Marie-Josée Koks woog 140 kilo. Ze was een liefhebber van het Bourgondische leven: een wijntje, kaasje of lekker toetje. Ze was naar eigen zeggen ‘dik tevreden’ met haar uiterlijk, maar besloot toch iets aan haar overgewicht te doen. Bovendien kreeg ze last van een lekkende maagklep, waardoor een maagverkleining de juiste optie voor haar gezondheid leek te zijn. Niets bleek minder waar. Als gevolg van de complicaties leeft ze nu al een aantal jaar, dag in dag uit, met chronische pijn. ‘Als ik iets eet is het een Russisch roulette.’

‘Niemand heeft ooit iets gezegd over mijn overgewicht. Marie was gewoon dik, punt uit. Iedereen accepteerde dat. Toen ik 18 jaar was woog ik al 96 kilo. Eigenlijk mijn gehele leven heb ik zwaar overgewicht gehad. Ik vond mezelf een mooie, volle vrouw; ik genoot van het leven en voelde niet de druk om in het ideaalplaatje te passen. Rond mijn 40e begon mijn gewicht toch aan me te knagen. Het was ongezond, en ik kreeg last van een lekkende maagklep. Ik besloot voor een maagverkleining te gaan. Niet omdat ik slank wilde zijn, maar omdat ik gezond door het leven wilde gaan.’

Complicaties

‘De operatie was geslaagd, en dit ging ongeveer een jaartje of drie goed. Ik viel flink wat kilo’s af en woog ongeveer 95 kilo. Voor mensen met zwaar overgewicht is dat een soort magisch getal, de 100 kilo aantikken. Dat ik zelfs onder de 100 zat, vond ik heel fijn. Alles verliep goed, tot ik op vakantie ging naar Marokko. Ik heb daar een bacteriële infectie opgelopen. Ik kreeg enorme pijn rondom mijn navel na eten of drinken. Terug in Nederland werd ik zes weken opgenomen in het ziekenhuis. Ze hebben echt alles onderzocht, maar niemand wist precies wat er aan de hand was. Ik ging naar huis met morfinepillen. Al mijn eten ging rechtstreeks mijn darmen in, en werd niet goed verteerd. Eigenlijk vergiftigde ik mezelf. Door complicaties moest ik zes keer onder het mes, maar tevergeefs. De pijn verdween niet. Vanaf dat moment leef ik al ongeveer drie jaar met chronische pijn. Alles wat ik eet is een uitprobeersel; het is maar de vraag hoe mijn lichaam erop ging reageren. Er was niemand die me kon helpen, en ik er mee moest ermee leren leven.’

Dag in, dag uit leven met pijn

‘Het komt er dus op neer dat ik altijd pijn in mijn darmen heb. Dag in, dag uit. De ene dag gaat het natuurlijk beter dan de andere, maar verdwijnen zat het nooit. Ik sta ermee op en ga ermee naar bed. De spontaniteit is van het leven af. Uiteten of ver reizen gaat niet. Zo kon ik ontzettend genieten van gezellig samenzijn met vrienden, gepaard met een hapje en een drankje. Dat gaat nu nog steeds wel, en ik geniet er nog steeds met volle teugen van, maar het gaat wel anders. Zo moet er op een bepaalde manier voor mij worden gekookt en drink ik geen alcohol meer. Als vrienden me na een avondje samenzijn een berichtje sturen met: ‘We hebben zo genoten vanavond!’, zit daar voor mij een andere nasmaak aan. Ik heb ook genoten van de gezelligheid, maar heb vervolgens wel de hele nacht boven de pot gehangen.’

Keerzijde aan het genieten

‘Als er bijvoorbeeld ook maar een theelepel crème fraîche in mijn avondeten zit, krijg ik ‘s nachts een enorme aanval. Zweten, misselijk en vooral met heel veel pijn breng ik dan de nacht door naast het toilet. Maar het is iets waar ik mee heb leren leven. Ik kan niets aan mijn pijn veranderen. Ik denk dat het ondergaan van een maagverkleining vaak wordt onderschat. Het is hard werken, zowel op fysiek als mentaal vlak. Wat veel mensen niet weten is dat je bijvoorbeeld heel anders moet eten na de ingreep. Het is belangrijk om gezond te eten, en te weten wat je lichaam wel en niet aankan. Daarom heb ik besloten om aan de slag te gaan met een kookboek. Ik wilde niet alleen maar ziek thuiszitten, maar iets gaan doen. Het kookboek staat vol met lekkere, gezonde recepten voor iedereen die een maagverkleining heeft ondergaan.’

Mentale klap

‘Niet alleen de recepten, maar ook de mentale kant na een maagverkleining vind ik belangrijk om aan te stippen. Het doet wat met eens mens om in een totaal ander lichaam rond te lopen, dan in het lichaam waar je al jaren aan gewend bent. Als je in de spiegel kijkt herken je jezelf gewoon niet meer. Andere mensen maken ook opmerkingen over je uiterlijk: ‘Jeetje, wat zie je er goed uit nu je afgevallen bent.’ Maar ze praten ook over je als ze zien dat je na je ingreep toch weer wat kilo’s bent aangekomen. Dat doet wat met je. Er zijn genoeg vooroordelen over mensen met obesitas die niet kloppen. Niet iedereen met overgewicht ligt iedere avond met een zak chips op de bank. Zo kwam ik er bijvoorbeeld achter dat ik een ernstige schildklieraandoening heb, waardoor ik onder andere dus zwaarder was.’

Bariatrie Groep Nederland

‘Als je chronisch ziek bent, ga je op zoek naar de zingeving van het leven. Wat wilde ik nou echt graag doen? Ik was benieuwd of er meerdere vrouwen waren met complicaties na een maagverkleining, en besloot een Facebookgroep op te richten. Binnen no-time hadden we in de duizend volgers.  Ik zet me met mijn hart en ziel in voor onze belangenvereniging Bariatrie Groep Nederland.  Mensen denken veel te licht over de ingreep. Je ziet op televisie bekende Nederlanders met juichverhalen, maar 3 tot 5 procent krijgt na verloop van tijd klachten en bijwerkingen. Als je dat uitrekent, praat je over duizenden mensen. Ik wil niemand afschrikken, maar je moet wel beseffen dat dit een ingreep is die je leven verandert.’

Stigma op overgewicht

‘Ik heb zelf gewoon domweg pech gehad, en daarom verwijt ik de artsen niets. Ik voelde me goed toen ik 140 kilo woog, maar was niet gezond. Er was alleen niemand die hier ooit over met me in gesprek in gegaan. Geen huisarts, ouder of leraar op school. Ik vind dat we  overgewicht bespreekbaar moeten maken. Niet op een verwijtende manier, maar het gesprek aangaan kan nooit kwaad. Het stigma op overgewicht moet eraf. Daar maak ik me hard voor.’

Meer weten over Marie-Josée en belangenvereniging Bariatrie Groep Nederland? Bekijk dan de website  www.bariatriegroepnederland.nl of www.marieskookwereld.nl. Of klik hier om de Facebookpagina te openen.