fbpx

Sharon over de geboorte van dochter Maliya: ‘Het is zo eigen’

Zangeres Sharon Doorson werd vorig jaar juni moeder van dochter Maliya. Die kwam stormachtig graag het leven van Sharon en haar liefde Brunno binnen. ‘Binnen een halfuur was ze er.’

Het is dat het serieus om een bevalling gaat, anders zou je buikpijn van het lachen krijgen. Alsof er een reeks Laurel en Hardy-scènes wordt nagespeeld, zo herinneren Sharon Doorson en haar lief Brunno Monteiro Tavares zich levendig de nogal stormachtige komst van Maliya op 10 juni 2018. De prachtige baby kondigde zich zo snel aan dat een ongekende race richting ziekenhuis noodzakelijk was.

Vliegensvlug

Sharon: ‘Ik was echt in paniek. Ik kreeg een enorme persdrang toen Brunno ging inparkeren, echt van: woeaah! Ze komt eraan! Brunno riep nog: “Nee! Inhouden, Sharon, inhouden!” Ik dacht: het zal ons toch niet gebeuren dat ik in de auto ga bevallen. Maar toen moesten we in een rolstoel en daar moest een twee-euromuntje in en dat had Brunno niet. Dus ik kwam als een soort exorcist naar binnen: waah, ik kan niet meer! De verpleegsters schrokken zich rot.’

Brunno: ‘Ik stond daar op de ramen te bonken om aandacht te krijgen. Toen ik eindelijk een muntje had en haar in die rolstoel kreeg, vergaten we de rem weer. O, dat past zo bij ons. Altijd rennen, vliegen. Blijkbaar deed Maliya er meteen aan mee. Binnen een halfuur was ze er. Een storm.’ In allerijl waren de ouders van Sharon gearriveerd. ‘Die kwamen Brunno tegen op de gang: “En, hoe doet ze het?” “Eh ja, geweldig, ze is al geboren.”

Nieuw hoofdstuk

Brunno: ‘Je moeder duwde me nog net niet opzij van schrik, het was echt van: waar is ze? Ik zei: “Even wachten, ze zijn haar nog aan het hechten.” Dat was meteen de reden waarom ik op de gang liep. Ik heb iets met naalden en bloed.’ Hij scrolt op zijn laptop langs talloze foto’s van de pasgeborene. Brunno: ‘Het was emotioneel, hoor. Ik kon het bij het doorknippen van de navelstreng allemaal nog niet bevatten. Ik jankte als een klein kind. Ik heb eerst een paar stappen achteruit gedaan, het was gewoon te veel. Sharon zei: “Kom, kom naar je kind kijken.” Maar ik was zo’n bom van emotie. Ze was er. Een nieuw hoofdstuk, het mooiste wat er is. Nu ging het beginnen.’

Carrière

Sharon kreeg een paar jaar geleden al die serieuze kinderwens. ‘Maar ik was altijd met mijn carrière bezig. Brunno ook, hij is mijn tourmanager. We werken heel fijn samen, we kennen elkaar door en door. Ik voel me veilig bij hem – samen de auto in, heerlijk. Maar het was wel heel hard werken, heel goed plannen. En wat ook zo is: mijn lichaam is mijn beroep. Zingen, dansen, dat lijf moet het doen. Ik houd van toffe outfits, in shape zijn, ik ben een artiest. Op het podium moet ik er goed uitzien. Ik vond het in het begin best heftig om zwanger te zijn. Je hebt een hele tijd geen inkomen, ik was ineens achttien kilo zwaarder, zat niet lekker in mijn vel. Daarom was ik wel heel blij dat Maliya eerder kwam, na 38 weken. Het was ook nog eens een heel hete zomer. Ik zat maar met mijn voeten in het badje. Of als een walrus aan het strand.’

Moederschap

Vertederd kijkt ze naar de dochter, die er alweer een jaar is. Een zeldzaam lief en mooi meisje, met een levendige mimiek.
Sharon: ‘Je kunt je niet op het moederschap voorbereiden. Ineens moet je het zijn. Een luier verschonen, ik had het nog nooit gedaan. En hoe moest ik haar oppakken? Het gekke is, je kunt vooraf lezen wat je wilt, maar als ze er dan ineens is, weet je instinctief alles. Alleen het in bad doen vond ik fragiel, kwetsbaar. Maar verder: het is zo eigen. Het moment dat je haar voor het eerst op je borst krijgt en ze je aankijkt. Mijn kind. Ik voelde meteen die band. Na een paar dagen zei ik ook letterlijk: “Zo, nu mag de kraamhulp wel weg, nu weet ik wel hoe het allemaal moet.” En na vier, vijf dagen daalde het besef in: dit is mijn nieuwe leven. Het zal nooit meer anders zijn.’

