Op 29 september 2016 werd de tweejarige Insiya ontvoerd uit het huis van haar oma in de Amsterdamse Watergraafsmeer, in opdracht van haar Indiase vader Shehzad Hemani. Ondanks druk van het ministerie levert India het meisje niet uit. Haar Nederlandse moeder Nadia is wanhopig, maar strijdt door.

[green_note title=”Emotie” text=”Nadia (35): ‘Veel mensen denken: die vrouw toont geen emoties, ze spoort vast niet. Geloof me: het maakt me kapot van binnen.” ]

Met een ernstige blik zegt Nadia (35): ‘Veel mensen denken: die vrouw toont geen emoties, ze spoort vast niet. Geloof me: het maakt me kapot van binnen. Maar het gaat niet om mij, het gaat om Insiya. Ik zet mezelf buitenspel. Als ik instort, krijg ik haar nooit terug.’ Dan fel: ‘We zijn het afgelopen jaar geen steek verder gekomen! Je kunt dus blijkbaar in Nederland iemand ontvoeren naar een land waar een ingewikkelde diplomatieke relatie mee bestaat, waarna er wordt gezegd tegen de achterblijvende ouder: “Heb geduld, we voeren stille diplomatie.” Het gaat om een kind; mijn kind! Zelf heb ik me altijd netjes aan de regels gehouden. Ik heb rechtszaken gevoerd en ervoor gezorgd dat ik wettelijk in mijn recht sta. Waarom eigenlijk? Want het heeft niets uitgemaakt. Ik ben ontzettend boos en teleurgesteld. Maar ook verbaasd.’

Vóór 29 september 2016

‘Ik ben en voel me een échte Mokummer,’ zegt Nadia. Ze werd in 1982 in Amsterdam geboren. Haar ouders waren vijf jaar eerder vanuit Azië naar Nederland gekomen, waar ze hoopten op een beter leven. Ze kregen drie kinderen, die ze stimuleerden goed hun best te doen op school. ‘Ik was de middelste en heel ambitieus. Het leren ging me goed af en op het vwo droomde ik ervan bij de Verenigde Naties de vrouwelijke Kofi Annan te worden.’ Na haar eindexamen nam ze een tussenjaar en reisde door Azië en Australië. ‘In Azië merkte ik dat ik té westers was, ik hoorde er niet meer bij.’

Terug in Nederland startte ze met de studie psychologie, die ze met succes zou afronden. Tijdens haar studie deed ze vrijwilligerswerk, onder andere voor de jongerenafdeling van een politieke partij en bij culturele evenementen. Zo ontmoette ze in 2005 op het International Indian Film Academy Award Festival dat in Amsterdam werd georganiseerd, de Indiase zakenman Shehzad Hemani. ‘De vlam sloeg niet meteen over. Maar hij bleef berichtjes sturen. Hij was regelmatig voor zaken in Europa en dan nodigde hij me uit voor een kop koffie. In 2010 zei hij dat hij met me verder wilde. Aanvankelijk zei ik nee, maar hij bleef erg attent. Uiteindelijk werd ik toch verliefd.’

[green_note title=”Bruiloft” text=”Het huwelijksfeest was één grote netwerksessie. Ik moest alleen mooi zijn en mijn mond houden. Ik zei: “Ik heb ook een mening.”” ]

In 2011 trouwden ze in India. De bruiloft duurde drie dagen, er waren honderden gasten, ze droeg vier bruidsjurken. ‘Het moest larger than life. Het huwelijksfeest was één grote netwerksessie. Ik moest alleen mooi zijn en mijn mond houden. Ik zei: “Ik heb ook een mening.” Dat was niet de bedoeling. Shehzad zei tegen iedereen: “Mijn auto’s importeer ik uit Duitsland, mijn interieurinrichting komt uit Italië en mijn vrouw is Europees.” Ik was een statussymbool.’

Na hun huwelijk ging ze terug naar Nederland, want ze wilde niet in India wonen. Shehzad zou zijn hoofdkwartier in Londen vestigen, zodat ze vaak bij elkaar konden zijn. “Hij werd echter steeds afstandelijker. Ik wilde met hem praten, maar dan zei hij: “Waarom zeur je zo?” Hij vertelde toen dat hij failliet was en dat het daardoor kwam. Ik toonde begrip en zei dat hij niet bang hoefde te zijn dat ik hem zou verlaten. Hij vertelde me niet dat hij miljoenen had weggesluisd naar buitenlandse banken.’ Hun relatie werd steeds ‘ongezonder’. Ze raakte emotioneel afhankelijk van hem, verlangde naar zijn liefde. ‘Maar hij kleineerde me continu. Als we ergens heen moesten en ik me mooi had aangekleed, zei hij: “Draag je dat? Laat maar, ik ga alleen.” Hij gaf me het gevoel dat het allemaal mijn schuld was.’

