Monique leerde Wendy kennen toen ze meedeed aan het programma This time next year, omdat ze wilde genezen van haar eetstoornis. Het was haar grootste wens om zwanger te worden, wat lukte en 5 maanden geleden beviel ze van een kerngezonde baby! Voor wendyonline.nl blogt ze over hoe het haar als nieuwe moeder vergaat.
Wat zie jij er goed uit! Wow, alweer helemaal slank zo kort na de bevalling. Hoe doe je dat toch? Waar is je buik? Dit is zo maar een greep uit de verschillende soorten opmerkingen die ik kreeg na de geboorte van Pepijn. Terwijl dit tegen mij gezegd werd ging mijn hoofd hiermee aan de haal. Ze moesten eens weten, dacht ik als eerste. Om vervolgens boos te worden op mijn behandelaar die beweert dat ik veel te mager ben en er niet goed uit zie. Dat is nogal tegenstrijdig. Wordt anorexia verheerlijkt? Is dat hoe je eruit hoort te zien? De woorden waren niet het probleem, dat zijn woorden, maar de blik deed het hem. Al scannend over mijn hele lijf zag ik dat ze wilden dat ze er ook zo uit zagen. En dat zette mij aan het denken. Waarom wordt te mager zijn verheerlijkt? Misschien dat mijn dikke winterjas de boel goed verhult en dat een echte goede scan niet mogelijk was, dat kan ook. Maar alsnog is dit niet hoe je wilt zijn en al helemaal niet hoe je je wilt voelen. Met kleding is het misschien nog iets, maar zonder niet. Een wandelend skelet wil je niet zijn! En nee, dat zie ik zelf niet, dat klopt. Ik zie een persoon die zelfs iets aan de zware kant is. Maar diep van binnen weet ik dat dat niet klopt. Waarom zou ik anders zoveel lichamelijke klachten en slechte bloeduitslagen hebben? Waarom zou ik anders een laag getal op de weegschaal zien? Er moet iets kloppen van wat mijn behandelaar beweert. Maar toch ga ik liever mee met die mensen die zeggen dat ik er goed uit zie, want dan hoef ik niet aan te komen. Dat vindt de stem in mijn hoofd die toch al vindt dat het nu meer dan goed is wel prettig.
Misbruik
Het gaat niet om het aankomen op zich maar meer om wat jaren lang tegen mij is gezegd tijdens het misbruik: hoe meer er van jou is, hoe beter. Ik werd gedwongen om meer te eten. Als ik nu aankom heb ik voor mijn gevoel het lijf dat ik vroeger had en is het mijn eigen schuld als het nog een keer gebeurt. Ik had immers vroeger ook meer lichaam dan nu. Dit zit zo diep dat als het getal op de weegschaal omhoog gaat ik gelijk beelden zie en gevoel van het misbruik voel. Dit is zo naar dat het daarom mij tot op heden niet lukt om gezond te worden. De wil is er wel, heel sterk zelfs. En daarom vecht ik door. Intensieve EMDR is heftig maar wel nodig om voor eens en voor altijd met dat gevoel en de bijbehorende beelden af te handelen. Weg zullen ze nooit helemaal gaan, maar het moet mijn leven niet meer beheersen. En ik heb hoop dat dat mij gaat helpen. De opmerkingen die ik kreeg zijn goed bedoeld, dat weet ik, maar wat voor eetstoornis je ook hebt: dit soort opmerkingen gaan met je aan de haal. Voor iemand die daar geen ervaring mee heeft is dit lastig. Wat je ook zegt, het zal door iemand met een eetstoornis verdraaid worden in zijn of haar hoofd. Wat de eetstoornis maar gunstig vindt. Erg lastig voor beide partijen.
Ik vind het fijn om na zo’n vraag of te vragen wat anderen precies bedoelen. Waarom vinden ze me er goed uitzien? Dan kom je meestal tot de conclusie dat vreemden maar wat zeggen en niet bewust nadenken over wat ze zeggen. Want ze kennen je immers niet en willen gewoon wat aardigs zeggen. En dat is prima 😉 Ach in herstel zijn van een eetstoornis is ook niet makkelijk. Tegen diegenen die zich in mijn verhaal herkennen, zou ik willen zeggen: geef niet op en vecht door! Want ook voor ons moet een leven zonder eetstoornis mogelijk zijn, ook al lijkt dat nu nog ver weg.
Liefde
De (goedbedoelde) adviezen die je als kersverse moeder krijgt, zijn niet anders. In het begin ergerde ik mij eraan en kreeg ik het gevoel dat ik het niet goed deed. Of zelfs helemaal niet kon. Dat kwam ook door de postnatale depressie. Dat is echt ongelooflijk rot om mee te maken. En dat is nog zacht uitgedrukt. Alles voelt zwart, tranen die maar bleven komen, angstige beelden die zich opdrongen. Die beelden waren het ergst. Ik zag telkens voor me dat Pepijn iets ergs overkwam. Ik werd daar zo angstig van dat ik hem niet meer durfde op te pakken of alleen met hem durfde te zijn. Onze kraamzorg had dat heel snel door en trok aan de bel. Hierdoor kreeg ik hulp en kon ik mijn angsten delen. Dat was fijn. Gelukkig verdwenen deze angsten op een gegeven moment vanzelf. Blijkbaar ben je er gevoeliger voor om een postnatale depressie te krijgen als je PTSS hebt. Ik wist dat niet. Als ik het had geweten dan had ik zelf eerder aan de bel kunnen trekken. Want ik merkte al vrij snel dat ik afkeer kreeg naar Pepijn toe en steeds onzekerder werd. Gelukkig is dit goed gekomen en ging de zon ook voor mij schijnen;), met de bijbehorende liefde. De band werd sterker tussen ons, en nu smelt ik als ik Pepijn zie of in mijn armen heb. Ik ben daar zo dankbaar voor dat ik dat nu ook mag en kan voelen. Wat eerst zo ver weg leek is nu zo dichtbij.
Trots
En die (goedbedoelde) adviezen maken mij niet meer onzeker. Ik heb er een paar opgeslagen in mijn moederhart en gebruik ze waar nodig. Ik ben als moeder gegroeid en zekerder geworden. Ik zie wat mijn zoon nodig heeft en spring daar op in. Oké, soms heb ik ook geen idee meer wat ik moet doen als hij blijft huilen en ik alles heb geprobeerd, maar dat is normaal weet ik nu. Elke ouder loopt daar tegenaan en dat betekent niet dat je het niet kunt. En wat ik bij mijn gewichtstoename nog moeilijk vindt om te zeggen vind ik niet moeilijk als het om het moederschap gaat. Dan durf ik gerust te zeggen dat ik trots ben op mezelf en op hoe ik het nu doe als moeder. Al het begin is moeilijk en al helemaal als je een nieuwe rol krijgt. Ik groei nog elke dag in mijn nieuwe rol en Pepijn groeit mee. Maar dan in de lengte. 😉 Dit mannetje doet het onwijs goed en als hij lacht dan ben ik alles vergeten en is Pepijn het enige wat telt. Zo mooi en bijzonder is het om mee te mogen maken. Elke dag ben ik er nog dankbaar voor. Wat mij nog in de weg staat is de eetstoornis op momenten dat ik moet eten of aan het eten ben en Pepijn mij nodig heeft. Maar daarover de volgende blog meer.
Lees ook deze blogs van Monique:
https://www.wendyonline.nl/monique-heeft-een-eetstoornis-en-is-zwanger/