 

Lees het hele interview in WENDY magazine.

Hiske over het verlies van haar baby: ‘Kort na de ruggenprik werd Hugo uit mijn buik getild. Het was alleen stil, veel te stil.’

Na een voldragen zwangerschap onverwacht je kind verliezen klinkt als de nachtmerrie van iedere moeder. Het overkwam Hiske Kuilman (33). Door onverklaarbare reden werd haar prachtige zoon Hugo stilgeboren. Ondanks het intense verdriet en gemis, besloot Hiske dat het niet het einde van haar leven was. Ze wil graag haar verhaal delen: ‘Helaas wordt er niet veel over kindersterfte gepraat en vinden veel mensen het moeilijk om erover te praten of ernaar te vragen. Natuurlijk is het vreselijk als dit je overkomt, maar er is een leven daarna. Vaak wordt alleen de zware kant van het verlies belicht, terwijl ik Hugo niet alleen maar met verdriet wil associëren. Het heeft me zoveel meer gebracht dan alleen verdriet.’

Zwanger

‘In de zomer van 2015 trouwden we op een prachtige zonnige dag. Het leven lachte ons toe. We gingen op huwelijksreis naar Griekenland en op de dag dat we thuiskwamen, ontdekte ik dat ik zwanger was. We konden ons geluk niet op. Ik had een hele fijne zwangerschap en onze baby groeide goed. Alle echo’s zagen er goed uit en niets leek ons geluk in de weg te staan.’

‘Na een zwangerschap van ruim 40 weken, braken mijn vliezen. Helaas kwam de bevalling niet uit zichzelf op gang en werd ik twee dagen later in het ziekenhuis ingeleid. Het werd een helse bevalling die uiteindelijk eindigde in een keizersnede. We gingen naar de OK met het idee dat we een half uurtje later onze baby zouden hebben. Ik kreeg een ruggenprik en niet veel later werd onze zoon uit mijn buik getild. Het was alleen stil, veel te stil. Eerst dacht ik nog dat het erbij hoorde, maar al snel had ik door dat het niet goed was.’

Een nachtmerrie

‘Hugo werd 30 minuten lang gereanimeerd, maar het mocht niet baten. Hij had ons al verlaten. Toen Hugo werd gereanimeerd werd ik zelf gehecht. Het duurde veel te lang. Ik herinner me dat ik aan de anesthesist die het dichtste bij me stond vroeg: ‘het is niet goed hè?’. Hij was eerlijk en gaf aan dat het er niet goed uitzag. Mijn man en ik zeiden niets, maar we wisten toen we elkaar aankeken dat Hugo er niet meer was en niet zou terugkomen. Na een half uur vroeg de kinderarts aan ons of ze mochten stoppen met beademen. Het was eigenlijk een vraag verpakt in een mededeling. We gaven toestemming, ook al voelde dat vreselijk. We hadden geen andere keuze.’

Verlies baby

Foto: Make a Memory

Onze baby, onze trots

‘Ik kreeg Hugo daarna in mijn armen, met doeken omwikkeld. Het leek net alsof hij sliep. Het was de allermooiste baby die ik ooit had gezien. Het was zo onwerkelijk, de baby die ik negen maanden in mijn buik had gehad, was er ineens niet meer. Ik had zolang naar dit moment toegeleefd, maar het was compleet anders dan ik me had voorgesteld. Ik voelde een combinatie van intens verdriet, boosheid, wanhoop, maar ook liefde en trots. Dit was onze baby, onze zoon.’

Verlies baby

Foto: Make a Memory

Een waardevol afscheid

‘De eerste week hadden we Hugo nog bij ons, we hadden hem mee naar huis genomen om nog een paar dagen met hem samen te kunnen zijn. We hebben heel veel herinneringen en foto’s gemaakt. Dit was onze enige kans. Het was een mooie en dierbare week, waar ik met veel liefde aan terugdenk. Het afscheid was heel emotioneel. We hebben Hugo begraven samen met onze familie en vrienden. Het is zo onwerkelijk en hartverscheurend om je kind achter te moeten laten in een graf. We hebben mooie liedjes gedraaid en ik heb zelf nog iets gezegd. Ik ben heel blij dat we dit op deze manier hebben gedaan.’