Ze reisde op en neer tussen Nederland, Dubai en India. ‘Als er iets was wat hem niet zinde, was het: “Hier heb je een ticket, rot maar op.” Een paar keer heb ik gezegd: “Nu is het klaar, stuur me de scheidingspapieren.” Maar dan kwam hij smekend terug en beloofde beterschap. Ik bleef in het sprookje geloven. Ik geef niet snel iets op.’

[green_note title=”Zwanger” text=”Tijdens de zwangerschap werd ik ziek. Hij raakte geïrriteerd en zei: “Waarom pleeg je geen abortus als je het niet aankunt?” Ik voelde me zó eenzaam.” ]

Hoewel niet gepland raakte ze in 2013 zwanger. Ze was blij, maar Shehzad schrok. ‘Tijdens de zwangerschap werd ik ziek. Hij raakte geïrriteerd en zei: “Waarom pleeg je geen abortus als je het niet aankunt?” Ik voelde me zó eenzaam. Maar ik schaamde me ook en durfde er met niemand over te spreken. Hoe vertel je dat je een slecht huwelijk hebt, maar toch bij je partner blijft?’ De bevalling in Nederland ging voorspoedig. Shehzad stond op de gang te wachten. Trots liet ze hem hun dochter zien. ‘De zuster wilde Insiya aan hem geven, maar hij zei: “Eerst schoonmaken!” Ik was verbaasd en zag nauwelijks emotie bij hem.’

Zes weken later ging ze met Insiya, die een Nederlands paspoort had gekregen, mee naar India. Ze reisden apart, want Shehzad wilde niet met een huilende baby vliegen. In Mumbai moest ze in de auto blijven wachten, terwijl haar man zijn ouders hun kleindochter toonde. ‘Vreselijk. Ik heb enorm gehuild. Maar zijn moeder mocht me niet, ze vond me te mondig. Twee jaar lang ging het zo door. Hij heeft nooit Insiya’s luier verschoond, haar nooit gevoed. Toch was ik elke keer blij hem te zien als hij naar Amsterdam kwam. Maar intimiteit was er niet meer. Ik vond dat een probleem. “Heb je een ander?” vroeg ik, maar hij ontkende.’ De ruzies werden erger en erger. ‘Een keer had ik een uur mijn telefoon niet opgenomen. Weer thuis pakte hij mijn telefoon af en hield die onder de kraan. “Dat zal je leren,” zei hij en sloeg me. Hij heeft me toen een paar dagen opgesloten. Tegen zijn vrienden schilderde hij me af als een gestoord kreng dat geld van hem eiste en niets uitvoerde. En tegen mij viel hij zijn vrienden af. De een was coke-verslaafd, de ander corrupt, de derde bedroog zijn vrouw. Zo hield hij alles en iedereen gescheiden.’

[green_note title=”Scheiding” text=”‘Hij was woest. Hij zou me kapotmaken, beloofde hij me. Daar is hij nu dus al 2,5 jaar mee bezig.” ]

Nadat het in april 2015 tijdens een vakantie in Dubai opnieuw uit de hand was gelopen en hij geen contact meer opnam, besloot Nadia de scheiding door te zetten. ‘Hij was woest en heeft toen iedereen in mijn omgeving via social media benaderd: mijn vader, vrienden, kennissen, oud-collega’s. Hij zou alle vuile was over mij buiten hangen, liet hij hen weten. “The games begin now,”appte hij. Hij zou me kapotmaken, beloofde hij me. Daar is hij nu dus al 2,5 jaar mee bezig. En hij zal doorgaan tot ik kapot ben.’ Ze laat berichten op haar telefoon zien. Schunnige plaatjes met daarop teksten als ‘slet’, ‘hoer’ en ‘golddigger’. ‘Dit stuurt hij naar iedereen.’

