fbpx

Tamara werd op Bali verliefd op een local en scheidde daarna van haar man

Tamara had een ongelukkig huwelijk en besloot dat zij eruit moest om tot antwoorden te komen. Ze wilde alleen en in stilte zijn en vertrok naar Bali. Dit eiland was bekend voor Tamara en hier voelde zij zich op haar gemak. Ze kwam daar via een ‘vriendschapsverzoek op Facebook’ in contact met local Nyoman en werd verliefd. Eenmaal terug in Nederland vertelde ze haar man dat ze wilde scheiden.

Een ongelukkig huwelijk

‘Ongelukkig in de liefde, niet iets wat je graag wil toegeven of trots op bent. Ook ik zeker niet, ik was degene die destijds hem ten huwelijk had gevraagd en de eerste gedachten van ‘opgeven’ vond ik vreselijk. Dat kon ik echt niet doen. Tot we op een avond de zoveelste discussie hadden die werkelijk nergens over ging en ik mezelf daarna helemaal leeg voelde. We hebben er samen nog geprobeerd aan te werken, maar dit leverde helaas niets op. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Het enige wat ik wilde was eigenlijk, niets.

Ik ben een hoogsensitief type wat door haar tienerjaren zichzelf volledig kwijt is geraakt en door alle dalen en donkere momenten uiteindelijk wijsheid heeft weten te vinden. Daardoor heb ik ook spiritualiteit ontdekt en de kracht van zelfheling. Alleen in dit moment, op dit grote punt in mijn leven wist ik even helemaal niet wat ik moest doen.

Een solo reis naar Bali

‘Ik schaamde mij er min of meer voor dat ik er alleen op uit wilde. Dit stond al zeker 10 jaar op mijn bucketlist en ik wist met alle vezels in mijn lijf dat dit het juiste moment zou zijn. Ik was al twee keer eerder op Bali geweest en vond het eiland nog prachtiger dan ik al die jaren had gedroomd. Ik werd door lokale vrienden ondergedompeld in hun cultuur en ging regelmatig mee naar tempels waar enkel locals kwamen om te bidden, magisch mooi.

Eenmaal in isolatie op Bali, zorgde de diepe stilte voor allerlei antwoorden. Er gebeurde iets tijdens een meditatie op mijn veranda die dag, de stilte had de afgelopen dagen al voor zoveel tranen, verdriet, opluchting en nog veel meer emoties gezorgd. Het was tijdens dit moment alsof er een heldere lichtflits door mij heen schoot die aangaf dat ik mijn verleden achter mij moest laten en voor mezelf moest kiezen.’

Verliefd

‘Ik was onwijs geïnteresseerd in de Indonesische cultuur en raakte via een vriendschapsverzoek op Facebook in contact met een van de locals: Nyoman. Enkele dagen na mijn heldere moment ontmoette we elkaar. Ik had nooit de intentie om daadwerkelijk af te spreken met deze voor mij vreemde man, maar het gebeurde toch. Al bij de eerste ontmoeting merkte ik dat dit niet zomaar iets was. De verliefdheid overviel me en het was alles behalve gepland.’

Een zware boodschap

‘Naar huis vertrekken en vertellen dat je verliefd bent geworden op een Balinese man en wilde gaan scheiden. Geen fijne boodschap, maar wel een die uit het diepste van mijn hart kwam, uit mijn meest pure vorm. Ik vertelde dit op 1 april en had op 3 juli nog geen andere woning, ik had geen auto meer, verloor mijn baan en mijn Balinese vriend zat in plaats van op Bali, op een cruiseschip in Amerika. De start van mijn nieuwe relatie was niet bepaald sprookjesachtig.’

Een nieuwe start

‘Uiteraard waren er momenten waarbij ik soms dacht, waar ben ik toch in beland? Realistisch gezien heb ik alles wat ik al die jaren heb opgebouwd achter mij gelaten. Ik heb een sprong in het diepe genomen met iemand die ik slechts een paar dagen had gezien.

Terwijl ik mijn dingen in Nederland op orde probeerde te krijgen, was Nyoman aan het werkt op zee. Het werd mij inmiddels wel duidelijk hoe hard het bestaan was voor hem daar, daarbij was het bereik waardeloos. Soms duurde het enkele dagen tot er een bericht kwam. Hoe groot de afstand ook was, ‘dat ene berichtje ontvangen of een hartje’ was al voldoende. Een lange afstandsrelatie is ontzettend moeilijk, maar het heeft onze liefde enorm laten groeien.’