Verlies baby

Foto: Merten Snijders

Verlies baby

Foto: Merten Snijders

Verdriet bestaat omdat er zoveel liefde is

‘Ik denk niet dat verwerken echt bestaat. Er is geen punt waarop je zegt: nu is het klaar. Ik heb Hugo verweven in mijn leven. Hij is niet meer dagelijks op de voorgrond aanwezig, maar hij zal wel altijd bij mij en bij ons gezin horen.Ik sta waar ik nu sta doordat ik keuze heb gemaakt om weer gelukkig te willen worden. Dat lukte alleen door dwars door het verdriet heen te gaan. Het te voelen in elke vezel van mijn lijf. Dat betekende niet dat ik de hele tijd verdrietig was. Het ging met ups en downs. Ik merkte dat verdriet en geluk ook naast elkaar kunnen bestaan en dat er langzaam een verschuiving plaatsvond naar het geluk. Ik heb nog wel eens momenten dat ik emotioneel word van een liedje of iets dat ik lees, maar het voelt niet meer als diep verdriet. Ik koester die momenten, omdat ik weet dat het verdriet alleen maar bestaat omdat er net zoveel liefde is. ‘

De draad weer oppakken

‘De maanden na het verlies waren vooral heel stil. Het verdriet komt in golven en de ene dag ging beter dan de andere. De eerste weken was mijn man nog thuis en gingen we samen elke dag even naar de begraafplaats. Later deed ik dat ook alleen. Ik probeerde elke dag wel iets te ondernemen, hoe klein ook. Ik wilde mezelf niet opsluiten en afsluiten van de buitenwereld. Ik heb veel geschreven, gewandeld, koffie gedronken met vriendinnen en uitstapjes gemaakt met mijn man en familie. Ik heb ook een speciaal fotoalbum gemaakt voor Hugo en een herinneringskist. Ik wilde bezig blijven en niet alleen maar de hele dag verdrietig zijn. Juist de afwisseling daarin, zorgde ervoor dat het langzaam aan beter ging.’

Dierbaren om ons heen

‘De lichtpuntjes zaten in kleine dingen: de aandacht van anderen, een lief kaartje, een glas wijn in de zon of een wandeling door het bos. Je leert de mensen om je heen goed kennen en sommige relaties worden hechter en dierbaarder. Ik vond het bijzonder om te merken hoeveel mensen aan ons dachten, zelfs uit hele onverwachte hoek kwamen er kaartjes. Het was fijn als mensen ook op een later moment nog aan me dachten en vroegen hoe het ging of Hugo’s naam noemden. Dat gaf me echt een goed gevoel. Daarnaast probeerden we samen ook leuke dingen te blijven doen. In het begin voelde dat niet als gezellig, maar dat werd wel steeds beter. We gingen gewoon op vakantie, ook al hadden we geen zin. Van thuis blijven ging ik me ook niet beter voelen.’

Nieuw leven in mijn buik

‘Ik heb altijd graag moeder willen zijn. Dat was ik ook, maar ik had geen kindje om voor te zorgen. We hebben autopsie laten doen, omdat we wilden weten of er een genetische afwijking was of een andere risico op herhaling. Die was er niet. Mijn kinderwens was zoveel groter dan de angst dat het opnieuw mis zou gaan. Ik wist ook dat de kans op een gezonde baby zoveel groter was. We hadden echt ‘domme pech’ gehad. Natuurlijk was het ontzettend spannend om weer zwanger te zijn. Toch heb ik ook genoten van dat nieuwe leven in mijn buik. Het gaf me hoop voor de toekomst. En ik wist ook dat ik het aankon. Ik had vertrouwen in een goede afloop, maar mocht het toch anders lopen, dan zouden we ook daar wel weer uitkomen. Gelukkig ging alles goed en kreeg ik na Hugo nog twee gezonde dochters.’

Sterker dan voorheen

‘Ik zeg wel eens dat het alles heeft veranderd. In zekere zin is dat ook zo. Ik sta anders in het leven, kan beter relativeren, geniet meer van kleine dingen en maak bewustere keuzes. Toch denk ik ook dat ik mezelf gebleven ben. Of weer geworden ben na een tijdje. Ik ben niet alleen die moeder van het overleden kindje, ik ben zoveel meer dan dat. Hugo is een onderdeel van mijn leven, maar het definieert niet wie ik ben. Ik denk dat ik er uiteindelijk wel sterker en zelfverzekerder uit gekomen ben, maar dat dit meer een versterking is van het karakter dat ik daarvoor ook al had.’

