Vandaag staat in het teken van Wereld Autisme Dag. Céline Mollink (33) kreeg pas zes jaar geleden na jarenlange therapie en verschillende onjuiste diagnoses, de diagnose autisme. Eerder interviewden we haar hoe het was om zwanger te zijn met autisme, maar inmiddels is haar zoontje alweer bijna een jaar. Hoewel dat niet meteen alle obstakels wegneemt. 

‘Nadat ik meerdere keren in de hulpverlening was beland met angst en depressieve klachten, wist ik dat er iets niet klopte. Er was geen behandeling die aansloeg. Dit zorgde ervoor dat het langzamerhand alleen maar slechter met mij ging. Ik snapte de wereld niet. Als persoon met autisme heb je moeite om de wereld om je heen te begrijpen; het voelt vaak als onduidelijk en onoverzichtelijk. Wat daar nog bijkomt is dat je snel overprikkeld kan raken door zintuiglijke prikkels, zoals geluiden of licht maar ook door gesprekken, drukke plekken en sociale interactie. Voor ik de juiste diagnose kreeg, had ik moeite om erbij te horen. Het maken van contact ging niet op de natuurlijke manier bij mij, waardoor ik enorm onzeker werd. Ik begon mezelf af te sluiten van anderen. Op een gegeven moment kwam ik nauwelijks nog op sociale gelegenheden, omdat ik bang was om iets fout te doen tijdens het communiceren.’

Op welk moment ontdekte je dat je autisme had?

‘In mijn familie komt de diagnose autisme voor. Mijn vriend zei op een dag tegen mij dat hij veel overeenkomsten zag bij mij. Ik was ervan overtuigd dat dat niet zo was. Ik interesseerde mij namelijk wél voor anderen en ik kon me goed in de ander verplaatsen was mijn gedachte. Ook ik dacht op dat moment meteen aan het stereotype dat er van autistische mensen in deze maatschappij wordt geschetst. Mijn vriend spoorde me aan om naar de huisarts te gaan, mede omdat mijn klachten onverklaarbaar bleven en steeds erger werden. Toen ik voor de derde keer uitviel op mijn werk vanwege lichamelijke klachten, heb ik actie ondernomen. Ik werd onderzocht en bleek toch autisme te hebben. Ik heb daarvoor veel hulpverlening gehad, maar in al die jaren hebben ze dit niet ontdekt.’

Hoe komt het dat je pas op je 27ste de juiste diagnose kreeg?

‘Mensen met autisme zijn gevoelig voor klachten zoals angst en depressies, maar bij hulpverleners ontbreekt vaak nog kennis hierover. Daarmee wordt vaak nog onvoldoende naar de onderliggende oorzaak gekeken, waardoor veel mensen niet de juiste hulp krijgen of een verkeerde diagnose. Vrouwen krijgen bijvoorbeeld regelmatig nog een borderline diagnose terwijl er eigenlijk autisme speelt. Als ik mensen vertel dat ik autisme heb, snappen ze het vaak niet goed. “Je bent toch sociaal, je kunt je toch goed inleven”, hoor ik dan. Dat kan ik ook, maar het kost me wel veel energie.’

Twee jaar geleden vertelde je over je late diagnose autisme, inmiddels zit je in een andere levensfase, je hebt een kind van een jaar. Hoe is dat voor jou?

‘Tijdens mijn zwangerschap heb ik allerlei voorzorgsmaatregelen genomen, omdat ik niet wist hoe ik ging reageren op de vele prikkels, hoe ik om zou gaan met de grote veranderingen en het gebrek aan structuur en overzicht. Continu heb ik alle informatie opgezocht waar ik vragen over had. Daar sloeg ik een beetje in door. Maar voor mijn gevoel had ik het nodig. Ik was ergens bang dat ik misschien zo overbelast zou raken dat ik er onvoldoende voor mijn kindje zou kunnen zijn, maar dat bleek gelukkig niet het geval. Na de geboorte is er een oer gevoel bij mij aangezet. Het leven met een baby biedt helaas weinig structuur en vraagt van je als ouder om vaak te schakelen. Ik heb geleerd dat ik de onvoorspelbaarheid, voorspelbaar moet maken. Dat geeft minder stress.

In het begin van mijn verlof vond ik het zwaar, ik was zo moe. Maar dat is heel logisch. Langzaamaan kreeg ik steeds meer energie en kon ik mijn normale leven weer oppakken. De hevige vermoeidheid is wat afgenomen, ik heb veel meer overzicht en tevens vertrouwen gekregen in het moederschap en mijzelf als moeder. De gesprekken met iemand van de POP-poli hebben mij de eerste weken geholpen om de dingen te relativeren.’

Hoe ga je nu om met de prikkels?

‘Er is een periode geweest dat ik even helemaal alleen moest slapen op op die manier weer tot rust te komen. De prikkels zijn momenteel behapbaar. Ik heb veel geluk met mijn man, hij doet heel veel. Mijn kind geeft ook veel liefde en energie. Het is het gewoon waard om even overprikkeld te zijn.’

Hoe kijk je naar de toekomst?

‘Vriendinnen met oudere kinderen hebben te maken met kinderfeestjes en schoolpleinen. Tot nu toe is het sociale contact met anderen nog veel op de achtergrond. Hoe ouder je kind wordt, hoe socialer je moet zijn. Het wordt een fase wat veel kost. Als dit ook lukt, zou dat ook wel lukken, dat weet ik zeker. Ik wil het aangaan en leren niet over mijn eigen grenzen te gaan daarin.’

Wat zou je anderen graag mee willen geven?

‘Neem voldoende rust! Ontspanning vind je niet altijd in sociale activiteiten. Daarom was ik vaak even alleen om bijvoorbeeld een goede wandeling te maken. Wanneer dit niet lukt, kun je een moment voor jezelf inplannen. Al is het om wat taakjes te doen. De balans daarin vinden, is heel belangrijk. Probeer ook je omgeving erbij te betrekken, daarbij hoort ook dat je hulp moet accepteren.  Als het dan nog niet lukt, kan de POP-poli je ook verdere ondersteuning bieden.’

Doordat jij alles op zocht, miste je een boekje om alles gestructureerd in vast te leggen. Daarom heb je een eigen babyplanner gemaakt. Vertel eens, wat kun je daar precies mee?

‘Het kan lastig zijn om overzicht te behouden als je net een kindje krijgt, laat staan als je autisme hebt. Wanneer heeft mijn baby gedronken? Wanneer heeft hij geplast? Tijdens mijn kraamtijd schreef ik alles op aparte papiertjes, maar dat was niet handig. In de babyplanner die ik heb ontwikkeld, kun je alles op één plek opschrijven. Net als je boodschappenlijstje. Het is super handig om te hebben.’