waarschijnlijk papieren ondertekend zonder te weten wat daar daadwerkelijk in stond. Mijn ‘broertje’ herkende ze wel, maar mij niet. Voor de zekerheid hebben we met z’n drieën een DNA test gedaan, er was geen match. Ik ben altijd zoekende geweest naar wie ik ben en waar ik vandaan kom. De tijd stond wel even stil toen de vrouw uit mijn adoptiedossier niet mijn moeder bleek te zijn. Mijn contactpersoon in Indonesië kwam erachter dat de getuigen uit mijn adoptiedossier zich bezighielden met illegale adoptie. Op dat moment wist ik het zeker, ik ben gewoon illegaal geadopteerd.’
Het adoptiedossier van Nani Marieke
Tot op de bodem uitzoeken
‘Ik wilde er niet aan denken dat het niet mijn biologische moeder was. Ik kon het gewoon niet bevatten. Ook vond ik het moeilijk om te beseffen dat ik misschien nooit meer zou kunnen achterhalen wie mijn biologische moeder dan wel is. Samen met Berber Swart, zij is advocaat, ben ik nog een tweede zoektocht gestart, maar helaas is ook hier niks uitgekomen. Vanaf dat moment heb ik eigenlijk niet meer stil gezeten. Er kwam een enorme drijfveer in mij naar boven om tot op de bodem uit te zoeken hoe dit had kunnen gebeuren. Ik ben allerlei instanties gaan bellen tot de overheid aan toe. Ik heb zelfs een brief gestuurd naar een minister waarin ik heb gevraagd hoe het mogelijk was dat ik illegaal was geadopteerd en wat mijn rechten hierin waren. Er was zoveel ongeloof in mij naar de situatie toe en ik vroeg mij ook af waarom dit mij moest overkomen. Maar bovenal voelde het onrechtvaardig. Het ene moment had ik een adoptiedossier dat vrijwel volledig was en het volgende moment kon ik die de prullenbak in gooien. Dat vond ik zo erg, mijn identiteit viel op dat moment gewoon weg.’
Adoptieouders
‘Mijn relatie met mijn adoptieouders is erg ingewikkeld, mede door mijn zoektocht naar mijn biologische moeder. Ze hadden erg veel moeite met het feit dat ik haar wilde gaan zoeken. Ook geloofden ze niet dat ik illegaal geadopteerd was. Doordat ze dit ontkenden voelde ik mij alleen in de achtbaan waar ik op dat moment in zat. Ik vond het moeilijk dat mijn ouders mij daarin niet hebben ondersteund omdat ze het niet geloofden. Ik heb veel boosheid gevoeld, maar kan nu inzien dat iedereen de dupe ervan is geworden. Onze relatie is nu wat stabieler geworden en ik wil ook niet meer met de vinger gaan wijzen.’
De stichting
In 2019 heeft Nani Marieke samen met Patricia Steenstra, die ook uit Indonesië is geadopteerd, en met Berber Swart de stichting Ibu Indonesia opgericht. ‘Door middel van DNA test proberen wij de geadopteerde en de biologische moeder te matchen. We proberen bij zoveel mogelijk moeders in Indonesië DNA af te nemen, die (ongewild) hun kind hebben afgestaan. Helaas is dat niet even gemakkelijk. Veel vrouwen zijn analfabeet waardoor onze contactpersoon in Indonesië bij de vrouwen langs moet gaan willen we ze bereiken. Dat is enorm veel werk, maar onze kracht is om de moeders te vinden via de adoptiedossiers van de geadopteerden. Veel geadopteerden die bij onze stichting terecht komen hebben vaak al een DNA test gedaan bij MyHeritage, maar daar komt nog te weinig uit. Dit komt omdat er te weinig Aziatische mensen in de DNA-bank zijn opgenomen en er hierdoor ook minder matches uit voortkomen. Het DNA van de Indonesische vrouwen zetten wij in onze DNA-bank zodat er hopelijk meer matches uitkomen met geadopteerden. Doordat illegale adoptie nu weer in het nieuws is, krijgen we veel vragen van geadopteerden, maar ook van adoptieouders die geschokt zijn door het nieuws. Velen voelen zich belazerd. Met de stichting hopen wij steun te kunnen bieden en delen we in gesprekken onze ervaringen met elkaar. Op onze website staan ook de Nederlandse stichtingen die in de jaren 70 betrokken waren bij illegale adoptie. Geadopteerden en adoptieouders hebben veel baat bij deze informatie. Het helpt hen in de verwerking. Dat wij als stichting daarmee kunnen helpen, geeft ons veel motivatie om door te gaan.’
Rapport illegale adoptie
‘Het voelt voor mij als een opluchting dat de adopties nu tijdelijk zijn stilgezet. Er zou strenger toezicht gehouden moeten worden op de procedure rondom adoptie. Er moet gekeken worden naar de belangen van het kind en dat mis ik nu nog. Ik kan daar echt boos over worden, het is iets wat mij aan het hart gaat. Zo ben ik ervan overtuigd dat landen zelf moeten kijken naar een oplossing voor het kind in eigen land, voordat het geadopteerd wordt en naar een ander land gaat. Want een kindje vanuit een ander land hierheen halen is een enorme cultuurshock en daarmee wordt het belang van het kind in zijn eigen omgeving over het hoofd gezien. Afgelopen maanden hebben we als stichting veel contact gehad met de overheid en ook gesprekken gevoerd met Joustra die de illegale adoptie onderzoekt. We zitten op de goede weg, maar er moet nog veel gebeuren.’
Rust vinden in wie ik ben
‘Door mijn zoektocht naar mijn biologische moeder heb ik wel een stukje rust kunnen vinden. Als persoon ben ik ook veranderd. Zo ben ik veel zachtmoediger geworden en laat ik mensen dichter bij mij komen. De puzzelstukjes rondom mijn verleden passen nu wat beter bij elkaar. Ondanks dat ik nog niet alles weet. Ik voel meer innerlijke rust en vind mezelf goed zoals ik ben. Zelf ben ik nog nooit in Indonesië geweest, dat durfde ik niet. Ergens vond ik het te confronterend, want ik kom uit Indonesië maar ook weer niet. Ik ben geadopteerd en heb daardoor het gevoel dat ik tussen twee werelden in zit. Nu ben ik er klaar voor. Zo hoop ik daar ooit nog heen te gaan samen met mijn twee zoontjes en met mijn man. Mijn kinderen zijn ook indo’s dus ik wil ze de cultuur meegeven. Ik ben er alleen maar goed uitgekomen. Ik heb nog steeds de hoop om mijn biologische moeder te vinden. Al besef ik wel dat het lastiger gaat worden om überhaupt nog informatie te vinden, maar ik geef nog niet op.’
Wil jij de stichting steunen? Kijk dan eens op www.adoptie-indonesie.nl
Nani Marieke met haar twee zoontjes