Het verdriet omzetten in iets positiefs

‘Hugo’s dood zorgde ervoor dat ik ging nadenken over wat ik echt belangrijk vind. Wat heb ik te doen in dit leven en waar ligt mijn passie? Er vielen veel stukjes op hun plek. Ik begeleid nu moeders die hun baby zijn verloren tijdens de zwangerschap of rondom de bevalling om sterker uit dit verlies te komen en zonder schuldgevoel weer gelukkig te worden. Daarnaast geef ik scholingen en lezingen over babyverlies aan professionals in de geboortezorg. Ik combineer mijn eigen ervaring en die van de vele ouders die ik dagelijks spreek, met mijn professionele kennis over rouw en verlies. Ik vind het belangrijk om dit onderwerp bespreekbaar te maken en ervoor te zorgen dat alle ouders die dit meemaken goede begeleiding krijgen.’

Een mooie boodschap

‘Wat ik andere vrouwen mee zou willen geven is: vergelijk jezelf niet met een ander. Iedere situatie en ieder rouwproces is anders. Geef jezelf de ruimte en de tijd om te rouwen. Wees verdrietig. Gooi het eruit. Je moet er doorheen, ook al klinkt dat vreselijk cliché. Vertrouw erop dat je dit aankunt en zult overleven. Weet dat er een leven na dit verlies mogelijk is, ook al lijkt het nog zo ver weg. Je kunt niets veranderen aan wat je is overkomen, maar je kunt wel zelf beslissen over hoe je hiermee omgaat. Verlies elkaar niet uit het oog. Heb respect voor het rouwproces van de ander. Vraag aan elkaar wat je nodig hebt. Spreek dat ook uit naar de mensen om je heen. Niemand weet namelijk waar je echt behoefte aan hebt. Help jezelf door om hulp te vragen. Geloof in je eigen kracht. Geloof in de liefde. Wees dankbaar. Maar rouw. Pas dan komt er ruimte voor het leven daarna.’

Hugo heeft me geleerd wat liefde is

‘De grootste les voor mij was dat het leven niet maakbaar is. Dat je het nog zo goed denkt te kunnen plannen, maar dat het altijd anders loopt. Ik heb geleerd dat ik moet dealen met dat wat me overkomt en dat ik geen invloed meer heb op het verleden. Ik heb geleerd om dankbaar te zijn met wat ik heb en gelukkig te worden van kleine dingen. Hugo heeft me geleerd wat echte liefde is.’

Verlies baby

Foto: Make a Memory

Heb jij ook een mooie powerstory? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar online@wendymultimedia.nl.

WENDY’s voorjaarseditie ligt nu in de winkel!

Het is 8 maart internationale vrouwendag, het boekenweekthema is Moeder de Vrouw en WENDY focust zich daarom met een knipoog op De Kracht van Vrouwen. Fenomeen Trijntje Oosterhuis praat met Wendy honderduit over hoe je 25 jaar lang aan de top blijft, het privéleven vol ups en downs en de keuze voor afvallen en de DISQ. Ook in WENDY: of je huwelijk er nu door wordt gered of niet: vrouwen vertellen waarom relatietherapie altijd sterker maakt. Topacteurs Waldemar Torenstra, Frederik Brom en Thijs Römer praten over het mysterie mannen- én vrouwenvriendschappen. En de liefste vrouwen die werken in de zorg worden in het zonnetje gezet in de beautyspecial.  

Verder in dit nummer:

  • ‘Wat is het nut van de man?’ Nicolette Kluijver vertelt over de kracht van de vrouw in haar column.
  • Toprak Yalçiner vertelt over de geboorte van zichzelf als moeder: ‘Je wordt er ongelofelijk fragiel en mens van.’
  • Esther Verhoef deelt aan de hand van klassiekers van Ramses Shaffy haar lessen in geluk én bij ons kan je nu haar nieuwste boek Façade reserveren!
  • We nemen een kijkje in de door het zonlicht betoverde Loft van presentatrice Evi Hanssen.
  • Een soms keihard sprookjesleven als prima ballerina! Kim Feenstra maakte een schitterende reportage van de wereldtop van het ballet.
  • Het leven zo positief benaderen als actrice Britte Lacher dat je zelfs je bed elke ochtend enthousiast uitspringt! Check haar rituelen en word net zo positief!
  • Miljuschka vindt naast haar drukke leven altijd haar trots en dankbaarheid. Hoe deze powervrouw dit doet lees je in de nieuwe WENDY.
  • Alle heldinnen in de zorg maken kans op een make-over! Mari geeft 5 van die heldinnen al in dit nummer een WENDY Beauty make-over.

