In de serie Zonder jou vertellen mensen over het verlies van een geliefde of familielid. Hoe voelt diepe rouw? Wat geeft hen troost? Deze week vertelt hulpverlener Annemiek over een nachtdienst die ze nooit meer zal vergeten. Ze werd opgeroepen bij een dodelijk ongeluk, en haar eigen zoon bleek het slachtoffer te zijn.
‘We werden opgeroepen bij een auto-ongeluk. Het was 21 november 2015 en ik zat samen met mijn vaste collega in de auto. Het enige wat wij wisten was dat er een auto tegen een boom was gekomen. Het aantal slachtoffers was onbekend. Bij dit soort ongelukken weet je dat het serieus is. Eenmaal aangekomen bleek dit te kloppen. Ik zag een totaal in elkaar gedeukte auto. Er was bijna niks meer van over. Maar dit was niet het enige wat mij opviel.’
De auto van mijn ex
‘Die auto herkende ik. Ik zag het aan het raampje aan de achterkant. Volgens mij was dit de auto van mijn ex-man. Ik keek naar het kenteken van de auto. Het was hetzelfde kenteken als die van de auto van mijn ex. Ik schreeuwde naar mijn collega dat de auto echt van hem was. Ik zag hem in mijn ooghoek een stap terug doen. Hij zei dat er zoveel van dit soort auto’s rijden, maar ik wist het zeker. Niemand heeft immers hetzelfde kenteken als hem. Ik heb aan de agent gevraagd of hij het kenteken wilde controleren. Normaal gesproken doen wij dit nooit, want wij helpen iedereen. Maar ik moest het zeker weten.’
Bevestiging
‘Een paar minuten later werd er aan mij verteld dat de auto inderdaad op naam van mijn ex-man stond. De agent zei erbij dat er alleen geen 53-jarige man in zat. Die zin heb ik alleen niet gehoord, niet opgeslagen. De bevestiging die ik kreeg over de kentekenplaat was voor mij een reden om zo snel mogelijk weg te lopen. Ik begon keihard te gillen en ik heb heel veel geschreeuwd. Mijn benen zakten in elkaar en ik riep alleen maar woorden van ongeloof. Mijn collega’s die om mij heen stonden probeerde mij duidelijk te maken dat er echt een jong iemand in zat. De getuigen hebben Gian, mijn zoon, herkend in de auto. Ik geloofde het niet, hij had namelijk nog geen rijbewijs.’
Gian is niet thuis
‘De hoeveelheid adrenaline die door mijn lijf stroomde was zo mega hoog, dat niet alle informatie van buitenaf meer binnenkwam. Ik leek in een soort trance te zitten. Ik geloofde er niks van dat mijn zoon in de auto zat. Snel graaide ik mijn telefoon en belde mijn ex-man. Pas toen hij de telefoon opnam en ik zijn stem hoorde, realiseerde ik me dat er iets anders aan de hand was.
Ik vroeg aan hem of de auto voor de deur stond. Hij vertelde dat de auto er niet was. Ik schijn toen geschreeuwd te hebben ‘zijn de kinderen wel thuis?!’ Maar mijn zoon Gian was niet thuis. Ik herhaalde het een paar keer hardop. De agent naast mij zag mijn blik veranderen, en stak haar hand uit om mijn telefoon te pakken. In een split second voert ze een slecht nieuws gesprek met mijn ex, maar dat heb ik allemaal niet meer meegekregen. Toen ik bevestiging van mijn ex kreeg, blokkeerde er iets in mij. Ik kreeg niks meer binnen. Sommige delen van wat er toen is gebeurd kan ik mij nu nog steeds niet herinneren. Ik was zo snel mogelijk in de ambulance gezet, we moesten echt weg daar. Ik schijn nog terug te zijn gelopen naar de kapotte auto, maar ik ben tegengehouden door een agent. Gelukkig maar.’
De dagen erna
‘Ik ben die week na het ongeluk met van alles en nog wat bezig geweest, maar ik heb geen seconde gedacht aan hoe Gian in die auto was gekomen. Ik sliep bijna niet en ik moest van alles regelen voor bijvoorbeeld de begrafenis, dus die vraag is nooit bij me opgekomen.
De dag van de begrafenis is mijn ex met ons meegegaan naar huis. Het hele huis zat vol met familie en vrienden die zo belangrijk voor ons waren. Op dat moment hoorde ik hem zeggen ‘ja maar hij deed het wel vaker’. Ik hoorde het, maar het was niet het moment om erop in te haken. De volgende dag heb ik actie ondernomen. Ik heb de telefoon van mijn zoon laten maken, en ik las dat Gian blijkbaar al een jaar in de auto reed, met toestemming van zijn vader. Ik heb mijn ex hier keihard mee geconfronteerd.’
