Cindy Zhu Huijgen werd als kind door een Nederlands gezin geadopteerd vanuit China. Door de zoektocht naar haar biologische ouders wil ze achterhalen waarom ze ter adoptie is afgestaan, en onder welke omstandigheden dit gebeurde. Uit nieuwsgierigheid naar haar geboorteland werd ze correspondent in China en schreef ze het boek ‘Dit is ook China’.
‘Als tiener was ik boos op mijn biologische ouders en wilde ik begrijpen waarom ik ter adoptie was afgestaan. Nu ik ouder ben, weet ik dat het geen zin heeft om boos te zijn. Ik weet namelijk niet onder welke omstandigheden het is gebeurd. Ik groeide op met het idee dat ik ben afgestaan vanwege de eenkindpolitiek in China, maar het is helemaal niet zeker dat het zo is gegaan. Dus ik kan mijn ouders niks kwalijk nemen.’
Opgroeien in een Nederlands gezin
‘Samen met mijn zusje, die ook uit China is geadopteerd, groeide ik op. Mijn adoptieouders konden geen biologische kinderen krijgen. Na jaren van onvruchtbaarheid kozen ze voor adoptie. Via de stichting Kind en Toekomst ben ik als een van de eerste kinderen uit China naar Nederland gekomen.
We woonden in Alblasserdam, een dorp met weinig diversiteit. Zo was ik een van de eerste niet-witte leerlingen op de basisschool. Er werden veel racistische opmerkingen gemaakt, zoals poepchinees en spleetoog. Daardoor had ik heel weinig zelfvertrouwen; ik was altijd de leerling die er anders uitzag. Nu ben ik er pas achter hoeveel gevolgen dit heeft gehad op mijn ontwikkeling als volwassenen. Ik heb altijd veel last gehad van verlatingsangst, waardoor ik lang heb geworsteld met romantiek. Altijd had ik het gevoel dat mannen mijn vriendinnen leuker vonden dan mij. Mijn vriendinnen hadden blond haar en blauwe ogen, en ik zag er anders uit.
Als ik op een basisschool had gezeten met meer diversiteit, was het waarschijnlijk heel anders gelopen. Maar voor mijn ouders was het heel normaal om mijn zusje en mij naar deze basisschool te sturen. Ze hebben gehandeld met de kennis die er toen was. Dat is ook een kritiekpunt waar geadopteerden terecht boos over zijn en ikzelf ook. Als je in die tijd een kind adopteerden, was er geen nazorg, therapie of begeleiding; niemand die keek of de adoptie goed was gegaan.’
Zoektocht naar biologische ouders
‘De zoektocht naar mijn ouders is niet makkelijk en ik ben nog maar net begonnen. Het voelt als een speld in een hooiberg. De verhalen van anderen waarbij de zoektocht is gelukt, houden me op de been. Ik heb heel lang getwijfeld of ik ze wel wilde zoeken. Zeker toen ik een tiener was. Ik worstelde ermee dat ze mij hadden afgestaan, dus waarom zou ik ze dan willen zoeken? Ook dacht ik dat het echt onmogelijk zou zijn om ze te zoeken. Maar als journalist vind ik adoptie een super interessant thema en ben ik met andere biologische ouders gaan praten. Ik kwam erachter dat ik nog steeds een trauma had van mijn eigen adoptie en dit heeft veel impact gehad op mijn leven. Dat heeft de knop in mijn hoofd omgezet om toch te beginnen aan de zoektocht naar mijn biologische ouders.
Mijn eerste stap in de zoektocht naar mijn biologische ouders was een DNA test. De kans dat je je biologische ouders daarmee vindt is klein, omdat veel mensen niet in de internationale databases zitten. Maar er zijn wel voorbeelden van mensen die met zo’n test hun broertje of zusje hebben gevonden. Daarna heb ik mijn DNA ook in de Chinese database gezet. Een volgende stap die ik in de zoektocht heb gezet was om naar mijn geboorteplaats te reizen. In het weeshuis heb ik gevraagd of ik mijn dossier mocht inzien. Dat was niet makkelijk, maar uiteindelijk is het via de lokale autoriteiten gelukt. Hierin stond onder welke omstandigheden ik zou zijn gevonden. Dit was voor mij een aanknopingspunt om verder te zoeken. Maar het is een lang proces, en zo’n zoektocht kan je niet fulltime doen. Af en toe plan ik een of twee weken in om actief te zoeken, alle dna-databases af te gaan en naar mijn geboorteplaats te gaan. Na die weken ben ik dan weer voor een half jaar niet op zoek, dus het gaat echt in fases.’