Cover WENDY 26

WENDY is o.a. te koop bij Albert Heijn, Primera, Jumbo, Bruna en AKO.

Wil jij WENDY liever gratis op je deurmat ontvangen? Ontvang een heel jaar lang WENDY voor maar €25. Klik hier! 

Recept: zwangerproof tiramisu en maak kans op het boek Oh Baby! van Denise Kortlever

Hoera! Een klein wondermensje is onderweg. Een bol buikje, kleine handjes- en voetjes, wat een geluk! Tijdens je reis in je zwangerschap kun je natuurlijk ook weleens last hebben van misselijkheid. Hoe kun je nou gevarieerd, makkelijk, gezond en vooral waanzinnig lekker blijven eten? De culinaire bestsellerauteur en mama van een prachtige zoon deelde dit najaar de titel en cover van haar nieuwe book: ‘Oh Baby!’ En vandaag deelt zij een heerlijk zwangerproof recept met jou. Maar dit is nog niet alles… WENDY mag zelfs 3 boeken weggeven!

In Oh Baby! geen lijstjes met wat je allemaal niet mag

Maar juist heel veel verrukkelijke inspiratie om die negen maanden, én nog heel lang daarna, heerlijk door te komen. Van snelle maaltijdsalades die goed zijn voor jezelf en je baby tot lichte powermeals voor als je last hebt van misselijkheid en – heel fijn! – zwangerproof sushi, cocktails en filet américain. Ook voor je zwangere cravings heeft Denise recepten voor jou in petto. Wat dacht je van zalige eenpersoons triple chocolate cookies? Of  zwangerproof tiramisu? JUMMIE!

Zwangerproof tiramisu met een bijzonder ingrediënt

Denise: ‘Gewone tiramisu is tijdens je zwangerschap natuurlijk niet zo verstandig, want: rauwe eieren en alcohol. Dus ging ik aan de slag voor een volwaardige zwangerproof versie. Mijn twee favoriete recepten (eentje met slagroom en deze) werden blind geproefd en de uitslag was unaniem én verrassend. De versie met aquafaba won. Aquafaba? Jazeker, het vocht uit een blikje kikkererwten blijkt enorm te lijken op eiwit. Je kunt het prima stijfkloppen en er zelfs meringues en mayonaise van maken. En een zalige tiramisu dus, die niet onderdoet voor de traditionele variant.’

Dit heb je nodig voor 4 personen (of realistischer: 2 personen)

  • Vocht uit 1 blikje kikkererwten (à 200 gram). Circa 8 eetlepels
  • Mascarpone – 250 gram
  • Lange vingers – 20
  • Sterke koffie – 100 milliliter (of espresso, afgekoeld)
  • Eventueel alcoholvrije koffiesiroop met hazelnootsmaak – 3 eetlepels
  • Cacaopoeder om te bestuiven
  • Extra: handmixer, zeefje en 4 glazen

Tip: Italiaanse lange vingers (savoiardi) uit delicatessenwinkels zijn het lekkerst, maar de goedkoopste supermarktvariant volstaat ook prima.

Zo maak je het

  1. Klop het kikkererwtenvocht in een vetvrije kom tot pieken. Dat gaat het makkelijkst met een handmixer en duurt een paar minuten.
  2. Voeg dan de suiker toe en mix nog even tot de suiker is opgelost.
  3. Klop de mascarpone in een andere kom goed los met de mixer en meng er de helft van het kikkererwtenschuim door met een lepel.
  4. Schep er dan snel de rest van het schuim door, om de luchtigheid te behouden.
  5. Meng de koffie eventueel met de siroop. Doop 10 lange vingers een voor een in de koffie en leg ze in één laag in de glazen.
  6. Verdeel er de helft van het mascarponemengsel over.
  7. Herhaal met de rest van de lange vingers, koffie en mascarpone.
  8. Laat de tiramisu liefst 2 uur opstijven in de koelkast. Bestuif vlak voor het serveren met een laagje cacaopoeder.

Tip: je kunt de tiramisu natuurlijk ook in één grote schaal maken.

tiramisu

Zo maak jij kans op Oh Baby!

Groeit er een klein wondertje in jou? Of misschien heb je een zwangere vriendin, zus, buurvrouw, collega of nicht? Stuur dan een mail naar winactie@wendymultimedia.nl en laat ons weten waarom jij heel veel verrukkelijke inspiratie kunt gebruiken! Wees er snel bij want je kunt meedoen tot donderdag 4 oktober.