Gelukkig getrouwd

‘Inmiddels zijn Nyoman en ik volgens een traditioneel Balinees, weken durend tafereel, gelukkig getrouwd. De ‘echte’ ceremonies van converteren naar Hindu en daadwerkelijk trouwen duurde 3 dagen. Ik wilde aanvankelijk wel naar het paradijs verhuizen maar we besloten toch dat we een basis wilde opbouwen in Nederland, alhoewel Bali voor mij ook als thuis voelt. We hebben het visumproces doorlopen en we wonen nu samen in Nederland. We zouden in juni dit jaar een maand ‘terug naar huis gaan’. We hadden beide 4 weken vrij geregeld, maar helaas zijn de grenzen dicht en moeten we afwachten wanneer we weer naar Bali kunnen.’

trouwen Bali

Levensmotto

‘Your dreams are your reality. Hoe groot je dromen ook mogen zijn, je kunt ze zelf creëren. Ik geloof in de kracht van manifesteren. De juiste vragen stellen aan het universum, loslaten en alles ontvouwt zich zoals voor jou bedoelt is.’

 

 

 

 

 

 

Bali of de Biesbosch in de zomervakantie?

De Corona-maatregelen zijn langzaamaan aan het versoepelen, maar het is nog niet duidelijk wat er deze  zomervakantie mogelijk is. Grote kans dat we niet naar het buitenland kunnen en dat is best lastig voor een reislustig volkje als de Nederlanders! WENDY-expert Marion Ariëns zou deze zomer met haar gezin afreizen naar Indonesië en kan het nog niet over haar hart krijgen om de reis te annuleren. Want dan is ook de voorpret voorbij… Lees wat het met ons doet als we niet op zomervakantie kunnen. 

Tijdens de meivakantie zijn we met het hele gezin thuis geweest. Mijn tieners zijn net gewend geraakt aan het nieuwe normaal van thuisonderwijs. Proefwerken worden online gemaakt, het dagritme zit er goed in en we waren in ieder geval de ochtenden allemaal tegelijk keurig aan het werk in onze eigen studio’s (oftewel slaapkamers). Tijdens deze meivakantie realiseerden we ons dat deze vakantie ook compleet anders is dan anders. We gaan niet op reis. Geen ramp natuurlijk want dat doen we wel vaker niet in een schoolvakantie maar nu voelt het toch iets anders. Want leuke uitstapjes maken is ook lastig. En die zomervakantie komt steeds dichterbij waarbij de kans groot is dat die voor ons allemaal veel dichterbij huis is dan gepland. Wat doet dat met ons en wat gaan we dan doen in de zomervakantie?

Bali of de Biesbosch?

Mijn reis met onze drie kinderen naar Indonesië staat geboekt in juli en daar verheugen we ons al heel lang op. Met de trein Java ontdekken en daarna heerlijk relaxen en duiken op Bali. Het komt dichterbij en eigenlijk weten we diep in ons hart wel dat die reis waarschijnlijk niet door kan gaan. De overheid adviseert voorlopig om alleen naar het buitenland te reizen als het noodzakelijk is. En het is maar de vraag of dat in de zomermaanden anders is. In Indonesië verspreidt het virus zich nog steeds razendsnel en dat geldt voor veel vakantielanden. Er wordt zelfs over gesproken dat de belangrijke vakantielanden Spanje, Italië en Frankrijk het buitenlands toerisme geheel gaan weren deze zomer. Deze landen zijn immers hard getroffen door het coronavirus en het is dan ook niet verwonderlijk dat er een lange adem nodig is met zware maatregelen om een nieuwe opleving van het virus in de zomermaanden te voorkomen. We zullen dus waarschijnlijk dichter bij huis moeten blijven, in Nederland op vakantie gaan ligt meer voor de hand. Een leuk huisje huren in De Biesbosch dan maar? Het aantal boekingen van vakantiehuizen in eigen land voor deze zomer is in ieder geval bijna verdubbeld ten opzichte van het aantal boekingen vorig jaar rond deze tijd.

Een stukje hoop

Toch heb ik onze reis naar Java en Bali nog niet geannuleerd. Ergens in mij zit nog een klein beetje hoop op een heerlijk verblijf in de prachtige accommodaties die geboekt staan. In mijn omgeving hoor ik dezelfde geluiden en uit recente onderzoeken blijkt dat meer dan de helft van de vakantiegangers die dit jaar nog een reis geboekt hebben staan, erop vertrouwt dat ze in augustus gewoon op vakantie kunnen gaan. Zijn we dan allemaal zo naïef of hebben we dat stukje hoop juist nodig in deze onzekere tijden?

Vakantie-voorpret

Naïef of niet, op het moment dat je je reis afzegt, is ook je voorpret weg en dat is waarschijnlijk wat ons tegenhoudt. De voorpret is een belangrijke beleving die bij vakantie hoort. Uit onderzoek van The New York Times blijkt zelfs dat in de vakantie-voorpret misschien nog wel meer plezier zit dan in de vakantie zelf. Iedere reiziger weet het: tijdens de vakantie kan er veel misgaan. Natuurlijk geeft de vakantie zelf ook veel plezier maar het is een bekend gegeven dat we een extra gelukkig gevoel krijgen als we, dat wat ons plezier brengt, bewust vertragen. Of dat nu om een reis naar Australië gaat die je volgend jaar wilt maken of een heerlijk chocolaatje bij de koffie dat je vanmiddag pas neemt in plaats van vanochtend. Door die vertraging creëren we positieve verwachtingen en genieten we ervan hoe plezierig die ervaring zou kunnen zijn. Voorpret dus. Ik merk aan mezelf dat ik gelukkiger ben als er een reis gepland staat, al is het nog ver weg. Het er naar toe leven maakt me al gelukkiger. En al is al het reizen over de grens de komende tijd onzeker, ik wil tegen beter weten in nog zo lang mogelijk die voorpret vasthouden. Dus ik wacht toch nog maar even met het annuleren van m’n Indonesië reis. Maar ik kijk ondertussen wel vast naar leuke vakantiehuizen in de Biesbosch.

Reizen zit in haar bloed en Marion werkt al ruim 25 jaar in de reisbranche. Ze heeft onder andere in in Spanje, de Verenigde Staten en Japan gewoond en gewerkt als synchroonzwemster in professionele shows. Terug in Nederland werd haar passie voor reizen verder aangewakkerd door als stewardess bij KLM de wereld over te vliegen. Daarna heeft ze bij diverse reisorganisaties gewerkt en verder de wereld mogen ontdekken. Het liefst reist ze samen met haar gezin naar verre bestemmingen. Momenteel is zij, naast haar free lance opdrachten die altijd iets met reizen te maken hebben, werkzaam als docent in toeristische vakken bij Tio University of Applied Sciences. In haar blogs gaat zij in op het geluk dat reizen kan brengen en geeft ze handige tips voor ‘happy & healthy travels’.

Lees ook:

Wendy’s opvoedvraag: wanneer begint de pubertijd?

Zo ga je om met stress en angst tijdens Corona

Mindfulnessoefening voor Corona-stress

 

Ellen kreeg op Bali een scooterongeluk

Een eigen tassenlijn en een leven dat zich afwisselde tussen Bali en Ibiza: vrijheid was voor Ellen Leautaud (48) het belangrijkste in haar leven. Tot dat scooterongeluk op Bali vier jaar geleden. Twee maanden lag ze in coma en een hersenbeschadiging en lichamelijke handicaps zorgden ervoor dat haar leven 180 graden draaide. Maar Ellen wil lopen en leven en gelukkig zijn.

Ze ziet een witte kamer, witte lakens, een open deur naar de gang. Haar hele lichaam doet pijn. Haar benen, armen, schouders. Ze probeert haar rechterbeen op te tillen, maar dat gaat niet, haar linkeroog zit dicht en kan ze niet openen. What the fuck doe ik hier, zegt Ellen als er een verpleegster binnenkomt. Later die dag vertellen de artsen haar in korte bewoordingen wat er is gebeurd. Dat ze een scooterongeluk heeft gekregen op Bali en twee maanden in coma heeft gelegen. Dat ze in coma terug is vervoerd naar Nederland en nu in revalidatiecentrum Heliomare ligt. Ze vertellen haar ook dat haar hersenen beschadigd zijn, ze blind is aan één oog en nooit meer zonder hulpstuk zal kunnen lopen.

Lopen is leven

Ellen snapt er helemaal niets van. De afgelopen twee maanden zijn één groot gat voor haar. Bali, het ongeluk, de vlucht; ze weet er allemaal niets meer van. Het enige wat ze denkt is: ik moet weer kunnen lopen.

Ellen, 1990

1990

Vrijheid van bewegen, letterlijk en figuurlijk, is altijd het allerbelangrijkste voor haar geweest. Als kind kon ze zo goed zwemmen dat ze bijna mocht meedoen aan de Olympische Spelen. Op haar achttiende verhuisde ze samen met haar ouders naar Ibiza. Ibiza was toen, dertig jaar geleden, nog niet ingenomen door de jetset en vele nachten danste ze tot zonsopgang in de Pacha of de Space – toen nog niet meer dan een ruig stuk land. Ze begon haar eigen tassenlabel en reisde daarvoor de hele wereld over. De wintermaanden verbleef ze op Bali om de productie te begeleiden, later ging ze er wonen. Ze deed aan yoga, ging regelmatig op retraite en deed in Bali nog mee aan de halve marathon.

Niet meer kunnen lopen was voor de vrije Ellen geen optie.

Kurkuma-thee

Inmiddels is het 4,5 jaar na het ongeluk. We treffen elkaar in Ellens woning in Purmerend, een kleine nieuwbouwwoning aan een hofje. Er staan Boeddhabeelden in de kamer, boven de bank hangt een spreuk: Remember, happiness doesn’t depend on who you are or what you have. It depends solely on what you think. Ellen heeft Kurkuma-thee gemaakt. Met haar lange blonde haren en mooie gezicht kun je je goed voorstellen dat ze ooit een bohemien leven leidde op Bali en Ibiza.

Maar nu is alles anders.

Een hersenbeschadiging heeft ze nog steeds. Tijdens het gesprek moet ze soms zoeken naar woorden, herinneringen lopen niet altijd synchroon in haar hoofd. Ellen: ‘Het voelt nog steeds alsof ik twee maanden dood ben geweest tijdens die coma en daarna opnieuw geboren ben. Alles heb ik opnieuw moeten leren: praten, lopen, bewegen.’ Feitelijk moest Ellen volledig opnieuw leren leven. Met Nederland had ze bijvoorbeeld eigenlijk niets meer; ze was er door haar avonturen op Bali en Ibiza al jaren niet geweest. Haar bedrijf moest ze opgeven, net als het reizen. Vijf jaar geleden had ze zich waarschijnlijk niet kunnen voorstellen dat ze ooit gelukkig zou kunnen zijn in een kleine nieuwbouwwoning in Purmerend. En toch is ze het.

‘Natuurlijk zijn er dagen dat ik ervan baal dat ik nog zo weinig kan en niet zo goed loop. Maar ik durf ook te zeggen dat ik het inmiddels kan accepteren en gelukkig kan zijn met wat ik nog wél kan. Dat is ook wat ik wil laten zien en waarom ik mijn verhaal wil vertellen en lezingen geef. Er zijn áltijd mogelijkheden, er is áltijd een weg. Er zijn zoveel mensen die iets hebben in Nederland, zoveel mensen die ziek zijn. Vaak gebeurt het dat mensen die hun gezondheid verliezen ook hun eigenwaarde kwijtraken. Hun lichaam heeft hen in de steek gelaten en ze richten zich op het negatieve. Maar ik wil leven uit liefde en delen en niet mijn hersenletsel zijn.’

Een rustig leven

Haar weken voltrekken zich nu volgens een vast stramien. Op dinsdag en woensdag reist ze naar Amsterdam om als vrijwilliger te helpen bij Only Friends, een vereniging waar kinderen en jongeren met een lichamelijke of geestelijke beperking kunnen sporten. Op maandag en donderdag traint ze in de sportschool en gaat ze naar de sauna. De overige dagen moet ze rust houden en is ze vooral thuis. Dan schildert ze of maakt ze een wandeling door de natuur. ‘Ik moet een heel rustig leven leiden, anders slaan de stoppen door. Mijn hersenen zijn zo beschadigd door het ongeluk dat ze op tilt slaan als ik te veel prikkels krijg. Dan lig ik binnen no time aan de hartbewaking op de Eerste Hulp.’

Wat haar verder helpt: veel yoga doen, blijven bewegen en supergezond eten. ‘Ik volg de ayurvedische principes. Op vaste tijden eten, geen vlees, veel groenten, geen suikers, geen E-nummers en bewerkt voedsel. De aansturing vanuit mijn hersenen is verstoord en als ik niet goed eet, merk ik dat meteen. Dan zwelt mijn buik op alsof ik negen maanden zwanger ben, krijg ik allerlei pijnen en voel ik me onrustig. Elke ochtend doe ik mijn yogaoefeningen, als het mooi weer is in de tuin, met ervoor en erna een meditatieoefening.

Ik deed altijd al veel yoga en dat heeft me gered: mijn lijf was soepel, wat me zeker heeft geholpen bij het revalideren. Mijn hele lijf zat in de knel; yoga gaf me letterlijk de ruimte om weer te gaan leven. Het is doodzonde dat er in de zorg zo weinig aandacht is voor het belang van goede voeding en beweging. Wat je in een ziekenhuis te eten krijgt, witte broodjes met kaas en magnetroneten, alsof ze je ziek willen houden. Ik zou dat dolgraag willen aankaarten. Ik wil het deel van mijn hersenen dat nog goed functioneert zo goed mogelijk verzorgen.’

Ellen, 2019

2019

Nooit opgeven

Lopen kan ze weer, hoewel soms wankel. ‘Ik moet snel lopen, anders val ik om. Maar met een stok of rek lopen is voor mij de doodstraf, dat zou betekenen dat ik de vrijheid moet opgeven die ik altijd heb gekend.’ Never give up, is iets wat je Ellen vaak hoort zeggen. Uren en uren en uren oefende ze om weer normaal te kunnen lopen. Twee jaar na het ongeluk wandelde ze de Dam tot Damloop uit. ‘Het was ontzettend zwaar, maar ik heb het gered! Door de Dam tot Damloop te lopen wilde ik laten zien dat vechten zin heeft. Mijn rechterbeen blijft ongecoördineerd en mijn rechtervoet blijft slapen, maar als ik me niet te veel op mijn pijn en handicaps concentreer, kan ik veel bereiken. Ik was zo trots op mezelf en was ontroerd door de mensen die me kwamen aanmoedigen. Met de loop heb ik ook geld opgehaald voor de Edwin van der Sar Foundation, hun werk is ontzettend belangrijk. Ik praat ook regelmatig met Edwins vrouw Annemarie, die zelf werd getroffen door een herseninfarct.’

Het is opvallend dat een vrouw die zelf eigenlijk zoveel steun nodig heeft, nu het gelukkigst wordt van anderen helpen. ‘Anderen willen helpen heeft altijd in mij gezeten. Op Bali hielp ik vaak kinderen die uit armoe niet voldoende te eten hadden. Mijn ongeluk heeft me doen inzien dat ik niet naar de andere kant van de wereld hoef om anderen te helpen. Mijn werk voor Only Friends is alles voor mij. Een kind met een rollator dat een doelpunt maakt, dat is het allermooiste. Als ik zo’n blij koppie zie, denk ik: daarom moest ik hier blijven.’ Zelf heeft ze nooit kinderen gekregen. ‘Dat is het enige waar ik echt spijt van heb in mijn leven. Ik was altijd te druk met mijn business en met reizen; een kind paste daar niet bij, vond ik. Een stompzinnig idee, dat helaas niet meer valt terug te draaien.’

Thuis bij jezelf

Vaak, als ze ’s morgens na haar meditatie nog even in het gras blijft liggen, realiseert ze zich hoe blij ze is dat ze nog leeft. ‘Dat blijft een wonder. De artsen op Bali hadden me al opgegeven. Er zat geen enkel leven in mij. Omdat de verzekering de behandeling niet langer wilde vergoeden, wilden ze de stekkers eruit trekken. Mijn familie heeft er toen voor gezorgd dat er geld werd ingezameld en ik kon worden teruggevlogen naar Nederland. Als zij dat niet hadden gedaan, was ik er niet meer geweest. Er is een periode geweest dat ik daar niet heel blij mee was. Toen ik na Heliomare bij mijn moeder ging wonen, viel ik in een diep gat. De zin van het leven was weg voor mij en ik heb een periode in een psychiatrische kliniek gezeten om met het verlies van mijn gezondheid om te leren gaan. Juist omdat ik zo diep heb gezeten, ben ik heel dankbaar voor hoe het nu gaat.’

Karma

Het ongeluk heeft haar meer inzichten gegeven. ‘Ik geloof in karma. Geloof erin dat bepaalde dingen je moeten gebeuren om tot inzichten te komen. Ik zal niet zeggen dat ik blij ben dat het ongeluk me is overkomen want ik heb met mijn handicaps en hersenbeschadiging levenslang, maar het heeft er wel voor gezorgd dat ik ben thuisgekomen bij mezelf. Ogenschijnlijk leidde ik een fantastisch leven, maar het was ook eenzaam.

Op Bali stond ik er met mijn business helemaal alleen voor, dat was best hard. En ik liet me vaak leiden door onbegrensd gedrag. Ik leefde gezond en deed aan yoga, maar ik dronk ook snel te veel en heb de nodige drugs gebruikt. Mentaal was ik niet in balans. Ik ben me enorm bewust geworden van mezelf en wie ik ben en wat ik allemaal kan met de beperkingen die ik heb. Eenzaam voel ik me niet meer; ik ben nu samen met mezelf.’

Ellen schreef een boek over het ongeluk: ‘Ibiza Bali Revalidatie’. Paris Books, € 17,50.

Meer Powerstories vind je hier:

Heb jij ook een mooie powerstory? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar online@wendymultimedia.nl.

Gelukspsychologe Josje Smeets: ‘Doe mij maar een Bali’tje’

We leven allemaal wel toe naar een vakantie. Voorpret is al de halve pret, maar eigenlijk moeten we helemaal geen verwachtingen hebben, vindt gelukspsychologe Josje Smeets. Ze is eigenaar van het bedrijf HelloBetty.nl. ‘Het hebben van geen verwachtingen zorgt ervoor dat je meer kunt genieten en ervaringen meer intens kunt beleven.’ Toch heeft ook onze gelukspsychologe zelf wel eens bepaalde verwachtingen van een vakantie gehad. Ze vertelt over haar reis naar Bali, die iets anders uitviel dan verwacht… 

Heb geen verwachtingen

Ik gun iedereen twee weken Bali. Maar om een andere reden dan je wellicht zou verwachten. Eerder deze zomer werd ik geïnterviewd door Dagblad de Limburger over stress op vakantie. Vol overtuiging had ik mijn antwoorden klaar. Wanneer een vakantie tegenvalt heeft dat alles te maken met het hebben van te hoge verwachtingen. Heb geen verwachtingen en je hebt de vakantie van je leven.

En dat is dus precies wat ik deed in juli. In plaats van onze vertrouwde zilveren caravan van stal te halen om op de bonnefooi naar zonnige oorden te verkassen, trokken we met zijn viertjes alle acht onze stoute schoenen aan en vertrokken richting Azië. Maleisië, Bali en Singapore stonden op de planning. Kids iets ouder nu en klaar voor het avontuur. Voor ons geen suffigheid meer. Jihaaa!

Daar sta je dan

Verwachtingen hadden we niet. Ik zelf heb ooit China bezocht, maar daar houdt onze Azië-experience op. We waren totaal blanco. Wij regelen zoiets namelijk goed. Eenmaal uitgestapt op Kuala Lumpur worstelden we ons door de zwetende, grotendeels blootvoetse, rij met mensen en holden zo snel mogelijk naar een comfortabele ‘teksi’. Zet ons maar af bij dat droomhotel (dat ik zorgvuldig maanden van tevoren had vastgelegd. Toegegeven. Misschien hadden we toch wel íets van verwachting dan. Maar je wilt natuurlijk wel een fijn bedje om in te slapen, niet? Een hotel dat een beetje centraal gelegen is? En dat goede recensies krijgt op Tripadvisor?). De taxi kon door de enorme drukte niet tot aan ons hotel komen en zette ons in een straat aan de achterkant af.

En daar stonden we dan. Met onze fijne roltassen (voor ons geen fancy koffers, we waren op avontuur!) in het stof, de uitlaatgassen, de klamme kruidige bewolkte deken die de stad om je heenslaat en vooral; de enorme drukte. Allejezus, wat was het hier druk. Overal voertuigen. Verkeerslichten voor voetgangers functioneerden niet. Letterlijk je voor een auto gooien was het devies.

Dat viel wel een heel klein beetje tegen. De Toscaanse groene heuvels flitsten kortstondig door mijn hoofd. Want ik hou zo van de natuur. Van het buiten zijn. Eenmaal bij het hotel bleken onze kamers geen raam te hebben. En veel groter dan een schoenendoos waren ze niet. Maar ‘hey’. We zitten in een wereldstad! Logisch. Een kleine aanpassing van de mindset en gaan!