29 september 2016

Maar niets haalt het bij het meest vreselijke dat haar overkwam: de ontvoering van haar dochter. Het begon ermee dat ze berichtjes van Shehzad kreeg waaruit bleek dat hij precies wist waar ze was geweest. Ook merkte ze dat ze werd gevolgd. Een garagehouder vond toen gps-trackers in haar auto. Nadat ze aangifte had gedaan, namen de bedreigingen toe. ‘Shehzad gaf me twee opties: je komt terug of je pleegt zelfmoord.’

Van de politie kreeg ze een aware-systeem; ze hoefde maar op een knop te drukken en ze zouden ingrijpen. Eén rechercheur werd fulltime op de zaak gezet.

Shehzad liet zich echter niet afschrikken. Hij vertelde Nadia dat hij zijn dochter bij haar zou laten weghalen. Van een omgangsregeling onder toezicht, zoals die door de Nederlandse rechter werd toegekend, wilde hij niets weten. Hij startte zelf gerechtelijke procedures, maar toen het via deze weg niet lukte zijn dochter te krijgen, huurde hij louche figuren in om Insiya te ontvoeren. In januari 2016 werd een eerste poging verijdeld, een tweede in april 2016 eveneens. ‘Het ging om Britse oudcommando’s en voormalige Israëlische elite-soldaten. Ze werden aangehouden, maar door een fout weer vrijgelaten. Ik wist dat hij nooit zou opgeven. Hij liet me dat ook weten. Hij gaf zelfs aan hoe hij haar zou ontvoeren: hij zou niet via Schiphol vliegen, maar via Brussel of Duitsland.’

Toen werd het echter een tijdje stil. Haar rechercheur zei: ‘Ik denk dat hij heeft ingezien dat het niet lukt.’ Nadia: ‘Ik dacht: als hij het zegt.’

Zeven dagen later werd Insiya ontvoerd uit het huis van Nadia’s moeder, terwijl zijzelf met de auto op pad was. Drie mannen drongen het huis binnen en beweerden een gerechtsbevel te hebben van de Indiase ambassade. Twee van hen pakten een krijsende Insiya vast en renden naar een gereedstaande auto, de derde man molesteerde ondertussen Nadia’s moeder en werd met hulp van omstanders op straat overmeesterd. ‘Met een taser heeft hij mijn moeder bewerkt, ze zat onder de blauwe plekken. Deze dader zit nog vast, maar houdt zijn mond.’

Nadat Nadia telefonisch was ingelicht, waarschuwde ze meteen de politie dat de ontvoerders op weg waren naar Duitsland.

Waarom is Insiya nog niet terug?

In 2016 zijn er 251 kinderen van en naar Nederland ontvoerd. ‘Maar we maken zelden mee dat het op zo’n gewelddadige manier gebeurt als hier,’ zegt Mr. Coşkun Çörüz, directeur van Centrum Internationale Kinderontvoering (IKO). India heeft het Haags Kinderontvoeringsverdrag niet ondertekend en mede dat maakt deze zaak zo complex. ‘Het land kan dus niet worden aangesproken op de juridische spelregels die zijn opgesteld. De ouder is dan aangewezen op een oplossing via diplomatieke kanalen en de juridische mogelijkheden in het land waar het kind naartoe is ontvoerd. Vaak gedijen zulke zaken niet bij publiciteit. Staten willen geen gezichtsverlies leiden en daarom wordt de diplomatieke weg in stilte bewandeld.’ Dat vergt veel geduld van de achterblijvende ouder, weet hij. Ook misdaadjournalist John van den Heuvel, die de zaak behandelt in zijn programma Ontvoerd, is zich daarvan bewust. ‘Momenteel kan ik weinig meer doen dan dit onder de aandacht houden, de autoriteiten blijven benaderen en met Nadia overleggen over de tactiek.’Zowel Çörüz als Van den Heuvel blijven optimistisch. ‘Het is moeilijk,’ zegt Çörüz. ‘Maar haar terugkeer is niet onmogelijk.’ Ook in andere zaken die Van den Heuvel volgde kwam er vroeg of laat een oplossing. ‘Ik vertrouw op een goede afloop. Ik hoop dat de vader snel inziet dat hij zijn dochtertje hiermee een deel van haar jeugd ontneemt.

STEUN ONZE ACTIE OM INSIYA TERUG TE KRIJGEN

Door deze nieuwjaarswens van Nadia aan Insiya te delen via Facebook, Instagram of Twitter, steun jij onze actie.