Monique leerde Wendy kennen toen ze meedeed aan het programma This time next year, omdat ze wilde genezen van haar eetstoornis. Het was haar grootste wens om zwanger te worden, wat lukte. Ze beviel van een kerngezonde baby! Voor wendyonline.nl blogt ze over hoe het haar als nieuwe moeder vergaat.
Daar stond ik dan met mijn spullen voor een middeleeuws klooster. Het gebouw gaf iets dreigends en de kerkklok ernaast liet elk kwartier van zich horen.
Naar een trauma kliniek
De dag was aangebroken dat ik acht dagen lang naar een trauma kliniek ging. Elke dag van 8.30 tot 20.30 uur therapie. Daarbij ook nog twee keer per dag EMDR of een andere vorm van trauma verwerking. Ik was ongelooflijk zenuwachtig om dit aan te gaan, maar daarnaast was dit ook het moment om mijzelf dit te gunnen. Want ik liep hier al zolang mee en de reguliere GGZ kon mij en vele anderen met mij in de kliniek niet bieden wat ik en zij ook nodig hadden. Dat werd mij al vrij snel duidelijk toen ik de welkomstboodschap had gehoord.
De kliniek voelde van binnen niet als een kliniek aan. Het had een rustgevende uitstraling met veel kleur. Ook mijn slaapkamer was zo ingericht dat het meer voelde als een hotel kamer. Totaal geen wit te bekennen. Zo fijn was dat. Heimwee had ik voor het eerst in mijn leven niet. Ik voelde dat dit goed was en deze mensen konden mij vast helpen. Ze waren er immers van overtuigd, dat had ik in de vele intakes vooraf begrepen. Het rooster was vol en in het begin was het moeilijk te vinden waar je moest zijn voor elk therapie uur. Wat een doolhof in zo’n oud klooster zeg!
Psychomotorische therapie
Mijn eerste uur was PMT. ik had daar een allergie voor opgebouwd. Tot op heden zag ik daar het nut niet van in. Dat was hier wel anders. De oefeningen die we deden zetten mij aan het denken. En voor het eerst voelde ik boosheid opkomen. En daar werd goed op ingespeeld. Voor ik het wist stond ik onder begeleiding op een boksbal te slaan. Zó dat was heerlijk. De boosheid had voor het eerst ruimte gekregen en die ruimte was hard nodig. Ik had al die jaren zoveel opgekropte woede dat ik voor mijn gevoel kon ontploffen. Het kwam er alleen niet handig uit. Meestal pas na een hele reeks opgestapelde ergernissen. En dan was het inderdaad een ontploffing tot gevolg. Niet zoals ik het wilde. Dat voelde nu anders. Die allergie had ik ook voor beeldende therapie. Want waarom zou ik gaan knutselen? Dat hoefde ik gelukkig ook niet, want deze therapie moest aansluiten bij EMDR.
Eye Movement Desensitization and Reprocessing
Pas na vier sessies EMDR had ik een idee wat ik met deze therapie kon gaan doen. Ik moest ergens mee gooien. Een groot leeg vel, een schort voor en een hele bult verf maakte mijn boosheid tot een kunstwerk. Ik ging letterlijk gooien met verf en voor het eerst na een hele lange tijd voelde ik vrijheid. Het voelde zo vrij om het van mij af te gooien. Alleen wist ik niet wat ik met dat gevoel erna moest doen. Verdriet kwam omhoog en dat vond ik lastig. Het was niet fijn om verdrietig te zijn want dat voelde kwetsbaar en dat mocht ik niet zijn want dat verdiende de dader niet. Dat zat bij mij aan elkaar gekoppeld.
Bij EMDR kwam het verdriet er ook uit. Ik bleef maar huilen en kon niet meer stoppen! Alle blokkades waren eraf en de tranen hadden de vrije loop gekregen. Ik wist niet meer wat ik moest doen? Wanneer stopte dit? De psycholoog vond het een goede ontwikkeling en ging gewoon door met EMDR. Ondertussen moest ik haar vingers volgen, trappen met mijn voeten, hoofdrekenen, vertellen wat ik voelde en voor me zag aan beelden, en dan waren er ook nog de buzzers in mijn handen die ervoor zorgden dat ik niet in dissociatie raakte door de heftigheid aan beelden en gevoel wat daarbij kwam kijken. Ik dacht dat ik gek werd, kon niet meer nadenken en opeens na een aantal intensieve sessies plop weg was het nare gevoel en toen ik dat merkte moest ik een veilige plek creëren. Ook dat werkte. Ik moest daarna de gebeurtenis een paar keer opnieuw vertellen en het deed me niks meer. Ik was zo blij dat ik eindelijk van één beeld af was. Ook het tweede beeld kon ik op deze manier afsluiten. Nu de rest nog.
