Nina was slachtoffer van het Münchhausen by Proxy Syndroom. Het is een vorm van kindermishandeling waarbij, vaak de moeder, haar kind opzettelijk ziek maakt; fysiek en mentaal. Nina werd veertien jaar lang ernstig mishandeld, maar nu vertelt ze haar eigen ervaring. Het is haar levensmissie om aandacht te vragen voor het Münchhausen by Proxy Syndroom, want jaarlijks sterven er nog steeds kinderen door deze vorm van mishandeling.

‘Mijn moeder legde 7x per dag 3 pillen op mijn tong. Ik kreeg 21 pillen per dag en daarnaast moest ik ook nog allemaal drankjes drinken. Ruim anderhalf jaar lag ik de hele dag met zwachtels vastgebonden op mijn bed. Ik kon niet bewegen en werd enorm slap. Ik moest plassen via een katheter, die mijn moeder samen met een wijkverpleegkundige, had ingebracht bij mij en ik kreeg eten via een slangetje. Op mijn dertiende zei ik tegen mezelf: ‘Vandaag of morgen ga ik dood.’’

Slachtoffer

‘Vanaf mijn geboorte was ik al slachtoffer. Veel kan ik mij niet herinneren omdat ik zo jong was, maar ik heb mijn dossiers opgevraagd om erachter te komen wat er met mij is gebeurd. Ik zag in mijn dossier staan dat toen ik acht maanden oud was, ik al in het ziekenhuis lag. Mijn lichaamshouding zou niet goed zijn, ik zou een scoliose hebben en er zou ook iets mis zijn met mijn darmen. Maar zodra ik in het ziekenhuis lag, knapte ik heel snel op. Ik heb een keer anderhalf jaar in het ziekenhuis gelegen omdat de artsen niks konden vinden. Elke keer als ze bloed hadden geprikt, kreeg ik ongezien weer heftige medicatie van mijn moeder toegediend. Zo bleef het proces maar duren.’

‘Elke keer dat ik in het ziekenhuis kwam, voelde ik mij enorm schuldig. Mijn moeder loog alles aan elkaar en ik moest mee liegen om de geloofwaardigheid van de dokters te krijgen. Om de zoveel tijd gingen we ook naar een ander ziekenhuis en naar een andere huisarts toe. We zijn zelfs een paar keer verhuisd. Alles om de geloofwaardigheid te behouden, want als we te lang bij dezelfde dokter bleven, dan ging het opvallen.’

Wachtkamer

‘Ik herinner mij dat ik vaak in de wachtkamer heb moeten zitten. Mijn moeder zei in de wachtkamer tegen mij: “Nina je hebt buikpijn toch? Je hebt heel veel pijn. Als zo meteen de dokter je buik aanraakt zeg je ‘auw’, oké?” Als kind vertrouw je op je moeder en ik was ook heel erg loyaal richting haar. Ik wilde geen problemen veroorzaken, dus ik deed maar alles wat ze zei. Het was heel verwarrend en lastig voor mij, want ik had geen pijn en voelde mezelf niet ziek, maar toch moest ik ziek zijn.

Ik was een liefhebber van sprookjesboeken en die heeft ze een keer verscheurt toen de dokter mij niet geloofde. Ze maakte voor mijn ogen mijn lievelingsboekje kapot. Toen ik ouder werd, begon ze het op mij af te reageren. Hou ouder ik werd, hoe meer ik fysiek mishandeld werd en psychisch onder druk werd gezegd.’

Traumatische ervaring

‘Vanaf mijn negende levensjaar ging het heel snel. Ik ben van school afgehaald en werd thuisgehouden om ziek te zijn. Ik lag dagenlang ingezwachteld en uitgehongerd op bed. Vaak kreeg ik laxeermiddelen toegediend. Naast laxeermiddelen diende mijn moeder mij ook allerlei gevaarlijke medicatie toe. Tot op de dag van vandaag weet ik niet hoe ze daaraan is gekomen. Ook werd er voor mij besloten dat ik niet meer mocht lopen. Ik werd in een rolstoel gezet en daar moest ik het maar mee doen. Doordat ik in een rolstoel zat en werd vastgebonden, gingen mijn spieren enorm achteruit. Ik werd heel slap en kon zelfstandig eigenlijk niks meer. Ondanks heel mijn situatie, vond ik het allerergste dat ik niet naar school mocht. Ik was een heel leergierig en nieuwsgierig kind, maar ik werd thuisgehouden.’

