Shirley van Dam (36) hield aan een bevalling van 22 uur en een totaal ruptuur, omdat haar zoontje bijna 4,5 kilo woog, bekkeninstabiliteit en chronische pijn over. Ze had vijf jaar lang zoveel pijn dat ze niet zelfstandig voor haar zoontje kon zorgen, en niet meer kon werken. Tot ze bij behandelaar dertig kwam en van haar pijn afkwam. Inmiddels is ze opnieuw zwanger.
‘Ik verheugde me heel erg op de periode na de bevalling. De kraamtijd, de eerste keer buiten wandelen, samen met vriendinnen afspreken die ook een kleintje hadden, naar de kinderboerderij. Maar ik kon werkelijk niets meer. Ik weet nog dat ik na twee weken met de kinderwagen naar buiten ging omdat ik dat zo graag wilde, maar na een klein stukje niet meer vooruit kon. Het leek alsof mijn bekken op slot ging en ik had helse pijnen. Ik probeerde wel te bewegen en voor mijn zoontje te zorgen, maar het ging niet. Ik had zoveel pijn dat dingen als mijn zoontje uit zijn bedje tillen of hem in bad doen niet lukten. Ik kon niet zelfstandig voor hem zorgen en er moest bijna altijd iemand bij zijn als ik alleen met mijn zoontje was.’
Anderhalf uur persen
‘Vanaf de 24ste week van mijn zwangerschap kreeg ik last van bekkeninstabiliteit. Ik moest halve dagen gaan werken, maar dacht: na de bevalling verdwijnt die pijn vanzelf weer. Maar zo ging het niet. Mijn zoon bleek heel groot te zijn, bijna vierenhalve kilo en de bevalling was heel zwaar. Het duurde 22 uur en ik heb anderhalf uur moeten persen. Omdat mijn zoontje zo groot was bleef hij hangen met zijn schoudertje en de bevalling eindigde in een totaal ruptuur. De verloskundige was in paniek en zei dat ze nog nooit zo’n grote ruptuur had gezien. Hoewel ik in het ziekenhuis ben bevallen, is er duidelijk een inschattingsfout gemaakt. Een keizersnee kwam niet ter sprake en omdat ik voor het eerst een bevalling deed, wist ik niet wat normaal was. Waarschijnlijk is er door de zware bevalling zoveel beschadigd dat mijn hele lichaam ontzet was.’
Overprikkeld
‘Ik heb zoveel behandelingen gehad, maar niets hielp. Sommige behandelingen maakten de pijn zelfs alleen maar erger, een behandeling bij een chiropractor was bijvoorbeeld een ware marteling. Maar ik wilde beter worden en van de pijn af en probeerde van alles: bekkenfysiotherapie, osteopathie, een behandeltraject bij het Spine & Joint Center. Op MRI- en botcans was niets te zien en mijn gynaecoloog zei dat de pijn vanzelf zou verdwijnen. Maar eigenlijk tastte iedereen in het duister. M’n bekken was verwrongen na de bevalling en m’n stuitje schoot constant scheef. Bepaalde spieren functioneerden niet meer en anderen raakten juist overbelast. Ook zaten er op den duur veel verklevingen in m’n bindweefsel, waardoor (achteraf gezien) mijn hersenen niet goed meer konden communiceren met mijn onderlichaam. Hierdoor raakte mijn centrale zenuwstelsel overprikkeld en kwam mijn lichaam in een traumastand met constante pijnprikkels, waardoor ik maximaal twintig minuten kon staan, zitten of lopen en elke twee uur minimaal een kwartier moest liggen om een beetje de dag door te komen. Altijd met enorm veel pijn in m’n bekken, bekkenbodem, rug, SI en stuitje.’
Accepteren
‘Ik heb vijf jaar lang last gehad van die enorme pijnen. Het had grote impact. Mijn man had een mooie baan waarvoor hij het hele land door moest, maar dat ging niet omdat hij thuis te vaak nodig was. Noodgedwongen zocht hij een andere baan die beter paste bij de situatie thuis en liet hiermee een goede carrièrekans schieten. Omdat het weinig voorkomt dat vrouwen na een bevalling zo lang last houden van pijn en er op de foto’s niets te zien was, werd ik niet geloofd en ontstond er een strijd met mijn werkgever en de Arbo. Ik heb nog een tijdje geprobeerd te werken, maar als ik twee ochtenden had gewerkt, kon ik verder helemaal niets meer doen met mijn zoontje. Het heeft ervoor gezorgd dat ik in een depressie terecht kwam. Ik had geen toekomstperspectief meer. Veel behandelaars zeiden dat ik het moest accepteren en nooit meer pijnvrij zou worden, maar ik dacht: voor mijn zwangerschap had ik nooit last van mijn rug en mijn bekken, het moet toch opgelost kunnen worden? Het woord acceptatie kon ik op een gegeven moment niet meer horen.’
Interne revalidatie
‘Op Facebook was ik lid van een groep voor vrouwen met bekkeninstabiliteit en daar vertelde een vrouw over een behandelcentrum in Limburg: A Casa Nostra. Aanvankelijk dacht ik: wat is dit voor een sprookje en ook alle goede reviews op hun site geloofde ik niet. Ik had al zoveel behandelaars uitgeprobeerd dat ik eigenlijk niet meer wilde dat er nog iemand aan mijn lijf zat. Toch ben ik op intake gegaan en omdat ik me door de paar dingen die ze tijdens de intake deden al beter voelde, besloot ik ervoor te gaan. Het was een intensieve revalidatie waarbij ik drie keer een midweek intern moest, maar het heeft ervoor gezorgd dat ik pijnvrij ben geworden. Het centrum kijkt naar het hele plaatje en ik kreeg een intensief programma van oefeningen, behandelingen en bijvoorbeeld elke dag opnieuw goed leren wandelen. Ik leerde met oefeningen hoe ik mijn spieren op een andere manier kon aansturen en het verkleefde weefsel in mijn rug werd bijvoorbeeld losgemaakt. Ik kon het bijna niet geloven dat het echt werkte, maar na het programma had ik geen pijn meer.’
Tweede kindje
‘Ik ben ontzettend blij dat ik mijn leven weer terug heb. Ik vind het erg dat ik zoveel leuke dingen gemist heb van mijn zoontje, maar ik probeer de tijd in te halen en extra te genieten van alles. Samen leuke dingen doen als naar de Efteling, genieten van mijn gezin. De relatie met mijn man is er alleen maar sterker door geworden. We kennen elkaar al sinds ons zestiende en voor hem was het ook heftig om opeens een vrouw te hebben die altijd pijn heeft en thuis komt te zitten. Het was niet zoals we het ons hadden voorgesteld om ouders te worden. Door mijn verhaal te delen wil ik andere vrouwen die last hebben van chronische pijn na de bevalling hoop geven; het kan weer overgaan. Ik werk ook weer, als virtueel assistent vanuit huis. Het mooie is dat ik inmiddels weer zwanger ben, 26 weken nu. Een tweede kindje was voor ons lange tijd een afgesloten hoofdstuk en ik vind het nog steeds heel spannend, maar ik vertrouw erop dat de pijn niet terugkomt en ik weet wat ik eraan kan doen als ik wel weer last krijg van mijn bekken. Ik word nu beter gemonitord en heb een zwart-wit toezegging dat ik een keizersnee mag als het weer een zware bevalling dreigt te worden.’