De confrontatie
‘De confrontatie was telefonisch. Ik heb het hem heel moeilijk gemaakt. Ik wilde vooral antwoorden. Waarom? Waarom gaf je mijn zoon toestemming? En waarom heb je mijn kind de dood in gejaagd? Ik zei bewust mijn kind, niet ons kind. Ik kon niet eens meer zeggen dat het ons kind was, hij heeft niet goed voor hem gezorgd. Mijn ex luisterde en klonk gelaten. Als excuus zei hij dat hij het ook altijd mocht van zijn vader. Verdediging was natuurlijk de makkelijkste weg. Hij heeft zelfs nog twee weken na het ongeluk aan mij gevraagd waarom ik niet weer aan het werk was. Zelf was hij ook ‘gewoon’ weer aan het werk, dus hij vond dat ik dat ook wel kon. Maar juist deze gesprekken vond ik moeilijk om te incasseren. Op het advies van mijn therapeut hebben we het contact strikt zakelijk gehouden, en dat heeft voor mij echt geholpen.’
‘Mama heeft echt hulp nodig’
‘Na de dood van Gian heb ik eerst hulp gekregen via mijn werk. Het enige waar ik mij toen mee bezig hield was hoe ik Roan, mijn andere zoon van 16, kon helpen. Ik was totaal niet bezig met mijzelf. Na een paar gesprekken werd ik doorverwezen. Roan ging ook in therapie, om dit alles te leren verwerken. Omdat Roan nog een kind was, kon voor hem de therapie meteen beginnen. Voor mij was dat niet het geval. Ik kwam op een wachtlijst van twee maanden te staan. Dat vond ik heel lastig. Het leek alsof de tijd stilstond in die periode, alsof ik niet verder kon. Roan heeft een keer tijdens één van zijn therapiesessies gezegd dat zijn moeder echt hulp moest krijgen. Door die opmerking is het ook gelijk in gang gezet. We kregen zelfs therapie samen, dat was heel fijn. Ik vind het zo knap dat een jongen van 16 dat zo heeft gezien en aangevoeld. Ik ben super trots op hem.’
Opnieuw in de rollercoaster
‘Een jaar later ging het al een stuk beter met Roan en mij. Ik was inmiddels voor 85% weer aan het werk en dat deed mij heel goed. We leken het leven weer op de rails te hebben, tot op een gegeven moment de politie voor de deur stond. Het was op een zaterdagochtend, rond half 8. Mijn vriend Gerry en ik waren beneden, Roan sliep nog. De agenten vertelden dat mijn ex-man, de vader van Gian en Roan, een auto-ongeluk had gehad. Hij was op slag dood. Het eerste wat ik dacht was; moet ik mijn zoon nu weer wakker maken? De agenten hadden met mij afgesproken dat ze het zelf aan Roan gingen vertellen, ook omdat ze wisten wat er met Gian is gebeurd. Nadat de agenten het nieuws hadden verteld aan Roan zei hij meteen: ‘Wat een lul’. Hij was niet boos, maar heel gelaten. Er ging zoveel door hem heen, maar hij praatte niet.’
Geen zelfmoord
‘Mensen om ons heen gingen uit van zelfmoord. Maar dat is onmogelijk. Dat zou hij nooit durven. Hij heeft niks achtergelaten voor Roan, en in zijn huis is ook niks aangetroffen. Er lag zelfs nog een boodschappenlijstje op een barretje bij de keuken. Mijn ex was ontzettend bang voor bloed en kon al helemaal niet tegen pijn. Als hij pijn had viel hij al bijna flauw. Het ongeluk is gebeurd op een weg waar veel ongelukken gebeuren. Dus ik, en Roan gelukkig ook, geloven niet dat dit ongeluk met opzet is geweest.’
Draad weer oppakken
‘Ik wilde door de dood van mijn ex niet weer uit het veld geslagen worden. Ik heb aan mijn werk gevraagd of ik twee weken de tijd mocht krijgen om alles te regelen. Na die weken heb ik de draad weer opgepakt. Met Roan ging het ook goed, hij heeft zelfs in één keer zijn middelbare school diploma gehaald. Therapie heeft voor ons echt enorm geholpen.
Inmiddels gaat het super goed met ons. We hebben het heel fijn samen. Roan heeft een vriendin, een hele leuke meid. Natuurlijk denk ik elke dag nog aan Gian. Het is alsof hij altijd bij me is en overal mee naartoe gaat. Op zijn verjaardag, 7 februari, gaan we vaak naar zijn graf en vieren we zijn leven. Zo herdenken we hem op onze manier.
Ik was altijd anti-tatoeage, maar door het verlies van Gian heb ik toch twee prachtige tattoos laten zetten. Op moederdag heb ik een infinity teken laten zetten op mijn pols, met Gian zijn naam erin. En op mijn rug staat een gebroken hart, met aan beide delen de vingerafdrukken van mijn zoons. Aan de onderkant is het hart verbonden. Mijn zoons zullen namelijk voor altijd verbonden blijven met elkaar. Ik heb deze laten zetten op een hele bijzondere datum, namelijk op 21 november 2016. Het was toen precies een jaar na het ongeluk.’
Boek
‘Ik heb een boek geschreven over mijn verhaal. Het boek is van het begin tot het eind geschreven vanuit mijn belevenis. Er staan kwetsbare stukken in die ik heb geschreven tijdens mijn therapiesessies. Het is mijn verhaal over de onvoorwaardelijke liefde voor Gian, mijn zoon die altijd bij ons zal zijn.’
Het boek van Annemiek is hier te bestellen.
Lees meer inspirerende levensechte verhalen:
Heb jij ook een verhaal dat je op wendyonline.nl zou willen delen? Stuur dan een mail naar redactie@wendymultimedia.nl