Redding

‘Toen ik 13 was, ging het ontzettend slecht met mij. Ik durfde geen contact meer te maken, omdat ik de moed bijna had verloren. Ik was niet meer dat blije kind, maar ik werd gewoon langzaamaan dood gemaakt. Ik kreeg opnieuw een andere dokter, en hij is de enige arts geweest die eerdere medische gegevens van mij heeft opgevraagd. Hij kwam al snel tot de conclusie dat ik mogelijk slachtoffer was van het Münchhausen by Proxy Syndroom. Het was best bijzonder dat zo’n jonge arts, zoveel actie heeft ondernomen. Hij heeft een plan gemaakt om mij uit huis te krijgen en mij weer beter te maken. De bewijzen dat ik werd mishandeld, waren moeilijk te vinden, dus heeft hij besloten om een spierbiopt te doen. Dit deed hij om aan te tonen dat ik kerngezond was.’

‘In 1988 heeft hij deze spierbiopt bij mij gedaan en daaruit bleek dat ik een kleine spierafwijking had, maar met mijn omstandigheden was dat niet zo gek. Het litteken van dat onderzoek is heel lelijk geworden, maar het heeft mijn leven gered.’

Uit huis plaatsing

‘De laatste avond voordat ik uit huis werd geplaatst, werd dokter Vrienten (zoals Nina hem noemt), enorm bezorgd. Hij heeft met mijn ouders gepraat. Op dat moment zei mijn vader tegen hem: ‘Als Nina een hond was, hadden we haar allang laten afmaken. Met andere woorden, hij wilde euthanasie op mij te laten doen. Op dat moment schrok dokter Vrienten zo erg, dat hij gelijk alle hulptroepen heeft gebeld. Binnen twaalf uur stond heel onze woonkamer vol. Op 2 augustus 1989, ben ik gered en aan de dood ontsnapt.’

Overleefd

‘Ik heb het meegemaakt, maar ik kan soms nog steeds niet geloven dat mij dit is overkomen. Hoe kan een moeder dit haar eigen kind aandoen? Ik heb nog zoveel vragen, maar heel weinig antwoorden. Mijn moeder had mij gevaarlijke medicatie en ik weet niet hoe ze daaraan is gekomen. In 2016 is mijn moeder overleden en mijn vader leeft nog. Ik ben nog altijd voorzichtig en daarom houd ik mijn woonplaats anoniem.’

‘Mijn overleving is geweest dat ik altijd vol levenslust ben gebleven. Ik was ondanks alles een heel blij kind en ik heb altijd hoop gehouden. Ik wilde naar school en was heel leergierig. Dat heeft mij heel veel kracht gegeven. Met mijn negentiende ben ik geslaagd voor mijn mavo. Daarna ben ik gaan doorstuderen en heb ik ook mijn mbo en de kunstacademie gehaald. Ik ben altijd blijven vechten om mijn achterstand in te halen.’

Geluk

‘Ik kan met een hele grote glimlach eindelijk zeggen dat ik zo ontzettend gelukkig ben op dit moment. Ik heb al 21 jaar een geweldig lieve vriend, waar ik ongelofelijk veel van houd. Daarnaast heb ik echt mijn levensmissie gevonden om aandacht te vragen voor deze vorm van kindermishandeling, want jaarlijks sterven er nog steeds kinderen hieraan. Daarom heb ik ook een boek geschreven over mijn leven. Het boek heet: ‘Je bent een verschrikkelijk kind’, want dat zei mijn moeder altijd tegen mij.  Op dit moment ben ik samen met mijn uitgever en stripmakers bezig om een graphic novel te maken, zodat kinderen die dit hebben meegemaakt, beter snappen wat er met ze is gebeurd. Maar ook zodat professionals en omstanders kunnen leren wat de signalen zijn! Ik ben blij dat ik ben gered en mijn levenslust heb teruggevonden en ik hoop oprecht dat ik een verschil kan maken door mijn verhaal te delen.’

Het boek van Nina ‘je bent een verschrikkelijk kind’ is online te bestellen. Wil je meer weten over Nina? Hier kun je alles lezen! Dit jaar is er nog een boek uitgekomen over haar verhaal; een graphic novel met de titel “Jij gaat dood”, omdat beeld zoveel meer zegt dan woorden. Deze bestel je via deze link.