anorexia

Monique heeft anorexia en beviel van een kerngezonde baby: 'Trots dat mijn lichaam een kind kon dragen'

Monique leerde Wendy kennen toen ze meedeed aan het programma This time next year, omdat ze wilde genezen van haar eetstoornis. Het was haar grootste wens om zwanger te worden, wat lukte en onlangs beviel ze van een kerngezonde baby! Hoewel Monique een zware zwangerschap had, weken stil moest liggen en ook nu na de bevalling nog moeite heeft met haar nieuwe lichaam, realiseert ze zich ook wat voor mooi wonder het is dat haar lichaam een kind heeft gedragen.

Een klein jongetje is geboren! Kleine handjes, grote ogen en een bak liefde is ons gegeven. Dit kleine jongetje heeft het onwijs goed gedaan. Keihard hebben we samen gevochten om hem gezond op deze wereld te zetten. Liggen, liggen en nog eens liggen. Pfff, ik kon de bank niet meer zien. Niemand had verwacht dat we 37.4 weken zouden halen. Na 24 weken moest ik veel rust nemen door teveel harde buiken. Vervolgens ging mijn baarmoedermond verspringen en moest ik helemaal plat liggen. Gek werd ik ervan. Maar toen ik dit kleine jongetje begon te voelen en het echt begon te worden in mijn hoofd dat ik zwanger was en niet iemand anders, kon ik het beter relativeren. En ook accepteren. Ik moest dit doen voor hem. Maar ja een eetstoornis heb je ook tijdens de zwangerschap en dat monstertje in mijn hoofd begon te schreeuwen!!! Niet eten hoor! Niet doen, kijk dan je bent dik en je komt elke week al aan. Dat gaat de verkeerde kant op! Maar wat dat monstertje niet besefte, is dat dat een baby was dat groeide en niet vet. Dus het werd nog harder vechten om wel te eten en in goed overleg met de diëtiste een eetlijst te maken waar ik niet misselijk van werd, maar wel op een gezonde manier van aankwam. Het behapbaar houden en elke keer die mantra af te spelen; je bent zwanger, het is door de baby dat je aankomt. Het stemmetje bleef, maar mijn eigen stem ook en die wilde alles doen om deze jongen te laten groeien en ervoor te zorgen dat hij niks te kort kwam.'

Een kerngezonde baby

Dat is gelukt en hoe;). Op 6 september j.l is Pepijn geboren met 3120 gram. En 48 cm lang. Het was niet de planning want op 14 september stond de keizersnee gepland. Ik had al een vermoeden dat ik die datum niet ging halen. Op 1 september had ik wat vocht verloren, maar omdat dat eenmalig was vond het ziekenhuis het geen reden voor extra controle. Vijf dagen later kon ik ' s nachts niet slapen door buikkrampen. Die ochtend voelde ik me anders en weer verloor ik wat vocht. Na wat wikken en wegen toch maar het ziekenhuis gebeld en ik moest direct komen voor controle. Dat die bewuste dag zo anders eruit zou zien hadden we niet verwacht. In het ziekenhuis bleek dat ik al vijf dagen met gebroken vliezen rond liep, en toen dat bekend was ging het snel. Ik kon het psychische niet verwerken toen de arts zei: 'Jullie zoon wordt vanavond nog geboren!' De tranen sprongen in mijn ogen en ik dacht alleen maar: is dit wel goed voor hem? Wat als hij hier iets aan overhoudt? De verpleegkundige stelde mij gerust. Alles ziet er goed uit, het komt goed. De voorbereiding voor de keizersnee werd getroffen en toen begon het lange wachten tot de OK vrij was. Voor mij was nog een spoed keizersnee en daarna zou ik zijn. Na 4,5 uur wachten was het eindelijk zover, ik mocht naar de OK. Intussen waren de weeën ook op gang gekomen. Op de pijnlijke ruggenprik na was de keizersnee voor ons beiden een mooie ervaring. Er hing een fijne sfeer en mijn bevalplan was door iedereen gelezen. Hierdoor kreeg ik meer vertrouwen en kon ik het over mij heen laten komen. Het enige wat ik voelde was wat trekken aan mijn buik, maar pijn deed dat niet. Na tien minuten werd Pepijn omhoog gehouden en ging het blauwe scherm voor even weg. Ons mannetje begon te bewegen en de bloed spetters vlogen alle kanten op. Hierdoor werd ik licht in mijn hoofd, en ging het blauwe scherm snel weer naar beneden. Het besef dat dat ons kind was dat omhoog werd gehouden moest nog komen. Het ging zo snel dat ik voor mijn gevoel een paar keer knipperde en het moment weer weg was.

Klem

Omdat Pepijn zo klem had gezeten moesten ze hem met drie man sterk eruit halen. Zijn hoofdje was aan één kant ingedeukt en blauw. Nadat hij was gecontroleerd kwam hij compleet overstuur terug. Ze legde hem bij mijn hoofd neer en toen hij mijn stem hoorde werd hij rustig. Dat raakte mij. Wat onwijs mooi dat zo’n klein mensje mijn stem al herkent en dat dat hem vertrouwen geeft.

Wennen was het wel, dat hij er opeens was en mijn buik leeg was. Maar ook heel fijn dat ik niet meer zo bang hoefde te zijn dat hij te vroeg geboren zou worden of dat ik niet genoeg rust nam. De verantwoordelijkheid is nu niet meer alleen aan mij, we hebben die nu samen. Mijn buik was wel geslonken na de bevalling, maar zeker niet zoals hij was en dan nog een wond erbij, dat vond ik lastig om te ervaren. Ik wist niet goed wat ik ermee aan moest. En dat maakte me onzeker. Ik vroeg aan anderen  hoe zij dit hadden ervaren, en kreeg terug dat ik geduld moest hebben. Wat ik eigenlijk graag wilde weten was hoe anderen met eetstoornis gedachten dit deden. Hoe ervaarden zij hun lichaam na de bevalling en hoe gingen zij met die eetstoornis gedachten om? Ik kon dit onderwerp nergens terug vinden. Het is extra lastig om met je nieuwe lichaam om te gaan als je er ervoor er ook al geen vriendjes mee was. Toch was ik ook een beetje trots op mijn lichaam dat het een kind heeft kunnen dragen. Kleine Pepijn lag naast mij in het ziekenhuis bed en ondanks dat ik dat ingewikkeld vond en de beweegdrang ook weer begon toe te nemen, en alle onzekerheid rondom het eten in het ziekenhuis wat allemaal anders was, kon ik mijn ogen niet van hem afhouden. Zo klein en alles zit erop en eraan. Trots dat ons dit gegeven is. Dit kleine mannetje zou voor altijd bij ons zijn.

Meer verhalen lezen van Monique:

Monique heeft een eetstoornis en is zwanger

Monique over haar gevecht tegen anorexia: ‘ik vecht iedere dag tegen een stem in mijn hoofd’