Het eet moment
Ook het eten was van te voren ingekaderd. Want ik bleek niet de enige te zijn die moeite had met bepaalde dingen te eten door het trauma. Omdat er een keuken was die dat allemaal zo goed mogelijk probeerde te regelen kon dit ook. Alleen moesten we door Corona voordat we onze maaltijden konden pakken in een rij staan omdat er maar twee personen per keer naar binnen mochten. Dit zorgde ervoor dat je zeker 20 minuten moest wachten. De spanning was bij mij al hoog voor elk eet moment, dit werkten zeker niet mee. Ik was zo gespannen dat elke hap extra moeilijk was. En omdat ik opeens met vreemden aan tafel zat die veel minder aten dan mij was mijn eetstoornis ook extra aan. Al het vertrouwde viel weg en nu moest ik met ander brood, boter, beleg etc. toch eten wat er op mijn lijst stond. Dat vond ik echt lastig. Ik kon het niet verbloemen en de psycholoog waar ik na de lunch was maakte er gelijk werk van, zodat ik niet meer hoefde te wachten voor elke maaltijd. Ik mocht onder begeleiding voor dringen. Dat voelde de eerste paar keer ongemakkelijk, maar al gauw wist iedereen het en was het goed. Ook het avondeten was al een uitdaging op zich, want ik kon het niet zelf klaarmaken. En wat er op het menu stond wist ik van te voren ook niet. Spannend, maar ik heb het wel gegeten en ook wat ik moest eten volgens de eetlijst. Ook weer een overwinning, waar ik trots op ben.
En dan hebben we nog Corona…
Door Corona liep de behandeling anders dan normaal. Want het was maar 8 dagen in plaats van 16 of 24 dagen. Dat laatste was voor mij beter geweest, want ik denk dat ik er dan zo goed als vanaf was geweest. Helaas is dat nu niet het geval en moet ik ambulant verder. Corona is voor mij sowieso lastig geweest het afgelopen jaar. Alles ging anders qua behandeling of stopten. De structuur was weg en opeens stond alles op pauze. Die pauze maakte mij angstig en onrustig. Dat is nu wel minder omdat je eraan went. Ik mis de vrijheid om ergens heen te gaan zonder er bij na te hoeven denken, gewoon gaan waar je zin in hebt. Ook het knuffelen met de dierbare mensen om mij heen mis ik. Gelukkig mag er nu steeds wat meer en daar ben ik blij mee. De onzekere tijd begon al in mijn zwangerschap en dat dat zo lang zou duren had ik van te voren niet verwacht. In het begin was ik heel bang voor Corona, en dat komt ook door de vreselijke beelden die ik zag op tv. Maar hoe langer het duurt hoe meer ik gewend ben geraakt aan het idee dat er een virus is.
Natuurlijk wil ik het niet krijgen en doe ik daar ook mijn best voor om de maatregelen op te volgen, maar het went. Wat niet went is de beperking aan hulp binnen de reguliere GGZ. En dan heb ik het voornamelijk over hulp voor de eetstoornis. Want daarin zou ik vast niet de enige zijn die erg lang moet wachten op een goede behandeling. En al helemaal als je PTSS of een andere stoornis ernaast hebt. Ik dacht dat ik de juiste behandeling had gevonden, maar die GGZ instelling richtten zich alleen op jeugd en als volwassenen mocht ik daar niet blijven. Nu sta ik weer op de wachtlijst en dat is frustrerend. Ik wil wel, maar tot op heden is het mij niet gelukt om de juiste zorg te krijgen. Logische dat zoiets als een eetstoornis dan al helemaal in je systeem zit en er moeilijk meer uit te krijgen is. Toch kan ik zeggen dat het langzaam de goede kant op gaat. En dat zit hem in kleine dingen, zoals een keer een hapje nemen van iets engs of pannenkoeken gaan eten. Of niet gelijk wandelen na het eten maar op een ander moment. Ik hoop dat ik met de juiste behandeling dat monster voor eens en voor altijd achter mij kan laten. Want dat monstertje heeft veel invloed en dat is niet de beste invloed. Elke stap ik er één… En Pepijn mijn allerleukste en meest dierbare bezit helpt mij ook om een gezonde mama te worden
Lees ook deze blogs van Monique:
