fbpx

Ellen kreeg op Bali een scooterongeluk

Een eigen tassenlijn en een leven dat zich afwisselde tussen Bali en Ibiza: vrijheid was voor Ellen Leautaud (48) het belangrijkste in haar leven. Tot dat scooterongeluk op Bali vier jaar geleden. Twee maanden lag ze in coma en een hersenbeschadiging en lichamelijke handicaps zorgden ervoor dat haar leven 180 graden draaide. Maar Ellen wil lopen en leven en gelukkig zijn.

Ze ziet een witte kamer, witte lakens, een open deur naar de gang. Haar hele lichaam doet pijn. Haar benen, armen, schouders. Ze probeert haar rechterbeen op te tillen, maar dat gaat niet, haar linkeroog zit dicht en kan ze niet openen. What the fuck doe ik hier, zegt Ellen als er een verpleegster binnenkomt. Later die dag vertellen de artsen haar in korte bewoordingen wat er is gebeurd. Dat ze een scooterongeluk heeft gekregen op Bali en twee maanden in coma heeft gelegen. Dat ze in coma terug is vervoerd naar Nederland en nu in revalidatiecentrum Heliomare ligt. Ze vertellen haar ook dat haar hersenen beschadigd zijn, ze blind is aan één oog en nooit meer zonder hulpstuk zal kunnen lopen.

Lopen is leven

Ellen snapt er helemaal niets van. De afgelopen twee maanden zijn één groot gat voor haar. Bali, het ongeluk, de vlucht; ze weet er allemaal niets meer van. Het enige wat ze denkt is: ik moet weer kunnen lopen.

Ellen, 1990

1990

Vrijheid van bewegen, letterlijk en figuurlijk, is altijd het allerbelangrijkste voor haar geweest. Als kind kon ze zo goed zwemmen dat ze bijna mocht meedoen aan de Olympische Spelen. Op haar achttiende verhuisde ze samen met haar ouders naar Ibiza. Ibiza was toen, dertig jaar geleden, nog niet ingenomen door de jetset en vele nachten danste ze tot zonsopgang in de Pacha of de Space – toen nog niet meer dan een ruig stuk land. Ze begon haar eigen tassenlabel en reisde daarvoor de hele wereld over. De wintermaanden verbleef ze op Bali om de productie te begeleiden, later ging ze er wonen. Ze deed aan yoga, ging regelmatig op retraite en deed in Bali nog mee aan de halve marathon.

Niet meer kunnen lopen was voor de vrije Ellen geen optie.

Kurkuma-thee

Inmiddels is het 4,5 jaar na het ongeluk. We treffen elkaar in Ellens woning in Purmerend, een kleine nieuwbouwwoning aan een hofje. Er staan Boeddhabeelden in de kamer, boven de bank hangt een spreuk: Remember, happiness doesn’t depend on who you are or what you have. It depends solely on what you think. Ellen heeft Kurkuma-thee gemaakt. Met haar lange blonde haren en mooie gezicht kun je je goed voorstellen dat ze ooit een bohemien leven leidde op Bali en Ibiza.

Maar nu is alles anders.

Een hersenbeschadiging heeft ze nog steeds. Tijdens het gesprek moet ze soms zoeken naar woorden, herinneringen lopen niet altijd synchroon in haar hoofd. Ellen: ‘Het voelt nog steeds alsof ik twee maanden dood ben geweest tijdens die coma en daarna opnieuw geboren ben. Alles heb ik opnieuw moeten leren: praten, lopen, bewegen.’ Feitelijk moest Ellen volledig opnieuw leren leven. Met Nederland had ze bijvoorbeeld eigenlijk niets meer; ze was er door haar avonturen op Bali en Ibiza al jaren niet geweest. Haar bedrijf moest ze opgeven, net als het reizen. Vijf jaar geleden had ze zich waarschijnlijk niet kunnen voorstellen dat ze ooit gelukkig zou kunnen zijn in een kleine nieuwbouwwoning in Purmerend. En toch is ze het.

‘Natuurlijk zijn er dagen dat ik ervan baal dat ik nog zo weinig kan en niet zo goed loop. Maar ik durf ook te zeggen dat ik het inmiddels kan accepteren en gelukkig kan zijn met wat ik nog wél kan. Dat is ook wat ik wil laten zien en waarom ik mijn verhaal wil vertellen en lezingen geef. Er zijn áltijd mogelijkheden, er is áltijd een weg. Er zijn zoveel mensen die iets hebben in Nederland, zoveel mensen die ziek zijn. Vaak gebeurt het dat mensen die hun gezondheid verliezen ook hun eigenwaarde kwijtraken. Hun lichaam heeft hen in de steek gelaten en ze richten zich op het negatieve. Maar ik wil leven uit liefde en delen en niet mijn hersenletsel zijn.’

Een rustig leven

Haar weken voltrekken zich nu volgens een vast stramien. Op dinsdag en woensdag reist ze naar Amsterdam om als vrijwilliger te helpen bij Only Friends, een vereniging waar kinderen en jongeren met een lichamelijke of geestelijke beperking kunnen sporten. Op maandag en donderdag traint ze in de sportschool en gaat ze naar de sauna. De overige dagen moet ze rust houden en is ze vooral thuis. Dan schildert ze of maakt ze een wandeling door de natuur. ‘Ik moet een heel rustig leven leiden, anders slaan de stoppen door. Mijn hersenen zijn zo beschadigd door het ongeluk dat ze op tilt slaan als ik te veel prikkels krijg. Dan lig ik binnen no time aan de hartbewaking op de Eerste Hulp.’

Wat haar verder helpt: veel yoga doen, blijven bewegen en supergezond eten. ‘Ik volg de ayurvedische principes. Op vaste tijden eten, geen vlees, veel groenten, geen suikers, geen E-nummers en bewerkt voedsel. De aansturing vanuit mijn hersenen is verstoord en als ik niet goed eet, merk ik dat meteen. Dan zwelt mijn buik op alsof ik negen maanden zwanger ben, krijg ik allerlei pijnen en voel ik me onrustig. Elke ochtend doe ik mijn yogaoefeningen, als het mooi weer is in de tuin, met ervoor en erna een meditatieoefening.

Ik deed altijd al veel yoga en dat heeft me gered: mijn lijf was soepel, wat me zeker heeft geholpen bij het revalideren. Mijn hele lijf zat in de knel; yoga gaf me letterlijk de ruimte om weer te gaan leven. Het is doodzonde dat er in de zorg zo weinig aandacht is voor het belang van goede voeding en beweging. Wat je in een ziekenhuis te eten krijgt, witte broodjes met kaas en magnetroneten, alsof ze je ziek willen houden. Ik zou dat dolgraag willen aankaarten. Ik wil het deel van mijn hersenen dat nog goed functioneert zo goed mogelijk verzorgen.’

Ellen, 2019

2019

Nooit opgeven

Lopen kan ze weer, hoewel soms wankel. ‘Ik moet snel lopen, anders val ik om. Maar met een stok of rek lopen is voor mij de doodstraf, dat zou betekenen dat ik de vrijheid moet opgeven die ik altijd heb gekend.’ Never give up, is iets wat je Ellen vaak hoort zeggen. Uren en uren en uren oefende ze om weer normaal te kunnen lopen. Twee jaar na het ongeluk wandelde ze de Dam tot Damloop uit. ‘Het was ontzettend zwaar, maar ik heb het gered! Door de Dam tot Damloop te lopen wilde ik laten zien dat vechten zin heeft. Mijn rechterbeen blijft ongecoördineerd en mijn rechtervoet blijft slapen, maar als ik me niet te veel op mijn pijn en handicaps concentreer, kan ik veel bereiken. Ik was zo trots op mezelf en was ontroerd door de mensen die me kwamen aanmoedigen. Met de loop heb ik ook geld opgehaald voor de Edwin van der Sar Foundation, hun werk is ontzettend belangrijk. Ik praat ook regelmatig met Edwins vrouw Annemarie, die zelf werd getroffen door een herseninfarct.’

Het is opvallend dat een vrouw die zelf eigenlijk zoveel steun nodig heeft, nu het gelukkigst wordt van anderen helpen. ‘Anderen willen helpen heeft altijd in mij gezeten. Op Bali hielp ik vaak kinderen die uit armoe niet voldoende te eten hadden. Mijn ongeluk heeft me doen inzien dat ik niet naar de andere kant van de wereld hoef om anderen te helpen. Mijn werk voor Only Friends is alles voor mij. Een kind met een rollator dat een doelpunt maakt, dat is het allermooiste. Als ik zo’n blij koppie zie, denk ik: daarom moest ik hier blijven.’ Zelf heeft ze nooit kinderen gekregen. ‘Dat is het enige waar ik echt spijt van heb in mijn leven. Ik was altijd te druk met mijn business en met reizen; een kind paste daar niet bij, vond ik. Een stompzinnig idee, dat helaas niet meer valt terug te draaien.’

Thuis bij jezelf

Vaak, als ze ’s morgens na haar meditatie nog even in het gras blijft liggen, realiseert ze zich hoe blij ze is dat ze nog leeft. ‘Dat blijft een wonder. De artsen op Bali hadden me al opgegeven. Er zat geen enkel leven in mij. Omdat de verzekering de behandeling niet langer wilde vergoeden, wilden ze de stekkers eruit trekken. Mijn familie heeft er toen voor gezorgd dat er geld werd ingezameld en ik kon worden teruggevlogen naar Nederland. Als zij dat niet hadden gedaan, was ik er niet meer geweest. Er is een periode geweest dat ik daar niet heel blij mee was. Toen ik na Heliomare bij mijn moeder ging wonen, viel ik in een diep gat. De zin van het leven was weg voor mij en ik heb een periode in een psychiatrische kliniek gezeten om met het verlies van mijn gezondheid om te leren gaan. Juist omdat ik zo diep heb gezeten, ben ik heel dankbaar voor hoe het nu gaat.’

Karma

Het ongeluk heeft haar meer inzichten gegeven. ‘Ik geloof in karma. Geloof erin dat bepaalde dingen je moeten gebeuren om tot inzichten te komen. Ik zal niet zeggen dat ik blij ben dat het ongeluk me is overkomen want ik heb met mijn handicaps en hersenbeschadiging levenslang, maar het heeft er wel voor gezorgd dat ik ben thuisgekomen bij mezelf. Ogenschijnlijk leidde ik een fantastisch leven, maar het was ook eenzaam.

Op Bali stond ik er met mijn business helemaal alleen voor, dat was best hard. En ik liet me vaak leiden door onbegrensd gedrag. Ik leefde gezond en deed aan yoga, maar ik dronk ook snel te veel en heb de nodige drugs gebruikt. Mentaal was ik niet in balans. Ik ben me enorm bewust geworden van mezelf en wie ik ben en wat ik allemaal kan met de beperkingen die ik heb. Eenzaam voel ik me niet meer; ik ben nu samen met mezelf.’

Ellen schreef een boek over het ongeluk: ‘Ibiza Bali Revalidatie’. Paris Books, € 17,50.

Meer Powerstories vind je hier:

Heb jij ook een mooie powerstory? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar online@wendymultimedia.nl.

Gelukspsychologe Josje Smeets: ‘Doe mij maar een Bali’tje’

We leven allemaal wel toe naar een vakantie. Voorpret is al de halve pret, maar eigenlijk moeten we helemaal geen verwachtingen hebben, vindt gelukspsychologe Josje Smeets. Ze is eigenaar van het bedrijf HelloBetty.nl. ‘Het hebben van geen verwachtingen zorgt ervoor dat je meer kunt genieten en ervaringen meer intens kunt beleven.’ Toch heeft ook onze gelukspsychologe zelf wel eens bepaalde verwachtingen van een vakantie gehad. Ze vertelt over haar reis naar Bali, die iets anders uitviel dan verwacht… 

Heb geen verwachtingen

Ik gun iedereen twee weken Bali. Maar om een andere reden dan je wellicht zou verwachten. Eerder deze zomer werd ik geïnterviewd door Dagblad de Limburger over stress op vakantie. Vol overtuiging had ik mijn antwoorden klaar. Wanneer een vakantie tegenvalt heeft dat alles te maken met het hebben van te hoge verwachtingen. Heb geen verwachtingen en je hebt de vakantie van je leven.

En dat is dus precies wat ik deed in juli. In plaats van onze vertrouwde zilveren caravan van stal te halen om op de bonnefooi naar zonnige oorden te verkassen, trokken we met zijn viertjes alle acht onze stoute schoenen aan en vertrokken richting Azië. Maleisië, Bali en Singapore stonden op de planning. Kids iets ouder nu en klaar voor het avontuur. Voor ons geen suffigheid meer. Jihaaa!

Daar sta je dan

Verwachtingen hadden we niet. Ik zelf heb ooit China bezocht, maar daar houdt onze Azië-experience op. We waren totaal blanco. Wij regelen zoiets namelijk goed. Eenmaal uitgestapt op Kuala Lumpur worstelden we ons door de zwetende, grotendeels blootvoetse, rij met mensen en holden zo snel mogelijk naar een comfortabele ‘teksi’. Zet ons maar af bij dat droomhotel (dat ik zorgvuldig maanden van tevoren had vastgelegd. Toegegeven. Misschien hadden we toch wel íets van verwachting dan. Maar je wilt natuurlijk wel een fijn bedje om in te slapen, niet? Een hotel dat een beetje centraal gelegen is? En dat goede recensies krijgt op Tripadvisor?). De taxi kon door de enorme drukte niet tot aan ons hotel komen en zette ons in een straat aan de achterkant af.

En daar stonden we dan. Met onze fijne roltassen (voor ons geen fancy koffers, we waren op avontuur!) in het stof, de uitlaatgassen, de klamme kruidige bewolkte deken die de stad om je heenslaat en vooral; de enorme drukte. Allejezus, wat was het hier druk. Overal voertuigen. Verkeerslichten voor voetgangers functioneerden niet. Letterlijk je voor een auto gooien was het devies.

Dat viel wel een heel klein beetje tegen. De Toscaanse groene heuvels flitsten kortstondig door mijn hoofd. Want ik hou zo van de natuur. Van het buiten zijn. Eenmaal bij het hotel bleken onze kamers geen raam te hebben. En veel groter dan een schoenendoos waren ze niet. Maar ‘hey’. We zitten in een wereldstad! Logisch. Een kleine aanpassing van de mindset en gaan!

Blaren op je voeten

Na drie dagen Kuala Lumpur waren we kapot. Openbaar vervoer blijkt niet optimaal geregeld (waar blijft die ‘bus’?) en met de taxi sta je continu in de file. Locals adviseerden ons zoveel mogelijk te lopen en zo meer te zien. Dus dat deden we. Blaren op de voeten en hielen, maar wij zagen álles. Ik was niet voor niets de halve wereld overgevlogen natuurlijk.

We vonden het mooi, indrukwekkend, maar ánders en intens. En wat viel de continue zoektocht naar eten voor mijn hongerige kinderen in de groei tegen. Eten kopen kan daar niet lukraak. Ga naar restaurants die goed bezocht zijn, eet vooral geen vlees, vis, rauwe groenten, geschild fruit, producten met melk, halfgekookte eieren en was je handen veelvuldig met meegebrachte hygiënische handgel om nare buikziektes te voorkomen. (jaja, mensen. Wij hadden ons ingelezen. Geen verwachtingen, écht niet. Maar beter voorkomen dan genezen natuurlijk). Mijn goed gevulde campingkoelkast had al meerdere malen de revue gepasseerd in gedachten. Stiekem dan wel. Snel onderdrukken die handel.

Het land van andere koolhydraten

Drie keer per dag uit eten dus. Super gezellig. Wat hadden we een lol aan tafel. Maar toen we ons op zondagmiddag eenmaal geïnstalleerd hadden in het park achter de Petronas Towers bij een kinderzwembad wensten we vurig dat we buiten konden eten. In het gras. Tussen de vogels en apen. Zoals vakantie hóórt te zijn. We gingen zelfs op zoek naar een supermarktje voor wat brood en kaas, maar natuurlijk. Dit is het land van andere koolhydraten. Noedels kunnen niet ongekookt opgeslurpt worden in het park.

In Bali begint de vakantie pas echt. Toch?

Toen we doorvlogen naar Bali hadden we toch wel énkele verwachtingen. Zoals onze dochter zei; híer gaat de vakantie pas écht beginnen. Bali is immers het paradijs-eiland. Het nieuwe Ibiza. Je moet er geweest zijn. Palmbomen, heerlijke stranden, fantastische eettentjes en cocktails popten op in mijn hoofd tijdens het verorberen van de ietwat dubieuze vliegtuigmaaltijd.

Ook in Bali zochten de we eerste beste taxi uit en lieten ons vervoeren naar ons guesthouse in Sanur. Dat zou lekker rustig zijn, beloofden de vele reiswebsites ons. Het plaatsje dat vooral door gezinnen bezocht werd. Voor ons geen druk Kuta of Seminyak. Rust, natuur. Rond vijf uur, bijna aangekomen bij ons paradijs, begon het te schemeren. Jeetje, wat ging de zon hier vroeg onder. Sowieso, ‘waar is die zon?’, vroegen we onze taxichauffeur die al anderhalf uur in de file een lyrische bloemlezing gaf over zijn fantastische thuis(ei-)land. ‘It’s the volcano. It’s cloudy everyday.’ Slik. Dit had ik zeker niet verwácht. Bewolking? Élke dag? Op Báli? Was ik hier de halve wereld voor overgevlogen? Wat moest ik in godsnaam doen dan op dat strand?

Altijd bewolkt

Adem in. Adem uit. Je bent gelukspsychologe. Jij wéét hoe je er iets van kunt maken als het anders loopt dan verwacht. Verander de mindset, ga mee met de flow. Ok, dat werden geen ellenlange dagen op het strandbedje met de stapel boeken die je wilde lezen. Je was tenslotte op Bali. Zóveel te zien en te doen. Je haalde je notitie op met bezienswaardigheden in de buurt van Sanur. Jullie gingen er wat van maken!

Prikkels

Aangekomen bij ons guesthouse tastten we in het duister op zoek naar geschikte avondkleding om ons te wanen in één van die beroemde healthy, hippe eettentjes. ‘Mam, ik word hier lek gestoken door de muggen. Heb ik nu dengue?’. Ok, eerst even langs een apotheek dan misschien. De Nederlandse deet werkte voor geen meter. Gelukkig hadden we klamboes zei Tripadvisor. Waar waren die trouwens? Geen paniek. We smeren ons in met lokale deet en alles komt goed.

Bali

De steenworp van het centrum die ons guesthouse lag leek onbegaanbaar. We zagen werkelijk geen hand voor ogen. ‘Hebben ze hier überhaupt een stoep?’ Terug om zaklampen op te halen liepen we de weg opnieuw. Slingerend tussen de offers (je wilt de lokale bevolking niet beledigen erop te trappen), het eindeloze afval en wegspringend voor ál die nergens-mee-rekening-houdende scooters. Wat was het hier druk. Alweer. Jeetje. Wat een prikkels.

Met een hoge mate van alertheid renden we het laatste stukje naar de apotheek terwijl we op de hielen gezeten werden door zeven honden. Opletten voor hondsdolheid natuurlijk. Opgelucht stapten we de met airconditioning gevulde ruimte binnen. Om na de mededeling ‘sorry only cash’  weer met lege handen om te draaien.

Een plan maken op vakantie?

Dit moest vanaf morgen anders. We hadden een plán nodig. En een ‘to-do-lijstje’. Dus dat maakten we. Bewust van het feit dat we daarmee onze eigen verwachtingen gingen kweken, schreven we onze ‘to do’s’ op. Goh, wat waren dat er veel. We waren toch op vakántie? Ik had helemaal geen zin vervoer te regelen. Een betrouwbare chauffeur te zoeken. Het viel over me heen. Ik had een jaar lang hard gewerkt en twee banen naast elkaar gehad. Onze zomervakantie is ons ijkpunt. Even niets. Even geen prikkels. Niet ‘aan’ staan. Lekker suffig zitten op de camping tussen de krekels. Maar wat had ik dan verwacht? Niets, ik had niets verwacht. Dat is precies wat ik adviseerde in het krantenartikel. Heb geen verwachtingen.

Met een emmer water doortrekken

De wc doortrekken met een emmer water.

Maar ik had natuurlijk wel verwachtingen. Iedereen heeft een benchmark. En vakantie was voor mij vakantie zoals ik die gewend was. Eindeloze lange zinderende dagen in strak blauwe luchten, waarbij het daglicht mij pas rond een uur of tien ‘s avonds zou verlaten. Dagen waarop je uren kon praten met andere campingbewoners, je kon waden door rivieren of kon scheuren in een speedbootje op zee. Of dagen waarop je juist helemaal niets hoefde te zeggen.

Doe wat bij jou past

We zijn uiteindelijk twee weken op Bali geweest. Veel korter dan gepland. We hebben ontzettend veel gezien, ervaringen ingedronken, plezier gehad en ons verbaasd over heel veel dingen, niet in de laatste plaats over de allesoverweldigende (verkeers-)drukte en het vele afval op het eiland. We hebben op het natte strand gelegen en in de huizenhoge golven gespeeld. Maar het continu alert zijn en ‘aan’ staan bleef. Zeker met kinderen en zeker wanneer je aan de voet van de vulkaan overnacht.

Kinderen in Bali

Op een zekere ochtend in het stervensdrukke Ubud kwam het besluit. Reizen is reizen. Geen vakantie. En we hadden vakantie nodig voordat we ons weer een vol jaar in onze kersverse ondernemingen zouden storten. We appten KLM die ons enorm snel en goed geholpen hebben met het omboeken van onze terugvlucht. Maleisië hebben we verder overgeslagen en van Singapore hebben we helaas alleen het vliegveld gezien. Maar het was goed zo. Dit was pas écht je geluk nastreven. Wanneer iets niet bij je past, laat het voor wat het is. Laat je gêne varen. Trek je niets aan van de buitenwereld. Doe waarbij jíj je goed voelt.

Toch maar de caravan gepakt

We kwamen zondagmiddag thuis en vertrokken dinsdagochtend weer. Met ons zilveren caravannetje. Tien dagen naar de Ardèche. Waar geen WiFi of 4G signaal ons bereikte. Telefoons uit. Ons brein uit. Ctr Alt Delete. Ik gun iedereen zo’n Bali’tje. Een moment waarop je jezelf tegenkomt. Dan weet je zomaar ineens weer wat je écht wilt. Wat je behoeften en dromen zijn. Blijf bij jezelf. Elke dag opnieuw.

Het hebben van geen verwachtingen zorgt ervoor dat je meer kunt genieten en ervaringen meer intens kunt beleven. Ga echter na of je daadwerkelijk geen verwachtingen hebt of dat je stiekem toch al een beeld gevormd hebt van datgene dat komen gaat. Dat is niet erg. Voorpret is de halve pret. Maar accepteer dan ook dat de werkelijkheid anders kan uitpakken. Omarm deze werkelijkheid. Of omarm hem niet. Het is jouw keuze. Jouw leven. Enjoy!

Your Meal Planners dagmenu: met deze gerechten breng je de tropische sferen in huis!

Afgelopen week ontvingen Rosa en Lucy de nieuwe editie van WENDY magazine. En dit is niet zomaar een nieuw nummer. In editie 25 vieren we feest! Hierin vertellen een aantal BN’ers over hun favoriete stad, en dat vonden ze maar al te leuk om te lezen. Ondanks Rosa middenin haar kraamperiode zit, belden ze even over hun nieuwe blog. Terwijl ze hun enthousiasme over de nieuwe WENDY met elkaar deelden, kwamen ze op een onwijs leuk idee: Your Meal Planners favoriete vakantiebestemming Bali! Voor hun beiden dé absolute nummer een. De relaxte sfeer, het eten, de warmte en de natuur… GE-WEL-DIG! Je raadt het al: een dagmenu vol met tropische gerechten.

1. ontbijt: tropische smoothie-bowl

Lucy: ”Op Bali was de smoothie-bowl een grote hit. Ik ben er daar echt dol op geworden! De ingrediënten bestaan daar vaak uit allerlei superfoods, maar dat is volgens ons helemaal niet nodig. Met een paar simpele ingrediënten staat er in een handomdraai een heerlijke bowl op tafel.”

Dit heb je nodig voor 1 bowl

  • Blender
  • Banaan – 1/2, in plakjes
  • Mango-blokjes – 100 gram, uit de diepvries
  • Kokosyoghurt – 3 flinke eetlepels
  • (Kokos)water – 50 milliliter

Tip: je kunt ook een verse mango schillen en in blokjes snijden, en een nachtje van te voren invriezen.

Dit heb je nodig voor de topping

  • Kokos – naar smaak
  • Pompoenpitten – naar smaak
  • Zonnebloempitten – naar smaak

Zo maak je het

  1. Doe de kokosyoghurt, banaan, water en tot slot de mango-blokjes in de blender. Meng tot een gladde massa. Als het goed is wordt je smoothie lekker dik en romig. Is dit niet het geval? Voeg dan nog een lepel yoghurt of een paar mango-blokjes toe.
  2. Voor een lekkere bite, kun je een handje kokos, pompoen- en zonnebloempitten in een droge koekenpan op laag vuur roosteren. Als de kokos goudbruin is gekleurd en de pompoenpitten beginnen te poffen is het klaar. Een heerlijke topping over deze tropische bowl!
smoothiebowl

Lucy in paradise!

”Vorig weekend was ik spontaan een weekendje in Parijs”

Lucy: ”Toen ik de nieuwe editie van WENDY magazine opensloeg, werd ik zo blij! Weet je waarom? Omdat er een thema reizen instaat, en laat ik daar nou net gek op zijn! Het liefst ga ik iedere maand een weekendje naar het buitenland. Ondanks dat voor mij niet haalbaar is, zou ik dat het liefste doen. Vaak droom ik dus heerlijk weg bij nieuwe bestemmingen!

Vorig weekend was ik spontaan een weekendje in Parijs. De eerste keer in Parijs… shame on me! Want wat is dat een mooie stad. De sfeer voelde voor mij heel authentiek door de rijke geschiedenis. Waar je ook komt, je voelt het overal. En dan die lekkere wijntjes en kazen… Heerlijk!

Van zo’n weekendje raak ik altijd geïnspireerd, en kom ik terug met nieuwe energie. Eenmaal thuis ga ik meteen aan de slag met nieuwe plannen, recepten en alle ervaringen die ik daar heb opgedaan. Reizen zorgt ervoor dat mijn nieuwsgierigheid nog meer tot leven komt!”

2. Lunch: wraps van koolbladeren met homemade pindasaus

Lucy: ”Op vakantie eten wij eigenlijk nooit een standaard lunch, zoals thuis… Een broodje kaas smaakt daar toch echt minder lekker. Deze wraps zijn een super gezond alternatief met een Indonesisch tintje. En het fijne is dat je prima een grote hoeveelheid kunt maken, zodat je er twee dagen van kunt genieten. Ook heerlijk als avondmaaltijd mét een kom goed gevulde soep.”

Tip: je kunt in dit gerecht, boerenkool-, spits-, óf witte koolbladeren gebruiken.

Dit heb je nodig voor 6 wraps

  • Quinoa – 100 gram, gekookt
  • Bakje kerrie-hummus, óf ga voor je favoriete smaak!
  • Koolbladeren – 6 grote
  • Gesneden rodekool – een zakje
  • Wortels – 4, geraspt
  • Komkommer – 1
  • Pinda’s – 2 handjes
  • Pindasaus – zie het diner recept hieronder: vegan Tempeh-saté met homemade satésaus
  • Verse kruiden – peterselie en koriander

Zo maak je het

  1. Bereid de quinoa volgens de verpakkingswijze.
  2. Verwijder het witte gedeelte van de kool en haal 6 mooie en grote bladeren van de kool.
  3. Halveer de wortels en komkommer en snijd vervolgens in dunne reepjes.
  4. Hak de pinda’s fijn en maak de pindasaus via het recept hieronder.
  5. Je kunt alle ingrediënten in bakjes op tafel zetten, zodat iedereen zelf zijn wrap kan maken… Maar je kunt ze ook alvast oprollen en in zijn geheel opdienen. Maak ze kort van te voren klaar, zodat ze lekker knapperig blijven.
  6. Beleg steeds een koolblad met hummus, quinoa, rode kool, wortel, komkommer en garneer met pinda’s en verse kruiden. Rol hem vervolgens strak op en dip in de pindasaus.

Tip: leg alle ingrediënten in het midden van de wrap en vouw eerst de buitenkanten naar binnen, nog voordat je hem oprolt. Zo krijg je goede en stevige pakketjes. Eigenlijk net zoals je een burrito oprolt!

wraps

3. Diner: vegan Tempeh-saté met homemade satésaus

Lucy: ”Op Bali heeft Rosa, ongeveer 5 jaar geleden, voor het eerst kennisgemaakt met Tempeh. En wel op 10 verschillende manieren bereid! Ze is erachter gekomen dat de bereidingswijze voor haar niet eens zoveel van de smaak afdoet, maar de marinade daarentegen wel, heerlijk! Geïnspireerd op de marinade uit Bali maakte wij deze variant Tempeh-saté met overheerlijke satésaus.”

Dit heb je nodig

  • Tempeh – 250 gram, in blokjes van 1 centimeter
  • Sap van een halve limoen
  • Sojasaus – 2 eetlepels
  • Ketjap manis – 1 eetlepel
  • Sambal – 2 eetlepels

Dit heb je nodig voor de satésaus

  • (Wijcko) aanmaak satésaus – 3 flinke eetlepels
  • Pindakaas – 3 eetlepels
  • Ketjap – 2 flinke scheuten
  • Gember – c.a. 2 centimeter, geschild en fijngesneden
  • Verse knoflook – 2 teentjes, geperst
  • Citroengras – halve stengel, fijngesneden
  • Djahé kruiden – 1 eetlepel
  • Laos kruiden – 1 eetlepel
  • Water – c.a. 100 milliliter

Zo maak je het

  1. Snijd de Tempeh in blokjes van 1 x 1 centimeter.
  2. Meng in een schaal óf kom de marinade van sojasaus, ketjap, sambal en het limoensap.
  3. Meng de blokjes Tempeh door de marinade en zet minimaal voor 30 minuten weg.
  4. Zet ondertussen de saté-prikkers onder water in een glas of kom. Zo laten ze straks geen splinters achter.
  5. Begin met het aanmaken van de satésaus. Meng de aanmaak satésaus, ketjap, pindakaas en het water. Let op: je begint met het toevoegen van c.a. 50 milliliter water. Voeg vervolgens beetje bij beter meer water toe. Hoeveel water je nodig hebt, ligt aan hoe dik je de satésaus wilt hebben.
  6. Voeg vervolgens de gember, knoflook, citroengras en de kruiden toe aan de satésaus. Breng op laag vuur aan de kook, en laat nog even staan zodat de smaken goed in kunnen trekken.
  7. Rijg de Tempeh-blokjes aan de saté-prikkers, en bak om en om in een koekenpan voor ongeveer 5-7 minuten, totdat ze goudbruin zijn. Straks in de zomer smaken ze erg goed op de BBQ!

Tip: in de zomer smaak Tempeh-saté ook verrukkelijk van de BBQ!

Tempeh

satésaus

Wil jij elke week gezond eten zonder gedoe? Meld je aan voor Your Meal Planners weekmenu en ontvang het eerste menu gratis in jouw mailbox. Boodschappen halen wordt een feestje!

Larissa en Sandra vertrekken vandaag naar Bali: ‘We bieden meisjes de kans om een opleiding te volgen’

Larissa Molenaar en Sandra van Kuijk hebben samen de Bali armband ontwikkeld. Op een gewone middag waren de meiden aan het lunchen en dachten ze: wij zijn zo gelukkig hier in Nederland, we willen iets terug doen voor de wereld. Ze hebben namelijk allebei een goede baan en altijd de kans gehad om te studeren en hun dromen na te jagen, in Indonesië is dit niet het geval. Met de opbrengst van de armband kunnen ze meisjes in Bali laten studeren. Wij spraken Larissa over dit mooie initiatief.

Bali armband

Larissa: ‘We wilden iets goeds doen voor de wereld. We zijn toen op zoek gegaan naar wat we precies wilden en kwamen toen het Schoolfonds in Bali tegen. Dit is een fonds van een Nederlands koppel. Zij zorgen ervoor dat de meisjes in Indonesië na hun basisopleiding kunnen gaan studeren. Normaal gesproken is hier namelijk geen geld voor of worden als eerst de jongens naar school gestuurd. De meisjes worden vaak thuisgehouden om het huishouden te doen of te helpen in het bedrijf van het gezin.’

Sandra en Larissa vonden dit zo’n mooi fonds dat ze dachten: hier willen we iets voor doen! Ze hebben toen een armband laten ontwikkelen met de coördinaten van Bali erin. ‘We hebben een stuk of 100 armbandjes ingekocht en die waren eigenlijk al binnen twee weken uitverkocht!’ Naast de verkoop van de armbandjes hebben Sandra en Larissa ook een donatiepagina, waar je zo je donatie kunt geven voor deze actie. Zo hoef je niet per se de armband te kopen, als je dat niet wilt, maar kun je toch je steentje bijdragen.

Bali armband

Het Schoolfonds

Het goede doel waar Larissa en Sandra geld voor ophalen, het Schoolfonds, is opgericht door een Nederlands koppel: Hans en Els. Zij zijn tevens ook de eigenaren van vakantiebungalows in Oost-Bali. Samen met de gasten van de bungalows hebben ze 8 jaar geleden het fonds opgericht voor meisjes van wie de ouders onvoldoende geld hebben om ze te laten studeren. Meisjes kunnen in Bali vaak niet studeren, Els en Hans trekken zich het lot van deze meisjes aan en bezoeken regelmatig scholen om samen te kijken naar welke meisjes kunnen gaan studeren. Door de hulp van het Schoolfonds konden in het eerste jaar al 4 meisjes naar school, en nu, in het achtste jaar dat het fonds bestaat, zijn er al 31 meisjes geholpen.

Vertrek

‘Vandaag vertrekken we naar Bali. We gaan daar de cheque overhandigen met het opgehaalde geld. Ook gaan we de meisjes interviewen, zodat we dit met jullie kunnen delen en iedereen kan zien waar het geld terecht komt.’

Op dit moment zijn de Bali armbandjes uitverkocht. Deze komen zeker weer terug, vertelt Larissa. De armbandjes die nu verkocht zijn, zijn door een Nederlandse leverancier geproduceerd. Maar in hetzelfde dorpje als waar het Schoolfonds zit, zit ook een zilversmid. ‘Eigenlijk willen we kijken of we de volgende armbandjes door de lokale zilversmid kunnen laten ontwikkelen. Zo verdienen de mensen lokaal ook nog wat aan deze actie.’

‘Het voelt heel goed om te doen.’

De meisjes die gaan studeren zijn ongeveer even oud als onze Nederlandse studenten. In Bali is het heel bijzonder als meisjes kunnen gaan studeren. Ze gaan bijvoorbeeld een opleiding ICT volgen, of worden verpleegkundige. In Nederland kun je uit 300 opleidingen kiezen, krijg je geld van je ouders of de overheid om te studeren en in Indonesië is dit totaal anders. ‘In Nederland kan je alles, je kan zo groot dromen als je wil. In Indonesië kun je wel dromen, maar heel vaak zijn de middelen er niet om deze dromen na te jagen.’

Het Schoolfonds Bali

Waar komt het geld terecht?

‘Wat ook erg mooi is, is dat er geen geld gegeven wordt aan de meisjes zelf. Het Schoolfonds betaalt de opleiding. De meisjes krijgen alle schoolartikelen die nodig zijn, kleding en boeken. Dus het is niet dat het geld ergens vreemd terecht komt, het komt altijd goed terecht. Het is mooi dat dit beheerd wordt door Hans en Els, want als je een gezin 500 euro geeft om een meisje naar school te laten gaan, gebruikt het gezin het geld misschien niet voor de opleiding.’

Larissa en Sandra vinden het superleuk dat ze persoonlijk de cheque gaan overhandigen en de school gaan bezoeken. Ze voelen zich hierdoor nog meer betrokken. Ze zien op deze manier echt wat er gebeurt en kunnen de meisjes spreken. ‘Het voelt erg goed om dit te doen!’

In totaal hebben de meiden al €2700 opgehaald, hiermee kunnen ze 9 meisjes een opleiding bieden. Wil jij ook graag bijdragen aan de studie van de meisjes in Bali? Je kunt hier je donatie doen. Volg Larissa en Sandra ook op hun Instagram voor de laatste updates!