Impact van de adoptie
‘Ik ben opgegroeid met het idee dat ik ben afgestaan door de eenkindpolitiek. Het is waarschijnlijker dat ik als baby ben weggerukt bij mijn moeder, dat kan niet anders dan een trauma opleveren. In mijn leven heeft het voor een identiteitscrisis gezorgd; ik ben niet Nederlands, maar ook niet helemaal Chinees. Daar had ik het als kind moeilijk mee, want ik werd er door mijn omgeving aan herinnerd dat ik niet Nederlands ben door racistische opmerkingen. Ik was jaloers op mijn vrienden met blond haar en blauwe ogen, en op mijn nichtje, die wél op haar moeder leek. Pas toen ik naar China ben verhuisd, voelde ik mij één met de menigte en heb ik geleerd trots te zijn op mijn twee identiteiten.’
Steun
‘Mijn adoptieouders zijn altijd heel open geweest over mijn adoptie. Het was natuurlijk ook moeilijk te verbergen, omdat ik er anders uit zie dan zij. Ook als ik iets wilde weten waren ze altijd heel open hierover. Als geadopteerde is het soms wel moeilijk om hiermee om te gaan. Je wil graag meer te weten komen over je biologische ouders, maar je wil je ouders ook niet het gevoel geven dat je ondankbaar bent. Mijn vader overleed toen ik 18 jaar was. Gelukkig steunt mijn moeder me heel erg. Het doet haar wel pijn en verdriet dat ik kritisch ben op interlandelijke adoptie, maar ze is ook heel trots op me.’
Wonen in China
‘Ik woon sinds 2019 in Beijing, in China. Vaak krijg ik de vraag of ik uit Nederland gevlucht ben. Maar dit vind ik geen goede term, want dat impliceert dat er direct gevaar zou zijn. Terwijl ik me nooit echt bedreigd heb gevoeld. Het waren kleine opmerkingen, die bij elkaar heel groot werden. Van jongs af aan voelde ik me al meer thuis in China. Als kind had ik heimwee naar mijn geboorteland, terwijl ik er zelf nog nooit was geweest. Ik kom nog redelijk vaak naar Nederland. Maar als ik er dan een tijdje ben, is het wel altijd weer genoeg geweest. Dan wil ik weer heel graag naar huis.’
Dit is ook China
‘Dat mijn adoptie veel impact heeft gehad op mijn leven, blijkt uit het feit dat ik er een heel boek over heb geschreven: Dit is ook China. De uitgeverij vroeg mij of ik een boek wilde schrijven, maar ik vond dat het dan wel een zo persoonlijk en toegankelijk mogelijk boek moest worden. Wat is dan beter dan een boek schrijven over mijn adoptie en de zoektocht naar wie ik eigenlijk ben?
Met mijn boek hoop ik mensen aan te moedigen om genuanceerder over China te denken. De discussie in Nederland over China is heel erg gepolariseerd: het is óf heel negatief of juist positief. Maar China heeft twee identiteiten. Dat ziet niet iedereen, omdat we vooral berichtgeving over China krijgen via het nieuws, wat bijna altijd negatief is. Het is dus belangrijk om een breder beeld van China te krijgen, en dat hoop ik met mijn boek te bereiken.
Ook hoop ik dat dit boek mensen een genuanceerder beeld geeft van het systeem van interlandelijke adoptie. In de jaren 90 en begin jaren 0 waren er mensenhandelaren die kinderen van hun ouders weghaalden, omdat buitenlanders Chinese meisjes wilden adopteren. Terwijl dit volgens de wet niet legaal is. Het is makkelijk om als Nederlander te zeggen dat zonder deze adopties deze meisjes zouden zijn gestorven vanwege de eenkindpolitiek in China. Dit blijkt namelijk regelmatig niet te kloppen.’
Het boek Dit is ook China is verkrijgbaar via deze link
Fotograaf: Niyireth Koelmans