Blaren op je voeten

Na drie dagen Kuala Lumpur waren we kapot. Openbaar vervoer blijkt niet optimaal geregeld (waar blijft die ‘bus’?) en met de taxi sta je continu in de file. Locals adviseerden ons zoveel mogelijk te lopen en zo meer te zien. Dus dat deden we. Blaren op de voeten en hielen, maar wij zagen álles. Ik was niet voor niets de halve wereld overgevlogen natuurlijk.

We vonden het mooi, indrukwekkend, maar ánders en intens. En wat viel de continue zoektocht naar eten voor mijn hongerige kinderen in de groei tegen. Eten kopen kan daar niet lukraak. Ga naar restaurants die goed bezocht zijn, eet vooral geen vlees, vis, rauwe groenten, geschild fruit, producten met melk, halfgekookte eieren en was je handen veelvuldig met meegebrachte hygiënische handgel om nare buikziektes te voorkomen. (jaja, mensen. Wij hadden ons ingelezen. Geen verwachtingen, écht niet. Maar beter voorkomen dan genezen natuurlijk). Mijn goed gevulde campingkoelkast had al meerdere malen de revue gepasseerd in gedachten. Stiekem dan wel. Snel onderdrukken die handel.

Het land van andere koolhydraten

Drie keer per dag uit eten dus. Super gezellig. Wat hadden we een lol aan tafel. Maar toen we ons op zondagmiddag eenmaal geïnstalleerd hadden in het park achter de Petronas Towers bij een kinderzwembad wensten we vurig dat we buiten konden eten. In het gras. Tussen de vogels en apen. Zoals vakantie hóórt te zijn. We gingen zelfs op zoek naar een supermarktje voor wat brood en kaas, maar natuurlijk. Dit is het land van andere koolhydraten. Noedels kunnen niet ongekookt opgeslurpt worden in het park.

In Bali begint de vakantie pas echt. Toch?

Toen we doorvlogen naar Bali hadden we toch wel énkele verwachtingen. Zoals onze dochter zei; híer gaat de vakantie pas écht beginnen. Bali is immers het paradijs-eiland. Het nieuwe Ibiza. Je moet er geweest zijn. Palmbomen, heerlijke stranden, fantastische eettentjes en cocktails popten op in mijn hoofd tijdens het verorberen van de ietwat dubieuze vliegtuigmaaltijd.

Ook in Bali zochten de we eerste beste taxi uit en lieten ons vervoeren naar ons guesthouse in Sanur. Dat zou lekker rustig zijn, beloofden de vele reiswebsites ons. Het plaatsje dat vooral door gezinnen bezocht werd. Voor ons geen druk Kuta of Seminyak. Rust, natuur. Rond vijf uur, bijna aangekomen bij ons paradijs, begon het te schemeren. Jeetje, wat ging de zon hier vroeg onder. Sowieso, ‘waar is die zon?’, vroegen we onze taxichauffeur die al anderhalf uur in de file een lyrische bloemlezing gaf over zijn fantastische thuis(ei-)land. ‘It’s the volcano. It’s cloudy everyday.’ Slik. Dit had ik zeker niet verwácht. Bewolking? Élke dag? Op Báli? Was ik hier de halve wereld voor overgevlogen? Wat moest ik in godsnaam doen dan op dat strand?

Altijd bewolkt

Adem in. Adem uit. Je bent gelukspsychologe. Jij wéét hoe je er iets van kunt maken als het anders loopt dan verwacht. Verander de mindset, ga mee met de flow. Ok, dat werden geen ellenlange dagen op het strandbedje met de stapel boeken die je wilde lezen. Je was tenslotte op Bali. Zóveel te zien en te doen. Je haalde je notitie op met bezienswaardigheden in de buurt van Sanur. Jullie gingen er wat van maken!

Prikkels

Aangekomen bij ons guesthouse tastten we in het duister op zoek naar geschikte avondkleding om ons te wanen in één van die beroemde healthy, hippe eettentjes. ‘Mam, ik word hier lek gestoken door de muggen. Heb ik nu dengue?’. Ok, eerst even langs een apotheek dan misschien. De Nederlandse deet werkte voor geen meter. Gelukkig hadden we klamboes zei Tripadvisor. Waar waren die trouwens? Geen paniek. We smeren ons in met lokale deet en alles komt goed.

Bali

De steenworp van het centrum die ons guesthouse lag leek onbegaanbaar. We zagen werkelijk geen hand voor ogen. ‘Hebben ze hier überhaupt een stoep?’ Terug om zaklampen op te halen liepen we de weg opnieuw. Slingerend tussen de offers (je wilt de lokale bevolking niet beledigen erop te trappen), het eindeloze afval en wegspringend voor ál die nergens-mee-rekening-houdende scooters. Wat was het hier druk. Alweer. Jeetje. Wat een prikkels.

Met een hoge mate van alertheid renden we het laatste stukje naar de apotheek terwijl we op de hielen gezeten werden door zeven honden. Opletten voor hondsdolheid natuurlijk. Opgelucht stapten we de met airconditioning gevulde ruimte binnen. Om na de mededeling ‘sorry only cash’  weer met lege handen om te draaien.

Een plan maken op vakantie?

Dit moest vanaf morgen anders. We hadden een plán nodig. En een ‘to-do-lijstje’. Dus dat maakten we. Bewust van het feit dat we daarmee onze eigen verwachtingen gingen kweken, schreven we onze ‘to do’s’ op. Goh, wat waren dat er veel. We waren toch op vakántie? Ik had helemaal geen zin vervoer te regelen. Een betrouwbare chauffeur te zoeken. Het viel over me heen. Ik had een jaar lang hard gewerkt en twee banen naast elkaar gehad. Onze zomervakantie is ons ijkpunt. Even niets. Even geen prikkels. Niet ‘aan’ staan. Lekker suffig zitten op de camping tussen de krekels. Maar wat had ik dan verwacht? Niets, ik had niets verwacht. Dat is precies wat ik adviseerde in het krantenartikel. Heb geen verwachtingen.

Met een emmer water doortrekken

De wc doortrekken met een emmer water.

Maar ik had natuurlijk wel verwachtingen. Iedereen heeft een benchmark. En vakantie was voor mij vakantie zoals ik die gewend was. Eindeloze lange zinderende dagen in strak blauwe luchten, waarbij het daglicht mij pas rond een uur of tien ‘s avonds zou verlaten. Dagen waarop je uren kon praten met andere campingbewoners, je kon waden door rivieren of kon scheuren in een speedbootje op zee. Of dagen waarop je juist helemaal niets hoefde te zeggen.

Doe wat bij jou past

We zijn uiteindelijk twee weken op Bali geweest. Veel korter dan gepland. We hebben ontzettend veel gezien, ervaringen ingedronken, plezier gehad en ons verbaasd over heel veel dingen, niet in de laatste plaats over de allesoverweldigende (verkeers-)drukte en het vele afval op het eiland. We hebben op het natte strand gelegen en in de huizenhoge golven gespeeld. Maar het continu alert zijn en ‘aan’ staan bleef. Zeker met kinderen en zeker wanneer je aan de voet van de vulkaan overnacht.

Kinderen in Bali

Op een zekere ochtend in het stervensdrukke Ubud kwam het besluit. Reizen is reizen. Geen vakantie. En we hadden vakantie nodig voordat we ons weer een vol jaar in onze kersverse ondernemingen zouden storten. We appten KLM die ons enorm snel en goed geholpen hebben met het omboeken van onze terugvlucht. Maleisië hebben we verder overgeslagen en van Singapore hebben we helaas alleen het vliegveld gezien. Maar het was goed zo. Dit was pas écht je geluk nastreven. Wanneer iets niet bij je past, laat het voor wat het is. Laat je gêne varen. Trek je niets aan van de buitenwereld. Doe waarbij jíj je goed voelt.

Toch maar de caravan gepakt

We kwamen zondagmiddag thuis en vertrokken dinsdagochtend weer. Met ons zilveren caravannetje. Tien dagen naar de Ardèche. Waar geen WiFi of 4G signaal ons bereikte. Telefoons uit. Ons brein uit. Ctr Alt Delete. Ik gun iedereen zo’n Bali’tje. Een moment waarop je jezelf tegenkomt. Dan weet je zomaar ineens weer wat je écht wilt. Wat je behoeften en dromen zijn. Blijf bij jezelf. Elke dag opnieuw.

Het hebben van geen verwachtingen zorgt ervoor dat je meer kunt genieten en ervaringen meer intens kunt beleven. Ga echter na of je daadwerkelijk geen verwachtingen hebt of dat je stiekem toch al een beeld gevormd hebt van datgene dat komen gaat. Dat is niet erg. Voorpret is de halve pret. Maar accepteer dan ook dat de werkelijkheid anders kan uitpakken. Omarm deze werkelijkheid. Of omarm hem niet. Het is jouw keuze. Jouw leven. Enjoy!