Hij was nog geen maand oud en werd getroffen door een tropische ziekte in Colombia. Doodziek kwam Guido Goossens (40) aan in Nederland, geadopteerd door de liefste ouders die hij zich maar kon wensen. Het is een gebeurtenis die Guido’s leven zo erg heeft verrijkt en tegelijkertijd een gebeurtenis die veel impact heeft op zijn leven. Er gaat geen dag voorbij zonder aan de adoptie te denken. Inmiddels heeft hij zijn geboorteland drie keer bezocht, waarvan de laatste keer dit jaar in april was. Helemaal alleen ging hij terug naar zijn land van herkomst op zoek naar antwoorden op de vragen die hem zijn hele leven bezig houden: waar kom ik vandaan en wie zijn mijn biologische ouders? Voor het eerst deelt Guido zijn verhaal, zijn zoektocht naar geluk, zoals hij het zelf noemt.
Op zoek naar zijn roots
Hij vindt het spannend om dit persoonlijke verhaal te delen, maar ook belangrijk. ‘Ik weet inmiddels dat er heel veel adoptiekinderen worstelen met het feit dat ze weinig tot niets weten over hun roots. Het is zo belangrijk dat adoptiekinderen weten dat ze niet alleen zijn.’ Zelf weet Guido eigenlijk niets over zijn roots. Het enige dat hij weet is uit welk kindertehuis hij komt en dat zijn biologische ouders heel jong waren toen hij werd geboren. ‘Helaas weet ik sinds mijn laatste reis dat ik het moet doen met het feit dat ik alleen weet dat mijn moeder 14 en mijn vader 16 was toen ze mij kregen. Het kindertehuis vertelde mij dat hun relatie instabiel was en dat ze niet voor mij konden zorgen. De precieze reden is mij nooit verteld. Colombia was in die tijd een land waar de mensen streng katholiek waren. Ik kan me voorstellen dat het als een soort schandaal werd gezien dat een veertienjarig meisje, moeder werd. Het zou ook kunnen dat ze financieel niet voor mij konden zorgen.’ Toch neemt Guido zijn biologische ouders niets kwalijk. ‘Ik ben hun dankbaar voor het leven dat ze mij gegeven hebben.’
Het boek van Guido’s leven. Dit boek ligt in Bogota. Bovenin zie je zijn eerste babyfoto en daaronder zijn adoptieouders.
Terug naar het kindertehuis
Volgens Guido heeft hij het niet beter kunnen treffen met zijn adoptieouders. ‘Mijn ouders hebben mij alle liefde en warmte in het leven gegeven. Ze gaven mij de mogelijkheden om mezelf te kunnen ontwikkelen tot de persoon die ik nu ben. Toch was ik altijd al benieuwd naar mijn eigen geschiedenis. Wat is er precies gebeurd? Waar kom ik vandaan? Samen met mijn adoptieouders, ben ik op mijn achttiende naar Colombia afgereisd. Wij zijn naar het kindertehuis gegaan. Daar werd ik door iemand rond geleid. Zij vroeg mij op een gegeven moment of ik ooit wel eens boos ben geweest op mijn biologische ouders. Eerst antwoordde ik ‘nee’, maar al gauw zei ik ‘ja, eigenlijk wel’. Het voelt toch een beetje alsof je bent afgewezen. Ze zei tegen mij: “Loop hier in Bogota eens over straat en kijk hoeveel kinderen aan hun lot worden overgelaten. Jouw ouders wisten dat je terecht zou komen in een mooie wereld vol liefde. Die wereld gunden ze jou meer dan zichzelf.” Vanaf dat moment ben ik er anders over na gaan denken, maar toch bleef ik er veel mee bezig.’
Guido bij het kindertehuis ‘Casa de la madre y el niño’ waar hij de eerste maand van zijn leven verbleef.
Strengere regels
Op zijn 28e is hij samen met zijn neef nog een keer terug gegaan naar Colombia. Zijn zoektocht ging verder, alleen werd het moeilijker om bepaalde dingen te weten te komen. ‘De regels waren aangescherpt. Ik hoorde dat ik een brief moest schrijven naar het kindertehuis, de raad van adoptie en de kinderbescherming om iets te weten te kunnen komen over mijn roots. Ik heb er zo veel moeite voor gedaan, maar helaas kwam ik niet verder. Afgelopen jaar ben ik nogmaals terug gegaan. Dit keer helemaal alleen.’
Angst is een slechte raadgever
Verschillende redenen hebben Guido doen besluiten om nogmaals terug te keren naar Colombia. Zijn vader kreeg een ongeluk met hersenletsel als gevolg. ‘Hij veranderde van een sportieve levensgenietende man in een zorgkindje. Het liet zien hoe kwetsbaar het leven is. Ook heeft mijn moeder moeten strijden tegen borstkanker. Het deed me beseffen dat het leven zomaar ineens kan omslaan. Er spookte door mijn hoofd dat als ik mijn biologische ouders ooit nog zou willen zien of eigenlijk bedanken, dat ik niet meer te lang moest wachten. Ook Isa Hoes heeft grote invloed gehad op mijn beslissing om terug te gaan naar mijn geboorteland. Ik had drie jaar geleden een gesprek met haar tijdens een werktrip. We spraken over Antonie en mijn adoptie. Isa zei tegen mij: “Je bent bang voor het onbekende hè, dat je gekwetst gaat worden als je op zoek gaat naar je roots?” Dit sloeg de spijker op zijn kop. Ze vertelde mij dat angst een slechte raadgever is en dat ik mijn gevoel achterna moest gaan. Wat had ik te verliezen?’
De band met Colombia
‘In april ben ik dus helemaal alleen terug gegaan naar Colombia. Helaas heb ik weer niks kunnen vinden, behalve dat ik erachter ben gekomen dat mijn ouders heel jong waren toen ze mij kregen en dat ze niet voor mij konden zorgen. Toch voelt die reis voor mij als een overwinning. Ik heb alles gedaan wat ik kon en dat kan mij nooit meer ontnomen worden. Ik kan nooit meer spijt hebben dat ik niet op zoek ben gegaan naar mijn roots. Inmiddels heb ik geaccepteerd dat ik mijn biologische ouders niet ken, maar ik kan wel een band met het land opbouwen. Colombia is zo’n mooi land en de mensen zijn er erg vrolijk. Dat herken ik ook in mezelf.’
Zoektocht naar geluk
De zoektocht naar zijn roots heeft zeker bijgedragen aan zijn zoektocht naar geluk. ‘Altijd was er een soort van onrust in mijn hoofd. Ik was er zo veel mee bezig en het heeft mij ook in zekere zin onzeker gemaakt. Nu heb ik eindelijk rust in mijn hoofd. Ik hoop dat andere adoptiekinderen, die ook worstelen met hun afkomst, er goed over praten met anderen. Zowel met vrienden als met iemand die er echt in gespecialiseerd is. Ik hoop dat ze net als ik dankbaar zijn voor het leven dat hun biologische ouders hen hebben gegeven en dat ze zich niet alleen voelen.’
